Alle inzendingen van Edgar du Perron

Nadat de zieke man, zowat vier jaren door, door iedereen was verwend geweest, door iedereen zacht behandeld en zacht was aangesproken, en gewassen en in bed gelegd, gekrabd, in bed gelegd, geraden, gestreeld, gelaxeerd, in bed gelegd, en iedereens zachte wil, vier jaren, tot eigen heil had ondergaan - daar sloot hij opééns zijn kasten, laden…

Ik heb met eerbied het portret van Vader uit de lijst genomen, waar zoveel stof was ingekomen, en toen weer in de lijst gezet.…

Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk. Zoiets klinkt dom, bij hen reeds die het menen. Gij hebt u goed verkocht. Maak u niet druk over de rest: want àlle mensen wenen. Uw huis was klein. Uw heer heeft het vergroot. De bron van zijn fortuin heet niet te stelpen. Uw roem wordt groot en duurt wel tot zijn dood. Uw ziel is klein. Ik kon het niet…

Mijn vriend, als weldra de ouderdom ons onherstelbaar heeft verzuurd, als onze leden goor en krom, en enkel nog door jicht bestuurd, verraden: 't Is gans uitgevuurd', zullen wij dan met stille trom verdwijnen, langs een achterbuurt, mijn vriend? Dit wacht de fraaiste bruidegom: de hardste munt raakt afgeschuurd, en dit karkas, door ons…

Zij blonk tussen haar blauwe haren als een topaas uit diep fluweel; een muziek van boze gitaren scheen uit haar wezen op te varen maar geen lach klonk ooit uit haar keel: zij blonk. (Te goed voor een rondeel.) Elke man wilde haar ervaren, elke vrouw keek van weerzin scheel, en haar glimlachje vol gevaren was waarom boven dit Te-veel…

Misschien zijn wij nu vrienden, en misschien zal morgen reeds alles vergeten zijn: wat goedheid van je, meer dan ik verdien, een koele bries, een korte medicijn. Ik zal weer zijn dezelfde die ik was vóór ik je kende, en toch, in dit moment, wil ik geloven dat dit smal terras de Wereld is, en zelfs der Wereld end. Laat heden…

'Leven is goed', en zijn wij tachtig jaar, wij doen geen afstand van ons duur verleden, koel is de schaduw van het leed geleden, en zacht de wijsheid over 't oud misbaar. Dan juist zij onze hemel glad en klaar, een schoongewreven spiegel van dit heden, lachend bij onze ruggelingse schreden, naar welke zuidpool of welke evenaar? Wij gaan…

Drie palmen in het duister, drie palmen in de wind. Gefluister, klein gefluister, klanken die men verzint. De maan is door de wolken bedekt, bedekt: een schicht treft, onder 't zwarte kolken, soms 't hele nachtgezicht. Damars, ketapangbomen zijn angstig saamgeplet, boven wat men hoort stromen, tot een kompakt boeket. Daarachter zijn de…

Die huizen zijn wel 't meeste schoon waar Kristuskoppen op de muren gladharig naar de zoldring turen, de meid draagt er een doornenkroon.…

Volmaakte vreê van 't landelijke rusten: een brief, een boek, en dan de grammofoon... Het grasveld is geschoren, de einder schoon, de vijver uitgediept, geregeld onze lusten. De zwanen varen traagzaam langs de kusten, Loh'ngrins onzeker van der Jonkvrouw' woon, maar God woont hier met zijn papieren kroon, en deze rust is een volmaakt berusten…

- En is u criticus? Ik ook! En kunstenaar daarbij? Ik ook! Wat denkt u van de kunsten in het vaderland? of elders... Veel misbaar en anders niet, zegt u? Ik ook! De gunsten der Muzen zijn voorzeker voor een andre tijd. Doch... daar we moeten uitzien naar genezing; vanwaar, vermoedt u? hoe luidt úwe lezing…

Dit wordt door iedereen de nieuwe lent geheten, deze bezuiniging van elektriciteit. Nu moet men vroeger opstaan, want de tijd wordt kostbaar en bij zonlicht nagemeten. Die nieuwe zon! gezondheid en jolijt! het zoetste bed wordt kwelling voor ’t geweten, om half acht heeft iedereen ontbeten, om acht zijn zorgen in het vuur geleid. Eerst als…

Fatale fletsheid, die met klamme geuren het witte zeil in iedre stand doorhangt, maar super-kappers in je netten vangt, te overvloedig om het te betreuren - 't model van doodshoofd door je vel omprangd mag men in elke scheurkalender speuren, en voor een prik, Greet, kan dus wie 't verlangt zijn slaapsalet er veelmaals mee befleuren.…

Men had de man vermoord, hij was bezitter van een hoeve. En toen zijn jonge vrouw vermoord, die hulp had willen roepen. En toen hun dochtertje vermoord, van even zeven jaren. Haar bedje was doorweekt van bloed, haar peluwtje vol scheuren. Ten slotte nog de hond vermoord, de hond had scherpe tanden. Een groot portret van de andere drie…

Bij een schilderij van Willink Sinds zij zich afsloot voor de roes van 't dansen tart Stella Holland met versteende blik, rechtop in 't strak fluweel, waaruit als kransen de mouwen storten, ruisend snik op snik. Het mausoleum wekt macabre trancen. ‘Juich niet voor muren, waar 'k mijn hart verstik!’ Grootmoeders jurk om zich in te…

