Alle inzendingen van R.E.N.S.

ik (met m’n grote bek) ook altijd de bomen pleuren gewoon om recht voor m’n neus -serieus- ’t is helemaal niet mijn bedoeling iedereen (jij incluis; of zij met wortelbehoeftes) hysterisch achter te laten of in (a)tonale ontroering na ’n lichte beroering (van wind; of ijdelheid?) wat mijn takken niet ratelen doet (of deed) -sorry enzo-…

alles heb ik gezegd maar niks was genoeg al kwam ’t uit m’n tenen de beloftes welke ik zou verdragen ik durfde niet te kijken hoe de tijd verstreek in draaiend verlangen woorden zonken in brak water klonken mat door de afstand tussen wensen onze mooie momenten bewaarde gesprekken maken mij nu boos omdat ik wil dat jij ook voelt…

vanuit ’n simpel leventje met ’t goede genenpakket en de sporadische deukjes die klapjes op de billen de vertogen woorden knuffels die verdwenen één of twee gebroken botten en jonge harten tien tellen onder water god die toch niet bestond of de wind waardoor de vakantie niet doorging de kou onder de lakens als de winter inbreekt achter…

over de graven en aslagen van de onvergetelijke verslagen mededragers van de onmogelijkheden bedrogen door ’t leven bedrogen door ’t leven over de nachten en plichtdagen door de onverbiddelijkste levensvragen gedaagd voor de onverzoenlijkheden bedoeld om door te leven bedoeld om door te leven over te korte versnelde tijd en de…

‘ik ben slechts de stuurman van eenvoudige komaf en toch raad ik jullie af matrozen, om deze jongen aan boord te nemen na de avonturen aan wal in de chaos zonder zeden de reden is heel simpel ik wimpel jullie niet af met ’n laf en onaf betoog maar door mijn oogharen zie ik in de versufte jongen duidelijk ’n god gedrongen wachten om…

de machtige Regennacht is één groot Zwart Gat waarin ‘t Zijn wellicht de Singulariteit omvat ’t ultieme Middelpunt waar alles samenkomt maar Niks waarneembaar is rondom de Horizon de onbeantwoordbare Vraag van ’t Licht dat niet wederkeert als ’n fysisch Fenomeen de Regen verdwijnt als ‘n Hand draait en de Ogen besluiten ’…

nog verzengender dan de Bron van Acheron en Styx is ’t Licht dat in elk Heden door de Bodems van Slik zag waarheen de bezeten Hades Persephone bracht in die spiegelende Onderwereld ontstond ’n Tragedie’tje Persephone veranderde ter Plekke in Eurydice dat Orpheus aanspoorde tot ’n tragisch Liefdesliedje ‘de mooiste Nimf van Al heb ik niet…

de Querulant in Optima Forma kwam achter de Coulissen op de Poppenspeler af gebeend ‘blijven uw Motieven wel zuiver het Volk blijft graag gespeend van uw Huiver!’ de naar binnen buigende Bogen van ’t Theater van de onmogelijke Dromen als Ribben die breken onder zeer geanimeerde Handen zullen de Omkeringen als Duinen de Vloed aan…

ik staar naar ’t Scherm met daarop ’t Uitzicht vanuit ‘t Eerbeeks Atelier de Scherpte van zijn Blik ’t Metier dat ik waardeer in gedetailleerd Sfeerbeeld de Precisie van ’n Droom in Werkelijkheid gevangen vaag Verlangen naar Lucht vrijwel zonder Hunkering ‘n dunne Vervulling van Zijn eerder Afvlakking van Pijn al tonen de fijne Twijgen…

naast de Tempel ligt ’n Pad de Berg op waarvandaan hij ’t Leven kan overzien de Verten en Vlaktes zich laven kan aan zijn Liefdes voor ’t Landschap en de Diepte van Verdichting de Afdaling langs de Rivier de Rijen Bomen als vertrouwde Gezichten de lokkende Velden met zwijgende Bloemen waar ’t Verhaal verwaait in ijdel jagende…

