Alle inzendingen van LadyLove

letters liggen in de la opdat zij niet verkleuren zullen onbeschreven briefjes plakken lijmloos aan de muur in een loodrechte lijn naar daar waar de plint ze opvangt met lieve fluisterverhalen ramen openen onopgemerkt vanuit Craquelé sponningen waar nerven nog altijd in sprookjes geloven…

laat de lente ontluiken opdat ik me kan verliezen in de boezem van Moeder Natuur mij te laven aan ongekende kleuren geuren zullen verleiden alleen nog omhoog te komen om adem te halen voor heel even lente overspoel mij…

stap je uit zonder iets te zeggen te hebben aangegeven kwam de dood als een dief in de nacht en zette jouw hart stop heb je hem gezien, gehoord aangesproken dat het jouw tijd nog niet was omdat het leven nog veel te veel moois in haar droeg of bleek hij meedogenloos snoerde hij jou de mond nog voordat…

nog ieder jaar krijt ik jullie namen in de straten op 27 januari opdat ik jullie niet vergeten zal opdat men jullie nimmer vergeten zal…

zwervend door oude straten geven steegjes nog altijd geen antwoord op vragen die blijven spoken door mijn hoofd ook al glimlach ik ziet alleen de weerspiegeling mijn echte ik, zij weerkaatst de leegte die al zolang in mij huist bladeren heb ik volgeschreven al verstierven de woorden in de herfst heb ik ze geprobeerd te vangen stuk voor…

ik groet je maar je hoort me niet ik zwaai maar je ziet me niet vastgeketend zit ik nu mijn benen niet meer willen ingepamperd in dat wat eens mijn luie stoel was zijn de veren duidelijk voelbaar al lijkt de stof als nieuw het vertellen aan dat ‘ie versleten is kan ik niet meer en aan wie kinderen zijn opgegaan in de rook van alzheimer…

de kleur die jou werd toegedicht droeg je met schaamrood op de kaken of deze aantijging waar was of niet je was op jouw hoede nimmer veilig in de stad waar je ter wereld kwam, waar houden van jouw eigen sekse een doodzonde betekent werd je opgepakt, geschopt, geslagen gemarteld, tot je iedere naam zou hebben genoemd van elke zondaar die…

klokken slaan niet meer wijzers wijzen alleen nog op jezelf in het hoofd blijft het almaar draaien en draaien, geeft je brein op geen enkele vraag meer antwoord, hoe je ook graaft en zoekt neemt grijze leegte steeds meer bezit van wie jij was, wie jij altijd bent geweest, zelfstandig, ondernemend, reislustig, nu ontvouwt jouw leven zich in…

bladeren dansen op het ritme van de wind, aangelicht door de zon, wachten zij op het juiste moment om te schitteren, vele pirouetten te draaien voordat ze zachtjes landen zullen, in de schoot van Moeder Aarde zes jaar later dansen nieuw geboren bladeren op het ritme van de wind, wachtend tot het juiste moment zes jaar geleden spreidde…

dag klein mannetje, dag met jouw blonde krullen pretoogjes en guitige lach op jouw loopfiets draai je vrolijk in de rondte wist je nog van niets dat er een ziekte in jou zou groeien kon je op dat moment helemaal niet vermoeden als leeuwen hebben we gevochten, vanaf dag één wiegend in mijn armen. en in een zee van tranen gleed jij zachtjes…

jouw hand glipt uit de mijne langzaam ga je op in de mensenmassa, op weg naar huis al twijfel je daar soms aan even daarvoor, vertelde ik je anekdotes uit een ver verleden die een glimlach op jouw lippen toverde zelf verval je in herhaling van hetgeen je net ook vertelde steevast luister ik omarm ik jou met liefde totdat het moment…

verven van mijn tranen, doe ik allang niet meer nu het relaas ongeopend verdwenen is met zachte tred stap ik langs het alfabet naar beneden daar waar het een warboel is en ik mogelijk in zou kunnen verdrinken heeft niets kop noch staart zonlicht duwt mij in de rug klein en vooral alleen kijk ik naar alles wat er in rond drijft, het verlangen…

zie hier de linker zo ook de rechter dankzij dikke zolen loop je elke dag op wolken graag leen ik je ook de mantel die al even om mijn schouders hangt met in de zakken vergeten briefjes draag je dan ook de aangereikte rugzak met alle zorgen van dien onzichtbaar maar duidelijk aanwezig zodat ik even op de schommel plaats kan nemen die…

nu het beest in opmars is, ontwaakt de achterdocht woorden die worden gesproken, veelal worden herhaald, vinden geen houvast boosheid maakt zich meester nu jij vindt dat er over jou heen beslist wordt alle touwtjes die jij dacht te laten vieren, zijn jouw hand allang ontglipt zo verdwijn jij meer en meer in de grijze mist die jou omhult hoe…

liggend in een bed dat niet langer wordt, wel klammer danst de depressie rondom haar hoofd een pas de deux in de sluimering belt de hersendokter om te bevestigen dat zij zich nog even ontaard voelt gelijk de week tevoren en die daarvoor, zelfgeschreven woorden in de agenda raken meer verstrikt in mist, zo gaat zij rond in cirkels en belt ze…

