Alle inzendingen van mobar

Grauwe stenen muren zijn nog steeds hetzelfde grauw, niet onderweg naar grijs onbeholpen in de zwarte nacht stilte roept om verse energieën adem snakt, naar nieuwe ruimtes lijken verder weg dan ooit onder het bed met verse spoken oude kasten nauwelijks verschoven tassen in de keuken staan gesloten tussen volle flessen, raken langzaam…

Ben jij nog wakker nu het leven begint met aanvaarden dat de stilte vreemde vragen kent? vraag je mij met de kalme adem van jouw vrijgeesterij diep in de nacht Ja! geef ik toe en ik ken de naaktheid van regen die op zoutbergen valt op het bed dat schijnt te slapen onderhevig aan verlangens onderweg naar een orgasme door het mierzoete stemgeluid…

Hoe herken je in de stilte het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over alle vergeten namen in de oerwouden van steden betonnen huizen, geasfalteerde wegen? Waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het woeste waaien vragen heeft tot in de eindeloze dood, het stille zwijgen waarom vraag je naar…

Dat ieder individueel mens pure liefde nodig heeft om eenzaam leed te relativeren staat geschreven in verhalen oude stoffige boeken gemaakt door de wijze droomgeleerden die het verheven leven slijten en woord na woord in dromen overdragen om ons te overtuigen misschien komt er een wankele brug tussen dwaze dromen en werkelijkheid en…

De nacht is bij een dronken dichter eenzaam in het intieme alleen zijn van het donker en het duister in de tuin der zoete dromen een slok te veel, een lege fles tussen weelde van intense liefde onder het maanlicht op een steen dronken zodra woorden verdwijnen in het element van de wilde natuur lonkt de duisternacht met blauwe bloemen voor…

Daar sta je dan in versteende eenzaamheid te stijf om te trillen, te oud om te rillen van de kou blootsvoets met lange zware tenen legendarisch in jouw moedige verzet in stedelijke betonnen wildernis slechts gekleed in lendendoek standbeeld van een antiheld zonder liefde ook geen geld als een zwerver in het zweven strijder voor intieme…

Het pure gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door woelige stormen vond in rust de luwte hield zijn hart vast in de nacht er stierf een ik in jou op een najaarsdag weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand ooit echt had begrepen terug in de woelige storm…

Het lag aan de begroeide oevers van lawaaierige blauwe rivieren in dat onbeschermde verre land dat land van mensen en dieren waar hij zijn enge spiegelbeeld verloor in de wildernis van het vrijelijk denken. Hij gaf zijn bezit aan verliefde armen zijn fiets ging naar een verstandige dokter zijn horloge voor een slimme astronoom de stille hoer…

Ik twijfel nog over wat je hebt aangeraakt een tere ziel of diepe wonde het is nu in de natuur die vertwijfeling en verwondering het heelt de stilte en mijn zonde er is niets meer dan die aarzeling in rust aangeraakt door wat jij misschien vergissen noemt.…

Hallo duisternis zeg je teder en het licht gaat uit je ligt slechts naast me in verbeelding, ben je naakt, vraag ik terwijl mijn fantasie op hol slaat ook al bedriegen dromen vaak je hebt toch echt geen slipje aan en alle schaamte is verdwenen welkom zegt de duisternis in alle naaktheid van de ziel ik kom vannacht in het donker…

Je brengt mijn schaduwkant naar de oevers van de rivier, waar de hoofdstad uit een spiegel drinkt vol intieme handelingen met een dronken volkszanger op hoop van zegeningen de beide longen in de wind ogen naar de horizon uit stille hoop verzonnen dit is de nacht, hier is mijn dromenland.…

Bezielde hersenen nemen de hand van de kunstenaar in zijn eenzame universum en tekenen een eenvoudig huis je bent in een andere wereld woeste rivieren kronkelen rond jouw verstilde adem dood onder de gestorvenen ligt het vlees van jouw leven te rotten in het kille graf De kunstenaar is in dit geval een man kaal zoals de kale boom…

O diepe innerlijke worsteling van armoedige eenzaamheid het gebeurt nu slechts in de mysterieuze sfeer van in stilte geschreven brieven dat heuvels beklimmen en aan lianen hangen dat woeste drinken uit de oneindige woordenrivier: In deze geschreven liefdesaffaire ben jij de onovertroffen held de bevrijdende Tarzan uit de jungle…

Er ligt een mooiere beschaving dan die van mijn beperkte denkwereld op een schrijverssite van dit kikkerland waar mens en mening waarheid mennen de zilvervis de meeuw leert kennen als avond stil de nacht ontmoet een diepte ver van hier in het duister van de ratten waar geld niets waard is woorden scherpe wapens zijn in het onfatsoen…

Er is een duidelijke realiteit in schijnbare liefdesdromen momenten zonder mystiek een rode draad, nauwelijks zichtbaar die naar nieuwe illusies zal leiden het is alsof je gras kunt horen groeien bomen kunnen praten, wolken vertellen over dove dieren die de aarde dienen. Ergens aan een nieuwe wereldrand zonder commerciële gekte verlaat…