de Donder knalde door de Cloud ’t was aan Zeus wel toevertrouwd de Aarde te laten schudden en beven de Kuddes sloegen toch wel op Hol de Malden stroomden vol Vulkanen begonnen alvast te roken allen vreesden ‘n verzengende Tsunami en niet iedereen was nu al Zen genoeg om te vallen als ’n ware Anagami Klotho stond op voor de angstige Menigten…

tussen de Tanden van ’t Heden knarst ’t Zand van ’n Verleden bij de Opgravingen kortgeleden bleken de Kostbaarheden verdwenen of ze hebben er nooit gelegen ik zit om gedegen Onderzoek verlegen op de Muur van Herinneringen prijkten Schilderingen van fijne Tijden de Zon en lachende Gezichten ik had daar niet met grote Zoeklichten op…

met de pootjes in de fijnste sneeuw zoals ’n leeuw in de hitte pitten kan kan er ook gewatertrappeld worden tussen de ijsschotsen van verlangens ’t is zo fijn om alles weg te wuiven met de grote gevoelens te schuilen achter metaforen en als dat niet lukt boos doses metamorfoses te strooien alle fijngesneden plakjes van ’t hart worden…

de fatale Bliksemschichten als Speren wachtend op ’n Rij de slapende Engelen van Týr als zij ontsnapten aan hun Dromen was ’t ‘endalok guðs’ Nabij als zij de schromelijke Liefde verlieten ’t Bloed voelden stromen en waadden in de Rivieren als Aderen door Moeder Aarde haar Huid uit de Bergen als haar Borsten de Daden van ’n luid Verlangen…

(de bedelstafloner Rubus skriet: ‘de goden zouden wel ’n onsje minder mogen ze maken te vaak paardensprongen als vallen voor ontzagwekkendheid’) Rubus ’n god verbruikt z’n zet, hij zinspeelt op jouw fout en ’t is nog steeds zo dat zijn zet de status quo behoudt Kultus ’n god is voor ’n potje schaakmatten te laf en afwachtend te noemen wit…

ick nehme nieht deel aan ‘t rennen der Ratten om dat stumpfe Idee dat man erst moet lij’en voor man leben mag (of alles op magst geben) voor iets of iemand kommt om man te bevrij’en eten en drinken en schlapen moet al ‘t andere ist Kultuur, zo onnodig Gedoe (iets met IJdelheid en de Jacht van Winnetou of dat was de winderige Tao van Pooh)…

fluister tegen me tijdens dit woordenkuurtje in de regen waar ik niet bedank voor de grote tranen maar ’t valse janken van de wolven toesta met mijn gitaar als ‘n zegen- instrument voor onbekend Sirenenwerk van sloeberbands in uw neo-Amsterdamse uurtjes (ook ‘n veeg teken) de remmende suikerslaap skippend als ik door nachtkrochten glippend…

atomen zijn als letters waarmee alles is gezegd in codes geschreven geen onsterfelijkheid geen ziel de dood is nihil onze waarneming is feilbaar liefde overgewaardeerd er is geen godheid maar atoomleer ‘Athena, plaga venit, de plaag komt!’…

als Aphrodite reisde door de Klassieke tijd in de strijdwagen fier met de regenboogvlag lachend gedragen door de zussenverenigingen wilde haar vader, Zeus, daar niks meer van weten de Archaïsche periode was voorgoed voorbij en vergeten ook toen waren ‘t de typische oude mannen die niet inzagen dat zij niks te zeggen hadden over pijlen die…

