Vieren

Als niemand mij viert,
vier ik mijn verdriet zelf.
Ik dek de tafel voor één,
met stilte als gezelschap
en herinneringen als brood.

De kamer ruikt naar vergeten dagen,
naar koffie die te lang koud bleef.
Ik hef mijn glas
op alles wat niet werd —
de liefde, de hoop,
het kind dat ik niet meer ben.

Buiten zingt de regen
een lied dat niemand kent,
maar ik herken het refrein:
het geluid van blijven,
tegen beter weten in.

En ik lach zacht,
omdat ik overleef
zonder applaus,
zonder aanraking —
en dat is alles wat telt.

Dus steek ik een kaars aan,
niet voor de jaren,
maar voor de scherven die bleven.
Voor het stuk van mij
dat nooit weggaat.

Gelukkige eenzaamheid,
je bent het enige
dat mij nooit verlaat.

eenzaam verlaten hoop

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 13