Onbeduidendheid. Gedachten in de ouderdom 1

Ik heb stapels aan archieven
in mijn onbewuste mee te dragen
een dag is al een druppel in de oceaan
dat is niet overdreven
en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen

Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee,
onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven
tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn tijd
aan hoever, durf ik geen woord te wijden
doch nu kan ik al zeggen
dat mijn beeld langzaam vergaat of quasi vereeuwigd
na het nog onbekend laatste moment

Ik geef toe dat ik geen memoires hoef te schrijven
het zou een optelsom zijn van deugden
die met een glimlach beklijven
de blinde kant is er ook maar daar
is de menselijke ontkenning aan gewend.
die komen vanzelf ergens bovendrijven.

Bovendien zal niet lang na mijn laagste zucht
alles uit het heden van mij en ieder verdwijnen
of opgenomen worden in een al dan niet individueel
of gemeenzaam gerucht wellicht met een foto aangelengd.

Het is zo, nu ik zover ben gekomen, in jaren althans
en dat heet bescheidenheid
blijk ik onderdeel van iets dat ik niet kan kennen
zo groot en wijds
maar het voelt niet aan als mezelf ontkennen

Doch een alomvattend plaatje van mijzelf
heb ik niet paraat en ook op geen moment feitelijk gekend
ik ga wel over van iets naar het onbestemde niets,
van zijn naar vergetelheid,
en waar niemand voorrang heeft of zich onderscheid van de ander
deze vaststelling doe ik in een vlaag van volle tevredenheid,

Het aardse is vaak een verslaving aan macht en eer
of overleven van onderdrukking
zeker ook ik heb veel geluk en pijn gekend
en heb derhalve nu weet van mijn relatieve onbeduidendheid

Dat is een ware opluchting en dat zeg ik maar één keer