Netgedichten

netgedicht (nr. 78.564):

De herfst grijpt me

de herfst grijpt me, begrijpt me
kleurt me. verkleurt me
voorzichtig blader ik tussen de bladeren
zij die gevallen zijn, hun laatste dans
hebben aangegrepen om moeders hand
eindelijk los te durven laten, loslaten,
de veilige hand die haar van jongs af aan
vasthield, weer of geen weer, de vele keren dat zij
samen dansten, en sjansten met al haar broers en zussen,
valt niet op 1 tak te tellen, nu het moment daar was
om solo te gaan, één laatste kans om te schitteren
danst zij prachtig waarachtig al dwarrelend naar benee
daar eindigt zij niet, maar zijn zij een begin
waarin kevers en torren en spinnetjes huizen
en verhuizen, gevallen eikels zullen ontkiemen,
er eten, en gegeten zal worden,
zij vormen een voedingsbodem voor paddenstoelen
die in verbinding staan met bomen,
in alle soorten en maten zijn ze overal te vinden,
waar vele zielen van genieten
en zo grijpt de herfst me
begrijpt me
ieder jaar opnieuw