Alle inzendingen van Iniduo

als het gedicht geluid kon maken zou het dan klinken als een kraai als een nachtegaal (beide zijn zangvogels) of als de fileberichten wellicht? volgens jongste richtlijnen schuren woorden bij enig ongerief en is zonder blijvende leegte bespoediging van het ongeschrevene niet mogelijk buiten ligt binnenwaarts bederf -het wachten is op…

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en grensvlak tussen voorbij en toekomend naar vlechtpatroon van het absolute nu en het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt doorschijnend als middaguur, met een zachtheid die woorden vloeiend maakt in verlengde van voorbode, sluitstuk van voorbijgaande aard, zolang het nog kan…

een verre ruimte gevuld met diepe omgeving versmald tot een persoon die we iemand noemen in nabijheid van geschiedenis zo kort op de huid dat deze bijna tastbaar is tot op heden ter hoogte van een zijweg klinkt het luide roepen om aandacht te trekken en er dan het zwijgen toe doen…

in de geur van een stoffig boek blijven altijd achterstallige foto’s over van wie, waar, wanneer, tot dwaling en terugkeer naar hervonden wegen met de vaagheid van vergeeld papier vergelijkenderwijs in de verte van de beslotenheid van het boek een verlate gedachte…

om de hoek bij het verlaten standpunt staat geen vlees doch vleesch op den muur geschreven men zegt dat hier sprake is van een scheiding tussen ruimte en tijd, lichamelijk gesproken geestelijk valt hier weinig op af te dingen een bolbliksem schijnt zelfs door beton te gaan alleen ritme verloopt langs metronome lijnen laat zich niet inkaderen…

deze avond is fictief bestaat alleen in neergedaalde geuren ijl en onbespreekbaar, met een deksel dat sluit achter glas hierover werden geen vragen gesteld onbekend blijft het geweten dat herinnering doet herstellen jij en waar je nooit was alleen het onaanraakbare met handen en voeten…

zo dagelijks als daglicht is in de kamer van laaghangende schemer tijdgeest ontdaan van gestalte portretfoto’s zijn ingelijst en inmiddels vergeeld ooit waren wat kleedjes verwisseld de buffetkast is nog dezelfde ieders oog ziet anders eb en vloed heden en verleden vader en moeder…

het regent vandaag, morgen verdort de avond dat het gedrukt staat met vervoeging van woorden gevangen in het dunne plaatstaal van ontluikende letters, de gaten in zinnen gedicht, de orde die mensen niet past, de wetenschap die geen liefde beschrijft, het onaanraakbare de haperende taal, het volmaakte gedurende het ogenblik…

er valt een diepe afwezigheid van licht naar donkere vlekken op een muur met vage contouren of is het een plafond -de zachtheid van een kus een derde persoon stelt zich aan je voor al jarenlang dezelfde of zijn het steeds weer anderen het is als de tijd van ervoor en erna van feitenloos relaas, van droom als venster in ‘n onbeteugelde…

wellicht is sprake van misverstand is alles breekbaar maar binnen bereik lezen we slechts datgene waarvoor woorden bestaan toch loopt deze dag regenachtig voor zich uit gaandeweg het middaguur wellicht is sprake van korte duur stel de aankomst uit, halverwege de huid gooi niets weg, ongearchiveerd maar bewaar alles achter glas schenk…

stel je achter gesloten deuren voor en het regende niet zou er dan een reden tot klagen zijn tot bestaan, onverdeeld kon er dan iets misgaan achter wanden van het vertrek stel jezelf voor en tijdsduur bleef hetzelfde beeld nog één keer iets in dat er altijd zal zijn…

op papier is alles helder het water, de rivier opgeschreven, eerste druk tussendoor tastbaar met handen en voeten iedereen is een woord, verzameld in enkelingen niet plaatsbepalend maar definitief zoekend ter hoogte van zwarte bossen, op het scheiden van geest vangt voortbestaan aan en nemen woorden een wending zodat betekenis lijkt…

onafwendbaar rusteloos wachtend op het oneindige moedig zoekend naar woorden naar het ongerijmde van tegenstrijd bij aflopende tijd van toekomst tot verlaten van gedaante aangesproken op het verleden waar iedereen tegenwoordig was het water, de meerval, een brug de kat uit de boom, bewolking regen die eigenlijk wel meeviel en van…

het was tijdens het Gouden Uur aan wolkenrand en verte brandend met geest en ziel van vuur en de tijd stond erbij net zo achteloos als dat toevallig paard in de wei hier werd nog een laatste woord gezegd ligt waarheid aan de zijkant van het midden is het hoofd te rusten gelegd hoeveel stemmen zijn er te gaan om stilte te breken voor…

ik ben een lepel in het rek hang maar wat en wacht tot ik roeren mag te bedenken (en dat is gek) dat men dag en nacht op mij rekenen kan, elke dag het is een hele eer -zonder op te scheppen hoor dat ik telkens weer kopjes krijg, daar leef ik voor…

