Een grijze mist betrekt mijn hoofd wanhopig op zoek naar het bekende ik tast… maar struikel menig keer verward…. alsof ik ben beroofd Waar is het pad waar ik op bouwde mijn levensweg lijkt zo vervaagd pak alsjeblieft mijn hand en leid me terug naar het veilige vertrouwde Heel soms trekt de mist wat op en zie ik de zon weer schijnen maar…

De wind neuriet laag in de diepe grot, hij zingt -- zich minder eenzaam.…

Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel, De kamer is koud, mijn huid is kil. Ik lig hier stil in ademloos licht, De muren fluisteren zacht hun plicht, Mijn schaduw weegt zwaar, ik ben niet snel. Ik lig hier stil in ademloos licht, Gedachten bloeien rood en fel.…

Hallo duisternis zeg je teder en het licht gaat uit je ligt slechts naast me in verbeelding, ben je naakt, vraag ik terwijl mijn fantasie op hol slaat ook al bedriegen dromen vaak je hebt toch echt geen slipje aan en alle schaamte is verdwenen welkom zegt de duisternis in alle naaktheid van de ziel ik kom vannacht in het donker…

Avond, in mijn hut ben ik alleen, buiten ook -- En het wordt donker.…

Er is een duidelijke realiteit in schijnbare liefdesdromen momenten zonder mystiek een rode draad, nauwelijks zichtbaar die naar nieuwe illusies zal leiden het is alsof je gras kunt horen groeien bomen kunnen praten, wolken vertellen over dove dieren die de aarde dienen. Ergens aan een nieuwe wereldrand zonder commerciële gekte verlaat…

onder lage loodkleurige wolken het doffe mompelen van een meeuw een man in een onafzienbare vlakte onder een oneindige hemel zoekt tussen wrakhout naar gedachten een duif landt op de duintop moe van de eeuwige wind daar waar je niet bent daar is het geluk…

In deze wereld van zand water en lucht waar kamikazemeeuwen schreeuwend duiken naar een indringer van het vasteland een rakelings scheren over hoofd en tentje een man wacht beklemd op dingen die niet komen in deze voortslepende tijd bewogen buigt hij het hoofd voor de mythische goddelijke wind in deze wereld in dit verlaten land…

Is er hier iemand die mij kan vertellen wat ik hier aan het doen ben terwijl de tijd verstrijkt speelt het zoete leven theater zonder winstoogmerk met armoede en stilte na een flinke regenbui openbaart zich fragiel de zon de dag breekt eindelijk open heldere lichtvlekken dansen met schaduwen door de wind ik lees steeds nieuwe gedichten…

Er was een keer een boek Dat pakte hem zozeer dat hij het gaarne pakte Niet eens, maar keer op keer Het boek liet zich graag lezen gebonden in fijn leer Maar op een goede dag toen pakte het niet meer Soms schreeuwt het nog om aandacht De stem nu wat verzwakt Na jaren trouwe dienst voelt het zich toch gepakt…

eventjes nog ingebed tussen mijn kompanen eikenblad veldt ijsbergsla kiezen moeten malen ik de krop diep in je maag jij de Judas met de zaag ben geveld ontsla me maar…

De winter woekert en raast en hij kijkt toe Op zijn gesloten raam, dat door de kou beslaat, schrijft hij jouw naam Een wandelaar daarnet op straat had jouw silhouet De wereld verworden tot glazig beeld, terwijl de werkelijkheid achter hem staat Je hoopt dat hij zich omdraait en ziet dat de deur, ook midden in de winter, gewoon open gaat…

Ze weet voorbij zichzelf, legt haar denken te slapen in haar hoofd gaat op wandel in haar hart. In vogelvlucht land ze in haar thuis waar het leven haar verzint. Ze maakt zich los van deze tijd leeft zich vrij tot ze ooit eens verdwijnt als een verre herinnering vervaagt ze in vergetelheid door nachtelijke stilte ingefluisterd.…

eenzaamheid is niet de stilte om me heen niet de lege kamer of de afwezigheid van steen het is de ruimte tussen ons te groot en te breed waar woorden niet reiken en geen oog mij echt weet het is niet de drukte die mijn ziel doet ontwijken maar het onvermogen om diep met een ander te kijken een zee van gezichten toch niemand die…

Mijn hart krimpt nadat jij bent verdwenen en ook al zoek ik mij 't apenzuur volgens mij nam jij voorgoed de benen en beslist niet voor onbeperkte tijdsduur. Nu zit ik hier eenzaam op m'n bank maar waar is waar, ik weet, ik ben je kwijt wat helpt 't als ik in m'n ééntje jank 't is zo 't is, en da's een nuchter feit. Nu maar weer dapper op…

Schrijven is soms lijden de nood om niet alleen te blijven. In eenvoud warmte zoeken uw stem te kunnen voelen. Slagpennen zinnen breken, medeklinkers spreken. Ruis die wil genezen, antwoorden ontmoeten, heropleven…

eenzaam ben je nooit alleen... laat dit een troost zijn…

Een gedachte een eenzame wolk drijft voorbij een bewuste geest Hoe ik alleen als een wolk reis waarbij heuvels en rivieren worden ontmoet maar ook totaal onverwacht gouden narcissen die krachtig en sierlijk bewegen in de wind aan het meer onder de bomen. Voortdurend als sterren die fonkelen of stralen in de Melkweg, strekken de bloemen…

Ontdaan van het gewone leven Sprak hij zelfs zijn taal niet meer Waar is die stoere man gebleven Die welbespraakte van weleer Zijn kinderen kunnen niets beginnen Met eens die dominante man Nu moeten ze steeds weer iets verzinnen Wat hij nog wel of niet meer kan Steeds groter wordt de tegenzin Om hem te gaan bezoeken Hij gaat toch overal…

De nieuwe waarheid kon zij niet benaderen zoals in een gedicht dat haar favoriete dichter ooit schreef Haar geheugen was een eeuwenoud geschiedenisboek versleten kaft en veranderde inhoud Was er iets om eenzaamheid te verklaren, een deksel of een brug voor de kloof dan had ze een kans gehad om uit de eenzame vallei te geraken Maar…