Wij zaten neer in 't heidekruid; daar vloog Een wolk voor 't zonlicht en een zwarte stip Streek langs het bos, als waar 't een floers van krip, De schaduw van een ziel, die henentoog; Verschrikt schoot ginds een vogel wild omhoog Van uit de lage kant, een schuwe snip, Terwijl de donkre schim, als met een tip Het heiveld scherend, snel zich…

Zij , die tot vrouwelijke pracht het keurslijf eerst heeft uitgedacht was wis een rimplig wijf van driemaal dertig jaren wier grommigheid der lieve jeugd 't genot ontzei der zoete vreugd omdat haar 't zoet genot was met de jeugd ontvaren. Had dan de deugd geen machts genoeg, dat ze een vermeetle hand verjoeg, die met een dartle drift een…

Het kerkje is zo oud, zo oud de zwarte dennen ruisen zacht, de blanke gouden hagenvacht murmelt stil en vertrouwd, naar 't wit-verweerde slanke schip. En hoog, oud en geslagen, zeer, buigt het vermolmde hoofde neer de toren, berstend rib en rib. De zonne guldt de gulden haan en 't al met groen en grauw bestoven verbogen transen…

Rosa, grootse, eedle, machtige Vrouw, Met uw klaar verstand, uwe reine liefde Voor de arbeidersklasse, uwe Geliefde, Aan welke alleen gij uw leven trouw. Gij ging zoals een hoge klare ster De arbeidersklasse voor, uwe Geliefde, In de strijd, - en uwe klare liefde Lichtte voor hen uit, ver, alleen en ver. Gij stierf. Waardoor? Door 't kapitaal…

Wat geloei werd daar vernomen? 't Is de koe die huiswaart gaat, Uit de groene wei gekomen, Van het malse kruid verzaad. Onze buurman wacht zijn koeien, Zingend, af; de lekkre melk Zal weldra in d'emmer vloeien, Tot verzadiging van elk. Hoe kan 't weigras, dat ze scheren En dat haar zo weeldig voedt, In die…

Weegt op de nacht een dubbele donkerheid door zoveel ogen, duister voor altijd? Gaat in de dag de stilte warende om van zoveel lippen met doods zegel stom? Neen luide zijn de dagen met de klank van zwaar geschut en felle wapens blank en nachten lichten van de hoge vlam die laait door 't land en zoekt het offerlam. Duister en stilte zijn…

Ik zie de morgen als een gouden mist van eigen rijkdom trage wade een afgehangen web van draden, en nu in twist vingertjes vechten, vingertjes vagen door de ragen, rafelen, halen de draden aan, varen er in het losgegaan weefsel, maken de fijne gazen een plundering en de gevlochten mazen wijden zij uit, werken er een begin van scheuren, totdat…

In een wilde suizelende wieling Gutst volmondig, als een zee van droppen, Dampgordijn van water, stralen-stroppen, In één lange door-elkander-krieling; Overstelpend alles, wat in knieling Angstig neerligt en de bange koppen Onder vlerken als beschutting stoppen Voor de nader komende vernieling. Neergegeseld ligt smaragden klaver, Platgeslagen…

O, als een dier te zijn! - Een dier in de zonneschijn - Te koekeloeren, Zo ene bloem zien staan, En een beestje voorbij zien gaan, Zo lekker te loeren! En als een kind te zijn! - Een kind in de zonneschijn - Iets liefs te zingen, Zo vol van kindervreugd, En van dartele jeugd, En simpele dingen! En een wijs mens te zijn! - Een mensch…

Gekomen met een zoete mond waar kindsheid heen ons zingen zond als blijde bedelaren, was onze honger goed als brood, en zagen we in tergloze nood een makker onzer jaren. Maar 't leven sloeg, met stille speer, in ieders zijde een eigen zeer. Wij hebben 't bloed gezógen; een lách heeft onze smart gekoeld; - maar w' hebben in de…

Niet iedereen kan heiden zijn. Daartoe hoort kracht en moed; een vast geloof in zon en wijn, en blijde lust in ’t bloed. Niet iedereen voelt zijn verlangst voldaan op aardes schoot, schrijdt door het leven zonder angst, en zonder klacht ten dood. De aardeling heeft aarde schier Te moederlijk verwend. De heiden leef zijn leven hier in…

Wanneer gij niets verlangt, dan zal zij komen Liefde, en met haar verenigen, Zal zich uw wezen, dat haar heeft ontvangen, In al de kamers van uw denkend hart; Zij wordt het groeiend weefsel uwer ziel, De kleur waarin gij ziet naar het heelal, Zij zelve wordt het wiegende heelal, Het vochtige, het zich weggevende, Het in elkander vloeiende heelal…

O als de zon schijnt en de aard wegkwijnt in die luister weg in 't duister, en maar scheem'rend het hoofd opheft in schaduw omloofd - treedt nader, treedt nader blankvoeten te gader te gader de voeten, de handen - de lachtande de blauwoge de blondhoge de zilverwoorden wenende, het lijnig hoofd lenende achterover omhoog in de lucht -…

't Ontbijt des vogels. ‘Vogeltje, met grauwe veer, Ben-je nu reeds in de weer, Met uw zoete tong? Fluitertje, wat zing-je daar Zo vroegtijdig hups en klaar, Bij zo menig sprong? ‘Kleine, die zo aardig praat, En zo stil te luistren staat, En op alles let, 'k Heb ontbeten, al is 't vroeg; Daarom zing ik nooit genoeg: Zang…

Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door de nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtse streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teken God in elk van ons. ------------------------------…

Niet klagen Maar dragen En vragen Om kracht. Niet zorgen Voor morgen Bij vallende nacht. Niet beven Voor ‘t leven Gegeven Van God Maar ‘t heden Besteden Naar plicht en gebod. Niet dringen In dingen Door niemand bevroed. Tevreden Te treden Bij ‘t licht op het pad En de lamp voor de voet. ----------------------------------…

O 's ochtends moet gij buiten zijn! De hemel, in de zonneschijn, 't is witte kant op blauw satijn. Hoe jong: het licht dat streelt en straalt, de lucht waarin gij ademhaalt, 't gevoel waarbij de ziele dwaalt! 't Is alles schoon! Het stroke, dat voor u ligt, op het mulle pad, 't is of het gouden glansen had. De groene rogge, grauw…

Augustusnacht. – Aan ’t overkant van ’t dal Bruist uit onzicht’bre sneeuw een waterval. In schaduw ligt de weg. Over de stammen Sprenkelt de koele maan zijn blauwe vlammen. Ergens in struiken zweeft krekelgesjirp. Door ’t donker zagend met zijn zaagje scherp. Ontzaglijk zwenkt, angstwekkend hoog en wijd De Grote Beer zijn gouden majesteit…

Het drijven watten wolkjes, van zonnelicht doorboomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk wolkje na drijft zachtjes een fantasia, doch in de ruimte smelten beî voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven blanke zeilen, waar 't meer de hemel zoomt. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk schipje na…

Het was zo licht toen ik moest scheiden, de spreeuwen kweelden luid en teer, en een onnoemelijk verblijden vervulde veld en atmosfeer. Een plechtig en verblindend wonder verrees, - als waar 't voor 't eerst, - de zon, en bloem op bloem ontsloot zich onder haar zegen, naar zij kracht gewon. De wereld scheen verbaasd te ontwaken als vond…