Sonja Francesca Pronk nimmer wordt jouw naam nog uitgesproken toch zijn de herinneringen nog altijd daar diep donkere geheimen blijven voor altijd vervlochten in jouw blonde haar verstopte je bewust de waarheid gemaskeerd door jouw ranke gezicht met je guitige lach de messcherpe pijn die in jou verankerd lag onontkoombaar haast…

bloemen fietsen richting het noordelijk havenhoofd waar ze stilzwijgend worden neergelegd witte rozen gestoken in het rulle zand, aan de vloedlijn laten hun hoofden hangen evenals vrienden die naar de zee turen waar gisteren vijf vrienden al surfend vermist raakten in woeste golven vol schuimkoppen…

zij die dachten de golven te kunnen temmen trokken gezamenlijk naar het strand met hun windsurfboard onder hun arm klaar om de strijd met Moeder natuur aan te gaan in pakken gehesen, gingen ze vol adrenaline de schuimkoppen tegemoet golven bleken huizen hoog het schuim te onverbiddelijk, en zo verloren vijf jonge mannen de krachtmeting…

na een avond vol herdenkingen aan degenen die zijn of haar leven hebben gegeven voor onze vrijheid en aan hen die deze oorlog hebben overleefd en te kampen hebben gehad, met schuldgevoel angsten, verdriet, het gemis van familieleden die dit niet konden navertellen vieren wij vandaag onze vrijheid is iedereen wel zo vrij als wij denken dat ze…

ik sta daar waar vele voetstappen liggen van hen met bevrijdingsbloemen in mijn hand kijk ik of ik haar zie tussen alle mensen die hier vandaag zijn samengestroomd Jo’s rode haren wapperend in de wind een trotse rechten studente die zich had aangesloten bij het verzet liep hier vijfenzeventig jaar geleden haar laatste stappen zal…

met zijn hakken in het zand verankerd denkt hij boven haar uit te toornen gewapend met zijn dekmantel waant hij zich onfeilbaar zij zet de dans in, hij pareert en kotst opgekropte woede over haar heen spiegelt feilloos zijn eigen gedrag in de hoop haar te kunnen raken gewapend met liefde ontwaart zij hem als gevangen in zijn eigen pijn…

alsof de duvel ermee speelt vertragen data waar ik bij sta kunnen dagen mij gestolen worden zo ook het dwingende advies van hen die het, zogenaamd, beter weten ik bepaal zelf wel, altijd al gedaan net ontvangen pasjes krijgen benen spelen krijgertje met mijn onzekere brein uren lang zoeken ogen naar hetgeen ik zojuist nog in mijn handen…

nu jij het aardse hebt verlaten en over bent gegaan naar zomerland zullen wij jouw feestelijkheid missen het horen roepen van ‘stuk’ of ‘70-roem’ heb jij je gevoegd bij jouw geliefde Ben met wie je vele jaren toerde meanderend door het vlakke land genietend van vele steden, de natuur ook zullen wij jouw kookkunst moeten missen, kippen-tomatensoep…

gelijk een kwal met vele tentakels omsingelt hij mij speelt hij spelletjes ongezien gumt hij mijn geheugen uit onzekerheid maakt zich meester hoe ik ook controleer vastgrijp aan wat ik net nog wist, versterkt de kwal zijn greep en raak me kwijt…

trompettist blaast z’n wangen vol om de wereld te raken, aan te raken met welke toonaard dan ook zachtjes en bescheiden tot ruig en hard ondersteund door bas drum en keyboards zingt hij tot de bomen die oeverloos worden gekapt toetert hij over een Syrische vriend die niet meer naar huis kan nu oorlog is wat de klok slaat geeft hij, neemt…

ik schilder je levend met mijn ogen geniet van het zonlicht op jouw haar zie ik dat kleine meisje stappend met vader door het hoge gras madeliefjes stralen samen rennend langs de vloedlijn, waar luchtkastelen ontwaren in aangelengde zon Mama ging jou al voor zij zal geduldig wachten toch wil ik jou niet kwijt blijf nog een ogenblik…

met mijn vlindernetje, dartel ik achter je aan in de hoop je te kunnen vangen vangen op gepaste afstand, opdat ik niet in de gaten loop in de hoop je te kunnen vangen vangen vrolijk dans jij door het leven, plots verdwijn je in het grijs kijk uit, ze willen je gappen ze willen je snaaien hoe ik ook roep, of schreeuw, horen doe jij mij…

zoals een draad dat door het oog van de naald zou moeten passen er geen punten meer achter de zinnen kromme zinnen, die niet recht te breien zijn zitten de tranen hoog, viert frustratie hoogtij is het geheugen één grote gatenkaas waar alles uitvalt, maar dan ook echt alles namen die niet meer worden herkent de bril die wordt neergelegd zonder…

hij ligt voor je dus grijp ‘em met beide handen en laat ‘em niet meer los vlak de onnozelen uit en zij die niet deugen willen kleur de dageraad in de vorm van liefde overspoel de sjagerijnen waardoor vensters openvliegen gordijnen een ballet dansen op de maat van de wind bijna opgedroogde pennen weer vollopen met woorden voor dichterlijke…

zes dagen en vijf nachten lezen wij de namen van hen die uitgeleverd waren aan de vijand gisteren kwamen er excuses excuses van de Nederlandse regering dat zij zich als makke schapen hebben laten imponeren dat zij met de vijand hebben meegewerkt waardoor het kon, dat 102.000 mensen de dood vonden niet alleen zijn Auschwitz Birkenau…