Alle inzendingen van J.Bakx

Het zwijgen dat zonder oogopslag over de tafel kruipt Het tafellinnen dat krimpt onder een omgevallen glas De gekalkte muur die zonder klacht een huisvlieg ondergaat De robuuste tafel die gelaten dit stilleven draagt…

en toen ik even aan je dacht zei iemand dat je er niet meer was spoorslags vertrokken zonder dag en zo ging het steeds opnieuw als ik aan iemand dacht die er plots niet meer was en toen ik even niet aan iemand dacht zei iemand dat ik er niet meer was een onverhoeds vertrek zonder dag en zo gaat het steeds opnieuw als jij aan iemand…

de maan is gevallen de sterren verdwenen de kraai kraste een laatste groet zij verbrijzelde het glas het getekende beeld waarin ze zag wie ze was in welke raakruimte vond zij zichzelf terug in dit zwart-magische landschap?…

zij weet nooit wanneer ze weg kan gaan hoe kom je van het een naar het ander? het is als een vraag in spijkerschrift een enkeling slechts kan de tekens lezen het is als hangen in de lucht vergeefs wachten op een onbekende bestemming de tijd verstikt in zanderige uren zij weet nooit wanneer ze weg kan gaan hoe ze van het…

het bliksemt en het regent tussen ons een zee van woorden de taal kan de overvloed niet aan de kalk valt van de muren bulldozers egaliseren het puin van de kolkende aarde waar is plaats voor stilte een dieper zwijgen voor het rouwen van de schrijvende stem ik weet het niet…

in de zachtheid van haar zijn zie ik de onderzoekende blik haar spitse wijsvinger die naar alles wijst wat belangrijk is in deze stilte hoor ik haar stem die vraagt aanvult en die van zwijgen weet als het nodig is we spreken niet alles uit En toch troost me dat zozeer in de lichtheid van haar kamer zij heeft weet van de wisselingen…

De dromerige diepte van oude verhalen in bonzende trommels en de weemoedige luit in verborgen straatjes In deze nacht droomt Asmae over de glanzende feestjurk van haar grote zus en smeert Samara haar kinderlippen rood In een andere droom in dezelfde nacht stampen laarzen op vermorzelde dromen in de aardedonkere nacht Nachten…

Een leger uit weerbarstige koude klei gekneed stelt zich in rechte voren op Geschaard in borstpantser waar de dood het leven feilloos weet te raken Strijders met speren en bogen in slagorde voor versteende eeuwen geluidloze zwaarden gespannen paarden Niet gehoorde signalen van gestolde klaroenen in eeuwigheid wacht een stilleven…

op deze middag in dit dal verbreekt de grauwe hemel het licht van de ijskoude zon voorbij de uiteengedreven wolken onder de opgeschrikte hemel heft een moeder haar handen naar de lucht de storm in haar borst het samentrekken van het hart het trage huilen met open mond het uitdoven van het schreeuwen in vergeefse echo's van de naam…

de dagen worden geregen in het Land van de Donderdraak in het dorp ligt het ware geluk zegt een oude man mijn metgezel wacht nog even een vrouw zingt een lied voor de maan iemand draait het gebedswiel gebeden komen tot leven een man plant 108 witte vlaggen de wind zingt praat verwart hij fluistert de gedachtenis aan geliefden over…

haar blik is wazig als zij wakker wordt haar hoofd draait zich naar het lege kussen haar hand strijkt over een onbeslapen landschap ze maakt het bed op voor twee roostert het brood voor twee zij kent de taal van het zwijgen ze schrijft het grote met kleine woorden een zeldzaam wonder…

onder het draaien van de sterren en de helwitte zon buigt het zand zich over verdronken ogen en verscheurde kelen in sneeuwblinde uren cirkelt een zwarte gier met trage vleugelslag boven het onheelbare dit is de ademloze tijd geesten verdwijnen uit ontbladerde bomen om samen te smelten met de sporen van verschroeide doden…

De voorzanger nodigt het koor meanderend uit om te antwoorden op Vragen over gestorven dagen dagen waarop het donker stil blijft staan Voor l’esprit deuil de rouwende geest voor elke verschrikking Een ontregelend lied het verdragen van verkruimelde stilte De schreeuwende spijt het duizelende licht de stemmen dalen Tot een…

In welke duisternis zal ik je roepen zodat ik opnieuw leer begrijpen in welk gebaar welke blik zal ik je ontmoeten? Met welke woorden zal ik je begroeten schrijf ik de taal van de vogel en de bloem versta ik de taal van bergen van drijvende wolken? Zal ik je vinden om je steeds opnieuw te vinden houden we elkaar met…

