Alle inzendingen van J.Bakx

het warme jaargetijde maakte onze lippen een beetje losser hij schreef: het is gemakkelijk aan het begin van de zomer vrolijk te zijn we schilderden vergezichten die steeds weider werden en toen en toen was de zomer voorbij nazomerschaduwen dansten over de omgewoelde donkere aarde we schilderden de gedempte avonden met cyaan…

de storm in haar borst het kraken van de perenbomen het kleine vogeltje gevallen uit de witbloeiende appelboom haar witte hand tegen de ruit de tikkende winter tegen de ramen het laurierboompje dat zacht met haar spreekt de pijn van het afscheid het vechten tegen de dood in tijden van liefde in tijden van rouw van wat er rest…

naar huis over de eindeloze wegen van angels en verdriet met ezelsbenen en koperen huid een rit van droom naar hel van hier naar daar van moord en onschuld van schikken of stikken in lawines van rozenblaadjes van beschaving en barbarij van toen en nu over eindeloze wegen van goed en kwaad hoe kom je thuis?…

Ver afgedwaald van de zee heerst zij over les lacs salés Getooid in zacht roze wit en blauw knispert deze koninklijke kristallen vrouw Een geurig paars lavendeltapijt omringt haar lacs roses waterrijk Odin en Helios haar bovenaardse goden-vrienden op de knieën de sauniers als scheppende bedienden Un roi flamant rose vliegt rechtlijnig…

onder dezelfde hemel in dezelfde tuin schuifelt hij rondom vandaag zijn serene glimlach als die van een milde verre god stijgt stil boven de taaltekenen uit in het gras trappelt het jonge tere leven in zachte verstrengeling van einde met begin in hun glanzende blik huist hetzelfde lied…

zonder woorden of vragen stijg jij boven tekens uit je wandelt slechts rondom vandaag schuifelend door de tuinen van gevoel zeg jouw glanzende blik leven is overal hetzelfde lied in jou en in het kind in een verre milde god er is die zachte verstrengeling van einde met begin…

zo rijgen we alles aan elkaar de dagen van alledag verhalen muziek en de ruwe dood zo vegen we bedachtzaam de maat der dingen bij elkaar de man implosie van tule en prikkeldraad onwetend nog fietst de dood van het vrije woord tegemoet de tienduizend dingen die we vergaten vonden we in de ruimten rondom in woorden en een atlas…

in een andere tijd op een andere plaats waren zij variaties op ons we zijn elkaars blauwdruk het ene kind is in een andere onvaste tijd hetzelfde kind: over het hoofd gezien door de eeuwen heen de ineenstorting van deze liefde synchroon met de uitgebloeide bloem of met de val van een imperium: langzaam maar zeker…

ziet een mens voor wie het spel het hoogste is de draak weleens in de ogen of blijft hij gewoon bang? is de schrijver verzamelaar van scherven die vergeefs naar synthese zoekt of vind je hem pas in de wortels? zoekt de familie in meanderende conversaties de overeenkomst in hun verschillen of heelt zij zo haar wonden?…

terwijl goden over graslanden achter demonen raasden de mens op eeuwigheid jaagde plukte iemand de laatste zomerroos in het zonnerood plantte iemand een amandelboom terwijl een vlinder bezweek toen de lucht haar vleugelslag licht beroerde drakenbloed zich kronkelend in het duister verborg verslond de nacht de stille zwarte schepen…

een school een jongen getroffen geluk wat is leven anders dan waar alles samenkomt dan het volgen van je hart dat in je handen rust anders denken anders doen comme un prince rare…

zou je hier met me willen liggen in de schaduw van de gesloten luiken zonder dichte deuren met een mond vol zoete bramen zou je hier met me willen liggen in ongeschonden samenzijn zonder klok die de uren telt en alleen maar de wereld vergeten in het zachte aanbreken van de dag zou je hier met me willen liggen?…

zij ziet een engel met vredige oogopslag een somber tobbend hoofd een kreng met kwaad in de zin een verloren achterblijver een duivel met flikkerende blik zij ziet een pias van Hide & Seek een kind dat groot moet zijn een oude vrouw die beter weet iemand die verliezen draagt die het niet weten schraagt zij ziet een uitgeputte renner…

ga zacht ga zacht de nacht zal je dragen naar het heldere licht breek niet o breek niet duizend sterren koesteren je in de duisternis ga zacht ga zacht voorbij de zomer naar het bleke winterlicht breek niet o breek niet nu we woordeloos zijn in deze tijdeloze nacht…

het brandmerk twee tellen roodgloeiend ijzer tegen de bange huid het gebogen lichaam bezegeld getekend een ijle kinderstem zingt van ver vuursteen vuursteen brand me toch niet zo…

als een zwerm vogels vlogen woorden uit het nestje van haar hoofd het koekoeksjong wierp onverschrokken porseleinen poëzie overboord gebroken woorden in kalkschalen bevrucht de adem van de goden nu haar gedicht?…