’t is ’n feit dat ik in ieder geval ’n beetje van de rivier van vergetelheid gedronken heb aan de bar van Thanatos wel te verstaan de vraag is of ’t zin heeft gehad om zonder ziel of belastende voorkennis ook dat Mnemosyne-doctrine-shotje in één keer achterover te slaan ‘t was blijkbaar niet de bedoeling las ik pas later over dat dodewater…

als dichter zwem ik door de wateren van Sarasvati haar stroom voert mij langs de droomdiepe poelen van kennis en de ellenlange slootjes van de kunst in zijtakjes van retorische rivieren vind ik muziek en plassen vol poëtische druppels waar de boeken spatten op de buien en stromen van kletterletters de aardse diploma’s zijn doorweekt en waardeloos…

zelfs de poëzie scheurt bij benauwd neobloed negen/tien gloedkoppen kleuren honderd vragen gelaagde godenweidsheid kwakende nachtschapen verraden om lichtvoeten bezeten hielen op dreef zout zand zeeft handen tot de tanden overladen staande ontwapening en vleesvervangersverleden matige kantelpunttriggers in zangerig vogelondertal…

allen gekleed in ’t zwart met oogschaduw en lijntjes diep diep in de ondergrond vervlogen langgerekte haren in ijlige rook meegezogen en rammelden droge koppen staccato-hoogmis-dienende klappen op ‘schmutzige’ vliezen tinnitueuze aanrandingen gehoorverbrandend decibellevel verschroeiende vergroeide baarden en bakkesen grauwgeblakerde…

op deze gejatte tabula rasa vermomd zonnige scrupules de goden in klei inbeelden 1. in de contrawind hagunnan bij De Ander stonden de sterretjes ’t wenen ‘closer’ dan ’t schateren dito data de dato donderdag de derde quam hij voorgelogen wijdbeens als ‘n feit strijdwagens dragen ‘pluie de pleurésie’ pleurde en ’t geurde naar…

‘n heel klein feestje om toch ‘n keertje te vieren dat wij daar voorgoed verbonden zijn en ‘n half woordje dan om de korte rokjes alsnog te vergeten die ooit ‘t mooi weer speelden toen daar nog wilde bloemen bloeien wilden en de vele beestjes ‘in copula’ (niet alleen wij) met heus consent om de oren vlogen de vlinders die daar…

explosiedrietal dat garagedons en de Oriënttonale ‘hidjaz’ op woestijnwijze simuleert heersers of de koningen over de groene moedermelkplaneet van Orange tot kosmische doden help hun eigen Musis Sacrum als creatie van toendrasteen trias alcoholica voor Frankie plus de heksenvingers’ fietstax langs Willems hamburgerwacht op de begraafplaatshoerenheide…

onder de wolken zonder goden kruip je niet door de modder leer je lezen en schrijven met ‘t vuur in je schenen en schoppen onder je hol dat stinkende beetje tegenwind of zo‘n vleugje rinkelend geraas van ‘n nitwit of ‘n hekjesnerd als je niet binnen lijntjes opfleurt verandert daar niks nie’ aan alleen ’n dwaas (‘caseum…

waarom zou ik spreken over iets anders dan de oevers en de rivier de beken en de dalen van ‘t verdriet ’t vertier dat ook daar gepaard gaat met de hemeltergende wolken en de zon of de volgeschreven maan en die ellendige sterren? waarom zou ik spreken over iets anders dan de geneugten van de liefde de pijn en de schade door de jaren en ’t…

al die goden stijgen soms naar alle honderd koppen tegelijk en dat alleen om ’n stel nimfen te helpen bij ’t kwijten van hun taak de delicieuze onsterfelijkheid onbereikbaar te houden voor gewone stervelingen en andere sneue godelingen die zo nu en dan rondjagen in mytherse verhalen of sagen Herakles moest helemaal uit Almelo komen…

de loden pijl werd lang gedragen wat ’t verlangen deed schragen de zwijgende waarheid kwam opdagen en hakte vragen door de zeven plagen die uiteindelijk verslagen moesten worden die toebehoorden aan ‘t schaduwrijk van ’t onoorbare leven (40) alle mythen kunnen in de heksenpot gemieterd worden samen met de afwisselend hemelse en helse betoveringen…