Alle inzendingen van J.Bakx

is alles dan zoals het is komt alles vandaag zoals het komt ben ik dan nog zoals ik ben zoals ik ben geworden als ik ontwaak?…

Streng en Soepel lopen hand in hand voorbij. De dag ervoor was ergens de rust verstoord. Mannen sloegen met stokken om ieder verzet te smoren. Uit radicaal wantrouwen groeit grenzeloze verbeelding. Zeventien jaar was ze toen het gebeurde. Het bleef niet bij één keer. Onmiddellijk naar buiten met dat karakterloze varken, hoont het publiek. Iemand…

ik ben zolang het duren kan voorlopig een almaar oplaaiend verlangen dat machteloos krachtig tegelijk op plat paper antwoorden boetseert op niet gestelde vragen voorlopig zolang ik duren kan…

herinneringen hartig heftig zoet zout zeer samen verzameld…

ze neemt de verkeerde deur in het verzamelpand onbedoeld stapt ze de werkplaats van de kistenmaker binnen ze ruikt het zaagsel ziet de houtkrullen en snippers op de grond ze kijkt naar de leesbril op de werkbank ziet op schragen een grafkist in aanbouw onbedoeld barst ze in huilen uit ik moet hier niet zijn snikt ze ik…

klompen leem grijze brokken klei persen samen tot moddersteen op de bodem van de oceaan als het leed dat jou ineengedrukt tot een versteende bloem onbeweeglijk achterliet…

een glas valt water vloeit reddeloos over tafel de onhoorbare zucht van de waterdrager: leeg voor even onbelast de ultrakorte vrijheid van het beduusde water op het tafelblad een waterig stilleven kleeft aan onze ogen: meer in mini formaat…

het denken moet steeds opnieuw beginnen zoals het vliegen steeds opnieuw beginnen moet zoveel stiltes te doorbreken om niet te verstikken vrij te zijn van angst…

Toen iemand zich vrij door de ochtend bewoog Toen een vrouw niet meer wilde bewegen Toen een man een smartlap zong En iemand nooit meer uit bed zou komen Toen de wijsgeer over de herinnering sprak En de slager over leven en dood dacht En zijn vrouw kuiltjes in haar rode wangen had En de jongen skatend over straten gleed En het kind met gebogen…

vandaag bevind ik me in het midden van het sneeuwlandschap er is niemand in het midden van de eindeloze sneeuw in het midden van het sneeuwlandschap is een witte leegte en toch te midden van de leegte zie ik iemand lopen iemand met een rode muts en een hond die blaft…

een zin wondermooi kruipt behoedzaam uit zijn schulp kijk de schrijver danst luid juicht zij het uit rent rondjes om de tafel betoverend mooi maar ook ongemak leven in vertwijfeling talent maakt angstig het pak in de kast harnas voor eigenwaarde voor zo lang het duurt geborduurde naam de verstopte mascotte schrijver’s binnenkant…

laat me niet wachten in de ijskoude nacht als aangeschoten wild in het zicht van de jager niet wachten in het blakerend licht van de smeulende brand waarvan ik de hitte niet verdragen kan laat me niet wachten met verloren woorden die nog altijd weten wie we vroeger waren…

in bloemrijke tijd dwalen dralende handen door de poëzie in vertraagde tijd ogen lezen niet zo snel de vingers wachten in stilstaande tijd op die uitgelezen dag blijven voeten thuis in vergeten tijd kuiert het hoofd met poëzie stil en gebogen…

toen we de woorden nog niet hadden en klanken haperend aan ons kleefden leefden we in duisternis kwamen voort uit de traan van een godenoog verborgen ons onder een tapijt van mos alles wat we wisten stond in de sterren geschreven met schorre klanken knabbelden we voorzichtig aan woorden proefden aarzelend het verlangen…

kun je een gebroken woord spalken een splint aanbrengen voor het verzachten van de pijn het gebrokene tijdelijk verbinden fixeren in onbeweeglijke nietsdoenerij voel je na de heling de plek van de breuk van een gebroken woord de stekende pijn waar je nog altijd koud van wordt?…

iemand gooit stenen naar de leegte tussen de sterren omsingelt stille woorden verscholen onder een stolp van glas iemand blaft met schorre keel naar geesten achter koude muren botst in schommelend licht tegen het verlies van wie hij was iemand dicht met haperende pen op de mestvaalt van het tekort betast de taal met vingertoppen…

het huis van zand spoelde weg toen handen met gieters naderden het schip bracht zichzelf tot zinken toen het voor even de wind zag liggen het schelpdier werd een kraal verloren verhaal toen zand haar bedolven had het vloeibaar goud stolde kreeg de vorm van een kroon de liefde die een treurspel werd…

een Arendsveer viel op het gras dat is niet goed de geest van de vogel heerser in het luchtruim huist in de Veer zij symboliseert de moed van een krijger roffelende trommels zingende mannen rinkelbellende rokken van dansende vrouwen alles wordt stil de Veer kan niet blijven liggen geduld is een schone zaak…

de stratenmaker lichtte tegels in onze natte stratenzee…

stilte en leegte bleven over toen het licht geworden was…

toen stenen en glas door de straten vlogen toen monden schreeuwden door de koude muren heen toen tollende lijven met groot lawaai de stad in stormden en alles tot puin was gewalst toen het licht begon te worden en een vreemde stilte binnensloop en jij je in gesnik verloor en duiven onverstoord koerden en je rondkeek naar wat over was en…

wandelen over het Lago van d’Iseo een Italiaans water-wonder op drijvende vlonders van het vasteland over water lopen naar Monte Isola en Isola di San Paolo twee eilandjes in het meer nooit eerder wandelden mensen over water naar isole Christo en Jeanne-Claude: zij geloofden ze fiksten het!…

ze stopte het verdriet dat onmeetbaar was niet in een doosje het kon daar niet ademen versteend zou het stikken van ellende verdriet moest leven hij kooide het leed als het dier dat hij temmen moest het gromde sprong tegen de tralies op razend vond het geen weg naar buiten verdriet moest dood…

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

we weten wat Ötzi 5000 jaar geleden at dat een pijl hem dodelijk trof hij in het Alpenijs mummificeerde en in 1991 tevoorschijn smolt we zullen nooit weten hoe Ötzi zichzelf de anderen het leven in de Kopertijd beleefde we kennen je voor minder dan de helft Ötzi liet de dood bijvoorbeeld lang op zich wachten toen die…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

depressievelden liggen op gespannen voet met het pannendak…

de rommelzolder belast met het verleden kreunt van toen en daar…

ongelezen wit onbeschreven maagdelijk op de keerzijde…

ik vraag hoe het met je gaat alles bonkie antwoord jij ik zeg dat ik me verward voel jij zegt dat ik me broeja voel ik zucht: lieve hemel aboow roep jij tot gauw zeg ik bij het weggaan jij draait je om en roept: amoi ik houd van vergeten woorden jij vindt ze A-Relax ik bestelde leuke laarsjes en jij kreeg mooie patta’s…