Het stemt mij verdrietig dat ik nu moet lezen dat jij in jouw stilte bent verdwaald stille vriend als een schaduw ik volg je, ik volg je Zie hoe je wandelt langs de oude rivier in jouw hoofd verloren vriendschap hoe het moest gaan en is voltrokken ik ging weg, steeds verder weg Er vaart een schip op weg naar nergens de nachtvracht varend…

Laat me niet alleen spelen met de boze prinses van de zeehondjes vertel je me in de verte van dat grote verlangen en je huppelt naar de zonneschijn waar andere kinderen met een touw spelen in de avond kom je terug met nieuwe schaduwen die om de beurt om een warm bed vragen voorzichtig in jouw fluistertoon en de afstand van dat grote geheim…

Daar gaan ze fluisterend in de zilte van de ochtendwind in nieuwe bloemenjurk of nette fluwelen broek op pad om de prille lente te proeven in een blauw hemelbed bij de wortels van een bruine boom en ze nemen ons mee langs vergeten geheimen de verloren momenten in hartstochtelijk verdriet alsof ze even intiem zijn tussen ons…

Het begint met projecteren je ziet in God een nieuwe maagd een vriend die aan de ziel knaagt een welkom aan de wereld. Nu we vertrouwd zijn geworden geloof je weer in aardse dingen een non die een salade proeft een welkom aan de heuvels. Je weet het misschien al het zijn emoties diep in jezelf een eindeloos verlangen een welkom…

Laten we het eenvoudig houden zeg je tegen haar, mussenvriend nu de vriendschap liefde nodig heeft omdat armoede om zich heen grijpt en je nodigt haar uit voor een verse kop thee ze heeft haar pantoffels meegenomen en een zak knapperige graankoekjes in de tuin spelen de mussen met de schaduw van de bomen jullie praten over regen en wind…

Het is volop zomer in de oude stenen stad aan de heldere rivieren maar ik geloof niet dat er veel verandert door de regenbogen en het lied van de zon ik ben wie ik ben, alleen! gebleven wie ik ben geworden En de stralende zon schijnt als de wolken niet bewegen ik kijk graag naar jouw foto kijk, je hebt een lief gezicht soms…

In deze allesomvattende stilte heb ik je liefgehad met zilte tranen in een grote ademzucht onderweg naar de zon, en onder wolkenluchten vandaag in november vind ik mezelf terug in jouw oude brieven liggen mijn eenvoudige sentimenten vastgelegd door zwarte penneninkt en opnieuw zou ik je lief willen hebben, het liefst zonder relatie…

We kunnen het niet langer bij een ander zoeken dat voel ik in de leegte bemerk ik in dat wat men niet ziet van het ontheemde wolkenland het gebroken hart en het verdriet een kleinere wereld zal voorbijgaan minuscuul heelal in het vergeten verwelken zal de mooiste bloem nu nachten langer duren in het berggebied van mijmerland.…

Buiten waait de wind om het huis de regen is haastig aan het vallen grote druppels dalen ijverig naar beneden op de geur van afgevallen bladeren binnen is het behaaglijk het huis is goed geïsoleerd dubbel glas en een zuinige ketel buiten spookt het in de herfstnacht binnen is het beminnelijk in bed onder het sprei van eigenzinnige wol…

Zodra de regering toeliet dat hij mocht praten vertelde hij zijn naam aan vrienden en vreemden Hij keek naar de sombere vogels met hun tekenfilmverhaal in het duister van de kerkzaal die stille vrede in het hart De fotograaf gaf eerlijk toe dat de meisjes echt en verliefd waren de journalisten gaven bloemen weg aan de stedelingen die…

Groene bomen groeien niet meer tot aan de blauwe hemel, ze zijn moe vroege herfst laat hun bladeren verkleuren september laat haar eerste tinten zien je wringt je in jouw sociale positie alleen en moeilijk om te vergeten je verdrinkt herinneringen in pijn ons geheugen houdt van natte aarde een stille herfstavond tot wasdom gekomen maakt…

Hoe het komt dat zomers in heldere zonnewarmte de ouder wordende mens zich plots weer jeugdig voelt weet misschien alleen de zon, in zonnig denken zonnewarmte koestert zacht de levenshuid een verkoelende wolk komt als een bruid om de schaduw stilletjes te wenken want rimpels liegen niet, veroorzaakt door een lach geluksgevoel verovert dagelijks…

Uit de grote stenen stad nam hij de groene regen mee om de bloemenvelden te besproeien met zijn zilveren gieter de sombere wolken kwamen in blauwblonde schaduwen uit het hoog gebergte om te dansen met de liefde in zoete heimwee naar beminnen in zijn betoverde hart speelde het plezier natte regendroppels voor zijn dromentuinen geen…

Het is misschien vijf dromen verderop dat land waar jij verdwijnt in jouw dans en veel tijd om te schrijven heb ik niet maar ik vertel je over muziek over het voedsel van mijn volk er is geen tijd om na te denken jij staat daar waar mijn wereld eindigt en zwaait er naar de wolken met niets anders om over te peinzen dan de afscheidsbrief…

Het eerste gedicht was als een veulen toen het begon, in de wei galopperend onwennig dartel, zonder dralen opvallend vrolijk in de zon en jij daar in de bergen de ganzenveer in jouw handen schreef me een hand geschreven brief waarin het gedicht werd opgeschreven hoe je de onstuimige rivier volgde naar het kalme dal met groene weide…