Alle inzendingen over filosofie

Ik wil een boek schrijven zonder pen een eigen symphony of tien Ik wil zonder leren promoveren en zonder kijken alles zien Mijn wil is oneindig, ongenadig vaak is ze te zwaar om te tillen Ze neemt en neemt maar ik wil niets meer, dan minder willen En als ik dan weer vast zit, geen uitweg meer weet denk ik aan Aristoteles die streefde naar…

Kijk eens aan hey! Die planeet bestaat voor twee derde uit zee! OK, laten wij daar dan eens gaan kijken! Misschien hebben ze wel behoefte aan dijken… Oh, ze hebben ze al, zelfs kunstmatige eilanden! Is er nog wel reden om te landen? Ze halen hun drinkwater nog uit rivieren en meren… Ja, maar het lijkt er ook op dat ze zich tegen ons zullen…

Pleeg geen zelfmoord… Dat is onverantwoord! Waar kom je dan terecht? Sommige denken slecht! Niemand weet het zeker… Maar het zekere voor het onzekere is beter! Je lichaam is niet van jezelf… Dat is natuurlijk een mening op zichzelf… Maar tot die conclusie kwam Aristoteles al… In “On the soul” Je lichaam is je geschonken… Dat is ondertussen…

Ze beschuldigen je net zo lang van iets tot je er zelf in gaat geloven! En uit schuldgevoel moet je accepteren wat ze met je doen… Hun excuus om je van je gedachten te mogen beroven… Ze willen gewoon een miljoen! Alle inspiratie die uit mij is opgedaan… Zonder enige vergoeding! Loop maar lekker naar de maan! Met jullie hele criminele bedoeling…

Leven is komen en gaan en in die tussentijd Je eigenheid eigen te maken en te Zijn…

Wees eerlijk, zeg dus niet: "nooit ben ik iets vergeten". Want als je iets vergeten bent dan zul je dat niet weten.…

in jou in mij stroomt bloed hetzelfde rode mooie bloed vertel me wat ons bijeenhoudt tussen zondagmorgen en zaterdagnacht we raken elkaar zonder elkaar te zien het leven en de dood houden ons bijeen evenwicht en teloorgang zijn schitterend paradoxen kloppen niet… op het eerste gezicht…

het is niets niets is het wat het ook mag zijn wat was en wat komt dat het de pijn van het zijn verzacht dat het de moeite niet loont dat het niets is en nooit zal zijn…

luister zei ze in het voorbijgaan tranen houden je ziel groen laat de waarheid naar buiten komen het leven heeft je elk moment iets te vertellen richt je blik op deuren en ramen laat muren en stenen links liggen bedek je vleugels niet met goud je zou niet meer kunnen vliegen tranen houden je ziel groen luister zei ze in het voorbijgaan…

De rivier is nooit dezelfde zoals mijn voeten en mijn handen Steeds weer ander woorden Woorden die stromen over mijn lippen van de dag naar de nacht Als iets verdwijnt dan is het geweest zoals het laatste licht als de dag is weggeslopen En dan over geluk gesproken als het leed al is geschied Ik zou moeten huilen van het lachen…

praat mij het vallen van de blaren niet aan als ik spreek over mijn herfst mijn denken is er op gericht inzicht te verkrijgen hoe de schepping zich voedt en het Al aldoor nieuwe verbindingen werft alles wat zwart lijkt kent ook een lichte rand soms onzichtbaar of afwezig in je kloppend hart laat mij toch, denk ik dan, mijn eigen weg…

Ik stof een ochtend lang. Hetzelfde soort haal ik weg dat al over het verleden viel en daar ligt voor altijd. Het dierbare familieportret, aan de muur mijn oude klarinet. Zo neem ik het stof der eeuwen af en blijft alles in het heden.…

het zoute water als zilte tranen in zeeën en in oceanen God moet ooit veel verdriet hebben gehad…

geleidelijk beginnen we aanwezig te zijn in stilgelegde bovenlandse beemden nog voordat stof is gaan liggen zelfs sprake is van beginnend besef weten we waarde van ijdele hoop welke kleur; groot of klein? loopt niets naar verwachting, blijft zin een regel uit voorgeschreven boek en schuilt rust in nutteloosheid uiteindelijk ontdaan…

--------------------------- --------------------------- de woorden zijn gekomen en ze zijn gegaan, Ik zit hier ziek te wezen. de telefoon rinkelt, de katten slapen. Linda is aan het stofzuigen. ik wacht of het leven, of dat het sterven wordt. ik wou dat ik wat moed bij elkaar kon schrapen. hoe je het ook bekijkt, je bent de klos maar de…

Hier kom ik weer met een verhaal Over hoe mensen spreken in codetaal Ze noemen het ‘de tijd’ (1) En dit is het beleid: Er mag niet over worden gesproken (2) Toch lopen mensen elkaar op te stoken Ze doen alsof ze het over een ander hebben, maar het gaat over jou Zo werkt dat nou! Ze zeggen dingen die ze normaliter niet kunnen weten…

