Onder de bomen waar het licht schommelt in schaduwen en de wereld draait, nog altijd, adem ik langzaam het heden in. Ik ben nergens, of onderweg, een lege plek in het hoge gras, een kano schuivend onder de maan waar de rivier de nacht kust. Geef me je hand- ik wil kijken naar de beweging van je lippen en denken aan de warmte die blijft als…

Mogen de goden hun gloed laten dalen en sprenkelen over de heatwave van eetbare smulpapaver en de nimmer betaste padddenstoelenmêlee in dit in al zijn brille onwaarschijnlijk waarachtig clairvoyant paranormaal weliswaar machtig en zwaar op de maag nooit eindigend voorlaatste avondmaal van robin X hood voor de wereld en…

Vlieg in het groen stilte rust op tere vleugels de aarde ademt In de ochtend komt de aarde langzaam tot leven. Ze ademt haar geuren uit en schenkt me de klank van haar rust, waar de bomen praten met de lucht en mijn hart trilt met elke zucht die zij voortbrengt. Haar stem is geen geluid dat je hoort: het is de druk van een zachte hand…

Ooit had ik een 'Ikeadroom' (z.a.), met wonderbaarlijke séances edoch in de hypermarché's van blueband Ab del Haize wordt nog altoos mijn geestesoog op zonderlinge wijze in toevalstreffers meegesleurd die naderhand haast nonchalant in bliepend barcodegescan, daar waar haar bossen eeuwig ruisen, achter toonders klapdeurtjes…

Licht kust de hemel de merel fluistert zachtjes de aarde ademt Er is een ogenblik, nog vóór het licht zich echt toont, waarin alles lijkt te ademen in zachte golven van stilte, en ik, haast onmerkbaar, voel hoe mijn huid opent voor het ontwaken, alsof mijn hele wezen luistert naar iets wat geen woorden nodig heeft. Een merel zingt één…

In mijn achtertuin kijkt een rode tulp me wijd lachtend aan, fleurt daarbij de hele tuin Aan de voorkant siert een paardebloem Inmiddels zijn het er twee, inmiddels vier, nu tien Speenkruid is de tulp gezelschap komen geven Roze trossen van de schoenlapper in de schaduw Een bak narcissen op de tafel Pas als ik alle plantjes en de…

De vuurgoudhaan zingt tussen naalden aan de beek eerste lentelied In de nevelige ochtend zingt een merel zijn eerste lied, vleugels ritselen zacht tussen de takken, verborgen, maar nabij. Tussen wortels murmelt een beek, een fluistering van helder water, golvend in de cadans van een tijdloze herinnering. Geur van mos en vochtige aarde…

Op drie boomstammen zaten we in ‘t bos De zon scheen op het water waarin twee zwanen Walnoten zouden we die morgen rapen Eerst koffie uit een thermos, hoe het dorp nu verder, over yagyas en raad ook over vermeende wanen ‘k Filmde de plek even, dan liepen we ‘t dicht omzoomde pad met riet Vonden de bomen en de noten, vulden…

Achter je laatste woorden zien wij een blank space, losgezongen van de kern van zijn wezen, existentieel overgeleverd aan het interludium van de ruimte... of nee, het was een laatste stuiptrekking in het slotakkoord achteraf begrijpelijk, na deze enumeratie van de voorjaarsopruiming van het nu eens briljante dan weer mediocer gefulmineer…

Verstikkende walm van kleurrijke voetzoekers beneemt mij de adem en slaat op de keel onttrekt het esthetisch gevoel aan mijn brein van harmonietinten in diversiteit Het maakt mij dood- en doodziek. Allicht! het belemmert het zicht van mijn ogen Hoe zonderling toch dat een spierwit konijn het scheppingsverhaal opgetogen van zijn zwarte…

Het alziend leesoog zweijmelt om ons heen het dient zich aan als door een wesp gestoken verlaagt andermans geestelijk eigendom tot barbarij zonder eerst te bevragen en wat nog erger is: zonder pardon Het linkeroog leest tegen wil en dank het rechter tegen heug en meug - geërgerd ontwaart zijn geelgekleurde blinde vlek het kruidje-roer-me-niet…

Zijn stem, een echo van verloren tijden, een melodie die te breekbaar is om vast te grijpen, zijn woorden als zachte regen op het asfalt van herinneringen, waar we zijn liedjes altijd weer vinden, ook als tijd hen vervaagt. De man die zong van de eenvoud van liefde en pijn, met een rauwe stem die leegte vulde, die het onuitgesproken tussen…

Zondagmiddag in augustus sliep de wereld nog om wat niet gekomen is en tevens nooit verschijnen zal Egoloos zei ik haar toen blijf niet alleen ik neem je mee ik haal je op ik vang de zon Een zomerlang was ik haar schaduw en haar deeltijdkampioen ze zei 'hoe meer jij mij wilt daar waar ik ben en jij niet is mijn land misschien iets…

Stilte in het meer spiegels van lucht en bomen de tijd raakt het hart Zon werpt haar zachte gloed op het water, elke rimpeling trekt de stilte in verschillende richtingen. In de spiegel van de vijver ben ik niet meer ik, maar een samensmelting van bomen, lucht en stilte, waar tijd even stilstaat en alles samenkomt. Bergen staan recht en…

Een boom ben ik in hout alleen te ver van het bos de witte port en jonge kaas en elf rode rozen in een zwarte vaas het stille uitzicht over de rivier we zijn nooit uit elkaar geweest jouw grappen leven verder, veel verder dan in het duisteren van mijn sombere geest de muze gloort innovatief door een lichttunnel een oude messias heeft…

Je stem in de wind zelfs in stilte blijf je daar zoals avondlicht Jij, die tussen mijn gedachten beweegt als een fluistering in de wind, een aanwezigheid zonder woorden, maar altijd voelbaar dichtbij. Geen tijd wist jouw contouren uit, geen afstand maakt je minder echt, want zelfs in stilte blijft jouw stem een zachte echo in mij. Ik herken…

Een illustere nazaat van Sheherezade sprak met eerbied van waardige kleurrijk toonaardige oud-Russische Ivanskaya's die bol staan van zeldzame dragers van namen fameus en feeëriek als Hobbits in de Ring Neem Elimia Eximia, en haar broer Ralaszputinschky and the spy who came in from the cold - from Russia with love, I've been…

Vonk in het duister een fluistering leidt mijn pen woorden vinden vuur Soms is het een fluistering in stilte van de ochtend, een gedachte die zweeft als stof in een gouden lichtstraal, een woord dat zich vastklampt aan de rand van het bewustzijn, wachtend om geboren te worden in inkt en adem. Soms is het een golf die breekt en zwelt…

Dank alle leuningen om je aan vast om je omhoog te helpen Dank jou ook dat ik altijd iemand denk te hebben aan wie ik me vastklampen, al is dat alleen maar in gedachten alleen maar om dit heel even te laten lezen Misschien is het ook veel meer Want alles glipt zo snel weg…

Kleine momenten grote herinneringen geluk inspireert Zon werpt haar zachte stralen over het veld, de gouden lichtvlekken dansen op het groene gras terwijl een vlinder, in zijn breekbare vlucht, zo dicht langs me vliegt en ik stilte om me heen voel, als een omhelzing van alles wat leeft. De geur van natte aarde na een zachte regenbui, geluid…