Ik ben allang niet meer de borstklever die ik vroeger was de magie heeft mij losgelaten de magische stemmen zijn verdwenen en diep in mij vliegt een kraai tegen een denkbeeldige doorgang In mij is een duizelingwekkend hoge berg er is louter stilte en een ijskoude wind die langs mijn naakte lichaam giert Zeker, er zijn spelonken met levendige…

ik kende haar dromen een metafysisch gaan en komen van vorm klank en kleur die haar streelden en zacht met haar speelden tot zij eindelijk moe en slaap de overhand kreeg zich heerlijk soepel uitrekte en de laatste pluis met gratie en elegantie vaarwel wuifde om de volgende dag uitgeslapen te beginnen met een schone lei alleen…

Hier geen snelverkeer geen hoog staal en beton in de straten, maar beloopbare ruimte De zon trekt de aandacht weg van ons, naar het licht op de zwarte gevels aan de haven de witte daklijsten en rode pannen: het plaatje voor de foto's van de roodbruine toeristen op het terras van het taanhuis die onze tuinen inlopen alsof wij hier…

Onderwerp: FW: De zaak Alzheimer “Het is een vrouwke ”Fleur” Onze moederlijke 12 jarige Malthezer. We spelen ”gastgezin” Binnen de formele deuren Waar ik zelf de naam moet lezen Om niet in een andere kamer te verdwalen Vindt “Fleur” blindelings zijn weg ,heen en terug, In het woon-en zorgcentrum Zinssnedes ,klanken ,een andere geboorte…

droom de vogel die zijn vleugels spreidt het hart dat haperend klopt droom het blauw van de bergen jij die naar binnen keert droom aprilregens tijd die verdampt droom de bloesem-pracht die zacht op je haren valt droom de vogel…

Wanneer twee druppels water van een andere wolk voegen in hun vrije val vanuit de hemel Dat is dan liefde…

naar de zee kijken en zien wat je niet ziet…

Een jonge vlinder zweeft heen en weer in mijn buik ik nies, ze vliegt weg Hoe enige tijd een kostbaar weefsel werd bedacht om uiteindelijk het levenslicht te zien Geweven op een plekje met de fijnste draden van geborgenheid liefde warmte die nodig zijn voor een veilig thuis en om zichzelf te kunnen zijn. De wijze waarop het verbergt en…

Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften. Geen pen met inkt krast door het perkament. Zo’n scherm is een kleed om op te lichten. Het typt het uit: is het zo’n nare vent? ‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven. Het telt…

Gezegend is de jongeheer die mijn navelholbewoner vindt en koestert in zijn hand, met lede ogen constateert dat pluis tot stof is weergekeerd een windvlaag op een korrel zand…

Het zal niemand zijn ontgaan... van Honolulu tot Hanoi en van Lima tot Sjanghai zal iedere op sensatie beluste sportliefhebber hebben kunnen genieten van de felle uitslaande afbraakpogingen van de deerniswekkende vendelzwaaiende lansdragers van Agamemnon de rattenkoning met diens onverschrokken commandant, de onoverwinnelijke Achilles, hun ijzingwekkende…

Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Een korrel zand voor de woestijn Een druppel water voor de zee Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik laat gaan Mijn stukgeslagen wanen Mijn oud kleingeestige bestaan Ik ga op reis ik ga op reis Ik ga op reis en ik neem mee Wat zonlicht van de zomer Die wij leefden met…

Er leiden, vele wegen naar Rome, maar: er leiden ook vele- omwegen naar Rome……

LAIS is stil, haar klank is visueel: het hoort haar met de snelheid van het licht. Het ziet haar in de klank van het geheel. De vingers typen haar, zij wordt gedicht. In tijdloosheid maakt het haar speels en licht. Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren, en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren. Het is haar lijf, zintuiglijk één met haar…

Het voelt als neergeschoten worden en halfdood proberen weg te kruipen wetend dat de tijd je op de hielen zit Het is alsof je klaarwakker ligt te wachten tot je wekker afgaat die je nooit had aangezet Alsof je al snoozend vol motivatie het nieuwe jaar ingaat wetend dat een eendagsvlieg het langer zou overleven Het lijkt alsof de kaarsjes…

Lig stil en schreeuw me Zoek me, onder het kussen Beleef me, in je droom Kus me, alsof het klopt Verlicht me in je donker en zie mij…

zij is stilaan oud geworden zilveren haren verdwalen op haar smalle schouders met het Largo van Ombra mai fu in de oren tooit ze zich in de schaduw in haar vechttenue met een fiere all season jas ontmoet zij de wereld die almaar groter wordt in een taal die nauwelijks hoorbaar is met niet aflatende verende tred treedt de dood haar…

O trouwe aanhang van het snelsonnet Ik moet op deze dinsdag iets bekennen Al dreigde er geen drone, 't was even wennen Na middernacht zat ik rechtop in bed Ook wie met kruik en grog naar bed toe gaat Zal tot zonsopkomst moeten blijven zwoegen De actualiteit barst uit haar voegen Ze dringt zich aan ons op, van vroeg tot laat Armenië…

Metaforen zijn een hel voor de taal Ironie is een woord dat ik nooit gebruik Alliteratie is iets ingewikkelds En assonantie toch compleet onnodig Zo worstel ik met de taal en zij met mij Mijn docente lacht Terwijl ik me verlies in deze stoeipartij…

Ja, ik ken een koe. Die sprak geen 'boe' maar oer-stoer tegen de kudde. Zijn vader was stuurs, zijn moeder een heel gedoe. Dus werd hij dichter. Dat brak hem zwaar op. Boe-roepend riep men hem toe dat hij moest zwijgen. Dus deed hij dat niet. Oreerde vrolijk vlotte, rijmende verzen. In de wei kreeg hij een schok - 'Hou toch eens…