We worden allemaal gehersenspoeld… Het begint al met de films van Disney… Die sex beelden zijn echt niet onbedoeld! Het probleem zit bij de regie! Jonge meisjes nemen over wat ze zien… Letten al op hun gewicht… Ze zijn nog niet ééns tien! En smeren al make-up op hun gezicht! Hoe naakter hoe beter… Lopen zelfs in strings bij het zwembad……

Kennen jullie het verhaal van Job? De economie draait er goed op! God vroeg Satan wat hij van Job vond… Terwijl er geen beter mens bestond… Job was een rijke man… “Neem hem maar eens alles af” zei Satan… “Op een dag zal hij je vervloeken”… En dat gingen ze uitzoeken… God zei tegen Satan: “Doe met Job wat je wilt”… Zolang je hem maar…

Kom nu, bedroefden! al wie raad'loos klagen! 'k Bèn niet de Schoonheid, maar 'k zal vóor Haar spreken. 't Bewijs? 'k Geef u mijn woord-zelf als een teken, Dat Zij mij zond en gij mij raad moogt vragen. Geloof alleen maar dat zij álle dagen Kan troosten al wie, lijdend, Háar aansmeken, En woorden weet, die 't lachen door doen breken Om…

de animist gelooft dat alles een ziel heeft en krachten bezit zowel dingen dieren storm vuur donder bliksem de maan en de zon golven en rivieren lopend in de storm vroeg deze zich dan ook af wat die hem toch wilde vertellen de storm waarschuwde hem via een boom die met kracht een tak brak sloeg hem hiermee in z’n nek gelijk morsdood…

het denken moet steeds opnieuw beginnen om de liefde voor de wereld te bewaren met getekende ziel altijd opnieuw beginnen met denken dat de liefde het meest is om de liefde te bewaren steeds opnieuw…

we verankeren ons schip slechts voor korte tijd dragen elkaar door de slaperige mist zie onze gezichten omhoog zwerven naar de wolken we omarmen de sterfelijkheid als het beste gedicht…

Het geluid dat het licht in de hoek maakte Overschreeuwde mijn avondgemoed Reeds bevind ik mij in het iets donkerder Als aan een muziekversterker draai ik aan de knoppen Om mij af te stemmen op de Weg Draaien, regelen, tot je samenvalt Verstrooiing is een gehavende vijand Die je een arm om de schouder slaat Om er een mee te worden Vrede…

Is het verleden niet een land Waaruit we allen emigreerden? Ik kan door heimwee overmand Memories eren, observeren Ook weemoed naar een andere tijd Dan die waarin ik werd geboren Veroorzaakt lotsverbondenheid Kan hoog op herbeleven scoren Een kijkje in De Gouden Eeuw Met aan de Vecht de buitenplaatsen Een winterlandschap, ijs en sneeuw…

zoals een … boom zich plooit naar de wind de stroming de vis de weg wijst in het water zoals een spel wordt beleefd door een kind zoals het wel - en levenslustig eenden gesnater zoals dat wat was langzaam versmelt tot later zo is het dat het leven is en steeds zal gaan en zijn en in de tussentijd is het er elke dag weer voor de…

in de loop van ongeregelde getijden kolkend weg uiteindelijk tijdenloos langs scheve vlakken schuivend weg uiteindelijk afgevlakt de loopse tijd is uitgedrift het schuinse vlak is afgeschoven…

Hoe toch gevoelens ons misleiden want plots ben je heel blij om niets. Een andere keer is alles zwart en weet je niet wanneer de zon weer schijnt. Je ziet de mensen om je heen: de zwaar-beproefden in hun nood; de mensen die dansend leven en juichen in het morgenrood. De velen die er plots ook niet meer zijn; de pasgeborenen die veel blijdschap…

Als hij groot is, koop ik een auto Kan hij die 's zaterdags wassen. En een gazon. Dat moet hij dan maaien. Oude vrouwtjes jaag ik de straat op. Kan hij die helpen oversteken. Knaapjes het wakke ijs. Die moet hij redden met levensgevaar. Eenmaal toch moet ik het meemaken dat ik goedkeurend hem op de schouder kan kloppen. diep in de ogen…

heel dit leven is een pogen iets te stamelen iets te schrijven in simpele taal over drijvende wolken blauwe rivieren in slapende verten alles is te hoog gegrepen heel dit leven is een pogen iets te verstaan van de vrees iets te begrijpen van stemmen die verdwijnen het zwartste van de nacht alles is te hoog gegrepen heel dit…

ik vraag me soms af waarom ik me van alles afvraag het is vaak zo zinloos en wat is het waard achteraf is het toch zoals het nu eenmaal is en dan vraag je je weer af wat nu nog echt zorgen baart maar eigenlijk is het je afvragen toch best wel heel leuk een bezigheid die nu eenmaal ligt in de mens z’n aard en dan soms nog eens een…