Alle inzendingen van R.E.N.S.

achter het laatste vraagteken wacht de vermorzelaar met warrige haren in alledaagse kleren pakken zijn verhalen uit woord voor woord als geschenken aan wie het horen wil voor een alles behalve dempende geluidswand van saamhorigheid aan de hand van de godinnen der esthetiek en intoxicatie transformeerde de gracieuze zaal -die ook…

de engelenstem schenkt lauwe woorden in een hemelse warboel tot moes geworden middagtafeltennis’ ondersteund verwonderen uit dikke onderbuiken donderende doorrollende roffels in de volgepropte zon door nooit verzakende draaideuren op krakende banken klankkleuren keuren om geen misser te betreuren terug in de Burcht van Spel & Vreé rechtsvoor…

theatrale kikkersprongen op pianotoetsen cellotinten fladderklanken ingekapseld verhaspeld taalfragmentatie vrije vingers twee vrouwen verbouwereerd zinnestrelen zangerige tranen in de rivier vloekend door de zeemond opgevangen in de kale kerk ‘dainuojančiomis moterimis’ verlangend tussen pijnbanken een hoogmis van schoonheid als één…

van de grond bekeken de Grote Zaal een gebroken verhaal ondergaan uit één keel van een vogelvrijverklaard volk oer-romantische verdwaald gladgestreken in Bachiaanse viooltaal op naar Pandora onder het dak geplakt van de Burcht der Vrede & Spel langs de gang voor incrowds naar Essaouira’s tovenaar & de dansende flankmannen hadden aandacht…

Amor en Ego stonden samen bij de uitvergrootte tombe gebonden als nooit tevoren om wrekende wrevelredenen van verloren liefdes in de menselijkste uitingsvormen in beschamend retorische perspectieven bolstaande zelfspot en genenleed in volmondig besef van godengekwezel lijdzame genegenheidszucht op goed gelegenheidsgeluk op trans-atomische…

de pathetiek van poëzie klinkt als juiste muziek in ‘n openstaand gehoor ’t komt dus weinig voor dat ’n heiligverklaring van ’t één of ’t andere an sich iets verandert of toevoegt aan de kern van wat ’t vermag te zijn al rollend van de Helikon verzonnen muzen of niet verbond ’t woord liefdes tot ’n stroom van beelden ’n zin gekregen…

de liefde en de dromen vervlogen waarheidsval en betichting, vluchtige ogen de minste herinnering en woorden bogen gericht opzij omdat geen lucht alsnog ‘t einde was ’n nieuwe lezing als we ‘t op ‘n scherpere manier doorzien ‘t eb en vloed van gevoel laten stromen mogen bloeien als ’t ijzeren hart in de hand van ‘n ieder die dat nog dragen…

kracht vinden in alomvattende leegte tocht omzetten in dat vleugje wind waar vleugels op gebouwd mogen worden voorbij een schatplichtig smachten prachtig opfladderen tegen het licht in zinnen verzetten door opheldering kwellingen vervliegen per hoogtemeter onwelgevalligheden verbeteren in ledige lucht als een laatste zucht die stilte verkiest…

voor mij ligt de ruimte toegewijd en onvervuld te glunderen van leegte zonder twijfelend idee beklim ik geen vragen maar de geur van ‘n gevoel en elke stilte is welkom om verlangens te wegen in ‘t achterafgelegen zijn waar alle tijd verdrinkt in onbenaderbare schoonheid of scheepsrechtelijke liefde…

De zwijnen, vossen, honden, uit leem getrokken, uit de zee, een ezel, wezel, merrie of aap, de grootste miskleunen staan er niet bij, concludeer ik geschrokken. Misschien bestonden deze mensen toen nog niet; en waarom pleit hij eigenlijk de mannen vrij? Ik vrees dat hij de belangrijkste over het hoofd heeft gezien. Mijn verklaring zal…

Niets hadden zij te bieden, zij verrieden een ieder die zijn hart openstellen wilde; hun gedragingen en daden zonder rekening te houden met wijze raden of gevolgen; en allen voldeden tenminste aan één der vrouwbeelden door Semonides beschreven. Morpheus zou verschijnen, mijn verleden onder de rots in de beek van eigen bloed bijzonder raak…

Ik heb je lichaam gevormd, naar het beeld van mijn dromen, uit kneedbaar ivoor; ik wou dat jouw bloed stromen zou, je perfecte lijnen door mijn handen, verwarmd, geliefd en vertrouwd, - zelfs als ze vervagen in bedenkelijke mist, konden glijden. Maar de tranen van de Heliaden zinken in het diepe besef van zelfmedelijden, overdrijvend…

veel sterren zijn er niet te zien want vandaag verschuilen zij zich achter de dikke dekens der onduidelijkheden meerduidige stemmen klinken steeds luider voor de één als tirades van Hades als sirenen voor zij die niks denken geen hoeven te vrezen voor vergaloppering door Pegasus te misbruiken of als Icarus in het ongewisse te duiken…

als een blanco cheque lig jij voor me een onbeschreven blad ongeschreven woorden voor wat komen gaat maar nog niet bestaat voor deze druk op de spatiebalk als ware het ratelen van de regen de getikte letters elke zin vormgegeven als een zegen voor de aarde iedere strofe doof voor de stilte van lucht tussen bedachte stormen door beroerde…

het licht dringt door het wolkendek als de ratelende regen op het bladerdak afzwakt daarentegen word ik niet minder nat noch en evenals mijn hond zit ik bij thuiskomst opgescheept met doorweekte feitelijkheden en bijpassende lucht waarbij de blues alsnog niet doorbreekt.. -overleden katers vluchtten in het verleden bij de geringste…