Toen zij de ongeschreven wet tot hun masterplan verhieven en zij op een troebel vlot de onschuld uit hun ogen wreven op de trage deining van de tijd Toen zwarte harde lijnen mens en wereld begrensden en zij van knevelen en kleineren een wet van achter-de-rug schreven Toen onder de flinterdunne hemel de verschillen werden overvaren…

zij komt uit een oude wereld iedere straatventer had zijn eigen zangerige roep zij schrijft verkruimelde berichten spreekt met verbrokkelde stem in het spel van het licht en de wind sloft zij door het straatje van gebroken dromen waar alles zonder samenhang verschijnt en verdwijnt met het verstrijken van de laatste zonnestralen…

de vogels zwegen in de bomen de muren stonden sprakeloos in de wind het stille schip voer binnen onder het oppervlak dreigde de duisternis de leeuwerik viel en zweeg de dood sloeg met zijn hamer het uur met gouden tong zou de jongen spreken hij was geen overtollig mens het laatste zonlicht was vergaan de reis lag verborgen zij…

zo ligt haar lange lichaam als een brug daar over de smalle beek hoe zij haar armen als vleugels van hout langs het hoofd spreidt een offergave aan de zonnegod die met een alles doordringend licht het gekerfde lichaam haar ongeziene gelaat blootlegt de armen een hemelse handreiking daar over de smalle beek in het groene landschap…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf besloop het was niet dat ze hem niet zag ze staarde alleen naar zijn bewegende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte alleen flauw knikte ja of nee zoals verwacht het was niet dat ze te lang bleef zitten toen…

met doffe huid gingen wij door geweld door ijzer en ijs duizendmaal gaven we tol om door te kunnen gaan onze ogenglans was gebroken we zagen een gouden schijn op de vleugels van de roofvogel daarboven we braken bloemen in het gras we zouden wachten op het rijzen van de dag op het wijken van de tijd de tijd was iets en niets…

een klein verhaal toen we elkaar vonden juste une petite histoire liefde droeg ons naar une belle histoire we hielden elkaar vast hoge ramen weerspiegelen de tere wolkenluchten ik zing een gewichtloos lied soms luister je even dan weer niet ik zing une chanson belle et petite ik zing je ik zing je tot leven…

ik word week van dingen dieren mensen van alles wat onaf is van alles dat anders loopt dan bedoeld van struikeling stotter botsing van gestuntel met de deur een grapje dat in het water valt maakt me zacht net als mijn hart als iemand zachtjes zingt ik smelt van de beller die zegt: ik ben verkeerd verbonden een schitterende scherf…

Met ingehouden adem kropen we door het oog van de naald Alles onder de hemel hulde zich in stilte de aarde onderging het rillen De wereld werd wit verpakte zich in een lock down de seismische ruis nam af De grond onder onze voeten alles wat is werd stiller stil stil…

de strijkers zwijgen als de noten op papier de dirigent wacht in de coulissen handen en baton in rust hij sluit de ogen het applaus klatert een zachte milde regen stilte als teken papieren noten de wording van het verhaal bezielde handen een weidse wereld klanken vouwen zich open landen in de ziel de betovering het is dan dat…

Toen de hoop uit Pandora’s doos ontsnapte werd zij een geschenk van giftige aard Met jouw lichaam gekist tussen zes planken vervloog de hoop Het leven gleed uit je gezicht je naam werd in hardvochtig marmer gegrift Hij heeft nu rust mompelden zij die achterbleven voor anderen een illusie zonder leven…

Met gestrekte hals bezaaien duizend kraanvogels de lucht in lange slordige lijnen Onder hun ver dragende roep strijkt de troep trompetterend en uitgeput in het moerasbos neer Onwetende profeten van vrede wijsheid en lang leven boodschappers zonder briefje Ritueel van hoogpotige hofmakerij paringsdans met gespreide vleugels dolle…

uit witte weerbarstige klei groeit breekbaar porselein ontstaan uit water en aarde hoor het ritselen van de goede gave verweesd in Pandora’s doos laat ontroering stromen als de kleine mond zich naar mama’s aaah en oooh in trappelende verwoording vormt uit weerbarstige witte klei groeit breekbaar porselein…

Hoe we elkaar brieven schreven over het bloedvergieten de dood van vrienden over lieveling wanneer kom je thuis Hoe we gekluisterd met gespitste oren naar de strijdbare verslagen vanaf de frontlinies van radio Oranje luisterden Hoe de televised war de huiskamer binnenrolde wij met holle ogen brandende kindjes op de vlucht zagen…