Alle inzendingen van Adeleyd

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ‘t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ‘t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

Een zonnebloem staat droomverloren en al voorbij haar hoogste glanzen met lome blaadjes droef te staren. Gaat het zo ook met ons: dat na de rijpe, goede jaren de glans verdwenen is en ook de vreugd? Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog niet gezien zijn? Dient daarvoor soms de pijn en 't trager moeten leven…

Een snelsonnet wordt dikwijls snel gemaakt al klopt dat niet voor elke dichter want mijn geheugen is soms lichter en is de draad wel ooit eens kwijt geraakt. Maar niemand hoeft dat ook te weten en zelf ben ‘k morgen dat vergeten.…

De dagen korten al, zo ook mijn leven, ik voel de weemoed groeien met het uur - waar is dan toch de vreugde nu gebleven en ‘t laaien van het eerste liefdesvuur? Met ouder worden zou de wijsheid komen en ‘t diep besef dat alles ijdel is, maar soms komt iets van vroeger in mijn dromen en hoor ik weer een klank geheimenis; dan zingt mijn ziel…

Verjaren doet eens even kijken naar wat het leven je al bracht, en daarvoor hoef je niet te wijken al was er naast de vreugd ook smart. Verjaren doet je dankbaar zingen voor wat het leven heeft gebracht, hoe mensen steeds weer je omringen met heel veel liefde, dag en nacht. Verjaren doet je hoopvol leven al weet je niet hoe 't verder gaat…

Hoe bloeden nu zovele harten en toch gaat steeds de strijd maar voort. De zachte krachten zullen winnen wordt zelfs ook nu toch nog gehoord maar ondertussen sterven mensen, verliezen ‘t leven door geweld. Waar is de redelijkheid gebleven en wordt slecht nieuws steeds weer gemeld. Laat ons gebed hen blijven steunen die nu nog in die oorlog…

Geduld is durven wachten tot straks de zon weer schijnt; is hopen op de krachten waardoor de nacht verdwijnt. Geduld is ademhalen al is het ook niet diep; is weer opnieuw vertalen hoe God eens alles schiep. Geduld is weer geloven dwars tegen wanhoop in zo komen we wij te boven wat droevig maakt en stil; je vreugd niet laten roven…

Laat ons met vreugde vieren de komst van onze Heer, met lied’ren Hem bedanken vandaag en altijd weer. Hij werd zo lang verwacht toch maar nu straalt helder licht; de eng’len zingen glorie er wordt vrede bericht. Het licht kan enkel stralen waar wij ook vrede zijn: de blijdschap willen delen en troost brengen bij pijn. Dit pasgeboren…

Zingen mogen wij nu allen, zingen op dit grote feest, ook al zijn mensen gestorven die hier ooit zijn thuis geweest. Want zij zijn nu aangekomen na hun zorgen, na de pijn, en zij zijn in God geborgen waar voorgoed zij mogen zijn. Nu, met alle heil’gen samen, zingen zij een nieuw refrein om God eindeloos te danken, die daar leven, groot…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven. Sta stil, al is het maar een korte tijd, want er is veel wat nu plots helder wordt, wat in het kalme licht verschijnt…

Door alle kieren breekt het licht dat niet te stelpen is, het beitelt beelden van verlangen, rust niet maar werpt beloften voor zich uit dat eens de dood voorgoed zal overwonnen zijn. Het groen dat nu nog teer en jong zich kleurt wordt sterker, water stroomt vanuit de tempel en zal allen laven. Geen dorst, geen rouw of zelfs geschrei zal…

Nu we weer een nieuw jaar zijn begonnen en veel mensen nog slapen omdat ze gisteren, ja vorig jaar, nog laat moesten vieren, stuur ik jou nu al maar mijn beste wensen. Wat kan ik wensen? Dat we corona mogen vergeten en alles wat daarmee te maken heeft of wat het heeft veroorzaakt? ja, maar mocht toch ook wat van het mooie blijven leven:…

Het licht dat binnenvalt door kieren die haast gedicht zijn door verdriet, het zal gaan groeien tot de ochtend en kleurt de lucht reeds rozerood. Een Kind kwam om ons leed te dragen al is het klein en weerloos nog, het doet een nieuwe toekomst dagen en doet ons zingen in de nacht. De herders kwamen naar de kribbe want zij hebben het lied…

Ooit had ik zoveel woorden die toch niet zijn gezegd - omdat ze misschien stoorden had ik ze weggelegd. Maar nu ze diep geborgen toch plots weer leven gaan maak ik me minder zorgen: ze zijn nog niet vergaan, maar als het zaad in d'aarde dat ooit wel weer ontkiemt zo bleven ze van waarde en hebben dan gediend in liefde die hen baarde…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

Verjaren: even kijken met dankbaarheid naar wat achter je ligt: de pijn, het verdriet, de lange nachten maar ook de zon die straalt en lacht. Het weten dat het leven een geschenk is al voelt het soms als een uittocht, een door de zee moeten gaan zonder te weten of er ooit een morgen komt. Het voelen van de vragen, de verwijten, de onrust…

