Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

In Amsterdam kwam Sinterklaas een keer incognito: geen tabbaard om geen mijter op; hij kwam er maar es zo, als een gewone oude heer met lange witte baard; hij liet zijn zwarte knecht te huis en in de stal zijn paard. Je had hem nimmer zo herkend in z'n geklede jas; temeer, daar 't in de junimaand en volop zomer was. Hij nam als menig…

Decembers mooi gebogen c bevalt me, doet denken aan de lagere school, de tweede klas van juffrouw Kranendonk, rode inkt voor perfectie, de verbeten uren van herhaling, de lijnen van de letters, de onmacht op papier, de streng afgepaalde weg naar een eigen handschrift, de vingerafdruk der cultuur. ----------------------------------------…

Ik vind niet dat je van een mens moet houden. Ik heb het gedaan. Vooral van vrouwen. Er was mijn moeder. Er was een kleuterjuffrouw. Er was een omroepster die het met een uitgever deed. Toen wou ik dichter worden Mijn hart ruimde plaats. Letterlijk te veel. Ook de liefde voor mezelf, een mens tenslotte, strandde. Ik weet nog waar en hoe. Ik…

(Overal de stad als helft. Overkant. Brug naar... Tunnel onder... Eenrichtingsverkeer, bevestiging van de helft als verzelfstandiging. In de stroom meelopers tegenliggers. Is daar 'de ware helft' bij en is dat zoiets als 'je beter zelf'?) --------------------------------------------- uit: 'Zacht gat in broekzak', 2005.…

Niet de aap maar het paard lijkt het meest op de mens, als je 't in de ogen kijkt. Of sla de boeken erop na, veldslagen, ontdekkingsreizen, de melkboer in de straat. Held van 't wilde Westen, ruilobject voor koninkrijken, verlosser van de filosoof. Hier en daar staat op een plein in brons een krijgsheer op zijn paard, - dat zou andersom…

Vreemd, dat zij nu slapen moet. Er is nog meer te doen. Net zou zij aan de strijk, het is pas noen. En moeder zit nooit stil, meneer. Iets in haar hoofd speelt met de tijd, iemand die haar leven niet meer leidt. Toch gaan gordijnen dicht. En groet zij kort de glazen buurvouw, die zich 's avonds sluit. Morgen mag zij de kast weer uit.…

We hadden ons gehuld in lange zwarte jassen en schuld die tastbaar in de benen hing. De berg op moesten we. Een hoop mededogen. Geen bluf, geen blarney, maar boete doen. En boven breekt de zondvloed los. Tussen lijf en leden struikel je. De aarde smakt obsceen en maalt de varens in haar luie kaken. Het land is weggespoeld. Dit is een total…

Dit ben ik vaak geweest: een man op een landweg, een man in een vliegtuig, een man met een vrouw. En dit ben ik vaak geweest: een man die zich onder een steen wou verbergen om geen licht meer te zien. Deze twee mannen, ze dragen mijn koffers, ze lezen mijn kranten, ze verdienen mijn brood. Samen trekken we door het geluid en de lucht…

Toen ik klein was kwam met kam, schaar en tondeuse een zwartharige man. Zijn zoontje viel in een punt van het hek van de kerk. Scheer je weg, dood, handige kapper, mager en lang. Oude mensen, dat ging nog, maar Jos, met zijn brommer en langer geleden de witte arm in de regen die onder een deken vandaan kwam op de tramlijn van Brussel…

die avond vertrok een auto richting snelweg & de honden blaften niet het dashboardvak was leeg op de kaart van W Europa na cassettes wij reden zwaar weer tegemoet tegenliggers voerden groot licht in de verte wij naderden de interzone niemandsland het grensgebied -------------------------- uit: 'Popcorn' 1981.…

En als we ons zelf nu een achterlieten? Daar gaat het, zonder groeten, mokkend en tobbend op zoek naar iets beters. Het kijkt niet eens om. En wij? Wij moeten eerst wennen aan dit stralende landschap van vroeger en later, van lichtende tijd zonder nu. ---------------------------------- uit: 'Zo kon het zijn', 1999.…

Jij kwam als Icarus uit de hemel vallend doorkliefde mijn geijkte nachten sloeg een bres in mijn verhaal. Jij kon niet ademen binnen het begrensde eindigde steeds in vrije val, ik ging weer klimmen, zwijgend gooide klonters aarde van mij af. Een droomvogel en een bijziende, het water wiegt ons samen zo stormen wij, zo vlagen wij ooit…

Ik zou een dag uit vissen, ik voelde mij moedeloos. Ik maakte tussen de lissen met de hand een wak in het kroos. Er steeg licht op van beneden uit de zwarte spiegelgrond. Ik zag een tuin onbetreden en een kind dat daar stond. Het stond aan zijn schrijftafel te schrijven op een lei. Het woord onder de griffel, herkende ik, was van mij.…

De vensters behangen met langdurige landschappen, een zak met slanke handen aan een meisje voeren van achter de tralies die mijn vingers zijn. Een ooggetuige van het zwart uithoren op de hoek van twee nachten en geduldig wachten tot de schaduw uit de bomen valt. Mijn ogen wegens verbouwing sluiten en haarfijn dromen dat ik een ver verwant…

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk: mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk. Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend. De stenen die ik uit de wand verwijderd heb zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep: ik kijk naar de wereld waarin gij woont en al zie ik onscherp en…

Ik weet het: het mooiste zou zijn als ik onvindbaar was en altijd naar mijzelf bleef zoeken. Hoe interessant zou dat niet zijn! Maar ik ben zo vindbaar... zo voor het oprapen... doe het licht uit, struikel over mij! ------------------------------------- uit: 'Gedichten 1977-1999'.…

Bij het gammele landhek, groen uitgeslagen, vermolmd. Altijd wel een, namens de weide, die je begroet. Tweeponder tong die je hand likt. Een walm uit de bek recht uit de lebmaag. Strontvliegen en dazen met geen staart weg te slaan. Wel erg ver van de oeros geraakte lobbes van een lady, nog een eeuw fokken en krachtvoer en je…

Als ik een vrouw ontmoet met een intelligent gezicht, een edel gevoelig profiel en beschaafde manieren, met poëziebundels van Reiner Maria Rilke en Hölderlin en een altviool onder de arm, dan denk ik meteen aan neuken.…

Ze staat stiller dan een staande klok stil kan staan. Dieper dan stilte vallen kan tussen stoelen achter een tafel waarop twee flessen stil staan, neemt ze plaats in de ruimte vol van haar stervende beweging. Lager dan een engel vallen kan, zinkt ze in zichzelf. Als god dit ziet, noemt hij de kamer hemel, de seconde eeuwig.…