Alle inzendingen van R.E.N.S.

het was zo lang geleden in het verre verleden van de jeugd dat zij niet met afgeschoren haren maar met een plastuit heel gratuit en hardcore met Aussie-broekies van het balkon had gezeken het zou plezant kunnen zijn zo had zij natuurlijk gehoord om in het water op mijn schouders gezeten juist omdat die handeling niet vertrouwd is…

soms worden we met huid en haar ’t leven ingetrokken dat we nooit wilden of binnen zagen komen de wilde jaren ver achter ons en geliefde muzen gelaten luisteren we vandaag naar de gevolgen van nalatigheid en uitstel ’t concept voor herstel aan ’t oppervlak en in de diepere lagen vraagt om investeringen die de vrede terugbrengen die…

ik zweer vrij naar ‘t brein van Hawking en dank de kracht waardoor wij draaien onder ’t genot van ‘t lot der stille nachten hang ik al lang niet meer aan heur haren // 48 nu Google de kleur van haar ogen kent zal hen ze mogelijk beter omschrijven en daar ook geen gevoelens bij hebben waarin we waarheid zullen bespeuren // 52 de grond waarop…

’t waren niet haar wenkbrauwen of ‘t prachtige profiel in de zon waar voor mij de bad trip begon maar wachtend voor ’n slurf om weggezogen te worden uit de dagelijkse sleur door ’n open deur ten faveure van enig herstel en om ’t gemoed bij te kleuren uit mijzelf zouden de vleugels nooit groeien wel vloeiende woorden ter bevestiging…

vanuit ’n vissenkom ziet de wereld er anders uit ’n slang heeft geen gedachtes te overdenken de hond is niet geïnteresseerd in haar hart de wolken drijven niet op sentimentaliteit water draait betekenisloos rond in cirkels de grond weet niet wat bloed betekent ‘n bom treft geen doel de kabouters gaan echt niks meer doen de hemelen zijn…

‘We worden vóór ons komen niet gemist, na ons vertrek zal het beslist niet anders zijn.’ ‘t lijkt erover te gaan dat we niet moeten denken dat ‘t goed is zoveel tijd aan ons ego te schenken dat we gerust kunnen zondigen als we maar bidden gewoon god op onze blote knieën blijven bedanken de aarde blijft wel draaien zolang ik en jij bestaan…

zit ik hier gewoon lekker te spacen op Davis’ flow met in ieder geval één tevreden teefje op m’n tenen een beetje meesterwerkjes door te lezen die ik beschouw als mijn bio-diverse achtertuin ik ben echter wel ‘n gracist want ‘t kruipertje haat ik maar verder mag alles van mij bestaan onderwijl komt de wereld binnen gevlogen alsof…

laat mij de dagen opnieuw schudden en de wijn welke uit de kroezen drupt verdunnen als haar verleidelijkste ogenblik door de vertrouwde sluier // 4 aan ’t eind van weer ‘n gewonnen dag samen met ’t hoopvol sluimerend zicht op haar verschijnen in ’t verdwijnen naar ’n volgende morgen van ijver // 8 kwijnen met…

‘t ochtendlicht wacht even om zijn wereld die zacht is te vangen in nieuwe tinten en zijn wolkogen te bedwingen de verzwegen sluimerliefde als droom dansend en strijdend ademen uit geblazen glazen maar in ‘t blauw worstelt de wind en zwart wordt de hemel verklaard als ‘t wonder van klonterende cellen samen met opgepompte zeepsopbellen…

