Opbiechten
ik ga graag naar bed, zo tegen mijn vast moment
tevreden ben ik meestal over wat ik heb gedaan die dag
een gevoel waaraan mijn "zijn" in vrede is gewend
het "oog op morgen" maakt vaak van oud nieuws gewag.
ik merk dat des nacht als ik even uit mijn bed mijn benen strek
en ik middels de radio met een andere stem word verwend
zoals het leven zich vormt in yin en yang
zo heeft mijn ochtendstond dus geen goud in zijn mond
ik moet dan telkens door een poel met drijfzand
(ik heb met die naam een pseudonieme bond)
telkens mij afvragend wat was mijn laatste jubelzang
soms vind ik een uitweg als ik de tijd inspecteer
en met een zucht van verlichting mij int kussen laat zakken
als blijkt dat nu opstaan het vergroten is van onnodige wakken;
verleng ik derhalve de waakstand nog een of meerdere keer
maar als ik een lik voel aan mijn hand
of een aandacht vragend geluid verneem van een mijn honden
veeg ik het zwart van de nacht aan de kant
en word toch redelijk kwiek, met weerzin, aan het aardse gebonden
af en toe herinner ik mij iets dat om aandacht vraagt
(ja, het staat ook in mijn dagboek geschreven)
maar om te zeggen, om het even wat het is,
er is gevoelsmatig niets waardoor ik positief word aangejaagd
Zie ook: https://www.youtube.com/user/dreyfsandtzuschlamm1
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 27 juli 2025
Geplaatst in de categorie: psychologie
in deze allerminst opbeurende turbulente tijden
Het wakend oog op morgen moge u tot richtsnoer dienen
en in de modderpoel des wereldleeds een opening
tot meer reflectie bieden
dan 't strekken van uw stramme onderdanen
Wat voor een dichter
niet is bij te benen
zijn alle virtuele schermgazellen
tot overmaat van ramp
in overvloed
Aurora Eos Nux in tal
van zalen
in 't ondermaanse via satelliet
dat onze wereldbol doet overhellen
van een bedreigde ijsbeer in het noorden
tot ongelikte beren in DC
O wacht, ik moet nu eerst
mijn alter eega
gaan bellen, zij is nu in NYC
Veel sterkte en tot later,
dokter Schwamm!