Alle inzendingen van Adeleyd

Door alle kieren breekt het licht dat niet te stelpen is, het beitelt beelden van verlangen, rust niet maar werpt beloften voor zich uit dat eens de dood voorgoed zal overwonnen zijn. Het groen dat nu nog teer en jong zich kleurt wordt sterker, water stroomt vanuit de tempel en zal allen laven. Geen dorst, geen rouw of zelfs geschrei zal…

Nu we weer een nieuw jaar zijn begonnen en veel mensen nog slapen omdat ze gisteren, ja vorig jaar, nog laat moesten vieren, stuur ik jou nu al maar mijn beste wensen. Wat kan ik wensen? Dat we corona mogen vergeten en alles wat daarmee te maken heeft of wat het heeft veroorzaakt? ja, maar mocht toch ook wat van het mooie blijven leven:…

Het licht dat binnenvalt door kieren die haast gedicht zijn door verdriet, het zal gaan groeien tot de ochtend en kleurt de lucht reeds rozerood. Een Kind kwam om ons leed te dragen al is het klein en weerloos nog, het doet een nieuwe toekomst dagen en doet ons zingen in de nacht. De herders kwamen naar de kribbe want zij hebben het lied…

Ooit had ik zoveel woorden die toch niet zijn gezegd - omdat ze misschien stoorden had ik ze weggelegd. Maar nu ze diep geborgen toch plots weer leven gaan maak ik me minder zorgen: ze zijn nog niet vergaan, maar als het zaad in d'aarde dat ooit wel weer ontkiemt zo bleven ze van waarde en hebben dan gediend in liefde die hen baarde…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

Verjaren: even kijken met dankbaarheid naar wat achter je ligt: de pijn, het verdriet, de lange nachten maar ook de zon die straalt en lacht. Het weten dat het leven een geschenk is al voelt het soms als een uittocht, een door de zee moeten gaan zonder te weten of er ooit een morgen komt. Het voelen van de vragen, de verwijten, de onrust…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven. Sta stil, al is het maar een korte tijd, want er is veel wat nu plots helder wordt, wat in het kalme licht verschijnt…

De vruchten zijn geoogst, nu vallen ook de bladeren in treurigheid. Doorschijnend wordt de kruin en wind doorspeelt zijn takken alsof die heel de kleurenpracht voorgoed wil uit gaan vlakken. Hoe lang staan nu op afstand weer de dragers die elkaar omarmden. De vuren die ons hart verwarmden met zonnegloed, zij zijn niet meer. Is alles broos…

Er mogen zijn met alle zorgen maar ook met muziek en vrienden, met ogen die vertellen van vreugde en van herinneringen aan 't kind dat we ooit waren en toen nog onbewust van wat zou volgen. Kan de stilte ons niet meer boeien of wat stoort ons in een vogel? De harp zingt terwijl we slapen en doet een roos ontkiemen maar ze heeft ook dorens…

Verjaren is eens even kijken naar wat het leven bracht tot hier: de mooie dingen, ook de zorgen, de droefheid maar ook het plezier. Verjaren is eens even danken want daar is altijd reden voor; zoveel is onverdiend gekregen al leven we de dagen door. Verjaren is eens even zingen al wordt de stem ook stilaan oud; je lied hoeft niemand…

Samen draag je licht – al zie je ‘t zelf niet; het straalt voor anderen nabij en veraf. Samen draag je licht – het wijst een weg die je zelf niet ziet nabij en veraf. Samen draag je licht – een toekomst wenkt die er zeker komt nabij en veraf. Samen draag je licht – maar in aarden vaten die gegeven zijn nabij en veraf.…

De stilte van de bomen, de akkers en het riet, de stilte van de bomen, wie kent en hoort ze niet? De stilte van de harten, hun zucht en stille klop, de stilte van de harten, wie hoort en ziet ze niet? De stilte van de doden, hun rust en ons verdriet, de stilte van de doden, wie schreit en rouwt nu niet?…

Zo schoon en teer als nu de witte bloesems zijn kan ik het leven niet in arme woorden vatten, maar blinkend-licht staan deze niet te kopen schatten te schitteren, verheven boven angst en pijn. Slecht één keer leven wij en gaan de bloesems open, dan komt de vrucht als wij door 't licht ons laten dopen.…

Soms weet ik niet meer wat ik wel kan zeggen maar ‘t is geen grap te leven met coroon! het is een hel wat ik je schroomvol toon en ook nog niet in woorden uit te leggen, maar vat wel moed, er zijn veel lieve mensen die werken nu zo hard, verleggen grenzen! Snelsonnet…

En toch hoor ik de lente zingen al is er nu ook zoveel leed. We kunnen toch mekaar omringen met zorg en liefde zoals ‘t heet, want enkel klagen helpt niet leven; een beetje moed en dapperheid kunnen toch mensen vreugde geven waar angst en droefheid deze tijd ons lot bepalen. Durf te kijken naar schoonheid in het lentegroen, naar alles…

