Alle inzendingen van Jeroen Splinterman

Ooit kwam je in een droom mijn kleine wereld binnen ik was niet groter dan een kleuter en jij hield van vreemde vogels het duurde niet lang totdat jij mij vreemde woorden leerde over de lenigheid der liefde en het belang van loyaliteit er gingen soms uren voorbij alleen het geluid van jouw getreiter dat alsmaar napraten over moraal…

Is er hier iemand die mij kan vertellen wat ik hier aan het doen ben terwijl de tijd verstrijkt speelt het zoete leven theater zonder winstoogmerk met armoede en stilte na een flinke regenbui openbaart zich fragiel de zon de dag breekt eindelijk open heldere lichtvlekken dansen met schaduwen door de wind ik lees steeds nieuwe gedichten…

Er blijven grijze wereldtalen aan de diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou Ben jij het? vraag je mij en ik kan je geen antwoord schuldig blijven ik ben het zoals je ziet in de rijkdom van jouw stilte mijn zwijgen is een lichaamstaal.…

Er ligt een korte stiltedroom in het plots ontwaken tussen de ochtendbakens van nieuwe dagdromen Een rivier stroomt langs haar rode havenmond nu ze het zwijgen leert begrijpen in liefde Ze is jong en de wereld is mooi haar leeftijd kent negen talen om je nog veel mooier te maken ze heeft je in haar stiltedromen lief De stilte lijkt…

Tijdens het zwemmen van de zomeravond onder de zon in het zoete kanaal, heb ik mijn nieuwe duurzame geliefde gevonden tussen het wasgoed van een onbekende dichter in ruw verschijnen boven het water ademend tegen een spiegelbeeld terwijl het langzaam donkert in schemering van de avondgloed.…

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

thuisloos zonder dak boven het hoofd kille winterwind over zijn schouders gedachten verdoofd zwerft hij haveloos met een hopeloze kater thuisloos zonder bezit op zoek naar tabak thuisloos en alleen raapt hij peuken van de stoep…

Het landschap neemt de vrije hand van de schilder mee in haar zonnebad verfstreken kenmerken specialiteiten die in het groen zo vruchtbaar zijn oker zijn de dromen van de oude man zonneschijn op het eelt van zijn hart een zandpad kronkelt zich in vergezicht zijn blote voeten voelen warm nu wordt het tijd voor een groots gebaar een kleur…

Zoet is de liefde zo blij als een bij nectar van bloemen een geschiedenis ontvouwt zich land ademt regen onder wolkenverhalen geeft ze hem een stukje toekomst om zijn reis te vervolgen tegendraads komt hij bij haar in veronderstelling van gedachten rust in de hangmat als liefde blijkt te zweven stilte van de nacht.…

Soms, die ziel snikkende heimwee naar de warme zomerdagen toen mijn ongekuiste jeugd zijn eigen dromenvleugels kreeg en ik als jongen om mij heen keek vaak tijdens het ouder worden het ontoereikende verlangen naar die vrijheid zonder vragen alleen, met ongevulde rugzak en indianentooi op pad naar een land zonder horizon eenzaam dromend…

Ik loop door de nachten zonder mijn naam op blote voeten om dagen te vergeten langs oude vloedlijnen op het nachtstrand de zwoele wind over mijn schouders voorgoed ontheemd en zonder ouders het laat me niet los die andere werkelijkheid tussen droomwereld en toekomstig verlangen waarachtige vriendschap zonder leugens en bedrog…

Ze zeggen dat hij bij de kraaien hoort met zijn talent om over de dood te zwijgen en wat weet hij over liefde, nu hij er naar snakt alleen op het veld met uitgezaaide bloemen vogelverschrikker tegen wil en dank onder regen met natte hoed en ongebruikte wandelstok om de dieren weg te jagen waar hij van houdt de vogelverschrikker heeft het koud…

De ochtend valt in droomschaduw hij betreedt regels der heimwee een tante die de was doet in de rivier de oude vader die sigaren rookt krachtige wortels zwijgen in lage mist wanneer landelijke tongen verdwalen geen leugen haalt de horizonnen een harde zon prikt door de nevel kraaien vliegen boven het groene weiland terwijl jij droomt in…

In de sombere wintertuin zie ik onzichtbare dieren nog voor het regenen in een droom verdwijnen er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou ontluiken de eerste bloemen alsof het nooit winter is geweest er zit een…

De dood speelt geen theater met de stilte zeg maar niets meer is nu bittere ernst en alles wat er toe deed is fout gegaan alsof heimwee speelt met het vergeten liedjes veranderen door een aai van de wind de herfst heeft nu zijn eigen heilzame stilte je slaapt niet, je bent niet herrezen je zweeft ergens rustig en sereen in de gedachten van…

