Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

de mens wordt geschapen en verliest de ware binding met al hij groeit vanuit een enkel moment en verschijnt allengs in een eigen variëteit eerstens aards aangelengd, van na-apen tot een tot een eigen vorm van zijn wasdom, zo hij al daartoe is geroepen. tot een bewust zijn met volwassen trekken alhoewel het bestaan slechts deels vaag voor…

in de zachte wind hoor ik jou je bent er nog steeds niet zichtbaar, maar voel het aldoor ik ben zeker van, daar ik van je hou verbonden zijn geweest in de verleden zegt dus niets over dat wat blijft ik zie je warme glimlach in het heden het is net alsof mijn hart daar over schrijft doch sterk is het gemis in zijn aardse wezen onontkoombaar…

het licht laat zich dees dag onstuimig zien ' t was toch altijd een vreugd voor onze ziel de zon stemde de mens tot een goed humeur waar binnen vaak de schaduw even wegviel toch is de zon niet zondermeer een zegen daarbij kiest het weder andere wegen schalks gaat het klimaat om met het verschijnsel regen de aardse opwarming gebruikt een venijnig…

ik behoor tot de orde van de ouderdom de erkenning heeft lang op zich laten wachten en wel te verstaan door mijzelf. andere zagen het al lang doch het jeugdige blijft voortdurend in mijn gedachten. de voorbije jaren hielden mij in menig droom natuurlijk heb ik weet van de onderscheidende levenslagen doch de alom aanwezige ontkenning kent ook…

. Ik erken het nut van de winter Tijd voor kou, slipgevaar en inkeer Alhoewel het sombere weer de stemming dempt Haast eindeloos leefden we in een donkere atmosfeer . U snap het al. Deze man is op zoek naar het licht Liefst door de zon aangestuurd En hopende op kleur in de natuur Of al was het maar dat nieuw opkomend gras geurt . Ik was…

. schoorvoetend verschuift mijn overzicht naar de horizon om te zien of daarachter nieuw leven is te ontdekken natuurlijk blijft het verleden met liefde aan mij trekken of opwekken om goud te bewaren, niet af te stoten . doch de dag van morgen dringt aan om de lijn naar overmorgen op te rekken het is niet zo dat het plots naar binnenkomt de…

van opzij, zie ik haar aldoor opdat de schaduw ver van mij blijft oh, het is ook wel zo dat ik haar hart niet verstoor als de pose maar niet wegdrijft ik nog tot haar uitzicht behoor woorden drijven dan vooruit beheersen de intensiteit van een luit ja, de schoonheid van liefde kent grenzen binnen dat verzicht heb ik ze zwijgend geuit met…

in haar voorgevormde lijf, strak gehuld in een vluchtig bollend avondjapon met haar huid als zwoel soepel aangevuld om een theatraal karakter met in het aangezicht een glimlachende zon om haar rijkgevulde lippen . schreed ze de trap af, tree voor tree geen pauw kon aan haar wijze van gaan maar enigszins tippen en ontving zichzelf in een brede…

Men verliest de ander zichtbaar uit het oog Over de jaren heen treurt je gevoel over het ongrijpbare In den beginne was het een heel etmaal dat de vreugdeloosheid zoog De natuur weet ervan, het gevoel is aanvankelijk verward, zij kon het niet verklaren . Nu de kramp langzaam oplost in de tijd en onverschillig lijkt Verschijnt in mij het besef…

. het wit heeft niet alles aangeraakt ik bedoel dat het groen en grijs niet overal deze nacht is bezocht door de maagd maar was zuinig van sneeuw, neen zij toonde geen duidelijk helder vooruitzicht, bovenal ..... . we hebben er niet om gevraagd, (wellicht een enkeling) Ik ben eerder gewaarschuwd voor mogelijk glad gedrag door bewegende praters…

voor een moment zag ik haar de zon door het raam ze raakte me aan, ze raakte de zachte kant van mijn ziel het heeft nog geen naam, maar het was een warm gebaar een ander speelde met het hart van een kind plotseling was ik even in de war of was ik het die het verleden aanraakte ja, dat moet het zijn geweest het was die gedachte of een verlangen…

. sprak ik in een onverwachte diepte in de stroom van een moment? zomaar . een witte wolk sprak en zei kijk naar het blauw dat ik bedek dat vele gedachten in de lucht houdt . de vogels zingen eeuwig op mijn dak in een afwisselende zucht . ik wiegde in stilte, boven het moment en keerde terug naar het heden naar de blik van mijn ziel waarin…

ik zie in jullie blikken naar elkaar in één opslag een wederzijds gebaar. in mijn spiegel, in mijn verleden ziel, zo eigen. ooit waarnaar mijn verlangens riepen, woordeloos maar vergaan zijn, onderweg naar de breekbare snaar in de slijtende hoop, uitlopend op de stervensweg die een vergankelijke liefde koos ik zie in jullie gezicht ieder…

vandaag was ik er niet. ik was er niet bij. daar waar woorden gewisseld werden. in intiem verband. mijn gedachten wilden iets verwachten van meerdere spiegelende zielen. Ik was er niet bij. mijn proza, van oude gedichten naar een nieuwe uitbeelding, verbeelding en verdeling de woorden met hun geboorterijpe inhoud rusten verder op mijn papier, in…

int donker, met bewegende ogen is er sprake van een ridderlijke strijd ieder vecht nobel en vaardig ieder wordt in zijn Zijn meegezogen het is een strijd in warrige tijden ieders doel is het horen waardig ik heb geen voorkeur te bepalen het is als leiden en lijden en volgen soms doet het denken aan malen het is wachten op een gericht dat…

