Alle inzendingen van R.E.N.S.

botergaar druipt langs mijn kin in mijn schoot ‘t vocht dat deze trage dag haar glans geven zal mijn zachte zucht naar meer vruchten van verlangen lyrisch fladderende vlinders zo’n zon die aanvoelt als dat prilste begin toen van ‘t voorbije getijde terwijl ik zit te eten blijven beelden nog als bladeren hangen aan stelen van…

A kan wel tegen B zeggen dat x y is, maar als B niet erkent dat A A is en hij of zij zelf B, en daarmee een ander is dan de ander; en als A niet differentieert tussen zichzelf en de ander, B in dit geval, dan is er geen A die tegen B zegt: x is y. Daarbij moet voor A en B duidelijk zijn wat x is, en voor beiden moet helder voor ogen…

kon ik maar knielen voor de leegte van het kruis bidden voor ‘me, myself and I’ mijn lichaam als kluis een zuiver gewelf om mijn onbesuisde ik in te huizen daar waar mijn geest rondwaart tussen gezond verstand en menseigen gekte zal ik nooit zwijgend leven kunnen dus gooi ik mij tegen de steilste bergen op om de kop van elk…

dat we al zo lang horen als we luisteren wilden ons waagden te begeven op die spekgladde wegen zien we nu de bewijzen dat het basale motief is en zal zijn voor dat volk dat niet-blanken optieven of sterven rechtse armen zwaaien onheilspellende zinnen uit gemaskerde strotten en schaamteloze tronies in oranje rookgordijnen met vlagvertoon…

ik kijk dan maar naar de Poolster de kop van de Kleine Beer die zit op de Draak kronkelend tussen hem en de grote broer de kop van de Draak wijst wijs de weg naar de heldere kern van de Lier aan het zwerk waarlangs de Zwaan haar kruis plant in het puntige Vosje de Hagedis links van het kruis kronkelt onder Cerpheus’ huis waar de W…

Je vroeg me zojuist een gedicht te schrijven over jou, we waren net klaar met intensief onze lichamen tegen elkaar aanwrijven; mijn ogen konden de horizon nog niet vinden, je straalde alsof jij in hoogst eigen persoon weer daalde, terug in jouw godinnelijk lijf. Ik vond je schokkend, zinderend, beminnelijk opwindend, schitterend…

Even tussen alle moeilijke woorden door, soms lijkt het wel een ontsnappingskamer voor vergevorderd levenskunstenaarschap, wil ik slechts de aandacht vestigen op het volgens mij meest wezenlijke bestanddeel van tevreden toekijken tot uiterst gelukkig zijn in het dagelijks leven. Het afscheid van de zomer die nooit eerder zo groots scheen…

…één levenslange ontsnapping één wervelwind zonder return één organisch-beschamend stuk vreten in het tempo doeloe van de bloem en hymne aan staande reisgenote nu sommar bezwijkt één halfslachtige golf autonome bakenwaanzin in voorgepreekte slagen im Herzen der filosofen- dokters- en dokteressenklanken van onze levensdoelen ranken…

de gedachten die onvermijdelijk verdwijnen in het uitdijende al wat zeker leegte genoemd worden kan omdat het al teveel is om te bevatten en de gedichten die onverbiddelijk ontsnappen aan die oneindige val want als vulling gezien worden in ieder geval des dichters leven het misschien is voor een vaste lezer als ik met laserogen…

de gedachten verglijden als de zomerse wolken boven de uiterwaarde stromen als de beken tussen de platgewaaide vroeggemaaide velden door naar de rivier waar het plezier al van af spat in aanwakkerende wind hier vindt helder denken de oersprong naar diepte van verdronken verhalen in alle talen langs oevers als moeders van woorden…

hoopvol spreekt men over een korte doch strenge en vervullende winter te midden van de veelkleurige pracht en onstuimige kracht van de herfst men draagt het verlangen naar lente naar een vredig ontluikende wereld vol nieuwe geuren en kleuren zacht op handen door de zeurende winter de verwarring slaat toe bij de vroege vracht aan gele en…

Als ik lucht heb, zal ik vliegen op vleugels die ik er in volle vaart bijboetseer; de teugels van het steigerend verstand laat ik rijkelijk vieren, evenals de tranen welke mogen bloeien in de blijdschap om te leven. Als ik niet gebonden ben aan rampspoed, aan godengeklaagde vetes, ben ik, met een drive als Thor, de kwiekste van de ‘…

mag ik niet beginnen met ‘t ontginnen van de woeste grond in mij- zelf? mag ik geen vertelling ‘n stelling met ‘n kop of romp of lendedelen verbouwereren? mag ‘t ook wringen ‘t afdwingen van de volle aandacht? en jij ja jij [de focus verstijft] jij tekent de werkelijkheid waarheidsgetrouw in alle zwart-wit-tinten…

alle hyperbolen kunnen gestolen worden alsook mijn ironie, en als jij mijn cynisme weet te jatten beloof ik je alle schatten van de aarde ‘ik geloof dat ik lijd al ‘n tijd, soms aan jezusnijd’ ingewikkelde materie, zei hij boven de rivier als trechter ‘n rechterwang waarop hij sprak ‘n oog waarvoor hij opstond bleef staan in doffe twijfel…

ik of wat daarvoor door moet gaan of voor welk beeld ik sta in jouw ogen dans met alle verbeelde voeten in de woordenmodder van velen voor mij maar welke taal resteert welke woorden zonder aangeboren of aangeleerd geloof zonder haalbaar idealisme doorstaan meer dan ‘n lichaam meer dan ‘t gevoel de aangetaste herinnering aan ‘n toen ‘…

ik blijf kijken in de bodemloze leegte van de dagen en van de nachten en zal moeten aanvaarden dat ik mijn geluiden nodig heb mijn woorden om de rust te bewaren met klem op toon en stijl en als ‘t moet de klanken de kleuren en de grove streken en zinnen op ‘t onbenoembare hopen op de verlossing van akkoorden en gedeelde gevoelens in ritmes…

