Alle inzendingen over woonoord

‘Zal de woestijn bloeien als een roos?’ Een lied wat zo opgewekt wordt gezongen In de Nederlandse Geloofstempels Nu met honderdduizenden bloeiende klaprozen In zovele oer Nederlandse landschappen Zie ik het wel voor me in die Negev-woestijn Bloeiende rode rozen, honderdduizenden Maar zo kwetsbaar als de klaproos is Zo kwetsbaar zijn in…

“Kom van dat dak af Waarschuw niet meer” Wat een flauwekul Laat toch die mensen Laat toch die lui Lekker lui op het dak Wijntje, hapje, sigaretje in d’r hand Een uitzicht om wauw van te zeggen Lucht om lekker te happen De zon om lekker bruin te worden Het leven in de Jordaan Speelt zich niet alleen op straat, cafe en huis af Maar ook…

De straten van Granada waar in 't donker Gitaren gonzen en van 't lang gefluister Van minnaars aan de traliën de duister Nacht warm wordt, - gaan met graden naar 't geflonker Van 't sterrenbeeld. En op de top wat wonk er Rode lantaarn van het Alhambra? ruiste er Wening uit rode muren? of wel, huisde er Morenkoning nog eens en wat zo klonk…

met een broodkorst als corsage gaat de blijde zwerver door het wijde land hij wuift naar de koeien in de weiden naar het bloeiende koren hem terzijde terwijl leeuweriken eten uit zijn hand 's avonds stralend staan de boerenmaagden aan de dorpspomp en brengen hem hun groet zij kussen zijn bezwete konen zelfs bedaagde maagden vlijen warm hun…

Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, daar rukt niet de Rhône, daar stroomt niet de Rijn, daar vloeit maar de Leie en de Scheld' die brandt, daar is maar één Vlaandren, 't is mijn land! Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn, daar is maar één vreugd, daar is maar één pijn, daar is maar één liefde, daar is maar één haat, daar…

Een tor bewoonde al een poosje het hulsje van een lucifersdoosje. Totdat een koe een poot verzette en zo de torrenwoning plette. Het hele huisje uit het lood. De kleine tor, nog net niet dood, bewoont nu ietwat uit zijn hum een parallellepipedum. ---------------------------------------------- uit: 'Wis- en natuurkundelyriek', 2000.…

Dit kleine plekje waar ik woon, is een heel klein onderdeel van een veel groter geheel. Een stipje, misschien niet eens te zien vanuit de lucht. Een vage omtrek in een snelle vlucht. Het is mijn plekje, zo vertrouwd, mijn dagelijks bestaan... waar ik me thuis voel. Nooit meer weg wil gaan. Zo onbeduidend en zo klein. Zo ver verwijderd…

Een wereldreis van een en duizend nachten Architectonisch rijk vol avontuur Drie continenten in een ring van vuur Als hof van integratie der gedachten Naast een donjon een middeleeuws kasteel Aan stuurboord in de nijl een piramide En voor de mui toont kaal en plompverloren Een priapus zijn naakte rode steel Fonteinen ruisen in het…

Zo’n verveloze deur met afgesleten klink de drempel uitgehold door eindeloze stappen die kwamen en weer gingen en verdwenen in het voetspoor van de tijd – gaande weg.…

O land van zee en duinen, vee en weiden, Aan u blijf ik verknocht tot aan mijn dood. En dagelijks ga ik voort mij te verblijden, Dat ik van geen land als van u genoot. O Nederland, hoe vroeg waart gij reeds groot, Schoon toch ook gij uw noden had te lijden, Ge waart en bent nog steeds de rijke schoot Van waarden, geldend tot het eind der tijden…

Kan een mens doen wat nodig is, zonder te reageren op wat was? Kan hij wel spontaan blijven, zonder dat hij geworden is? Kan zij avontuurlijk leven, in haar eigen huis? Water uit zijn douche zien stromen, zoals water in een wilde waterval. Drijven in haar eigen badkuip, als zwemmen in een oceaan. Mensen waarmee we samenleven, steeds weer…

Ik ben zo in m’n noppie Ik ben zo reuzeblij en gil: “De Jordaan dat is mijn moppie” Maar niet alleen op 1 april Maar alle dagen van het jaar (h)echt alle dagen van mijn leven!…

Z'n kamer, ingericht om te vertrekken, is niet in staat om mij, zelf, te ontvangen. Vier schilferende muren; effen, bange gordijnen, buitentijdse boekenrekken. Goed, ik ben naar binnen gegaan: schroeiplekken in landschappen of klef beslagen gangen heb ik nooit ontlopen; 't liefst kies ik lange onverharde veldwegen om te trekken. Er is…

Nog eenmaal wil ik gaan door open weiden tot waar de zee van ‘t onbewogen licht de val ontvangt in wiegelend evenwicht en vlied en vloeit naar ‘t golven der getijden. Nog eenmaal waar de landelijke wegen elkander kruisen in het lage veld, de holle wilg over het water helt en ruine pluimen in de wind bewegen. En waar het stadje rijst boven…

Ik liet mijn stad zien Aan drie duidelijke mannen. De eerste zei: je stad lijkt op een arend. De tweede zei: je stad lijkt op een dingo. De derde zei: je stad lijkt op een slang. De poorten gingen dicht En de lichten werden zwart Door het zwijgen van de muren. Ik liet mijn stad zien Aan drie duidelijke mannen. De eerste zei: je stad lijkt…

