Tussen gesprekken rondom bij bakker, muziek op achtergrond, broodsnijmachine, ontbijt ‘k, verteer de avond ervoor Tussen auto ‘s op snelweg zoektocht naar centrum, maar in mall weer, waar w’ op bankje eten. Dan in het land van .... wachten in auto, komen binnen, verkleden ons, stal jij lekkers uit zie ‘k negerzoen jouw mond verbergen…

Zee fluistert zachtjes horizon nodigt mij uit adem vol van licht Even teruggetrokken uit woorden die te druk, te hard of te luid bewegen, ademt de ruimte tussen muren rust, en stilte legt zich als een warm weefsel om mijn overvolle zintuigen. Een trage ademhaling kan iets in mij laten openen, alsof mijn borstkas zich herinnert hoe lichtheid…

Zeer geleerde heer Van Flissinghe tot Meerenburgh, Beste Coenraedt In het kader van mijn ontbijtrituelen heb ik hedenochtend uw kwatrijn en afsluitend distichon mogen consumeren. En, ik moet u eerlijkheidshalve bekennen, het viel mij dusdanig rauw op de maag dat ik mij met laptop, smartphone, opladers en alle tutti frutti als een speer…

Licht streelt het pad zacht woorden fluisteren de ziel stilte draagt het goud Elke dag wandel ik door ‘t leven, opmerkzaam voor wat zich openbaart de wereld fluistert zachte woorden, onverwacht, die mijn ziel verklaart een lichtspel raakt mijn diepste wezen, taal en schoonheid in hun macht de zintuigen ontwaken vredig, een stille dans van…

Als pro-actief greenpeace lid redder in nood tussen scylla charybdis van nova en zembla en bergspitsen door laverend langs walrussen drijvend op steeds minder schotsen in de noordelijk koele wateren des doods wil ik Stoker the whaler en kapitein Nemo een veer in het achterdek steken voor hun grammy award en booker prize…

Met honderd schrijfsels en trouvailles en quasikomische ideeën brave rafeltjes en flarden pseudodoctorandus peeën zou ik je graag gelukwensen en tussen alle zeebanket en honderd gladiolen - één voor elk, en elk voor één dat spreekt medunkt toch wel voor zich - wil ik je best feliciteren en vraag je in het feestgedruis hoe prepareer…

Boom wacht op de wind lucht kleurt in voorbijgaan blauw de aarde luistert Hoe geruststellend het is de adem van de aarde te voelen stijgen, haar toon onder mijn voeten als belofte dat alles wat leeft gedragen wordt in een bedding van vertrouwen. Ochtend ontvouwt zich zonder haast, het licht beweegt als een zachte stroom over bladeren…

Golven dragen mij herinnering vervliegt zacht stil ademt het licht Hoe ik me laat dragen op golven van het leven, waar onverwachte stromingen mij meenemen en het verleden zich zachtjes roert in het nu – een open zee waarin tijd en herinnering samenvloeien. Vroeg in de morgen ontwaak ik langzaam, proef de omliggende natuur met alle zintuigen…

De Zonnedochters rouwen met jou mee ik zie ze in de verte, kaal en stram in weer en wind meebuigen op hun stam   de populieren die een zomer lang hun lentetooi in volle vreugde toonden  aan hun broer Phaëthon,  de alleskunner de durfal die zijn woorden  wist te temmen de paarden testte in de zonnewende    maar niet gerekend had op Pegasus…

De meest onwaarschijnlijke entiteiten zie je niet door James Webb's telescoop dat zijn zwarte gaten, geen realiteiten zij trekken hier 's ochtends aan ons geestesoog eenparig in meervoud voorbij dat wil zeggen aan dat van jou en van mij Neem de stokstaart die aan dikke touwen snoeit in de zoo van kluchtige stallen stastokachtige kwallen…

Vandaag wil ik heel dankbaar zijn voor het leven mij gegeven: de kleine zorgen en de pijn, de droom erin verweven. Vandaag wil ik heel dankbaar zijn voor al wie hier reeds waren, de lieve mensen groot of klein met veel of weinig jaren. Vandaag wil ik heel dankbaar zijn een glimlach naar hierboven, voor allen gestorven zijn die God nu…

Had je er veel aan jong en mooi te zijn je borst en je haar natgemaakt met fatsoen stil op je kamer vol liefde en smart op een antwoord gewacht waarom deze jaren der overvloeds hoorn niet laten bruisen dag en nacht op hemels blazoen zonder strelende handen in looking glass mirrors beelden in spiegels van magie-fantasie…

de romantiek in jouw versregels doet mij huiveren van verlangen alsof ik al een tijdje intiem woon in de mystiek van jouw gedicht er vrolijk door de zinnen wandel af en toe blijf wachten bij een komma zonder twijfel, alleen om te rusten de mystiek in jouw gedicht doet mij stil staan bij de punt wat jammer dat je nu al stopt mij niet nog…

Het wekt bij allerlei mensen verbazing dat jij jouw bloeiwijze hebt aangepast aan de tijd en de klimaatsituatie maar ik ken je als romanticus rozemarijn bij de balkondeuren ik hou van jouw zomerse geuren juist nu het vroeger donker wordt ben je bij me in eigenzinnigheid in alle kracht van de stadse natuur kan ik je met dankbaarheid aanschouwen…

Ogen ontmoeten stilte weeft een zachte band handen vinden thuis In gezichten lees ik verhalen van tederheid en terughoudend verlangen. Elke blik onthult iets breekbaars, een glimp van wat niet durft te worden gezegd. Stemmen horen die aar- zelen, woorden die zoeken naar evenwicht. In hun trilling leeft menselijkheid — de poging om elkaar…

[ Nonsensicalia ('non-zin') in ecologisch gerecyclede eenregelige gallische quasiquatrijnen, aangetroffen in lederen cahier, groen als olijven gekalligrafeerd op duurzaam houtvrij papier ] Aeronauten entre deux vexeren najaden Gladiator de mortuis nil nisi bene in walhalla vice versa Mutatis mutandis eldorado visiteert Literator…

Soms voel ik mij zo leeggehaald, zo dor en droef wanneer de blaadjes vallen. toch is dit niet het einde van het verhaal want straks komt lente weer opnieuw met bloesems die de takken sieren. Waarom toch kunnen we niet elk seizoen gaan vieren want steeds er is een reden voor veel dankbaarheid, al zien we ook niet elke dag de blauwe luchten…

Op tere vleugels draagt hij het glanslicht van dag een adem van rust In vezels van dagen glinsteren momenten die zich niet laten grijpen, maar toch, als vonken van een stille gloed, hun zachte sporen trekken door mijn huid. Ze breken niet kapot, maar breken open, in fragmenten van kleur, warmte en onverwachte aanrakingen, waarin vreugde…

Op tere vleugels draagt hij het glanslicht van dag een adem van rust In vezels van dagen glinsteren momenten die zich niet laten grijpen, maar toch, als vonken van een stille gloed, hun zachte sporen trekken door mijn huid. Ze breken niet kapot, maar breken open, in fragmenten van kleur, warmte en onverwachte aanrakingen, waarin vreugde…

zij wist de setting briljant spiegelde de vlakken waarin haar lach steeds opklaarde als zij de aarde raakte om eindeloze energie op te doen in de knieval voor een zoen die uitsteeg boven de zwaartekracht door haar lach…