I geef mij kleur op de wangen nu ik nog leef op dit specifieke moment als ‘n wolk die mijn ogen binnendringt onzichtbaar in ’t ochtendlicht dan schenken de buien ‘t wonder in ’n bereikbare achterafbar aan de tap van de liefde waar de spraakzame en introverte mensen in ‘t gespannen effect soms weer gelukkig genoeg zijn II in zijn…

je liet de zon nog beter schijnen de laatste dagen bleek achteraf je stem klonk nog als altijd lieve woorden leeg als straf je lichaam glom nog net zo zacht en welwillend veeg en toch ook laf je hand klom nog even fijn vol verlangen streek de liefde af…

ik (met m’n grote bek) ook altijd de bomen pleuren gewoon om recht voor m’n neus -serieus- ’t is helemaal niet mijn bedoeling iedereen (jij incluis; of zij met wortelbehoeftes) hysterisch achter te laten of in (a)tonale ontroering na ’n lichte beroering (van wind; of ijdelheid?) wat mijn takken niet ratelen doet (of deed) -sorry enzo-…

alles heb ik gezegd maar niks was genoeg al kwam ’t uit m’n tenen de beloftes welke ik zou verdragen ik durfde niet te kijken hoe de tijd verstreek in draaiend verlangen woorden zonken in brak water klonken mat door de afstand tussen wensen onze mooie momenten bewaarde gesprekken maken mij nu boos omdat ik wil dat jij ook voelt…

vanuit ’n simpel leventje met ’t goede genenpakket en de sporadische deukjes die klapjes op de billen de vertogen woorden knuffels die verdwenen één of twee gebroken botten en jonge harten tien tellen onder water god die toch niet bestond of de wind waardoor de vakantie niet doorging de kou onder de lakens als de winter inbreekt achter…

over de graven en aslagen van de onvergetelijke verslagen mededragers van de onmogelijkheden bedrogen door ’t leven bedrogen door ’t leven over de nachten en plichtdagen door de onverbiddelijkste levensvragen gedaagd voor de onverzoenlijkheden bedoeld om door te leven bedoeld om door te leven over te korte versnelde tijd en de…

‘ik ben slechts de stuurman van eenvoudige komaf en toch raad ik jullie af matrozen, om deze jongen aan boord te nemen na de avonturen aan wal in de chaos zonder zeden de reden is heel simpel ik wimpel jullie niet af met ’n laf en onaf betoog maar door mijn oogharen zie ik in de versufte jongen duidelijk ’n god gedrongen wachten om…

de machtige Regennacht is één groot Zwart Gat waarin ‘t Zijn wellicht de Singulariteit omvat ’t ultieme Middelpunt waar alles samenkomt maar Niks waarneembaar is rondom de Horizon de onbeantwoordbare Vraag van ’t Licht dat niet wederkeert als ’n fysisch Fenomeen de Regen verdwijnt als ‘n Hand draait en de Ogen besluiten ’…

nog verzengender dan de Bron van Acheron en Styx is ’t Licht dat in elk Heden door de Bodems van Slik zag waarheen de bezeten Hades Persephone bracht in die spiegelende Onderwereld ontstond ’n Tragedie’tje Persephone veranderde ter Plekke in Eurydice dat Orpheus aanspoorde tot ’n tragisch Liefdesliedje ‘de mooiste Nimf van Al heb ik niet…

de Querulant in Optima Forma kwam achter de Coulissen op de Poppenspeler af gebeend ‘blijven uw Motieven wel zuiver het Volk blijft graag gespeend van uw Huiver!’ de naar binnen buigende Bogen van ’t Theater van de onmogelijke Dromen als Ribben die breken onder zeer geanimeerde Handen zullen de Omkeringen als Duinen de Vloed aan…

ik staar naar ’t Scherm met daarop ’t Uitzicht vanuit ‘t Eerbeeks Atelier de Scherpte van zijn Blik ’t Metier dat ik waardeer in gedetailleerd Sfeerbeeld de Precisie van ’n Droom in Werkelijkheid gevangen vaag Verlangen naar Lucht vrijwel zonder Hunkering ‘n dunne Vervulling van Zijn eerder Afvlakking van Pijn al tonen de fijne Twijgen…

