het zijn blokjes tekst die ik op spanning heb gebracht met diverse emoties uit de dagelijkse werkelijkheid miljarden mensen hebben met hun leven letters woorden en zinnen aangedragen waarbij gevoelens in het bestaan het sociaal samengaan in verbindingen spannend kleuren want hoe de mensen elkaar te na staan is al lang niet meer…

De wond, de kern, of negativiteit? Het ego, de duivel, of gemis van affiniteit? Is het angst of liefde wat ons leidt? Stel, een ego, dan ook dualiteit. Dan ook een ego van positiviteit? De duivel, een god, hetzelfde verhaal. Zal niet alles in een geheel bestaan? Is het geloof in opposities niet de bril waar je doorziet? Gewoon een vraag, niet…

En ook al vallen hier soms zelfs de mussen met Peter Koelewijn af van het dak er vallen in Iran en in Irak weer honderd-en-een doden ondertussen Wat doet DT als paranoid dictator in Washington DC en in LA hij splijt de USA verder in twee en arresteert een democraat- senator Wie spint er garen bij dit machtsvertoon geen hond -…

Ik loop iets te zacht voor een wereld die raast — maar ik hoor wel het gras Wacht even — ik voel alles nog natrillen van gisteren, de stemmen, de lichten, de haast van voorbijgaande mensen. Alsof stilstaan iets is om je voor te schamen — maar ik adem liever diep dan opzij. Ik zie wat jij niet ziet: het knikken van een bloem, de twijfel…

ze zijn verdwenen in de nostalgie van de kinderspelen die op straat en in de tuinen nieuw leven bracht totdat de straat lantaarns aangingen en het eten op de tafel werd gezet alles precies op klokke zes toen ook een kort onverstaanbaar gebed en dan begon het gekibbel weer als vast punt op de agdenda ook toen net als de…

ik heb je vele gezichten in mijn hand met aan de bovenkant je ogen jouw spiegel van de ziel die dieper kijkt als ik je bijlicht met het geluid van mijn stem die vragend al de paden gaat die jij mij wijst in mijn totale ondergrondse onervarenheid want waar talen langs elkaar schuren en tegen muren botsen in een verkeerde…

half vijf er was nog ochtendstilte het laken nog uitgespreid een fietser op de brug half vijf met N.S logo zouden de treinen toch rijden dacht ik…

de straat was leeg ik liep langs de huizen veegde langs muren om mensen te voelen als buren keek door hun ruiten naar wat zij zagen als buiten verstoorde hun stilte en rook angst als vergiftigende aanwezigheid ik wilde schreeuwen en zwaaien naar de intense pijn van het alleen zijn maar er was niemand thuis in…

jij was geen verschijnsel maar creëerde een lach bij het grillige levenspad vol kracht en wijsheid in een subtiel aftastende dialoog lieten wij beiden de pijlen los die wij hadden in koker en op de al gespannen boog niet om de ander uit te schakelen maar om ons het raken nu vrijwel onmogelijk te maken…

jij was geen verschijnsel maar creëerde een lach bij het grillige levenspad vol kracht en wijsheid in een subtiel aftastende dialoog lieten wij beiden de pijlen los die wij hadden in koker en op de al gespannen boog niet om de ander uit te schakelen maar om ons het raken nu vrijwel onmogelijk te maken 10/06…

je wiegde op benen die je jeugd nog niet konden dragen danste met de pas verworven stappen om ons daarna met intens warme vrolijkheid heerlijk toe te lachen want jij hebt doorgezet sneller dan gedacht de wereld veroverd met je meer dan stralende lach bij jou brandde het vuur van ontdekking en ontplooiing nog toen de as…

waar kijken genade was van blijdschap in een eindeloze nakijk spoedde het leven zich bijna voorbij de liefde daar hoorde ik zoveel dat die emoties alleen niet in te halen waren vooral als daarbij nog een verte kwam waarin ik mijn liefde zag naderen in behoedzaam dichterbij komen op haar specifieke wijze in lichaamstaal…

waar kijken genade was van blijdschap in een eindeloze nakijk spoedde het leven zich bijna voorbij de liefde daar hoorde ik zoveel dat die emoties alleen niet in te halen waren vooral als daarbij nog een verte kwam waarin ik mijn liefde zag naderen in behoedzaam dichterbij komen op haar specifieke wijze in lichaamstaal…

Meanderend in maalmist dolend in het dwaaldonker waait de wanhoopswind over mijn gedachtegolven Een zwaarzwarte ziel drukkend duisterdiep lamleeg lichaam zinloos zijn Schertsschaduw schelschimmend laat mij los en vrij…

wij hebben lang geoefend om het lied zonder woorden te zingen in een totale expressie van lichaamstaal waarbij de klinker O als leidraad voor de melodie is genomen omdat het een uiterst gave klinker is die zich ook makkelijk voegt in samenzang en echo's medeklinkers vullen vaak bij toeval een nog lege plaats alsof het zo was…

ik had me de kleine vrijwel onzichtbare storingen in de soepele motoriek eigen gemaakt oorzaak, bron en eventuele remedie veel mensen beschouwen het kleine ongemak als zelf niet te verhelpen het tegendeel blijkt waar te zijn maar enige kennis van eigen lichaam voeding en beweging is wel nodig om het lijf in conditie te houden…

het kleine volkje ze zijn langzaam zichtbaar geworden het kleine volkje van snorren baarden en puntmutsen incidenteel waren er al meldingen dat ze gezien waren aan de randen van het menselijk waarnemen in de bijna stlstaande tijd tussen waken en slapen daar waar gapen de voorbodes zijn van een andere realiteit niemand had er…

je keek mij aan ik stond perplex je ogen braken mij niet maar slaan mij diep onderzoekend gade ik hoorde het zacht fysiek geluid van vele stemmen ver onder de huid die wachtend bij corona horen met hoge koorts jij hebt mij nooit meer losgelaten altijd was er die ogenclaim als lief behoed- en zorgzaam tegen alle gevaar want…

Waar een wil is, is een weg, Zei mijn moeder als ik iets niet wou, Want ‘kan niet’ ligt op het kerkhof, En ‘wil niet’ ligt er naast. Want er leiden vele wegen naar Rome, En Keulen en Parijs zijn Ook niet op één dag gebouwd, En evenmin op het ijs. Wie de schoen past, trekt ’m aan, Op elk potje past wel een deksel, Maar, als de kat van huis…

Ik neem de wereld voor mezelf, in grote gulzige happen, ik slik de hele bimbam door als de Bambix 's ochtends komt. Gevoed door een gezichtsloze moeder, geen benen om door het leven te komen, omdat de vader ze had meegenomen, alleen gericht op de wereld. De wereld die hem een gezicht gegeven had, die wereld die ik nu voor mezelf nemen…