Alle inzendingen over filosofie

ademen in eb en vloed, in dag en nacht in verleden en heden, is het laten gaan van oude beelden? bij opstandigheid, of bijwijlen mild of zacht als een verwachting oplost in de oceaan of achterblijft in de as van woestijnrood vuur . ik raak stilaan de klanken kwijt, mijn geheugen laat ze los op een onverwacht of sluimerend verlangen, wel…

Waarom ben ik ineens zo blij omdat de zon weer schijnt na dagen somber weer? Er hangen nu nog wel wat gele blaadjes, die binnenkort met wind en regen ook wel vallen gaan, maar toch vervult mijn hart zich nu met hoop want straks komt weer een nieuwer licht en gaan de dagen ook weer lengen. Wat ook nog de winter straks misschien zal brengen…

wat het ook zijn mag wat mij naar binnen trekt naar mijn binnenste kijken laat wat in beginsel verwezenlijken wil om mijzelf bij elkaar te houden van alles wat ik waarneem één geheel te vormen van dichtbij gezien binnen mijn oogkaders in een spiegelbeeld van ik leven van geboorte tot dood door eigen zicht bekeken als stevig evenwicht…

Ik sprak enthousiast over 't Parthenon, Hoe 't op verende berg zweefde, als een blank Snaarinstrument, dat door zijn zuilen, rank, De wereldlucht tot aan de horizon Maakte tot één akkoord van marm'ren klank - Toen plotseling een draaiorgel begon Door de open deuren, dwars over 't balkon, Te spugen zijn kwijldraderig gejank. En 'k dacht…

Tijdloos ‐‐‐ Getijdeloos Geen Maan Geen Zon Vruchteloos Donker Niets Geen Weten Voorbij de Eeuwigheid ‐‐‐ ligt wat geweest is.   Het is ‐‐‐ niets.…

Als zand verstrooid door vele levens Heeft U mij vanuit stof laten wederkeren Ik ben door Uw vingers geglipt om het licht vanuit Uw duizenden lichtbronnen te weerkaatsen terug naar Uw alziende ogen Laat mijn ego leeg worden als een woestijn Verken de dorre plaats Bewoon het en laat de zandduinen zingen Maar laat Uw voetdrukken daar nooit…

Het waren rozen die mij nafloten in de perken van mijn tuin en in de hoge eik in het dichte lover groette mij de nachtegaal. In het zonlicht in de vijver blonken de vissen goud van kleur en zong voor mij de boerennachtegaal. Het leek al genot geluk dat de wereld bracht in die helder schijnende ochtend na het duister van die zwarte…

Geduld het gezegde zegt geduld is een schone zaak en dat is het ook en heb ik mij ook eigen gemaakt want met al die duiders tegenwoordig van jong tot eus al die meningen over meningen je zou bijna je geduld verliezen en ze niet meer lezen niet meer tot of in  je opnemen maar toen keek ik in de spiegel van mijn ziel en zag mezelf…

Ik wist het nog zo zeker in de nachten precies waar ik over zou schrijven de hele tekst had ik in mijn gedachten en ik wist zeker dat die daar zou blijven. Dat had ik dus mooi kunnen dromen want bij het eerste ochtendgloren waren mij alle woorden al ontnomen en kwamen de vogels mijn tekst verstoren. Nou zijn er voor en dichter ergere dingen…

Luisteren zonder te reageren, Is voor de spreker geen sinecure, Heeft geen idee d’luisteraar vindt, Of die überhaupt wel luistert. Daarom is belangrijk de luisteraar, Aan d’spreker respondeert, Al is het maar met diens mimiek, Die ’t gezegde waardeert. Communicatie, woord en geschrift, Is essentieel voor d’menselijke vooruitgang, Zonder…

Proza. . Ik ben altijd een ring of op weg naar een bijna gesloten boog, die zich voedt met transparante reflecties of zich laat verlichten. Of gedwongen wordt om te luisteren Een proces dat meestal een heel leven duurt, dat ben ik me pas sinds kort bewust geworden. Vandaag kan ik bescheiden zeggen dat ik bijna alles heb gezien;…

Op de geliefde Efteling geven korte regenbui en haastige zonneschijn het najaarslover opduikende schittering en neerdalende dofheid tonen sprookjesgebeuren van het kleurrijke bos hoe het zich bij de mensen zowel terug mag trekken als weer verschijnen.…

Het is stil, en toch zo luid, in dit kapotte hoofd van mij. Het gevoel van opgeslokt worden door de leegte, toch blijft de paniek zo dichtbij. Vaak heb ik het gevoel dat ik in een soort verloren niemandsland ben. Zo alleen, zo kil, waar zelfs de regels van overleven ik niet ken. De wereld vliegt onophoudelijk aan mij voorbij, ik voel me…

De tijd gaat te snel Er is teveel te doen De tijd rent vooruit Ik probeer bij te blijven Maar raak achterop De tijd van vooraan lopen is voorbij De processie trekt verder De fietser demarreert En ik kijk toe Hoe het leven voorbij stroomt En ik roei zo hard ik kan Want aan de overkant wordt op mij gewacht In een nieuw leven…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd. Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen…

Schoonheid van landerijen door stilte gedragen door licht dat schaduw wekt maar toch mysterie niet ontrekt aan leven in allerlei vorm. Is daaraan het individu de maatschappelijke stijl ontrezen van waar de mens zijn schreden zet waarin geen regelmaat valt te lezen los van evenwicht, los van crime of wet. Slechts de schoonheid der stilte…