naast de Tempel ligt ’n Pad de Berg op waarvandaan hij ’t Leven kan overzien de Verten en Vlaktes zich laven kan aan zijn Liefdes voor ’t Landschap en de Diepte van Verdichting de Afdaling langs de Rivier de Rijen Bomen als vertrouwde Gezichten de lokkende Velden met zwijgende Bloemen waar ’t Verhaal verwaait in ijdel jagende…

de Donder knalde door de Cloud ’t was aan Zeus wel toevertrouwd de Aarde te laten schudden en beven de Kuddes sloegen toch wel op Hol de Malden stroomden vol Vulkanen begonnen alvast te roken allen vreesden ‘n verzengende Tsunami en niet iedereen was nu al Zen genoeg om te vallen als ’n ware Anagami Klotho stond op voor de angstige Menigten…

tussen de Tanden van ’t Heden knarst ’t Zand van ’n Verleden bij de Opgravingen kortgeleden bleken de Kostbaarheden verdwenen of ze hebben er nooit gelegen ik zit om gedegen Onderzoek verlegen op de Muur van Herinneringen prijkten Schilderingen van fijne Tijden de Zon en lachende Gezichten ik had daar niet met grote Zoeklichten op…

met de pootjes in de fijnste sneeuw zoals ’n leeuw in de hitte pitten kan kan er ook gewatertrappeld worden tussen de ijsschotsen van verlangens ’t is zo fijn om alles weg te wuiven met de grote gevoelens te schuilen achter metaforen en als dat niet lukt boos doses metamorfoses te strooien alle fijngesneden plakjes van ’t hart worden…

de fatale Bliksemschichten als Speren wachtend op ’n Rij de slapende Engelen van Týr als zij ontsnapten aan hun Dromen was ’t ‘endalok guðs’ Nabij als zij de schromelijke Liefde verlieten ’t Bloed voelden stromen en waadden in de Rivieren als Aderen door Moeder Aarde haar Huid uit de Bergen als haar Borsten de Daden van ’n luid Verlangen…

(de bedelstafloner Rubus skriet: ‘de goden zouden wel ’n onsje minder mogen ze maken te vaak paardensprongen als vallen voor ontzagwekkendheid’) Rubus ’n god verbruikt z’n zet, hij zinspeelt op jouw fout en ’t is nog steeds zo dat zijn zet de status quo behoudt Kultus ’n god is voor ’n potje schaakmatten te laf en afwachtend te noemen wit…

ick nehme nieht deel aan ‘t rennen der Ratten om dat stumpfe Idee dat man erst moet lij’en voor man leben mag (of alles op magst geben) voor iets of iemand kommt om man te bevrij’en eten en drinken en schlapen moet al ‘t andere ist Kultuur, zo onnodig Gedoe (iets met IJdelheid en de Jacht van Winnetou of dat was de winderige Tao van Pooh)…

fluister tegen me tijdens dit woordenkuurtje in de regen waar ik niet bedank voor de grote tranen maar ’t valse janken van de wolven toesta met mijn gitaar als ‘n zegen- instrument voor onbekend Sirenenwerk van sloeberbands in uw neo-Amsterdamse uurtjes (ook ‘n veeg teken) de remmende suikerslaap skippend als ik door nachtkrochten glippend…

atomen zijn als letters waarmee alles is gezegd in codes geschreven geen onsterfelijkheid geen ziel de dood is nihil onze waarneming is feilbaar liefde overgewaardeerd er is geen godheid maar atoomleer ‘Athena, plaga venit, de plaag komt!’…

als Aphrodite reisde door de Klassieke tijd in de strijdwagen fier met de regenboogvlag lachend gedragen door de zussenverenigingen wilde haar vader, Zeus, daar niks meer van weten de Archaïsche periode was voorgoed voorbij en vergeten ook toen waren ‘t de typische oude mannen die niet inzagen dat zij niks te zeggen hadden over pijlen die…