De vruchten zijn geoogst, nu vallen ook de bladeren in treurigheid. Doorschijnend wordt de kruin en wind doorspeelt zijn takken alsof die heel de kleurenpracht voorgoed wil uit gaan vlakken. Hoe lang staan nu op afstand weer de dragers die elkaar omarmden. De vuren die ons hart verwarmden met zonnegloed, zij zijn niet meer. Is alles broos…

Er mogen zijn met alle zorgen maar ook met muziek en vrienden, met ogen die vertellen van vreugde en van herinneringen aan 't kind dat we ooit waren en toen nog onbewust van wat zou volgen. Kan de stilte ons niet meer boeien of wat stoort ons in een vogel? De harp zingt terwijl we slapen en doet een roos ontkiemen maar ze heeft ook dorens…

Verjaren is eens even kijken naar wat het leven bracht tot hier: de mooie dingen, ook de zorgen, de droefheid maar ook het plezier. Verjaren is eens even danken want daar is altijd reden voor; zoveel is onverdiend gekregen al leven we de dagen door. Verjaren is eens even zingen al wordt de stem ook stilaan oud; je lied hoeft niemand…

Samen draag je licht – al zie je ‘t zelf niet; het straalt voor anderen nabij en veraf. Samen draag je licht – het wijst een weg die je zelf niet ziet nabij en veraf. Samen draag je licht – een toekomst wenkt die er zeker komt nabij en veraf. Samen draag je licht – maar in aarden vaten die gegeven zijn nabij en veraf.…

De stilte van de bomen, de akkers en het riet, de stilte van de bomen, wie kent en hoort ze niet? De stilte van de harten, hun zucht en stille klop, de stilte van de harten, wie hoort en ziet ze niet? De stilte van de doden, hun rust en ons verdriet, de stilte van de doden, wie schreit en rouwt nu niet?…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slecht één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door 't licht ons laten dopen.…

Soms weet ik niet meer wat ik wel kan zeggen maar ‘t is geen grap te leven met coroon! het is een hel wat ik je schroomvol toon en ook nog niet in woorden uit te leggen, maar vat wel moed, er zijn veel lieve mensen die werken nu zo hard, verleggen grenzen! Snelsonnet…

En toch hoor ik de lente zingen al is er nu ook zoveel leed. We kunnen toch mekaar omringen met zorg en liefde zoals ‘t heet, want enkel klagen helpt niet leven; een beetje moed en dapperheid kunnen toch mensen vreugde geven waar angst en droefheid deze tijd ons lot bepalen. Durf te kijken naar schoonheid in het lentegroen, naar alles…

En toch wordt alles weerom groen, al zijn we thuis haast opgesloten. Corona heeft met ons te doen en er wordt veel ontsmet, gespoten, maar ééns komt toch de betere tijd en zullen we weer samen zingen. Het nieuwe groen lijkt haast gewijd en vreugdevol worden de dingen, al is het nu een harde pijn, verliezen ook nog mensen ‘t leven, we gaan…

Terwijl er nu al vuurwerk wordt ontstoken op plaatsen waar de hitte veel verzengt zijn mensen bezig met de feesten die door de uren verder gaan tot volgend jaar. Maar is er dankbaarheid in vele harten of enkel maar vermaak en drukte, woordenvloed die afbrengt van wat tellen moet voor morgen? ‘k Geloof in kleine goedheid, niet gezien maar…

De vrede die ons wordt gegeven is sterker dan de haat en pijn die in ons leven zijn verweven, die in ons hoofd geschreven zijn. Die vrede die nu wordt bezongen, die God door engelen bericht – de vreugde die thans ongedwongen kan stralen van een aangezicht, mocht die ons verder begeleiden het hele jaar dat komen gaat, dan kunnen wij in…

Verjaren is weer even zien wat al voorbij is in ons leven, dan weten we toch ook misschien dat alles ons hier is gegeven: de vriendschap, ’t licht en mooie dingen, de liefde ook van Hem die leeft waarmee Hij ons hier wil omringen in al wat Hij gegeven heeft. Ons leven is maar kort en broos maar ’t is een weldaad het te krijgen, het kleurt…

Zoete verkwikking in de strijd, koele omhelzing in de hitte, vreugde en vrede te midden het gewoel. Tedere blik uit de verte, zachte muziek op de achtergrond, geborgenheid zoals in het begin. Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon…

O laat dat nu mijn danklied zijn: het met vertedering naar jonge blaadjes kijken en weten dat er telkens weer signalen zijn om hoopvol door te gaan, al is er ook een wereld vol conflicten. Er is muziek, er zijn gedichten en veel wat enkel kinderogen zien. Vernieuw mijn kijken, schep een zuiver hart in mij en aandacht voor wat klein en…