AAN DE DIJK
Aan de voet van de kraan, waar de dijk zijn rug kromt naar de Schelde,
zie ik verweerde bossen schemeren over het water, in het kille ochtendlicht.
Hier sta ik, stille getuige van tijd en tij.
De dijk, wachter tussen water en land, draagt de last van eeuwen;
verstilde marsen, sporen van nooit vergeten strijd.
Hier stond ik aan het roer, hier, waar wij aan de dijk zijn gezet.
De bries draagt het gerucht van oude vossenlisten,
geweven tussen riet en wilg, tussen waarheid en bedrog.
Mijn pen, een scherpe snavel, laat vloeken vliegen,
als schreeuwende spreeuwen.
Hier sta ik, vandaag dichter, verankerd in mijn herinnering.
... Winnend gedicht van de poëziewedstrijd “Dichter bij de Dijk_Reynaert” van de gemeente Temse, i.s.m. het Davidsfonds, ter gelegenheid van het Reynaertjaar 2024. Geplaatst op een bord langs de poëzieroute van Temse langs de Schelde, aan de voet van de kraan op de plaats van de vroegere Boelwerf, gesloten na hevige sociale strijd.
Uit de laudatio van dichter - recensent Yvan De Maesschalk: "Het gedicht is strofisch opgebouwd en begint met een plaatsbepaling die tegelijk een metafoor is voor de tijd (ruimte wordt dus omgezet in tijd): wat je nu ziet, was er ook in het verre verleden al en beroert de ik-figuur. In de tweede strofe wordt de aloude dijk verpersoonlijkt of vermenselijkt: hij is een ‘wachter’ en ‘draagt de last van eeuwen’. In de derde strofe steekt de vos zijn snuit aan het venster: hij is ‘hier’, in dit landschap van water en dijken thuis, maar beweegt zich toch tussen twee werelden, ‘tussen waarheid en bedrog’. In de slotverzen lijkt een vogel, misschien wel Tiecelijn de raaf, zich in de debatten te mengen. En de dichter? Die legt van dit alles getuigenis af: ‘Hier sta ik, vandaag dichter, verankerd in mijn herinnering’, waarbij ‘dichter’ uiteraard zowel naar een nabije plaats als naar de mijmerende ik-figuur verwijst." ...
23 oktober 2024
skynet.beGeplaatst in de categorie: actualiteit
AAN DE DIJK
17
Geef je reactie op deze inzending: