Poëzie van Bernard van Meurs

1835 - 1915

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 16):

Een aorig misverstand.

Het is een verrel jaors nog pas,
Dâ 't brulloft bij Geert Harmsen was,
En nou al het ie raozend spiet:
Went - om wâ rejen weet ie niet -
Zien vrouw wordt kwaoier alle daogen
En duut hum niks as sarren, plaogen.

En wâ ie ook met haor prebiert,
En of ie gek zich prakkeziert,
of ie hê? zeit of wablief?
Zij is een kruus, dâ lillik wief.
Kom, docht ie, 'k zal 't toch es waogen
En gao Pastoor zien raod es vraogen.

‘Mins! (zei Pastoor) daor hedde 't nouw!
Ik zei oe: nêm haor nie as vrouw,
Ze deugt niet, gleuf me beste vriend!
Ge sloegt mien raod toen in de wiend.
Kiek, wilde oew lot niet meer beklaogen,
Dan motte joe kruus geduldig draogen.’

‘Is 't anders nie?, zei weer de boer,
Al valt het nòg zo zwaor, zo zoer,
Ik zal 't draogen! 'k verwed mien kop!’
Hie geft Pastoor zien hand er op,
Geet weg en repetiert bij vlaogen:
'Ik mot mien kruus geduldig draogen'.

En krek dat ie zien huus ienkwam,
Daor spuwde zij weer vuur en vlam.
‘Hier!’ zeit ie, en ie pakte 't wief
Met stevige ermen om het lief.
En nemt zien kruus op om 't te draogen.
Gelukkig dat geen minsen 't zaogen!

Lang draogt ie haor de deel ien 't rond,
Zij raost dâ 't skuum sting op heur mond.
Erst toen heur kwaodheid was gedaon
Mocht z'op heur eigen beens weer staon.
Wâ keek z' onthutseld en verslaogen!
‘Geduldig, zei 't ie, mo'k joe draogen!’

Nog éns maor is ze kwaod gewest,
moar dat was ook veur 't allerlest;
Went net precies as d'eerste keer
Nam ie zien kruus en droeg het weer.
Siends wier zij beter alle daogen.
Hie had geen kruuske meer te draogen!