Alle inzendingen van Magda Haan

Wereldpoëziedag 2025 vanochtend wilde ik hierover schrijven misschien als je poëzie strooit in de wereld minder haat is minder oorlogen minder mensen strijden ik heb mijn pen weer neergelegd inspiratie gezocht vandaag maar niet teveel bloed teveel tevergeefs gezegd misschien volgend jaar…

we zien een bijna uitgelezen boek maar het stond vol met personages intriges, dromen, wensen, verdriet afgespeeld in zijn of haar tijd van toen naar nu de laatste pagina ontbreekt nog of is er een cliffhanger…

je hebt dorpen waar wordt geleefd gezongen, gesprongen gefeest, gefuifd gehuild, gebeden waar wordt gezorgd gekookt, bezorgd gewassen, gestreken gehaald, gebracht afgewacht je hebt steden waar in vele talen wordt gebeden op de knieën of met gevouwen handen waar wordt gekookt met onbekende smaken en kleuren tafels vol staan met gerechten…

regen slaat al dagen tegen ramen en deuren vlaggen vlaggen enthousiast met sprekende teksten beukende wind hoge golven het heerlijke avondje was met ouderwets geraas…

het is best wel zielig hoor ik van een dame die aan de grote tafel zit in afwachting van de broodmaaltijd ik kijk rond en zie dat de tafel al bijna vol zit met andere bewoners nou voor haar wijst ze met haar hoofd ze heeft kinderen maar er komt nooit iemand zielig he zegt ze terwijl ze mij aankijkt een onaangenaam gevoel bekruipt mij…

verward merkt ze op dat vanzelfsprekend als zand glipt door haar vingers de wangen van het kind voelen stoppelig als een puberkind rebellerend in geleende tijd hoe zet ze de voeten van het boze ontreddende elke dag weer in gelijke pas ze is een moederspin maar haar web verliest kracht…

is het wisselstroom of ouderwetse stoom aan uit aan uit gevoelens die stromen of bij het kookpunt stomen het mag echt allemaal want ik ben mens niet van staal…

ze zit er nog verscholen tussen het riet als je het niet weet zie je het niet de wind deed wel haar best een dag lang gepest ze zit er nog verscholen tussen het riet als je het niet weet zie je het niet…

De stem van het water zwijgt na een woeste nacht van onderstroom en geselende winden het is tijd om te rusten.…

het gras is weer gegroeid de bloemen zijn uitgebloeid de kruinen van de hoge bomen nauwelijks van alles bekomen liefde schuilt nog dieper weg wees alert op wat je zegt of praten we elkaar angst aan moeten we niet naast elkaar staan de wapens steeds weer opgepakt vrede en voorspoed uitgekakt herdenken in blinkend oorlogstenue buigen…

de vogels zingen een octaaf hoger de futen dansen hun liefdesdans de katjesboom begint te bloeien het eerste gekwaak van de kikkers verscholen onder een bruggenplank ik loop nog op mijn wintervoeten maar inwendig geef ik mijn lentetenen een kans…

wat als er alleen parels waren de stralen van de zon ons altijd zouden raken wat als de lucht altijd hemelsblauw was de wolken engelen zouden zijn bladeren rood van liefde zacht regenen zouden we dan in- en ingelukkig zijn of weten we niet beter en vergeten we te genieten…

getriggerd door een reclamezin en de heersende griep. (verfris je huis) zet de ramen flink open het is daar niet pluis pak een sopdoek ga ermee door het huis een virusje hier, een virusje daar nog even een hoekje en een verborgen gaatje dan ben je weer voor even klaar Magda Haan…

(uit mijn zustertijd) zuster in huis zij loopt op ervaren voeten menig keer geveegd villa, rijtjeshuis of boerderij iedere keer een ander verhaal andere zorgen verpakt in ieders eigen taal voor korte of langere tijd Magda Haan…

Het is een stil geheim dat vloeibaar goud onzichtbaar stroomt in langgerekte sporen van de dorstende aarde Dat de wind de tranen droogt bomen krakend ter aarde vallen zout als parels ligt op een bed van kale takken Dat de Tijd hier geen eeuwigheid meer heeft om besef te laten rijpen want het noodweer loeit met druppels van tranen dat…

Alles lijkt te borrelen, kookt bijna over, de wind die waait door koude en asgrijze straten, lijkbleke gezichten die wanhopig schuilplaatsen zoeken in schuilkelders die helaas niet in de bouwplannen stonden bij het uitwerken van oorlogsgeweld. Hier wordt niet gesproken over klimaatverandering, activisten zijn allang gesmoord in bezoedeld bloed…

De lucht is rood gekleurd de avond ligt op de loer De lucht met kou gevuld het ijs nog niet gebroken Het vogelhuis nog onbewoond geschikt voor anti-kraak Het vogelhuis vrij van woningnood wie het eerst komt het eerst maalt…

het stormseizoen is begonnen als ik mijn ogen sluit hoor ik dan nog wel de vogels zingen het zoemen van de bijen en het ruisen van de wind zal ik het missen de geur van pas gemaaid lentegras het stuifzand op een winderige dag en het rood van de ondergaande zon hoor ik dan nog wel het fluisteren van overleden stemmen of zullen woorden…

naar waar ik eens thuis was maar het was er niet meer het was er wel maar ook weer niet anders, hoe, waar waar zijn de plekken waar ik geschaafde knieën viel de straat voor ons alleen waar is het gras om alleen te zijn de hoekjes om te schuilen het was er niet meer maar gelukkig wel nog in mijn gedachten…

nu hier bergen ontstaan van hard karton gepakt met herinneringen er schifting is ontstaan van bewaar, oh ja dat en kijk nu eens ruimte heeft gemaakt vele uren achter geregel van hier naar daar er sleutels wachten op nieuwe avonturen nieuwe deuren nieuwe muren een ander uitzicht een ander ochtendlicht datums die steeds veranderen…

het zeewater stroomt en de golf belooft wat ik geloof als ik de zee wens wat hij nooit verliest en ik verdrink in de laatste golven die mij doen vergeten…

ze werd warm ontvangen op een bedje van stro de boer was biologisch en begaan met al zijn dieren ze mocht loeien in een warme stal en springen in de wei jarenlang waren ze gelukkig saam de boer en zij maar toen kwam de dag dat ze niet meer blijven kon ze mocht mee in een grote truck en kwam aan bij een grote loods het oogde luguber…

er waren tijden van onder mijn bed van gedempte stemmen voor alleen grote oren woorden met betekenis maar niet voor nu voor later als je je maten groter zijn ijzige kou in bloedhete nachten steeds moest ik namen krassen reizen die steeds waren ingepland maar toch weer geannuleerd nu ben ik de kijker denker en mijzelf…

langs mijn wimpers glijden boze wolken eindeloos gekrijs in vogelkledij zoutige winden beroeren vlaggen die verkrommen in nederigheid weggespoelde liefde alleen de sporen van de schrijver zijn nog zichtbaar…