Alle inzendingen van Iniduo

in het landschap waar de zon is gevlucht langs hoofdlijnen amorf door geknepen zicht onschappelijk, bestaat dat wel? door samen op te trekken achter te laten, alleen zodra de stappen zijn gelicht hun indrukken als geheugen uit geboomte getrokken hier ligt de brandgang van onbekend terrein grens en bosrand alle paden afzonderlijk…

er is sinds die ochtend geen nieuws te melden geweest toch klinkt er iets door hoewel nooit helder uitgesproken weggegooid en nooit hervonden bladerend door schaduwrijke nevel de veelheid aan bomen, altijd als mantel van het bos nimmer wederkerig, ten onder in rusteloze golven laat er geen gras over groeien dit ruisen van de branding…

ik kocht een maalstroom en kreeg het aardewerk er gratis bij de draaikolk zat in het midden, gewoontegetrouw maar mijn oog vluchtte eerder dan lichaam ofschoon geen randverschijnsel bleef het heelal uitdijen verder dan zwaartepunt, rakelings aan mijn zwart voorbij…

er is geen tijd meer om de maaltijd te voltrekken grenzen af te palen te voldoen aan een signalement voor de overpeinzing, voor een gemiste spijt welke weg dan alleen onszelf herroepen…

in vèrstrekkend gladgestreken blauw gelijkmatig als een zee ontbreken begin en einde dit is geen cirkel en geen lijn geen standplaats of vertrek, dit is de kunst van het altijd blijven dromen…

deze toenemende schemer markeert de ogenschaduw hangende het onderzoek is dit waarmee we voortgaan ook al wist je dat geboorte leidt tot een avondmaal dat niet alle stenen zielloos zijn jouw voorkomen wast alles weg verzacht de scherpe randen met rustige tred beter dan genezen eindeloos als schoonheid…

tegen dit overnachtelijke uur groeien geen rozen meer daarvoor is dit lichaam te koud en de dag te kort zo vlug en hoog gaan vogels -voorbij, elk jaar weer misschien is het de draagtijd waar het enigszins aan schort…

als ik journalist was bleef ik dan foto’s maken? als ik arts was zou ik dan blijven opereren? als ik hulpverlener was zou ik dan blijven helpen? als ik honger had zou ik dan blijven gaan? als ik nergens heen kon zou ik dan blijven vluchten? als ik het zou kunnen zou ik deze ellende dan stoppen? als ik maar alleen ben kan ik…

dit lijkt een fusie van elementen -zinnebeeldig deze middag in het schuwe licht ruikt naar oude boeken, naar lak en inkt uit verdroogde bedding uit muren groeien varens, bekend als poortwachters van oerland glas lijkt hard maar is vloeibaar het venster drijft als raam diepere lagen zijn oneindig doordacht maar kunnen nergens dagzomen…

het pontje bracht ons heen en (verrassend) even later ook weer terug (dat gold aan boord voor iedereen) toen zei opeens een vent uit Slikkerveer ‘het is beter aan wal te blijven staan dan te varen en heen te gaan’…

als halszaak, missie een niet te verwarren zinsnede uit alomvattend werk betrekking hebbende op liefde voor leven direct beschikbaar altijd binnen bereik maar niet te lezen als wetsartikel…

we kunnen het niet meer vragen want ze is in een vreselijke tijd geboren om haar mening te kunnen horen hoe nazaten zich thans gedragen Achterhuis of Gaza, er is geen onderscheid in universele medemenselijkheid…

ik denk je na en leef door alle dromen heen geheel in lijn met achterstallige toekomst gaande over een afslag in het landschap doorverwezen vanaf ons punt van vertrek zien we onszelf verloren geografische gezien in denkbeeldig nagekomen bestaan als toestand van voornachtelijke spiegeling louter emblematisch vooralsnog…

vandaag is verboden te betreden want er zijn grenzen hoewel gras geen geheimen kent en het louter in herhaling ligt meestal traag maar niet minder voorspelbaar te verklaren als hellend vlak in toekomend besluit voor zover wij weten…

mogen woorden abstract zijn zonder betekenis waarom ligt die ene gebeurtenis in woorden vast en de andere niet heeft wel bestaan wat aan herinnering is voorbijgegaan heeft het zin om te schrijven tot gedachten leeg zijn want een gedachte is niet van steen en een zomer geen fotoalbum…

nu rug en schouders zich gelden laten zijn zaailingen aan askleurig zand ontsproten verworpen aarde doorkliefd van zingende gaten allen door grind en stoffelijke grond geschoten wat zal van onze dagen blijven hangen zo vluchtig als wederkerend zij zijn nooit meer door een verleden bevangen verscholen in het stenen hart zo kristallijn nu…

