de romantiek in jouw versregels doet mij huiveren van verlangen alsof ik al een tijdje intiem woon in de mystiek van jouw gedicht er vrolijk door de zinnen wandel af en toe blijf wachten bij een komma zonder twijfel, alleen om te rusten de mystiek in jouw gedicht doet mij stil staan bij de punt wat jammer dat je nu al stopt mij niet nog…

Het wekt bij allerlei mensen verbazing dat jij jouw bloeiwijze hebt aangepast aan de tijd en de klimaatsituatie maar ik ken je als romanticus rozemarijn bij de balkondeuren ik hou van jouw zomerse geuren juist nu het vroeger donker wordt ben je bij me in eigenzinnigheid in alle kracht van de stadse natuur kan ik je met dankbaarheid aanschouwen…

Ogen ontmoeten stilte weeft een zachte band handen vinden thuis In gezichten lees ik verhalen van tederheid en terughoudend verlangen. Elke blik onthult iets breekbaars, een glimp van wat niet durft te worden gezegd. Stemmen horen die aar- zelen, woorden die zoeken naar evenwicht. In hun trilling leeft menselijkheid — de poging om elkaar…

[ Nonsensicalia ('non-zin') in ecologisch gerecyclede eenregelige gallische quasiquatrijnen, aangetroffen in lederen cahier, groen als olijven gekalligrafeerd op duurzaam houtvrij papier ] Aeronauten entre deux vexeren najaden Gladiator de mortuis nil nisi bene in walhalla vice versa Mutatis mutandis eldorado visiteert Literator…

Soms voel ik mij zo leeggehaald, zo dor en droef wanneer de blaadjes vallen. toch is dit niet het einde van het verhaal want straks komt lente weer opnieuw met bloesems die de takken sieren. Waarom toch kunnen we niet elk seizoen gaan vieren want steeds er is een reden voor veel dankbaarheid, al zien we ook niet elke dag de blauwe luchten…

Op tere vleugels draagt hij het glanslicht van dag een adem van rust In vezels van dagen glinsteren momenten die zich niet laten grijpen, maar toch, als vonken van een stille gloed, hun zachte sporen trekken door mijn huid. Ze breken niet kapot, maar breken open, in fragmenten van kleur, warmte en onverwachte aanrakingen, waarin vreugde…

Op tere vleugels draagt hij het glanslicht van dag een adem van rust In vezels van dagen glinsteren momenten die zich niet laten grijpen, maar toch, als vonken van een stille gloed, hun zachte sporen trekken door mijn huid. Ze breken niet kapot, maar breken open, in fragmenten van kleur, warmte en onverwachte aanrakingen, waarin vreugde…

zij wist de setting briljant spiegelde de vlakken waarin haar lach steeds opklaarde als zij de aarde raakte om eindeloze energie op te doen in de knieval voor een zoen die uitsteeg boven de zwaartekracht door haar lach…

Je stilte voelen woordeloos raak je mijn hart wij ademen één De stilte dragen van anderen in mijn hart, een trilling die zich vlecht door mijn eigen adem. Hun onuitgesproken pijn rust in mijn handen, alsof ik een echo opvang die nooit verdwijnt. Een blik, een zucht, een verschuiving in de lucht — ik lees de lagen achter woorden die niet…

De egoloze pagina is uit zijn ingedeukte doos met uitgeteerde schimmels van zandgebak met kirsch en kwark en rimpelgoudreinettenschillen tussen levenloze kruimels waarheden en ongemak opgestaan, heeft zich verwaardigd ons ex cathedra te tutoyeren of is het een A.I.-figuur een anonieme non-persoon in het somber duister van zijn dreigendzwarte…

We nemen je vandaag terug in de tijd naar wat er was en hier is opgeschreven in de verheven achtste maand: Augustus van 18/8 tot eenendertig acht een rijke oogst - althans kwantitatief A Theory of Mind is pragmatiek van taalgebruikers in sociaal verband de dichter zelf erkent wel zijn beperking hij vraagt van ons meer dan de middelmaat…

Onder een vliesdun laagje goudkleurig vernis onze normen en waarden in ons eigen tempo geen boomer met traag  geen Gen Z met speedy kunstmatig intelligent dna Wij doen het tezamen  op afstand, in golven  van elektriciteit  zonder weerstand  van monsters die  niet zonder waarde uit diepzee gevist zijn van het weerspannige veld tussen …

Je gebruikt jezelf als ik in het mysterie van de ziel om een gedicht te vertellen hoe een stoere dichter moet leren zijn twijfelmond te houden teveel is vaak te weinig in heldere doorzichtige kleuren en weinig is soms al veel ik in het gedicht waar verstand en anderen ook een snavel hebben de wereld ligt op zijn malle kop door ellende…

Nu je er toch bent, Laatste Kans Grijp ik je aan met beide handen Mijn schepen achter mij verbranden Dat lukt niet meer, maar een balans Te vinden, de allerlaatste dans Met Pierlala nog te ontspringen Geen zwanenzang nog hoeven zingen Daarvoor leg ik een bloemenkrans Hoe fraai is de herdenkingszuil Voor aardbewoners, mannen, vrouwen Met…

Golven fluisteren licht danst op de horizon stil in mij weerklinkt Langs de kust blijf ik stil, mijn gevoelige huid vangt de adem van de wind. De zee draagt een taal van duizend stemmen, elk geluid raakt iets zachts in mij, en ik word zelf een golf van voelen. Het licht van de toren draait, traag en helder, snijdt door de nacht en…

Mijn geest is een kaleidoscoop een polychroom aquarium veelkleurige verbaria in grote stille oceanen van ongeschreide, des te meer in 't zand geschreven vissentranen…

Lees! Er staat nooit precies wat er staat! Maar begrijp! En vat dit alles samen in de coherentie van jouw ratio-emotieve brein, de schulp waar het huis van de dichter schuilt, pal naast de smidse waar jij jouw dagelijks verse versvoeten slijpt: gevleugelde woorden uit je eigen Cogito, eeuwige bergbeklimmer onder de doem van het…

Zachte adem stroomt binnen fluistert het licht zacht stilte draagt mijn stem Ik voel het licht in mij als een zachte adem die door eeuwen heen fluistert en blijft stromen. In de diepte ontvouwt zich een stille ruimte, waar kwetsbaarheid en kracht samensmelten in rust. Zoals golven de eeuwige kust steeds weer omhelzen, draagt een kalme…

Ik zag tussen ragdunne twijgen en loten een kunstenares in het spiegelpaleis op golvende wiekslag van zingende vogels een principessa die niet echt bestaat een jokkende lokeend die danst met haar geisha's in Russische sprookjes die soms echt bestaan Al lezend was ik in de zwevende hemel van advocaat slagroom met vanille-ijs…

Hier moet mijn geest zich eerst over gaan buigen terwijl mijn ziel een diepe buiging maakt mijn onbewuste heeft het zelfs geraakt zij vielen alledrie haast van hun stoel als je begrijpt wat ik daarmee bedoel Et ego in Arcadia vitae ook ik zie grenzen aan de groei des levens erken als nooit te voren juist de noodzaak het dichten als…