Op de grauwe rug van de buffel staat roerloos een witte vogel de dalang vertelt oude verhalen Leg nu zacht stukjes glas op de ogen omring haar met bloemen bedek haar handen met munten en stukjes staal Schrik de demonen af sterk haar ziel op de reis naar het onaardse de moeilijke weg naar volmaaktheid Sta haar bij in deze loutering…

De maan is vol zon en sterren staan in de juiste stand het is de derde maand. De dag is goed vertellen de lichte tonen van de gamelan versterkt door de zware slagen van de trommels. Op weg naar de doodstempel wordt in de rijstvelden de dode teder rondgedraaid in de toren heen en weer gewiegd.…

boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig was het leek een dag als alle andere beneden in een stille straat liep een ingekeerde man in het zwarte licht van zijn droom een droom zonder lichaam zonder woorden op weg naar het gevecht er hing een geur van het einde boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig…

een kloppend schrijvershart dwaalt met bitterzoet verlangen door het vergezicht van weidse polders heimwee en hoop het kan even duren tot lichtvoetige bladgroene takjes uitgroeien tot een reikhalzende boom in de loop van onvervulde woorden boven mits-maar-en-bezwaar voorbij de lange smalle sloten denkt de dichter poëzie hij…

Zonlicht zeeft door de ramen een zachte bries strijkt langs je slapen Zo wonderlijk helder deze stilte in de diepte van de dood Een naamloos verlangen vloeit samen met bittere tederheid Om wat niet gekomen is…

Zou ik je missen als de wilde wind door lege steden raast het water de top van de dijken bereikt? Als een gans het luchtruim zoekt en de ekster een azend oog heeft voor alles wat blinkt zou jij mij missen? Zouden wij het missen als de wereld op slot zit en wij met lange adem haar ontstoppen? Als zwaluwen laagvliegen over het land en…

onder lage loodkleurige wolken het doffe mompelen van een meeuw een man in een onafzienbare vlakte onder een oneindige hemel zoekt tussen wrakhout naar gedachten een duif landt op de duintop moe van de eeuwige wind daar waar je niet bent daar is het geluk…

In deze wereld van zand water en lucht waar kamikazemeeuwen schreeuwend duiken naar een indringer van het vasteland een rakelings scheren over hoofd en tentje een man wacht beklemd op dingen die niet komen in deze voortslepende tijd bewogen buigt hij het hoofd voor de mythische goddelijke wind in deze wereld in dit verlaten land…

De geschiedenis is een gebroken spiegel Waarheid heeft tijd en vertraging nodig Droefheid moet overwonnen worden Onze vaders en moeders zongen over de pijn van het leven Om de liefde en het harde werk te verzachten Overstelp je dierbaren met schoonheid In de schittering van je tranen…

In het blauwe licht van dit atelier is het een wachten van een leger koppen gekleid uit rode grond Met lege oogkassen zonder weten wachten op de zon die hen drogen zal een leger dat blindstaart door het venster naar het licht Poreuze koppen in klei en atelier gevangen strijdwagen paard noch wapen zullen keizers tombe bewaken…

Voorbij hier en nu heeft waarheid tijd onderzoek en vertraging nodig Zij ontsteekt de lichten haar lichaam is hier haar stem blijft achter De verbeeldingskracht krijgt vleugels zij zingt met hart en ziel In vertraagde tijd danst zij de laatste wals het hier en nu voorbij…

In de omheining van de zaal achter gesloten deuren wacht een terracotta soldaatje op de aanval van de leider. De windstilte in het kleine hart het blauwe licht van de dag het ruisen van de regen verdwijnen in het angstravijn. De boze reus overschreeuwt de blaren het bloed de pijn van het breekbare soldaatje met de tere kinderhuid.…

al weet ik het ik zou het niet toegeven toch niet zeggen ook al zou het waar zijn ik weet het het is mijn twijfelende tred mijn adem hort en stoot dat is waar als het waar is kan ik het beter zeggen toch maar toegeven dat ik het niet weet…

de hebzucht maait met wilde armen de zorg voor het zijn met groteske gebaren in de wind op dode wegen woekert de hebberigheid naast het platte zelfbelang de beknelde ziel in isolatie hapt naar adem niet elke lente is oprecht als de de zon loodrecht boven de evenaar staat…

Misschien bleef jij het kind dat bij vrouwenborsten beschutting zocht Misschien hoopte jij op een hemel omdat je van de belofte hield Misschien zocht je een vader die over je haren streek en zei dat jij de liefste was Misschien had je daarom subtiele humor omdat die de droefheid overwon Misschien moest je schrijven omdat…

de zon aasde op een warmbloedige inspraak op de gure wind het zon-en-wind spel vond ergens daarboven plaats de zon werd bleker de wind overwon door zijn spel kil te spelen een draaikolk ontstond stil roerde iemand in een witte koffiemok geen koekje erbij…