Alle inzendingen over eenzaamheid

Zo dichtbij als mijn kamerjas, vanwege de kou onder de deken gelaten en tegen mij aan gelegd, voor de morgen, als zijn komst zo betrouwbaar, zo naast mij in aarzelende zinnen van adem in en adem weer uit met telkens dat even onneembare obstakel dat weloverwogen weg wordt geslapen, zo luisterrijk, zo naar binnen gedropen als muziek, al…

Toen zag ik uit in de avond En keek in de wuivende hemel, Zoals een plant in de avond Alleen op een zonnige heuvel, Zoals een zwijgende vogel, Die rust op een eenzame heuvel, Onder de varende wolken Van de eindeloos drijvende hemel Van blauw en van goud; - en de wolken Dreven als zachte gestalten, Als tedere vreemde gestalten - Zoals de zoete…

Als ik het Niet meer weet Niet meer weet Hoe er te zijn En er gewoon Wil zijn Mag ik dan bij jou Als ik Mij verstop Mezelf onzichtbaar maak Zoek jij me dan weer op? Ik heb Het dan extra nodig: Om gewoon Naast jou Te zijn…

Vanuit de diepte roep ik om te geloven -- dat jij van me houdt.…

Het verleden en de jeugd nu eindelijk afgelegd. De toekomst evenredig bijgesteld. Zal ik dan maar beginnen te leven? Je haalt je een verhaal in je hoofd waarin geloofd wordt, en dat in de tegenwoordige tijd verteld. Ten slotte is het allemaal net echt. Inademen, uitademen, hinderlijk eenvoudig, een autonome zenuwtrek. Dat heb ik toch maar…

Alleen de droom is werklijkheid, Alleen de dichter kent het leven En weet dat al hem zal begeven Wat tijdlijk streeft en strijdt en lijdt. Maar dat, verganklijkheid ten spijt, Het leven zelf steeds is gebleven De duurge droom, de hoog-verheven Schepper van tijd en eeuwigheid. Wat klaag ik om mijn eenzaam lot, Schoon Lief, en dat ‘k u nimmer…

slenterend door de straat kom ik hem tegen loslopend verward verdwaasd verdwaald uit de auto gesmeten op zoek naar een beter leven uit de auto gelaten om zichzelf op weg naar huis uit te laten taxeert hij mij heel even wat zou hij van mIj en ik van hem vinden zouden wij het kunnen worden ... vrinden? Ach het zal wel loslopen.…

Ginds zag ik de blinkende kopieermachine radeloos kopieën van foto’s maken Ik ben jij en jij bent mij Digitaal communiceren ze met elkaar de beul gaat als een herder voor de weg der waanzin tot aan het graf Men moet kunnen blijven staan in de storm als een boom die eenzaam is waarvan de wortel in de vruchtbare aarde is…

Uitgeput val ik in slaap in het uur dat de zon hoog aan de hemel staat Vreemd is het in een droom te aanschouwen hoe dat er vanuit de hoge toren Bekleed met mos en spinnenweb naar me wordt gekeken alsof ik de klimop ben gespijkerd aan het hout om alsmaar hogerop te klimmen Geperst geduwd verwrongen om te sterven met de vreemde adem…

Laat Dat vechten maar Gewoon er zijn Is genoeg Dat brengt Je thuis…

Als de stalling dicht, de Zeester weg en het strand weer is van wie het is, van de kwallen, compact en groenblauw van de kou, van meeuwen, van jou - prijs, total loss, op natte gympen, dan die wolken, lucht en winden wijst hun baan. Vooral bij diepe mist, als er geen zucht- je te bespeuren valt op 't strand, en van de zee, daar merk…

Wagens dragen mijn ramen voorbij Geur van het hooi, de oogst der wei, De maaiers zingen en dansen, Kindertjes vlechten hun kransen, Hoog loops het juligetij. Eenzame heeft mij het lot verplicht, Woorden te rijen tot blij gedicht, Die vreugden daarin te bewaren, Wijnen voor latere…

Ze wandelt met de seizoenen door haar leven. In haar dromerigheid versmelt ze met het vloeibare van een voortdurend veranderende hemel, waarin nog de dood, nog het ebben van de tijd de veelkleurigheid van bloesems bedekken. Haar blik dwaalt over het geblakerde land van zwijgzaamheid, altijd zoekend, eindeloos wegrennend van zichzelf in haar…

in bed lig ik eenzaam te dromen de nacht legt zwarte schaduwen over mij de tijd van rozen die nooit meer zal komen lente en zomer zijn als met een toverstunt voorbij. in de herfst ontbreekt soms het verlangen de bloeiende aster is fel en kort van duur. van heel nabij hoor ik winterse gezangen van snerpende noordenwind en schroeiend vuur.…

Eenzaamheid zonder tranen in een land zonder neven altijd alleen gebleven verbannen door een aardse god een wereld zonder nichten zonder post of andere berichten verlaten door de wanen een eiland met geen vader geen slachtoffer, geen dader geen moeder en geen zoon een man zonder familie op zoek naar een relatie in een land onder…

