Poëzie van J.J.L. ten Kate

1819 - 1889

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 44):

LENTELIED VAN EEN RECENSENT

Ei, al lente?…hm, dat ’s vroeg!
En dat gaat maar zonder vragen!
Vreeslijk lengen toch die dagen!…
’t Had waarachtig tijd genoeg!…
’t Endje zal de last wel dragen!-
Nu; het licht er toe… ’t Is fris…
Brrr ! Als dát nu zefier is!
Hiet dat warm? het vriest, pot domen!…
En wat zie ik aan die bomen?
Zou dat ook al mee gaan doen?…
Al zijn leven! ze zijn groen!-

Hoor me daar die leeuwrik gillen!
Kermisdeuntjes anders niet!
Daar ’s geen metrum in zijn lied!…
Die zo jong ook zingen willen…
Och, dat loopt totaal in ’t riet!…
En slaat daar geen filomeeltje?
Watte bombast-melodie!
Ware dolhuispoëzie!…
Dat heet nu Natuur, verbeeld-je!…
’t Is wel jammer van het keeltje,
Maar ’t blijft een mislukt genie!-

Kijk de zon!…wat malle staatsie!
Is me dat nu rozenkleur?
Ook is ’t eeuwig de oude sleur:
Op en onder! nooit variatie!…
En die arrogante maan!
Zij is klinkklaar imitatie:
Als de zon niet had bestaan,
Waar’ ze nimmer opgegaan!

Neen! zo ’t dan toch Lent’ moest wezen,
(’t Was het lang genoeg voor dezen!)
‘k Had het beter overleid!
’t Hele boeltje is miserabel…
Enkle brokken zijn passabel:
Maar dat ’s alles ook gezeid!