Geen betere plek om het getier van een oproerig geheugen te smoren dan de keuken waar het licht neutraal naar binnen valt en ieder ding zich door een jarenlange dagelijkse sleur hanteren laat zonder oud zeer te wekken zolang ik me maar niet herinner hoe jij hier na die eerste nacht gestaan hebt als een tussen potten en pannen verdwaalde boom…

Het huis herinnert zich mij. Hier heb ik lopen geleerd. In deze kamer begon de aanloop die eindigde in een ontzettende sprong. Hier is de keuken ontdaan van gestapelde vaat en gerei. Bij deze kraan waste ik mij. Stram van ouderdom staan tafel en stoel in hun recht. Mat en zeil zijn al lang aan elkaar gehecht. De trap naar de zolder…

Ooit sloeg een vuist op tafel van dit land en is blijven liggen: een kasteel. Hij woont nergens, want er is hier niets anders: er staan muren omheen, maar het blijft nergens. Het is ook geen wonen. Het is niets meer willen en dat hier doen. Maar alles is te heftig in dit huis. Wind blaast in de open haard, vlammen blaffen als honden…

Stad, langs uw blinkend water liep ik voort, ik zag uw markten in het morgenlicht, ik heb van u gedronken en gedicht en 't stromen in uw aderen gehoord. De toren met het trillend vergezicht, een schrale trambel, die de morgen stoort,- ik daal en wandel langs het water voort het ruime land in, dat rondom u ligt. En zijn die u bewonen nors…

Hier in dit land van water en van wind en wolken die tot aan de hemel reiken, een pannenkoek van klei en zand en grind, vol kleine mensen achter hoge dijken, hier wordt als regel zuinig voortgeplant en heet de favoriete hobby maaien, de favoriete stand de middenstand, wil heel wat onweer tóch nog overwaaien en halen heel wat levens nooit de…

Het is een dorp Niet ver van hier Een boerendorp Aan een rivier Het is niet groot En vrij obscuur Maar 't heeft een naam En een bestuur Er is een school Een harmonie Een bankfiliaal Een kerk of drie Een communist Een zonderling En zelfs een zang- vereniging Nu is 't er stil 't Is wintertijd Er heerst de griep…

je denkt aan krijtstreep met een aktetas aan paraplu en 't elegant flaneren van bonte dames naast correcte heren bevroren glimlach boven grijze jas je denkt aan sportschool en het klatergoud aan tatoeages, bier en zonnebanken die passen bij de goddeloze klanken van dialect dat primitief wordt uitgekauwd onzichtbaar blijft de oude muur in…

Rotterdam voor dag en dauw. De bruggen zijn verlaten. De geldpaleizen gloren in het Noord-Atlantisch licht. Winst en verlies staan in de onbehouwen ziel gegrift van deze warse stad - alleen met wind en water. --------------------------------------------------- uit: 'Vermiste stad' (2004)…

tussenstation nu een hoeveelheid kou om in over te stappen op Nijmegen schutsluis tussen huis en huis tand op een tandwiel maar in vertraagder opgenomen dagen was die koude louterende grensformaliteit inwijdingsplechtigheid onheil rondom het Heilsfeit klaagmuur tussen trein en drempel het neon- gotische station en een rijtje heilige…

Liekes huis ruikt naar appelen. Mijn huis zal ook ergens naar ruiken. Niet naar appelen. Dan had ik geen verschil gemerkt. Appelen ruiken lekker, maar bepaald bezoek niet. Daarna moet ik luchten. Mijn huis moet ook ergens naar ruiken. Daarvoor moet ik speciaal een week weg. En weer terugkomen. Als ik de bank van Lieke krijg, ruikt…

Ik ben een Deen In een oud café. Boven een glas bier Hou ik de boel in de gaten. Ik word gezocht, een etmaal lang, In en rond de dampkring. De mist trekt op, En de deur van het café gaat open. Ik trek de kraag van mijn leren jas omhoog, En zie de vlag wapperen. Nog even en een harige folkie zingt Over huizen, haringen en hakmessen…

Mensbeeld als wensbeeld van generatieve foetussen. Beweeglijke gevoelshorizonten en hun zelfadaptaties. In ons lichaam om de 120 dagen geheel nieuw bloed waarin nog visvormen zwemmen. Nog maar 70.000 jaar geleden waren we bijna uitgestorven. De ramp als natuurlijk experiment. Net als bij gifslangen niet sterven aan je eigen vergif.…

Elke winter die valt is als een huis dat smelt wat we moeten vasthouden en iedere vorm van spel Gelaarsd en gepakt gaan we de boer op spreken we van nestwarmte en een nieuwe dracht Koperen onderleggers, smaragden vazen elke kast heeft recht op haar uitzet O u kan niet tegen knus het maakt u wee en naar Dat u dat dan uitlegt aan die man…

onder de luifel aan de overkant van de straat staan kinderen met rode jassen verwelkt kleven krullen op hun hoofd in de tuintjes wacht alles nat er hangen lakens aan een waslijn waar iemand niet thuis is om ze binnen te halen of waar iemand wel thuis is maar achter het raam staat en kijkt hoe de wind ze tot zwaaipoppen blaast -------…

Zwevend achter de ruit zijn wij in onze slaapkamer vissen in lamplichtwater, kleden ons schichtig uit. Betasten angstig het lichaam, buiken, ruggen en benen: nog niets gebeurd. Behoedzaam durven wij ons weer te kleden. Op een avond, vroeger of later, als we ons lichaam zien is het zover: vinnen, water- vingers. De eerste kieuw. ---…

Die huizen in de binnenstad, waarvan je eens de sleutel had. Elk wonen voel je als voorgoed, totdat je toch verhuizen moet. Je naambord bij een andere bel en na wat weken went het wel. Je treft je oude huizen aan en kunt er niet naar binnen gaan. Ze staan er nog precies als toen hun huiselijke plicht te doen. Ondanks de reuma in…

Wij hebben een mooi witstenen huis, maar we zijn nooit thuis. We rijden in mijn houten wagen door de dageraad, langs wat getoverd werd uit zaad in het land dat ik ontgang. Stop bij een bron: de wielen branden in de zon. Wil je nog beter zien wat ik met jou begon, dan stappen we in mijn luchtballon. --------------------------------…

Mijn doodsvijanden heten stof en pluis. Ik ben de gesel van de spinnenwebben. Zie hoe ik keer en ruim en poets en kuis - De oude spinsels zullen mij niet hebben. In een aan kant gemaakt en helder huis Kan het bestaan altijd opnieuw beginnen. Mijn broodheer noemt mij - hij is nooit abuis - 'De Mondriaan van haard en tafellinnen.' Ik had…

Zij is 's zomers een bewaarplaats van oud zonlicht en een plek waar vrijgezellen samenscholen. Meestal leeg en onverlicht is zij de rest van het jaar een verticale doodskist die slechten-ter-been- droog houdt en af en toe schreeuwt iemand in haar binnenste een monoloog omdat hij de verbinding niet vertrouwt. Maar meestal leeg en altijd…

Zonder hond zonder kat zonder fiets loop ik alleen naar zee. Ik groet een oude man en zijn hond antwoordt: ‘Hij is doof’. Ik loop door en groet een hond. Zijn baas antwoordt: ‘Hij houdt niet van vreemden.’ Ik blijf lopen en zie een fiets een vrouw leiden. Ik ren en zie een hond die zijn baas uitlaat. Ik wandel en zie een hond fietsen…