Er grenst een blauwe wereldrand aan de horizon van ons geheugen we eten er boterhammen met kaas en gaan te paard de heuvels over daar klinkt weer dat vertrouwde stemgeluid van een moeder die haar kinderen roept om te gaan zwemmen in de blije rivier en in de avond bij het kampvuur drinkt vader zijn bedroefde bier om de volle maan te begroeten…

Er loopt een poes door mijn stilte het is een kleurrijke poes vol met heimwee droomgeluiden ze komt op mijn schoot zitten om de stilte te omhelzen.…

Ik achtervolg jou met een vogelkleur zo blijf ik nooit zonder beweging hemelkleurig in mijn dankbaarheid voor ieder likje kostbare verf haal ik de zuurstof uit mijn lucht Heimwee kleurt donkerblauw achter het wenken van de horizon geoefende schildershanden bereiken een korte stilstand in het denken zo blijft de horizon maar wenken. Met…

Het is bijna alsof je de arme winterzon achter de horizon hoorde dalen de wind alles weggeblazen herinneringen verdwenen nu je met de donkerblauwe verf getuige van jouw stille liefde de ernst van jouw geweten kleurt. Om te overleven onder het maanlicht van de duisternacht ben jij de eenzame mens die jij voor ogen ziet. En ook de…

Pril in het ontwaken van het ochtendgloren dacht hij nog na over de droomcyclus die hem zo had weten te ontroeren in het duister een ontluikende dagdroom viel hem ten deel op het bord, met zijn ontbijt naast een spiegelei ontwaarde hij zich een innerlijke bespiegeling zuinig in huisvlijt nijverig in eenvoud in dat bijzondere…

Er zit een mus op de grafsteen bij het oude graf van mijn vader met verwelkte bloemen en verhalen over de vondsten langs de rivier. Ik wil de mus wel leren kennen om haar te vertellen over mijn vader maar ze luistert niet vliegt weg met mijn verdriet.…

Haar ogen zoeken tere bloemen die haar ziel met licht betasten het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert misschien dat zij in grootsheid van het bestaan een schaduw afwerpt om de bloeiwijzer te vinden.…

Ze ziet onzichtbare dieren in een lucide droom verdwijnen in trouwe eenvoud bij het kopje koffie met de droge tarwekoek in de echo van de radio ik probeer reclame te maken voor haar uiterlijke schoonheid maar dat heeft zij niet nodig want ze is van binnen al zo mooi in essentie van ontwaken laat zij de wolken niet los viert…

We beklimmen samen in een droombestaan dode bomen geworteld in een oneindig bos waar klatergoud lokt voor de verloren kinderen je laat mijn hand niet los peutert handig uit jouw neus roept wat vlinders om versterking en in het bij je zijn klinkt een lied over hoe jij jezelf bent gebleven onder het maanlicht van de nacht ben jij…

Je bevestigde mij in trouwe eenvoud van gewoonte herhaalde jij jezelf om getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou die zichzelf was en steeds herhaalde wat zich in mijn trouwe eenvoud bleef bevinden jezelf, vond ik je mooi hoe je mij terug had gevonden.…

We lopen samen stroomopwaarts door de voegen van de stad mijn dagboek en ik we gaan gescheiden zij in een mystiek bloemenveld ik in een keurig joggingpak door het dagelijkse leven wanneer ze zwaluwen ziet tekent ze een landkaart haar vingers in het zand neemt ze mijn hand een land, een dromer.…

Er is verschil tussen gelijk hebben en gelijk willen halen tussen ruzie zoeken en vrede maken samen zijn we universeel dwarrelde geesten omdat waarheid danst met zomerganzen.…

Neem ik het alfabet mee naar mijn brief dan is het om de letters uit te zaaien zoals bloemen in het donker van de nacht zodat je weet dat ik steeds op je wacht laat ik in mijn zinnen zien dat ik je bemin begint de hartstocht met een nieuw begin achter de komma waar ik je laaf ontbloot en als jouw liefdesslaaf.…

Er ontwaakt een droomwereld in mijn werkelijkheid alsof ik weer dat stoute jongetje ben geworden in een boom geklommen om de horizon te zien van verre landen, adembenemende vrouwen die de vuile was schoon weken in de rivier stevige billen vilein naar achteren gestoken en ik roep vanuit mijn hoge schuilplek om vrijheid en het recht om weer…

Het niets impliceert hier dat mijn krachtige wortels zwijgen rumoer van mensheid zegt me er is niets ernstigs aan de hand we zoeken het zand van vergeten dromen op het verkeerde strand verdwaalt tussen desillusie meneren die negeren mevrouwen die miauwen voor de kat zijn kut in de ochtendkrant en door het licht van nieuwe wanhoop…