Gedichten over woonoord

Laatst toegevoegde gedicht (nr. 160):

Het huis herinnert zich mij.

Het huis herinnert zich mij.
Hier heb ik lopen geleerd.
In deze kamer begon
de aanloop die eindigde in
een ontzettende sprong.

Hier is de keuken ontdaan
van gestapelde vaat en gerei.
Bij deze kraan waste ik mij.
Stram van ouderdom staan
tafel en stoel in hun recht.
Mat en zeil zijn al lang
aan elkaar gehecht.

De trap naar de zolder leeft op
als ik mijn voet erop zet.
Behaaglijk kraakt elke tree:
naar boven m'n kind en naar bed.

En het bed, eens zo groot als een boot
waar ik mij stuurman op wist,
is nu zo groot als het is:
een deken of aardappelkist.
De golvende zee van destijds:
een gebeitste vloer, 3 x 5.
Op planken gerangschikt verdraagt
speelgoed van vroeger
dat er geen kind meer naar vraagt.

Terug beneden besluipt
het verleden mij. Op de gang
haalt het mij onderuit.
Kruipend bereik ik het honk.
Het is donker. De kachel is uit.
Het huis is zijn kamers de baas.

Wat is geweest ben ik kwijt:
volgorde, samenhang, plaats.
Alles waarop ik vannacht
op mijn tocht ben gestuit
bracht mij verder van huis.
Hoe langer ik terugkijk hoe
strakker de knoop van de tijd.

----------------------------
uit: 'Kindsbeen', 1995.