Misschien was ik het die je door de straat zag lopen met een glimlach of een knipoog links en rechts. Ach, de zon scheen dus moesten we wel vrolijk wezen zoveel dagen dreven al de wolken en huilde de wind natte tranen tot de zon hen verdampte. Nu loop ik weer door die straat met een glimlach en een knipoog lach naar iedereen links en…

Zachte zo droeve pijnen versmolten tot zeemzoet hitsig parfum universum overtreffend Poesjes en hondjes en konijntje vrij blij dansend rondom klaterende beekjes, zalig ook zo intens vredig Navelstrengbloed Timmeke lacht hemelsbreed wanneer de Spike emotioneel fluistert : mama Tim, eindelijk verenigd en dromen bestaan. Universum juicht en hemelen…

Ik twijfel altijd over de kunstvorm — of een regel voldoende is, of stilte het gewicht draagt van wat ik voel. Woorden schuiven zacht, vinden elkaar zoals licht door ramen glijdt, en soms lijkt alles precies te passen zonder dat ik het zeg. Misschien is de kunst dit: niet het antwoord kennen, maar blijven aanraken wat tussen de…

het licht gaat schijnen wijl ik de avond nader en word me bewust van het grijs in een kale nacht het lijkt er op dat ik over een zielengrens getrokken ben waar het verleden steeds meer door inzicht wordt verzacht en waar ik mij met stabiele tevredenheid meng ik zie vaker mensen als bomen in de ouderdom ze verliezen bladeren en takken breken…

uit de woordenwolk van gemeenschappelijkheden komt een beeld naar voren van het verschil tussen mensen en andere dieren het maken van vuur en gereedschappen voor het maken van gereedschappen om gereedschappen te maken die gereedschap maken en vuur dus het vermogen om een activiteit op zichzelf toe te passen, en dat proces eindeloos voort…

gesmede schitterwoorden uit dat liefst vermeden era toen die dragende schaduw door waarheden verzadigd die venijnige stilte als leegte voor zichzelf houden wilde met angst voor dat blijvende zwijgen van die oprechtheid als dat leidend lijdensverhaal eenzijdig vertaald perspectief voor die dief die heilige graal van die veilige aftocht…

Waaibomenbos Luchtbellenbeek deze twee namen schuilen ergens in het boek Knikkertje Lik van schrijver Daan Zonderland hier worden zeven wijzen in apen veranderd door de wraakzuchtige tovenaar van Antrim een verdrietig lot voor die eenvoudige toch eerbiedwaardige mannen maar een woud vol zwaaiende eiken en dennen aan een bosstroompje…

Stil pad in het groen een bank wacht op gedachten het hart wijst de weg Het leven strekt zich uit in kleine momenten; ik voel de lichtheid van intenties. Elke stap vraagt aandacht, een stille overweging, waarbij betekenis zich opent als een bloem die langzaam bloeit. Wat werkelijk telt ligt vaak verscholen, tussen de drukte van doen en…

De kleine goedheid van mens tot mens kroont niemand tot koning maar maakt het leven - soms maar heel even - tot aards paradijs. De kleine goedheid doet geen spectaculaire dingen maar wil wel iemand omringen met vreugde en hoop. Die kleine goedheid van mens tot mens is o zo belangrijk al zien we soms niet hoe ‘t wonder geschiedt in…

Omdat ik niet wist wat het diepste is Kende ik de diepte, de dalgang van de dagen niet Nog, hier gekomen, waar het riet onder de golven drijft Weet ik niet of dit het diepste is Ik weet wel dat het pijn doet Dat ik jou zo moet zien Een tor die vleugelloos geplet is, kwijnend Alsof de zon een laken was waarachter nacht Grijnzend verborgen…

A kan wel tegen B zeggen dat x y is, maar als B niet erkent dat A A is en hij of zij zelf B, en daarmee een ander is dan de ander; en als A niet differentieert tussen zichzelf en de ander, B in dit geval, dan is er geen A die tegen B zegt: x is y. Daarbij moet voor A en B duidelijk zijn wat x is, en voor beiden moet helder voor ogen…

Er ligt gevoelige emotionele rijkdom in stadse eilanden vol duisternissen bij verlegen volkse mensen die hun eigen eenvoudige muze zijn geworden in de oude wijken dagelijkse armoede bespreekbaar omdat lauwe koffie voor wonderen zorgt praten nu het een simpele gewoonte is ze weten dat het hart door liefde slijt op de sleetse hoeken van…

Hoor het geklater van dansend water, kinderen die kraaien van plezier. Ouders die hun nu zien verdwijnen in het later, door de vraatzuchtige tijdvampier. Tijd bestaat slechts uit een baken, die jouw herinneringen in stukken deelt. Daarom moet je ervoor waken, dat deze niet de dood er plots aan kleeft. Blijf dus vooral aandachtig luisteren…

In duisternis ... waar sterren zachtjes stralen, en een sprankje licht dat onze harten raakt. De hoop die ons door donkere tijden haalt, als een zonnestraal die in de nacht ontwaakt. Een nieuwe morgen vol beloftes en dromen, waarin we samen onze toekomst bouwen. We voelen de kracht van wat nog moet komen, en durven weer te hopen en te vertrouwen…