Poëzie van Heiman Dullaert

1636 - 1684

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 15):

Christus stervende

Die alles troost en laaft, verzucht, bezwijmt, ontverft!
Die alles ondersteunt, geraakt, o mij! aan 't wijken.
Een doodse donkerheid komt voor zijne ogen strijken
Die kwijnen, als een roos die dauw en warmte derft.

Ach wereld, die nu al van zijne volheid erft;
Gestarnten, Engelen, met uwe Hemelrijken;
Bewoonderen der Aarde, ei! toeft gij te bezwijken,
Nu Jesus vast bezwijkt, nu uwe Koning sterft?

Daar hij het leven derft, wil ik het ook gaan derven:
Maar hoe hij meerder sterft, en ik meer wil gaan sterven,
Hoe mij een voller stroom van leven overvloeit.

O hoge wonderen! wat geest is zo bedreven,
Die vat hoe zo veel sterkte uit zo veel zwakte groeit,
En hoe het Leven sterft om doden te doen leven?

----------------------------------
uit: Gedichten (1719)