Zij loechen en staken hun schouders op omdat ik hun klapte van Vlaanderen. Zij loechen en zeiden: Van anders wat en horen wij u nimmer klappen, Wel neen! neen! Mijn Vlaanderen is mijn ziel, mijn leven, het doel van mijn streven: mijn leven voor Vlaanderen en Vlaanderen voor God, o mocht ik dat winnende sneven!…

Als het lente wordt dan stuur ik jou Vooral de groeten uit de Jordaan En die tulpen, die gele, die rode Die duizenden tulpen uit Amsterdam Die komen er ook aan En natuurlijk de Lente-uitnodiging “Kom naar de Jordaan”: Naar de binnentuinen Vol natuurlijke pracht en praal Maar waar bovenal Als het lente wordt ook de daken Gaan bloeien als…

Ik wil hier mijnen geest in vrijheid laten zweven, En laat, al die het lust, bij vorst of prinsen leven; Want die een hoge staat, of wichtig ambt bekleedt, Is nimmer buiten zorg, en zelden buiten leed. Ik neme deze plaats tot afkeer van de zorgen, Om daar bevrijd te zijn, om daar te zijn verborgen Voor streken van het hof, voor steken van de haat…

Wij zullen openen een rusthuis voor uitgebluste dichters wij zullen zorgen voor: trijpen pantoffels lauwe radiatorbuizen en elke zaterdag een glaasje wijn Men zal van ons niet kunnen zeggen dat wij de poëzie een onverschillig hart betoonden Wij zullen eens per maand de oude dichters tracteren op wat gaande is: moord & doodslag…

Het landschap kantelt een beetje in weemoedige dromen uit het verleden aan lager wal, tussen het schip en de kade er bloeit een eenzame zeebloem die nadenkt over vrede, genezing en uiteindelijke genade wat hebben we in onze zielen dat spreekt en glanst meer dan inhoud is het vaak de vorm die danst wat golft, schuimt en nadert is nog meer…

Onder de vloeren verhuizen wormen de geraamten, maar op de daken schikken geesten hun vleugels. Geluidloos wordt in dit paleis de weelde bewaard en in negen diepe kisten de verwrongen sleutels. Het is verboden onderling de koning aan te raken of het verloren voorwerp van een hoveling terug te vinden. De zonnestralen hebben openbaar de zon verlaten…

Voor de zachtmoedigen, verdrukten, Tot geregelde arbeid onwilligen, Voor de met moedwil mislukten En de groots onverschilligen, De reine roekelozen, Door het kalm leven verworpen, Die boven steden en dorpen De woestenijen verkozen, Die zonder een zegekrans Streden verloren slagen En 't liefst met hun fiere lans De wankelste tronen schragen…

een ezel? ach, je kent hem vast: (baudet) die schermt met vreemde woorden (vreemde leg?) maar noodgedwongen thuisblijft (niet op weg) bezorgt de mensen meestal pijn (geen pret) hoewel: er is een goede kant (echt waar?) hij toont zijn Waalse afkomst (zonneklaar)…

langs de weg naar Lewedorp. Ieder aan een kant. Uitnodigend wachten zij, wachten zij op... Ja, waarop? Wat zal ik invullen? Ga ik dichten of laat ik het open? Niemand die me iets verplicht. Maar het plaatje intrigeert me: twee bomen die de ruimte attenderen dat zij hier heersen, de verre blik hypnotiseren met hun kracht - overtuigend…

in februari 1861 Dankt allen God en weest verblijd, Omdat gij Nederlanders zijt! Die naam, die Eer, die Zegen Hebt gij van Hem verkregen. Die Naam, bekend van Noord tot Zuid, Schiet als een star zijn stralen uit, En licht, wat wende of kere, U voor op 't pad der ere. Die Eer, het erfdeel van uw bloed, Verheft uw hoofd, verhoogt…

Waarom ben ik zo begaan met de Amsterdamse Jordaan het de plek is van het al: van de klacht, de lach en de traan het is de plek van de hofjes en de straatjes van de steegjes, grachten en binnenplaatsjes de plek van het lied over liefde en leed van onrecht en oprecht, dat het me speet meer nog van het oude vermaarde levenslied van Willy,…

Dof, inwisselbaar, bedaard, kil, onverkwikkelijk, vilein, twistziek, gekromd, mistig, grofbesnaard, sleepte geklauwd, berekenend, boosaardig, listig, eeuwenlang leven zich voort naast de zoute gong Ingekeerd, uitgeworpen stoomden ijzer- en brons- tijd zeer op hun hoede, rauw en somber, ongezouten wetten in de ruwwandige kookpotten aan de zee…

Laat ik u schrijven, vriend, hoe zalig stil Het dorpje is waar ik nu woon, gevlucht Voor schrille stad en havenend gerucht, Helend mijn ziel en mijn verwoeste wil. 't Heeft weinig huizen rond een oude toren, Om ieder huis een mildbloeiende heg, Geen luide straat, maar smalle zachte weg Van zand waarin geen stappen zijn te horen. De school…

We kunnen toch gewoon opnieuw beginnen? Iets van de grond af bouwen, steen voor steen, Veel huizen en geluk voor iedereen, Wie wil voor deze stad een naam verzinnen? Ja, leuk, maar volgens mij ontbreekt er wat, Er is geen plek voor deze Nergensstad.…

O land van mest en mist, van vuile, koude regen, Doorsijperd stukske grond, vol kille dauw en damp, Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre wegen, Vol jicht en paraplu's, vol kiespijn en vol kramp! O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen, Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, moddergoôn, Van eenden groot en klein…