‘Uw hart, mijn lief, en voelt het geen bewegen?’ zo vroeg eens Hooft, men weet, die vroegre Hooft, die aan de min deed, aan de min-god heeft geloofd, een dichter met een baard, wiens taal was ingeregen. De vreemde vraag! en vreemd moet het verlegen glimlachje zijn geweest de schone ontroofd. De vraag is in mijn stem het boek ontstegen:…

1. Mijn lief zat voor het open raam, een zon, die langzaam viel, omlijstte met verzachte schijn, in een bleekgouden, tere lijn, haar hoogvoornaam profiel. Toen schoof mijn lief de blinden dicht, verveeld, een beetje boos, maar binnen drong één scherpe straal en op haar mooie mond, brutaal, danste het licht een poos. Als…

't Is waar, 't is waar, de zin van 't leven rijmt nergens op, want is geen rijm, maar wie een fout begaat in 't rijm is waardig niet meer voort te leven. februari 1925…

Haar smal gelaat, onder de grijze haren, smal, bleek en moedig, is mij toevluchtsoord, een blanke koepel, hoog en ongestoord door 't dom geraas, de hartloze gebaren. Het ware onnodig dat zij met één woord, voor mij alleen, die stilte ging verklaren, ik ken de droom die somtijds komt gevaren diep in haar blik, en éven haar bekoort.…

Ik breng je heel mijn ziel, zo tam, mijn niets-zijn, zonder aarzeling, mijn schrale trots, mijn povere vlam, mijn hele kleine ontgoocheling. Ik weet je bent het geenszins waardig; maar ben ik waard te zijn bemind? ik weet je vindt jezelf strijdvaardig, jij weet hoe geblaseerd 'k me vind. Ik heb de geestdrift nagemeten, jij voelde…

De vijver ligt begroeid, het water is doorweven met slierten groen en bruin, een voetstuk puilt, waarop geen beeld, grauw cement, zwart bevuild. Hoe lang heeft men de tuinman hier geen loon gegeven? Er moet een tuinman zijn, want er is leven nog in het park, een verre klop, die spade schuilt maar half in 't hoge gras ... Twee ogen, roodbehuild…

De grote mensen zijn naar bed gegaan. Mijn lieve kind, wij zouden kunnen lopen om 't huis, door 't donker, maar het hek staat open, de straat op, onder een lantaren blijven staan. Wij zouden kunnen zoeken naar de maan, die als een spelbreker opeens is weggekropen. Dit licht volstaat? maar 't trekt muskieten aan! Kom mee, een voorraad…

Zie de oude leugnaar, die bretels verkoopt, om niet te zeggen dat hij bedelt, staren. Hij zit daar om zich weer bijeen te garen en niet omdat hij op 't nirwana hoopt. Als ooit op aarde een mens zichzelf ontloopt, dan hij misschien, maar 't duurt al zestig jaren, en zie met hoeveel zorg hij 't raaflend garen, dat hij „jas" noemt, op zijn…

Geen Pennewip met brilende argus-ogen hebben wij ooit één regel toegedacht. Geen jongedames, die beheerst en zacht, als door een rietje, van de lettren zogen. Geen kenners die, waar zij nooit jokken mogen, trouw prijzen wat vertrouwd is, langgeacht. Geen vakmanswijsheid hebben wij betracht, geen boekwinkeltriomfen overwogen. Geen koster,…

De stilte zwelt uit de ingeslapen nacht En zuigt ons gans en onweerstaanbaar binnen. Een hoornstoot gilde alsof een wilde jacht, losbarstend als een onweer, zou beginnen - En toen niets meer: de ondragelijke vracht van tè veel jaren, 't koele en donkre linnen van de eeuwge stilte op onze wankle wacht. De vijand zal ons altijd overwinnen!…

Wij zijn zo jong niet als wij doen geloven. Ik ben: hoe oud wel? jij haast twintig jaar. Achter dit lage voorhoofd, onder 't kroezig haar dat al je kammen breekt, drijft wèlk bereeknen boven? Je weet, men moet niet altijd geven na beloven, 't gevaar van geven is dat elk bezit weegt zwaar. Je hoofdje waakt, waakt sedert lang, nietwaar? De…

Ik mocht haar handen kussen, sprakeloos. Mijn handen slopen langs haar slanke voeten. Zij zag mij aan, daar was in dat ontmoeten van onze blikken iets genadeloos. Haar blik zei neen: met zekerheid, niet boos - haar mondje lachte wijl ze mij deed boeten mijn overmoed, en 't was een wreed verzoeten van een heel lange en even bittre poos.…

'k Sta aan mijn venster. Het is laat. Ik kijk neer op de stille straat. In duisternis. Waar niemand gaat. Van nergens komt meer één geluid. 'k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Dat goor is met die gloor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid. In mij is net zo'n stille…

Mevrouw, ik groet u en uw hoed met pluimen. Uw krullen vallen goed, u glimlacht wulps en teer: tegen wie? tegen mij? of tegen een mijnheer in droom, die langvoorheen de slaaf was van uw luimen? 'k Begrijp u zeer: men kan geen droom verzuimen in uw bestaan, broos als een pauwenveer. En toch, uw borsten van biscuit zijn meer en meer als rotsen…

De trammen tuimlen door de lange straten; Al 't leven buiten, en de ramen dicht; Wat thee voor ons en de avond te verpraten. De lamp streelt rustig ons voornaam gezicht. Inbrekers, wurgers, rovers en piraten, En de eerste Zondvloed en het laatst Gericht - Elke onrust heeft ons deugdzaam hart verlaten. O thee! o vriendschap! o kalmerend…