resultaten voor 'Jan Jacob Slauerhoff'

Verwaaide heesters in een lege tuin. Klimrozen in de luwte van de muur. Wat zonnebloemen, spruitend tussen 't puin...

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw ond...

Onder het zonnezeil, verrukt door de wind, Zit ik gelukkig. ’t Noodlot is nukkig, Maar er blijft niets meer dat me...

Onder lichtend vonkgedierte Komen algen tot bezinking. Diep is 't stil; langs lange slierten Wier trekt walm op van o...

Hier is de wereld niets dan waaiend schuim, De laatste rotsen zijn bedolven Na de verwekking uit de golven, Die br...

Het regende in de avond, zacht en tergend. Overgebleven bloesems bezwijmden. Wij gingen samen, verlangens verbergend...

Op de golven vindt de zon verstrooiing, Langs basaltblokken en sloepen voor Anker trekt de vloed een vage voor, Za...

Wij stonden gebogen over de vliet; Daaronder leken onze gezichten Ziende uit een toekomst, toen een lichte Rimpeli...

De lange achtermiddagen aan boord Waarin de zon op vale golven gloort, Tussen de wolken uit, of door een lek In '...

Steden spinnen wegen: Webben tussen kerkers. Zwerf of geef je over. 't Ravijn bant de de blik, De vlakte verst...

Ik ging geloven dat ik nu zou rusten, De winter in 't ommuurde stadje blijven, Een huis bewonen, klare zinnen schri...

’t Breed grauw gelaat van de Afrikaanse kust, Na eeuwen van een ondoorgrondelijk wee Gekomen tot een onaantastbre...

Zij die dood zijn en die gauw moeten, Schijnen elkaar vooruit te ontmoeten; In 't laatst van hun leven hebben zij d...

De vinger Gods - een steile, plompe rots Staat op 't genaadloos strak azuur gericht. De ballingen op deze bruine sch...

Eenzaam reed ik over de verbrande heide, Waar de puinen der hoeven nog rookten, Waar de schimmen der doden nog spook...

Vriend, herzie uw jeugdgezellin: Eens te tenger voor de extase, Zeg, veranderde zij snel in Een welvarende bourgeo...

Een stad van grijswitte gebouwen En halfvoltooide huizen, Van ruïnes die spoorloos vergruizen En zuilen die zichtbaa...

Langzaam kleedt zij zich uit in het lover, Rilt verrukt en verlangt een rover, Denkt aan nimfen en faunen. Nimfe...

KLAAGLIJK roepen de alcyonen, Schichtig fladdren de alcyonen, Boven 't woedend brandingklotsen Tegen Akashiro's...

Eer de tuin 't vertrouwen vindt Zich de volle bloei te geven, Staan de meisjes er in, beven, Willen wel, neen nog...

Mijn gade, het is goed, wij zullen toeven In een klein stadshuis, ik zal niet vertrekken, Al bleven mij veel eilande...

Nooit opent zich de poort. 't Raam is zo hoog Dat zij eerst de aarde ziet in wijde verte: De stroom omarmt het bos...

Soms weent zij uit: dat zij niet meer kan blijven Onbevlekte in verblijven, waar bedreigen Haar offerpijn en floers,...

Hij wist met kalme angst hoe alles moest Leven: voortleven, zalig of verdoemd. Niets wordt vernietigd, spoorloos ver...

Vroeger schreef ik aan een zwaar bureau Lichtzinnige gedichten; Nu, met een plankje op mijn knie, Een lijvige roma...

Barre verlatenheid Duldde ik eeuwen reeds, In gelatenheid Trots en uitgebrand. Wolken sneeuwen steeds, Zwaar en e...

In de hemel staan de sterren Als kinderen in de verre Somber overwolkte heide Waar zij grazend zich verspreiden Voor...

Het huis sliep achter zijn gesloten blinden, Wij zaten samen op de kille bank, De dag was als haar oude vader krank,...

Wij komen nooit meer saam: De wereld drong zich tussenbeide. Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam, Maar andre...

Hij had het land waarvoor hij scheep ging lief, Lief, als een vrouw 't verborgen komende. Er diep aan denkend stond h...