in de diepte van het heden op leeftijd van afstand op golven van een vooravondlijke luchtstroom niets persoonlijks, anoniem -door de ogen van ‘n venster collectief aanwezig met denkbeeldige gedachte om in deze omgeving de wandelgeest te verlaten terug te keren naar gedaante op het hoogtepunt van toekomst…

dit is geen nagekomen bericht maar hard beton hard en ongebeiteld streng maar rechtvaardig, ongeblust toch ben je het toponiem van breekbaar het verborgen kristal in steen je lijkt op een toekomend hemelrijk van potentieel nog te lezen woorden vooralsnog onaangeroerd maar vol belofte er kan nog een tijd komen eensluidend ondeelbaar…

er viel geen zin te ontleden tot woord iemand besprak het weer in een verbroken stilte zichzelf hervonden als hemellichaam dit liet gewicht kantelen naar bestaande aard gedurende voortgang van herhaalde volmaaktheid tot een gebeurtenis aantrad die naar zwijgen deed neigen…

totdat een schoonheid of zelfs de gedachte daaraan zich manifesteert totdat een luchtruim een streetview of weids oppervlak zich verdicht tot de plek van ontmoeting en dat dit alles weer verdwijnt na verloop van tijd en dat iedereen zich daartegen blijvend verzet…

er komt een dag die niet langer lijkt op gisteren een dag die we geen vandaag noemen, of toeval terwijl de kou warm aanvoelt en de verte heel nabij op weg ons te vervolgen naar waar wij eenmalig waren onbetreden herhalend met intens bevroren stappen rakelings aan wat we nalieten werkelijkheid te noemen zelfs niet bij naam…

wat snijdt geen hout maar is wel in steen gebeiteld in beton gegoten zilverwit, zachtmoedig verwacht nog deze dag het voelbare tastbaar te maken laat dit alles bezinken tot elementaire aardkorst waarneembaar in de geur van ruisende populieren…

kan het nog wezenlijker binnenskamers en buiten kaders als voorwereldlijke nachtschipper de omzoomde aarde te ronden een onzichtbare, roerloos denkbare gedachte uit te spreken waar grenzen beginnen en vrijheid eindigt ter plaatse maar ook in beperkte mate als hekwerkoverdenking een object, een lichaam in wezen…

wat ligt aantoonbaar aan eigen waarneming ten grondslag en hoe lang is een breedtecirkel als je verder dan armlengte kijkt door de bank genomen, in het midden van grenzeloos, tijdelijk onbestaanbaar voor zover de verte reikt buiten mededinging met kop en schouders maar niet bovengemiddeld, wel altijd uniek wat blijft is nadrukkelijk…

hoe vaker hoofdlijnen zich ontgrendelen, hoe beter het zicht er is geen maat bepaald op ontginning van wederkeer om ruimte te ordenen en een standplaats te vinden een uiterste na te jagen ter verleiding van het binnenste dat letters tot een woord schikt om het ongrijpbare vast te houden…

hoe ver kun je kijken tussen bedrijven door in de loop van de dag gedurende halveringstijd van halfschaduw wie onthoudt jouw naam in de verre hoek van een omtrek van aanstaande geboorte van liefde het vooralsnog aanhoudende sterk gelijkende half aangevreten gebrek een streep te trekken kruiselings te bestuiven met alsmaar eenhuizig…

deze ochtend lijkt genadeloos op gisteren met eenzelfde zwijgzame dageraad dagen vullen zich altijd met morgenlicht kenbaar, ontegenzeglijk zelden afwijkend van een patroon een porseleinen bord, een grindpad tevens voor herhaling vatbaar laat de ziel zich tot het lichaam richten -ten langen leste, zonder iets te vragen maar toch met een…

dan is daar het moment dat voorheen slechts bestond in verborgen gedachte aan het zicht onttrokken het huis te verlaten de ochtend aan te vangen in weerwil van tijdstip gebonden aan plan of plaats van alles wat klopt wat leeft zodra het beweegt zo tastbaar is alles wat ooit met spreken begon…

wat te bespreken viel en verder ter tafel kwam een kopje, een kaart met gelukkig nieuwjaar een droevig kijkend beeldje kruimels en kringen de gedachte aan iets ondenkbaar, iets wat niet mag een brood dat werd bezorgd en nu alleen maar duurder is niet te vergeten al wat is kwijtgeraakt maar niet onaangeroerd bleef…

waarom heeft het licht geen naam en een schaduw geen gewicht nu zijn we verdwaald en ginds loopt degene die de weg zou vragen alle vossen hebben staarten die wijzen naar alle windstreken iemand verbuigt de werkelijkheid om een steen op te rapen moesten we daarom altijd binnenkomen op tijd voor het eten voor het donker en voordat…