’t Is nacht, de opperste beschaving spreekt
Hij blikt omhoog en ziet Olympus’ goden
Hij boreaalt zichzelf, poneert een ode
aan Ego die zijn warme passie preekt...

Toen ik al bijna ontwaakt was herinnerde ik mij
dat ik die nacht in het verleden had geleefd
en zonder de geringste verbazing weer
geloofd had dat God bestond...

we doken
hadden genoeg
aan de lucht
in elkaars ogen...

Mijn lichaam wordt een wrak
als ik er niet voor zorg
en ontevreden ben
als het allemaal niet zo mooi is...

Ze zat in haar boudoir
en het was klip en klaar
dat de welgedane
courtisane...

ik zalf je met fijne woordjes
waarmee jij vroeger bij
ons meisje, van die rode
vlechtjes draaide...

zometeen ga ik je bellen en vertellen
dat ik in- en uitgeklokt heb waarmee
gezegd is dat geen minuut ooit hetzelfde is
waarin ik graag nog eens zou willen doen...

m'n tengere tanden typen:
"ik heb schrik" want
dit land van duiven
blijkt meer havikken te bevatten...

het lichaam is losgeraakt
op trage ademhaling getild
door een golf uit een diepte
gedragen aan slaap overgelaten ...

zijn wij als het gras
gezapig in de weide?

nee wij zijn de regen...

Mij zijn de spelregels van het leven niet verteld
ook lag er nergens een gebruiksaanwijzing klaar
maar alle antwoorden zou ik vinden in de Bijbel
nou dat heilige boek heb ik stuk gelezen...

Daar is geen Priester
Die Hem verklaart!
In raadslen wandelt
De mens op aard....