En toch wordt alles weerom groen, al zijn we thuis haast opgesloten. Corona heeft met ons te doen en er wordt veel ontsmet, gespoten, maar ééns komt toch de betere tijd en zullen we weer samen zingen. Het nieuwe groen lijkt haast gewijd en vreugdevol worden de dingen, al is het nu een harde pijn, verliezen ook nog mensen ‘t leven, we gaan…

Terwijl er nu al vuurwerk wordt ontstoken op plaatsen waar de hitte veel verzengt zijn mensen bezig met de feesten die door de uren verder gaan tot volgend jaar. Maar is er dankbaarheid in vele harten of enkel maar vermaak en drukte, woordenvloed die afbrengt van wat tellen moet voor morgen? ‘k Geloof in kleine goedheid, niet gezien maar…

De vrede die ons wordt gegeven is sterker dan de haat en pijn die in ons leven zijn verweven, die in ons hoofd geschreven zijn. Die vrede die nu wordt bezongen, die God door engelen bericht – de vreugde die thans ongedwongen kan stralen van een aangezicht, mocht die ons verder begeleiden het hele jaar dat komen gaat, dan kunnen wij in…

Verjaren is weer even zien wat al voorbij is in ons leven, dan weten we toch ook misschien dat alles ons hier is gegeven: de vriendschap, ’t licht en mooie dingen, de liefde ook van Hem die leeft waarmee Hij ons hier wil omringen in al wat Hij gegeven heeft. Ons leven is maar kort en broos maar ’t is een weldaad het te krijgen, het kleurt…

Zoete verkwikking in de strijd, koele omhelzing in de hitte, vreugde en vrede te midden het gewoel. Tedere blik uit de verte, zachte muziek op de achtergrond, geborgenheid zoals in het begin. Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon…

O laat dat nu mijn danklied zijn: het met vertedering naar jonge blaadjes kijken en weten dat er telkens weer signalen zijn om hoopvol door te gaan, al is er ook een wereld vol conflicten. Er is muziek, er zijn gedichten en veel wat enkel kinderogen zien. Vernieuw mijn kijken, schep een zuiver hart in mij en aandacht voor wat klein en…

Wat draagt ons door de dagen, vult de uren met licht of duister, vreugde of verdriet? Zijn het de uitgestoken handen, warme vuren of is het toch dit alles ook weer niet? Is er wel iets dat heimwee kan genezen wanneer de ziel haar oorsprong niet meer ziet? Is waarheid ooit wel deugdelijk en echt bewezen of is er wetenschap die antwoord biedt…

Hoe zalig toch wie in de taal mag leven – hij zwemt als naar de poorten van het licht en vindt een rijkdom, hem voor niets gegeven maar weet dat zelf ooit niet, want een gedicht is als een dag-blij kind vol vreugdezangen dat juicht en danst zonder de vrees voor pijn; het is alsof een oud en diep verlangen toch nooit voorgoed verdwenen maar…

Wat doen wij hier, wat houdt ons gaande in dit zo sterfelijk en kort bestaan; We weten weinig, blijven zoeken bij lach maar vaker ook bij traan. Een antwoord is al vaak gevonden maar ’t blijft een groot en diep geheim dat nooit ten volle kan bekoren en dat opnieuw doet zoeken naar de zin van wat hier maar te vinden is, maar enkel in gelijkenis…

Zo droomverloren staan de bomen te spiegelen in ’t licht alsof ze lang tevoren zich dachten uitverkoren te leven in gedicht.…

Vredige avond eerste van het nieuwe jaar mocht hoop doen leven.…

Ik wens je geen 365 dagen vol geluk: een boom moet nu en dan ook stormen doorstaan om stevige wortels te krijgen. Ik wens je een goede gezondheid maar ook soms wat hoofdpijn of andere ongemakken om zieken te begrijpen en nabij te kunnen zijn. Ik wens je succes in je werk maar ook nu en dan een tegenvaller om niet overmoedig te worden…

Een lieve groet voor al die mensen voor wie dit jaar heel duister leek; voor wie ondanks de goede wensen het geen gelukkig jaar toch bleek. Veel groeten voor wie erg moest lijden; een warme wens voor wie alleen en machteloos moest zien te strijden, voor wie de zon zo zelden scheen. Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel? De zekerheid dat niets voorgoed gevonden is, beleden of geliefd,…

Er is zoveel om voor te danken maar vaak lijkt alles ons gewoon: het licht, het water, wijnstok-ranken, de wolken in hun prachtvertoon, ze zijn toch stuk voor stuk een wonder en zelden staan we daarbij stil; we denken: o, daar kan ik zonder en ’t is iets anders wat ik wil, maar dan zijn wij het kind verloren dat alles mooi vindt wat het…