Ik voel jouw stilte zonder dat je iets zegt mijn hart antwoordt al Er zijn ochtenden waarop de wereld te luid binnenkomt, waar elke stem snijdt, elk gebaar een echo achterlaat, en zelfs stilte te vol lijkt om in te schuilen—dan zoek ik de plek waar mijn adem weer zacht mag zijn. Ik voel alles, vaak te veel, als regen die blijft vallen,…

In onze vrijstaat van de republiek der meandertaalletteren staat het een ieglijck vrij zijn of haar intergalactische verbaliteiten al dan niet AI gegenereerd mens onteerd stroboscopisch tentoon te spreiden tot welke neopoëticageneratie de awater mens sana in corpore sano zich rekent, zonder overdrijving en exageratie wachten wij…

Lichte vleugelslag stil op mijn trillende huid zo breekbaar als ik Soms voelt de aarde als een storm onder mijn huid. Elke blik, elk woord — een echo die lang blijft hangen. Ik draag geen pantser; ik luister met mijn hele lichaam, en zelfs stilte kan soms te luid zijn om te dragen. In een ruimte vol stemmen zoek ik naar zachte, veilige…

Amechtig buig ik plechtig voor een eruptio mentis, een slang van brandend lavavuur en asregen van Thira waar Eva's eeuwenoude waarheid in pathos en langs passiewegen van al haar voorgangsters de moed en ontmoedigde volgelingen in klare rode wijn hier ten tonele wordt gevoerd op podia waar militia en ecclesia patriarchalia…

De zee fluistert zacht golven raken mijn wezen de horizon roept De mens en de zee, een dans van kalmte en storm. Ze ademt in mij, haar ritme stroomt door mijn bloed. Haar fluisteringen raken de stilste verlangens, ze onthult wat in mij verborgen ligt. De oceaan weerspiegelt mijn angsten en dromen. In haar diepte vind ik pijn, maar ook…

Verscheen zij plots weer voor mijn geestesoog gespleten twee-eenheid der trinitas die zinsbegoochelende genitas dan wist ik niet meer wie het zwaarste woog het zinderend meanderen van Mei de vlam uit het herwonnen paradijs de sidderende slang altijd op reis met variaties op een schone lei wie kan dat exenleed het best verzachten Erato…

in het zwartboek van het bijtend woord zie ik de sterren weder hemelen in twee minuten onbewogen stilte hangt er een glazen brug in 't slotakkoord rivieren hebben ook geen goesting meer want zij citeert niet in haar laatste snik al kwam voor overlevenden op tijd een nieuwe lente vol hypocrisie zwart zelf is nooit genoeg, ook niet…

Zingende merel stilte vult de lege lucht dauw op het blad ligt Soms is het genoeg om een straal licht te volgen, hoe die zich strekt over de vloer zonder haast, alsof de ochtend zelf even wil blijven hangen, zodat ik mag voelen wat ik anders zou vergeten. De wereld roept luid, maar ik luister liever naar het zachte, de stem van wind tussen…

Onder de bomen waar het licht schommelt in schaduwen en de wereld draait, nog altijd, adem ik langzaam het heden in. Ik ben nergens, of onderweg, een lege plek in het hoge gras, een kano schuivend onder de maan waar de rivier de nacht kust. Geef me je hand- ik wil kijken naar de beweging van je lippen en denken aan de warmte die blijft als…

Mogen de goden hun gloed laten dalen en sprenkelen over de heatwave van eetbare smulpapaver en de nimmer betaste padddenstoelenmêlee in dit in al zijn brille onwaarschijnlijk waarachtig clairvoyant paranormaal weliswaar machtig en zwaar op de maag nooit eindigend voorlaatste avondmaal van robin X hood voor de wereld en…

Vlieg in het groen stilte rust op tere vleugels de aarde ademt In de ochtend komt de aarde langzaam tot leven. Ze ademt haar geuren uit en schenkt me de klank van haar rust, waar de bomen praten met de lucht en mijn hart trilt met elke zucht die zij voortbrengt. Haar stem is geen geluid dat je hoort: het is de druk van een zachte hand…

Ooit had ik een 'Ikeadroom' (z.a.), met wonderbaarlijke séances edoch in de hypermarché's van blueband Ab del Haize wordt nog altoos mijn geestesoog op zonderlinge wijze in toevalstreffers meegesleurd die naderhand haast nonchalant in bliepend barcodegescan, daar waar haar bossen eeuwig ruisen, achter toonders klapdeurtjes…

Licht kust de hemel de merel fluistert zachtjes de aarde ademt Er is een ogenblik, nog vóór het licht zich echt toont, waarin alles lijkt te ademen in zachte golven van stilte, en ik, haast onmerkbaar, voel hoe mijn huid opent voor het ontwaken, alsof mijn hele wezen luistert naar iets wat geen woorden nodig heeft. Een merel zingt één…

In mijn achtertuin kijkt een rode tulp me wijd lachtend aan, fleurt daarbij de hele tuin Aan de voorkant siert een paardebloem Inmiddels zijn het er twee, inmiddels vier, nu tien Speenkruid is de tulp gezelschap komen geven Roze trossen van de schoenlapper in de schaduw Een bak narcissen op de tafel Pas als ik alle plantjes en de…

De vuurgoudhaan zingt tussen naalden aan de beek eerste lentelied In de nevelige ochtend zingt een merel zijn eerste lied, vleugels ritselen zacht tussen de takken, verborgen, maar nabij. Tussen wortels murmelt een beek, een fluistering van helder water, golvend in de cadans van een tijdloze herinnering. Geur van mos en vochtige aarde…

Op drie boomstammen zaten we in ‘t bos De zon scheen op het water waarin twee zwanen Walnoten zouden we die morgen rapen Eerst koffie uit een thermos, hoe het dorp nu verder, over yagyas en raad ook over vermeende wanen ‘k Filmde de plek even, dan liepen we ‘t dicht omzoomde pad met riet Vonden de bomen en de noten, vulden…

Achter je laatste woorden zien wij een blank space, losgezongen van de kern van zijn wezen, existentieel overgeleverd aan het interludium van de ruimte... of nee, het was een laatste stuiptrekking in het slotakkoord achteraf begrijpelijk, na deze enumeratie van de voorjaarsopruiming van het nu eens briljante dan weer mediocer gefulmineer…

Verstikkende walm van kleurrijke voetzoekers beneemt mij de adem en slaat op de keel onttrekt het esthetisch gevoel aan mijn brein van harmonietinten in diversiteit Het maakt mij dood- en doodziek. Allicht! het belemmert het zicht van mijn ogen Hoe zonderling toch dat een spierwit konijn het scheppingsverhaal opgetogen van zijn zwarte…

Het alziend leesoog zweijmelt om ons heen het dient zich aan als door een wesp gestoken verlaagt andermans geestelijk eigendom tot barbarij zonder eerst te bevragen en wat nog erger is: zonder pardon Het linkeroog leest tegen wil en dank het rechter tegen heug en meug - geërgerd ontwaart zijn geelgekleurde blinde vlek het kruidje-roer-me-niet…

Zijn stem, een echo van verloren tijden, een melodie die te breekbaar is om vast te grijpen, zijn woorden als zachte regen op het asfalt van herinneringen, waar we zijn liedjes altijd weer vinden, ook als tijd hen vervaagt. De man die zong van de eenvoud van liefde en pijn, met een rauwe stem die leegte vulde, die het onuitgesproken tussen…