het verleden mag blijven ware waar het was ten tijde van dat verleden daarentegen moet de wereld heden ten dagen liever nu dan morgen de deur uit alle kanalen leeggeveegd weggeswiped of afgewimpeld opgeblazen bubbels lekgeprikt en onwelriekende bladzijdes dienen als aanmaakpropjes in de brandstapel voor haat wat op zal gaan in rook…

lang kan ik zitten kijken naar deze boom in ernstige verkleuring van de herfst vol twijfel nog hangende en al afvallende bladeren vergeeld of als fout oranje tuimelend naar vuil bruin waarbij zij doorrotten in de meest ranzige plassen jonge zwakkere twijgjes trillen maar mee in elke opgeblazen wind om niet direct…

sinds het harnas van zijn hart is afgegleden blijken er geen grenzen te bestaan aan hun liefde en de dromen die zij delen haar glimlach is de zaligheid zelve waardoor hij alle twijfel kan laten gaan hij durft zijn ogen nu op het droge van een toekomst samen neer te leggen zonder angst voor de onvermijdelijkheid van hoge golven zolang zij…

Als een herfstblad, te worden of niet, plotseling omslaan, zonder aanraking; veranderen omdat ‘t geschreven staat. Zoon van Hypnos, waker over de slaap, breng mij de angst, krioelende beesten, vleesverslindende geesten, als de dood, fobisch wil ik zijn, onder ‘t horen van uw naam: Phobetor. Schoot voor scheut beukt, op de eikenhouten deur…

dit wordt er nooit bij verteld bedacht ik dus door die nat wordende schoenen op een grasveld tijdens zo’n laatste hondenronde terwijl ik keek naar Cassiopeia trachtte me te herinneren om hoeveel kinderen mooier dan de drie Nereïden en zonder blauw haar getooid zij, een moeder haar eer in de strijd om erkenning en waardigheid (weer…

Wie van de vergeten godenzonen heeft, badend in de zonovergoten dodenzee, de bliksem in Carus’ hoofd geschoten, -waarop niks meer uit de hemel kwam? Een vergeten verhaal wat de ronde deed, langs een fluisterkring, - de herinnering van de donkere schim van een kiel van een schip, grauw water waarin verwoestende strijdlust ontwaakte –,…

“Ik, de hervormer, deel dit wereldse rijk, deel deze woorden met allen die toehoren, de strijders uit de verzen; ere Maximianus! De stenen mogen rollen, tollen voor de ogen van zij die volhouden dat Het Ware ondeelbaar voor hen alleen bestaat. Bouw de baden, bestier de heuvelen, breek het verband tussen hemel en aarde.” “O waardige…

Treurnis kleurde het dal in vervagende tinten voor ingedroogde ogen van weggegoochelde dromers. Zij waren met te weinigen tussen de sterren geweest. Nu rolden zij met de stenen mee, door de rivier tot in die ene zee, met namen die klonken onder het gedonder: het bijzonder gewelddadige der breed bewierookte zonden. De angst…

olifant van porselein in dit betonnen paradijs te grabbel gegooid als levenswerk dan vanuit die aangemeten rol van alle wegen van de weerstand dit hoofd van ieder kwartier in beelden van de wind als rups langs de staalrand teruggekeerd weer ben ik hier druppelsgewijs…

gesmede schitterwoorden uit dat liefst vermeden era toen die dragende schaduw door waarheden verzadigd die venijnige stilte als leegte voor zichzelf houden wilde met angst voor dat blijvende zwijgen van die oprechtheid als dat leidend lijdensverhaal eenzijdig vertaald perspectief voor die dief die heilige graal van die veilige aftocht…

op zwarte vingers tilt hij de dag over de grens van verwachting de trage tijd gebrand in zijn lijf dat altijd maar weer lucht vereist terwijl zij naakt ligt te wachten hopend op zijn warme woorden valt van de maan niks te vrezen vanonder deze deken van regen rook kringelt slechts moeizaam door de verstilling van de nacht in het licht…

Autobaanverlichting bij nacht, op hoogste snelheid achteruit, voorbijflitsend met daartussen wolkpartijen als vertragingen, zijnde lange- en kortetermijn- gedachtenflarden; stortbuien van verval manifesteren zich als zenuwslopendste stormen. Was het maar wat tegenwind: als kind van de genenrekening is leven op onvoorspelbaarste radicale…

[klotemarters] woorden die de werkelijkheid pijnlijk objectief agenderen onder de geopende motorkap met ijzige handen in de verders schitterende herfstochtendzon als de haperende mitochondriën en onstilbare zenuwbanen achter gesloten oogleden niet-helpende ijlgedachten der langdurende raddraaier dan maar te paard naar de villa waar…

botergaar druipt langs mijn kin in mijn schoot ‘t vocht dat deze trage dag haar glans geven zal mijn zachte zucht naar meer vruchten van verlangen lyrisch fladderende vlinders zo’n zon die aanvoelt als dat prilste begin toen van ‘t voorbije getijde terwijl ik zit te eten blijven beelden nog als bladeren hangen aan stelen van…

A kan wel tegen B zeggen dat x y is, maar als B niet erkent dat A A is en hij of zij zelf B, en daarmee een ander is dan de ander; en als A niet differentieert tussen zichzelf en de ander, B in dit geval, dan is er geen A die tegen B zegt: x is y. Daarbij moet voor A en B duidelijk zijn wat x is, en voor beiden moet helder voor ogen…