huidoppervlak ter vervoeging van lippen om opstandig dwars te liggen diagonaal, om altijd te blijven nadenken langs raakvlakken het lege gangpad, een mond vol tanden verleden, zonder actieve herinnering dit lijkt op gefantaseer maar dat geldt voor de meeste gedichten…

dan is daar voor altijd de geur van branding en zilt buiten zichtbaar licht het zware water met diepe stem elk woord dat zich verdicht tot som der delen tot voortekenen in sterrenglans zo u wilt er klinkt een roep door het voortdurende ruisen heen die meevaart met stroming en zeil wat zich lezen laat als mijn gewaad door zee…

hoeveel huid is te gaan om van lichaam te spreken waar begint verlangen en eindigt onthouden is er een weg te bedenken, een wijdte te reiken in rechte lijn zonder onderbreking voelbaar dolend zonder afspraak, agenda verleden of toekomst die je kunt bestrijken is er een wolkenladder te bestijgen, een aureool rond een cumulus te vangen…

langzaam spreidt de lichtval zich over akkers en verte weg is de zucht van gisteren vandaag is nu begonnen met druppels in het gelid slagvaardig met geharde discipline stilte is een storm, het oog is ons geweten het heden is nog geen later geworden waar we wezen zijn we nu in het gewicht van duisternis en de lichtvoetigheid van…

het onvoltrokkene wacht op uitvoering ruikt naar onaangebroken brood een staande gebeurtenis nog niet achter ons liggend voorlopig beloftevol groener dan onbetreden gras tot nu toe verloopt alles voortvarend de dag, een herhaling van zetten maak van een hart geen moordkuil geen hoofdpijndossier, beweeg zonder spijt achteraf met…

kleine plukjes gedachtegoed in blauw markant omgeven door veraf tussen aankomst en vertrek ergens, boven de zenith als een opwaartse horizon een sneeuwbleek strand door palmenschaduw bemind alles zonder woorden en geen mens te zien…

dus het lijkt op niets van tevoren op voorschijn, achterkant invoegstrook niet op doordraven hakken in het zand gegoten in beton impulsaankoop, kuddegedrag tang op varken je hebt er werkelijk niet bij stilgestaan niets doordacht er lag niet eens een koekje bij de thee gelukkig is het allemaal verzonnen…

de ochtend valt vandaag in luchtledig er zijn geen restjes gisteren meer bladeren liggen onbeschreven kale velden wikken en wegen verjaren naar voorjaar, nawinter zonder nevelzweem maar met licht gesluierde horizon geleidelijk van richting zachthoofdig in hoogte zodat we meer lucht krijgen…

dieselrook was nog zwart zondagen leken allemaal op vijf uur ‘s middags nooit meer mag ik mee aan haar hand, met de bus naar niemendal…

wie heeft bemoeienis met vragen en antwoorden wie weet hoe laat het morgen rond deze tijd zal zijn wie weet waar aanwezigheid zal plaatsvinden zo ongeveer hier of ergens, hoe nauw zal dit luisteren of waar lichaam en liefde zich manifesteren in gedachte, beleving en tijd wie weet welk woord nog waarheid omvat en waar taal in tekens eindigt…

dansen op het gemoed van eb en vloed wisseling van de wacht bij westenwind het steengruis onder je voeten voelt waterkoud overal horizon, tijdloos frontaal maar dunner dan lucht achter ons de weg naar alles dat fout ging heb ik thuis het licht wel uitgedaan wat eten we op een dag zonder brood dooradem de aderen soms is niet…

langzaam verandert tijd in lichaam in huis zonder steen bloemloos gebrandneteld tot eikenhout langzaam verandert een gesprek in roddels bij de koffieautomaat blijkt perkament papier te zijn en een testament zonder wil voorlopig is voortijdig maar eigenlijk nooit wel opnieuw steenloos, alleen gedachte eenparig en op een plek zonder plaats…

er daalt een rust vandaag over uiterwaarden zoals de binnenboezem langzaam leegloopt terugstromend naar de rivier ontwaterend op stroomdraad en buitenbocht nu nog zacht licht van stof tot wederkeren ‘laat ik het niet merken’ er is nog wat ruimte uit te sparen met gedachtenbundel vol krankzinnen in afwachting van de winternacht…

mijn hemel, wat hebben we gelachen zeg ja, voor humor moet je in 020 wezen dat Volendam 2.0, dat tolerante reservaat vol grachtenpanden uit de tijd van slavernij lachen, gieren, brullen heroïne, hoeren en hondendrollen bussen vol toeristen nee, naar 020 gaan we voor onze lol en dan die humor, zo scherp het niveau van kut op het schoolbord…

een koninkrijk is buiten bereik maar buiten zinnen ben ik koning te rijk…