Als de massa er niet toe doet, gaat niets dieper dan jij zelf. De goden die je zo goed kende, op jouw hiel vertrouwelijk berispt door Rechtvaardigheid: omdat je ongevoelig bent voor het valse gebuzz der Sirenen en de raad van Bacchus. Voor deze voldongen daad, en nog wat loze kreten als verspreide zaden, zul je zeker tijd…

als je gewoon vooraan begint met een ‘acte de présence’ wat niks anders is dan de dans in eenvoud van enkelvoudig vrij vergeven of je neemt het heel serieus als pretentieus ingesteld persoon met een wil van blinkend goud en stoutmoedig fijne streken hier hoeft geen einde te zijn aan de richtingloze weg en zouteloos geveins als walmend…

Altijd is het een stijl pad dat kronkelend langs een stromend beekje leidt tot een grotesk slot; het bladerdak verzwakt wat de wolken overlaten aan het weinige zonlicht op zijn bezweet gezicht. Het laatste, het zwaarste, met de poort als gewricht van de tijd na alle goden, in de protagonist z’n zicht, deel van de raarste tocht -de aankomst volgt…

Soms moeten stemmen schreeuwen om over eeuwen van ongehoord zijn aan te komen in de vervreemde oren. Soms druipen de zinnen van bewezen formules en wordt zonder scrupules niet verwezen naar het origineel. O wee! Soms gaat ’t om de flow, de metriek, als een diashow op de villawand (lees mijn biblio nog een keer, if you please…

Het zal wel weer zó moeten: vergoed ons met verlaat bloeden, de late boete voor de ongegronde zonde, tijdens de o zovele schrijfronden, van verwerpelijk (en vergeefs ;-) verwijderde vrijheid van creativiteit en vakmansgeest. Uitgedaagd (door een knuffelfeest?); klaar om ons, in bespottelijk meervoud, terug te douwen in één hokje…

Laten we Abrahams mosterd maken van Goliath en Atlas, Orion en Grutte Pier; schouders ongevraagd beklimmen van Polyphemus, Kumbhakarna, Gogmagog én Hrungnir; niet vergeten hoe te leven als Balor, Jentil, GVR, Gargantua, Pantagruel; In gedachten door de tijden van Gulliver, Ellert, Brammert, de Hecatonchiren. Laat ons niet vergeten…

Als je handen voelen als de hemel, zonder een greintje van geloof in mijn donder; als je ogen ongelogen de fijnste zijn om me in te verliezen; als je woorden, je stem, die mond! het leven lachen laten, glunderen als het even kan; als het ziek-zijn naar een achtergrond verdwijnt; het lijden kwijnt in jouw bijzijn, sterren vallen in het niet…

De aarde bleef zijn ogen het licht ontnemen, zijn mond vullen, zolang hij boven zijn hoofd groef naar een ingedaald leven; sterker dan elke zwaarte: de menselijke kracht, met vingers dromen te toveren, om overal boven te komen. Vanmorgen zag hij nog grond onder de riemen van zijn nagels, terwijl haar welving vergleed onder zijn…

deze woorden met een laatste krachtsinspanning neergelegd volgens de strenge leer van één stratenmaker zodat dit pad vloeiend voor jouw ogen zich verdiept tot de onuitputtelijkheid van de bron van beleving tot gevoelens zich begeven in de omgeving van de hand die mij wel degelijk vastpakt meteen herpak ik mij zelf met één voet…

Een ochtend die mij rustig voorkomt, niet stuiterend op de stoep van de dag zich op komt dringen als ik mijn ogen amper heb kunnen openen om bij het eerste licht op te vangen wat van de nacht nog overgebleven is. Uit de dromen gezeefd meegenomen naar het wezen van dit leven, de beleving van de eigen pijn tegen een achtergrond van verlangens…

De schrijvende hand die kan geloven; al was het maar in vrolijke magie, de betovering van zwevende woorden over hooggespannen, door koren gezongen verwachtingen, florerende zinnen die de liefde zelf meer beminnen dan de waarheid dragen kan. Het wikkende hoofd dat loslaten kan en rollen over heuvels der fantasie; gekanaliseerde dubbele…

Liggend in mijn verlichtende bed, kan ik de sterren niet zien, neem geen flikkerende lichtjes waar aan het vaak verdichte firmament, noch op het bolle plafond van mijn bovenkamer. Ook slaat de regen de dromen dood, gejaag komt van alle kanten tegelijk; mijn honger, ongestild dreigend als de razende wolken, berijdt de op hol geslagen…

de zonsondergang vanaf ’t zandloze strand waar jij als ’n uitvergrote filmster je veel te dure hoed vergat de friet bij ‘Ho-lands’ op de hoek met de ‘meejo’ over datum ofzo en ’t kotszakje dat lekte (maar voordat ik dat doorhad…) de bus die we moesten verlaten want de chauffeur was niet als enige onze stank zat dit hotelkamertje…

het irritant skwiekende geluid van gympen op een nat fietspad wat mijn aandacht gelaagd verraadt voor die details die gekunsteld dit punt dit specifieke moment deze ene kern dit centrale thema de vergeten crux waar alles om draait waar alles omdraait weten te bereiken en niet bezwijken onder het irritant skwiekende geluid van gympen…