Eenzame mensen lopen tussen de mensen -- stil te verlangen.…

Reading: schrei niet, hier is het wreed gebouw Waar een dichter in de tredmolen liep, Dorst leed, honger, op een plankenbed sliep Teedre handen stuk trok aan 't geteerd touw. In een tredmolen: loop, dat niet de grond Uw voeten breekt, die onder uw voet wijkt; Kramp vast uw handen, als uw kracht bezwijkt Slaan wentlende treden uw voeten wond…

Je bent niet hier maar ergens. Ik ben daar niet. Al is het er, dat ergens, ik vind het niet. Ik vind het niet dan ergens, waar jij nu bent. Waar ik niet ben, ik die alleen maar ergens voor jou ben. -------------------- uit: 'Niets', 2005.…

Het trieste leven Waarin je schokkende dingen moest beleven Ik ben bang voor iedereen Want ik ben paranoïde schizofreen Fouten gemaakt Ik weet dat je het raakt Wie weet kom je Geestelijk en Lichamelijk gezond uit de strijd Maar die pijn raak je nooit meer kwijt…

Ik ben ziek in mijn hoofd Jarenlang door de drank en de drugs waren mijn hersens verdoofd De pijn is niet te slijten Verdriet wordt minder met de jaren Maar wat er allemaal gebeurd is met me is niet te begrijpen…

Mijmerend in gevaarlijke zelfhaat, De dag is zwarter dan de diepste nacht... In de schaduw van een zonnewijzer Als de eeuwenoude vampier die lacht, Verstard, maar ouder... Ouder en wijzer.…

De Vader- en de Moederwonden Door velen van ons opgelopen Zij laten zoeken, zwerven, hopen Op kussen die gemis afronden Dan, in de verte - een oase Omringd door bomen in de wind Wij vinden er ons eigen kind Doorlopen elke levensfase Weer in het heden aangeland Wacht daar het weten van de schade Al generaties aangericht Het snakken…

Mensen leven als egootjes, op een eenzaam bolletje, waarvan er meer zijn, dan zandkorrels, van een strand. Mensen denken onvoorstelbaar. Zo kunnen we gaan denken, dat we erg eenzaam zijn. Dieren denken dat niet, denkt een dichter. De dichter ligt nu in bed. Hij waant zich eenzaam. Alleen, vannacht. Onbegrepen. Hij denkt na. Hij schrijft…

Het heeft geregend tussen ons. Dit donker is de dag vandaag. We lopen in het park, hand uit hand. De bladeren onder ons kleuren voorbij en bouwen met de kou in hun vlees een langzaam huis voor later. De grond trekt muren op van water. De seizoenen zijn ons lichaam. Hij kijkt om. Wie aarzelt, moet hard zijn. We zoeken naar de woorden…

Aan het golfgeruis huwt 't Westewindje, dat luwt, Zijn klaag'lijk, melodisch gefluister, En de scheem'ring slechts rest, Nu de zon daalde in 't west, Een poos nog - en de aard ligt in 't duister. En geen stem meer in 't rond, Die nog leven verkondt. 't Is stil in het woud, in de weide, En onzichtbaar, maar zacht Daalt een weldoende…

Hij staat met een plastic tas in zijn hand en weet niet welke kant hij uit moet. Linksonder loopt de klok met grote snelheid door. Later zie ik hem met geopende mond achterover liggen: een paardebloem bloeit tot pluis toe tussen zijn lippen. Het is diep geworteld: werkelijkheid, verval, eierdoppen die krakend barsten onder schoenzolen.…

Eenzame gedachten loslaten. Alleen maar denken indien. Indien dat echt nodig is, misschien. Pieker alleen over piekeren. Laat gedachten waaien. Waaien met de wind. Laat je vlieger vliegen. Laat de vliegers los. Doe dat niet alleen. Laten we dat samen doen. Laat vliegers maar vliegen. Laat zeilers fijn zeilen gaan. Het maakt niet uit…

De sterren aan de hemel geven toe dat ik vannacht de juiste stappen doe, ik heb het bed, de kamer en het huis verlaten en spoed mij opgeruimd door ingeslapen straten, ik laat mijn dagdroom die het niet kan laten nog na te blijven gonzen laat ik praten, ik hak de straatweg in de pas, ik ben niet moe, ik ga naar gras en water, naar niets en niemand…

De dag verga, waarin ik werd geboren, Der donderbuien dikke duisternis Trekke zich samen waar zijn luister is, Hij zij verschriklijker als geen te voren. Was ‘t mij bij de eerste oogopslag beschoren Te sterven..., waar zelfs geen gefluister is Van leed, men vrij van elke kluster is, Zou mij de rust van koningen behoren. Ik rustte…

Alleen... de dagen worden stil geen enkel geluid je zit weggezakt in je stoel en kijkt naar buiten. De mensen zijn bezig. Ze hebben zo'n haast. Alles moet vlug, gauw, gauw! Wie kijkt er naar jou. De radio doet hetzelfde, schreeuwerig en fel, met steeds die reclame ertussen. Misschien haalt iemand me wel. Steeds weer die hoop... maar…