. de dag van gister draag ik aldoor mee soms kent zij zwaarte doch steeds meer het wezen van de liefde. zo bedoeld is. dan verschijnt vaak gelijk een nieuw uitzicht, weliswaar op de fundamenten van de oudheid; opgebouwd, uiteengevallen. maar de zon vertelt nu dat wat was, nu nodig is, voor een gerijpte geboorte ja, ik ben weer even de zwaan…

Keert de stilte om me heen terug en krimpt alles buiten mij? En mijn innerlijk telkens ook, hebben alle mensen dit gemeen? Het moet een verslavende vrijheid zijn die ons verblindt, maar ik zal geen angst kennen, oh nee! "Wat goed is, is immers ook goed voor mij!" roep ik uit om mezelf te kalmeren De schemering laat romantiek achter…

zij was oud en ver- de tafel tussen ons in- haar hart was zacht zeker niet te min ze gaf in stilte alles wat zij bracht doorheen het tikken van de pendule keek ik naar buiten aaide onderwijl het zachte tafeltapijt ik was aan mijzelf gewijd en keek daardoor te vroeg in weerspiegelende ruiten…

ik wil soms enkel toetsen voor hoofdletters gaan plaatsen als mijn hart vraagt om een klinkende melodie het lijkt dat het zwart-wit minder mijn ziel wil weerkaatsen en ik de vertaalde echo niet hoor maar enkel in een snarentrilling zie het is die muze die ook mijn innerlijk stuwt en vaker vraagt om lyrische aandacht maar dan middels…

ik draag haar door de nacht heen wijl overdag vlagen van mist heersen van binnen daadwerkelijk heb ik onze adem niet meer gemeen dat roert mijn denken, vraagt om mij te bezinnen allengs gaat alles nog verder op slot en kan ik slechts kijken in een enkele richting het blijkt ook nog eens een doodlopende straat waar niemand voor mij een deur…

praat mij het vallen van de blaren niet aan als ik spreek over mijn herfst mijn denken is er op gericht inzicht te verkrijgen hoe de schepping zich voedt en het Al aldoor nieuwe verbindingen werft alles wat zwart lijkt kent ook een lichte rand soms onzichtbaar of afwezig in je kloppend hart laat mij toch, denk ik dan, mijn eigen weg…

Ik kan enkel zwijgen Of naar diepgang neigen Wachtend op wat ik nu niet weet Terwijl onzekerheid aan die onwetendheid vreet Warmte kan mij doorheen de dag dragen Terwijl gelijktijdig de zon Aan de ziel wil knagen De mens is een dobbelsteen met zes vlakken Wat moet ik werpen Om mijn toekomst te pakken Ik schud aldoor met verwarrende…

In de tuin van mijn Jasmijnallee kent de lente een tweede gang na de vroege golf van zwoelte in een benauwde atmosfeer, ons voorjaar nam dit alles in alle vroegte mee, met weinig gevoel voor de nood aan koelte Er volgde een tijd, het duurde te lang met veel water, wind en hagelstenen de seizoenen leken de kaarten te hebben geschud, vroeg…

ik neig almaar meer naar 't rustieke in denken, doen en laten ook wel in proeven van 't leven waarbij de kern een lichte schaduw kent zonder voor zuiverheid onder te doen, het oorspronkelijke laat zich niet verlaten het is als een stilte die een kamer vult en al het aanwezige rust in hout, steen of glas alles vertelt zo een eigen verhaal…

ik hoef de avond niet te zoeken deze komt vanzelf naar boven of beter gezegd hij verschijnt in de kim en beslist zelf of hij de dag zal loven geen mens die dat met de hand kan beroeren hooguit voorspellen uit eigen gemoed het zijn de elementen die geheimen vervoeren ooit doven zij een ondergaande gloed ik hoef de avond niet te zoeken en…

als vanuit de bron ver in de hoogte het pure water wordt geboren is zij nog pril van aard en sprakeloos alwaar de hemel de aarde ons met een levensader wil bekoren is de aanschijn van 's mensen beleving nog o zo vluchtig en broos door de stroming te breken in fasen schenkt dat tevens inzicht op onze levensweg regelmatig wordt er onderweg…

de open deuren naar mijn tuin geven een blik op het groen handen met die kleur heb ik nooit gehad er zijn aanverwanten die dat doen dan wel gaat de natuur de eigen gang in 't verlengde van mijn karakter ik voel me daarin thuis nimmer gewetensbezwaren dienaangaande gekend enfin, thans verspreidt een lichte douche mijn landgoed die een beschermende…

gestrekt ligt een boom, kaal geschoren voor me uit een uitdaging is geboren en spring luid op het ronde hout de armen houd ik uitgestrekt om te balanceren als een jonge vogel mijn glimlach is breed en de ogen glinsteren aldoor in veelvoud snelle pasjes dragen mij als het ware speels vooruit en raak steeds meer in vervoering door…

de woorden zijn er eerder daar waar aards voedsel gewoonlijk passeert de geest en gevoel dringen zich op hier strijden behoeften opdat inzicht wordt geleerd welke type speeksel draait dan aan de knop het moet gezegd dat het een persoonlijk aansturing kent soms neemt het graan de leiding terwijl de ziel kiest voor haar moment het vraagt…

in een gevederd mozaïek liggen de gebakken stenen vlak in dof zand, vanuit mijn zicht, vanachter een koffie waaieren zij zich uit, de dorpsstraat in aan het begin van wat voelt als mijn achterland doorheen de bomen aan wederzijden groeit mijn ochtend langzaam de morgen in huizen houden de vergetelheid in stand hier en daar nog statig,…