Alle inzendingen van Iniduo

de rand van het zichtbare is bij de kromming van wit tussen regels daarachter een hek om toegang te weigeren een half uur na zonsondergang een steeg omzoomd door muren overal blindheid om dood te lopen de eerste straat links om voortdurend te dwalen in dichtgetimmerde gelijkheid zonder aardse genade en tussen nieuwbouwmuren begint…

ik liep in de fuik van laat avondlicht en hield je hand vast ontleedde een bloem, zag om naar waar we net nog liepen met zo weinig geluid, alsof niemand wist wie wij waren zonder wetenschap van uitdrukkelijk achterblijven zowel bomen, bladeren als vuilnisbak bestonden rond dezelfde tijd een vogel floot nog even als teder besluit…

hou de ogen dicht betreed paden en blader het bos verzand in duinen dicht letters toe aan het wit en stijg boven taal uit…

in de gedaante van afwezigheid is het snel gedaan met flessenhalzen, knooppunten avondspits en binnenwater omringd door aardse herinnering doorzichtig maar hard als knikkers past bij elk moment een tijdelijke plaats met de gedachte aan toekomst breekt het glas van de dag liggen wegen open naar terugkeer -is gedaante voorgoed gewist…

er is nog ruimte in luchtlagen, in hemelgewelven in denkbeeldige rijen voor de kassa het grasveld van een zaterdagochtend een terloopse kus, in het stilstaan bij achteloos voorbijgaan voordat we zwijgen in lijnen van gelijke strekking…

in de vroege ochtend komt een schim voorbij zo een die er soms is maar nooit weggaat dieper dan schemer als een schip met averij op een zee waarin doodgaan niet volstaat   op een zuchtend eiland waart een ijl fantoom dat als verstekeling eeuwig achterblijft en zoals dat hoort in een vroege ochtenddroom nooit in iemands herinnering beklijft…

het uitzicht schommelt richting zee vandaag en verleden schoongemaakt als glas klinkt de helderheid als schaduw het lege papier staat op en dekt de tafel zeer tegen de gewoonte in wat ooit vertrekt blijft in vergeten achter onleesbaar tot vorm gekomen bedenk de bloemlezing in gedachte vooruitlopend op betreden er was ooit iemand…

iemand neemt een foto -ruim vóór de oerknal zodat toekomst in gebeurtenis treedt, sluitend het lichaam meer nog dan louter bestaan afgeleid van kennisgeving extraterritoriaal, als voorschot op avondluwte nuchterheid is geboden, we spreken van een basisvoorwaarde als dit dan toch onafwendbaar is, mag het dan pijnloos zijn?…

de blauwe groenheid van de zee het schuim en geratel tegen stenen torens van de stad gewicht van luchtkastelen tastzin van een grottenolm het dunbezaaide lentepad naar een paradijs om er te verblijven niet om te wonen…

ik draag mijn eiland op m’n rug mijn oogmerk in het haar, onafgestempeld mijn gisteren is vanaf morgen onderweg daartussen oogt het als een zomeravond overdag loomheid in een bloemetjesjurk vergeten te bellen een half genuttigd maal, onbeslapen bord terugzien op een verwilderd pad in tegengestelde richting…

soms pakt het anders uit liggen zaken genuanceerder gedurende voortdurend voortbewegen zonder ooit het vermogen op twee plaatsen tegelijk te zijn buurvrouw; wat rijmt op schapenscheerder ontbijten en diametraal terugkerend in de tijd het onverteerde brood ten spijt -volledig…

de boom die er staat in het halfduister en op de rand van de winter een stem van hout die zegt ik houd stand ingesloten door zomerlicht deelgenoot van sterrenwolk alles in het dagelijkse ingebed zelden het onvoorziene dit lijkt dan ook een kwestie van routine…

een moment viel terug in onbeweeglijkheid niet lang daarna een vergeefse poging en de schier onmogelijke taak woorden terug te halen gelijkend op dunbewolkt verstillen ogenschijnlijk doof maar onherroepelijk…

dit lijkt in niets op wat we hadden afgesproken eerder nog had tijd een plaats met zoeken op locatie de geboorte met een reden de eeuwigheid van een boek en thuiskomst op een dag…

er is geen oor dat dichtgenaaide spraak hoort elk woord blijft steken in mondmoeras, in weerwil tegenzeggelijk, onwaarschijn, veredeld gedoofd als een stormvulkaan onder zalvend oppervlak ik hoor een voorschot op onredelijke stilte…

ze liggen overal, op straat de genen van de zon in bos en park blauw en licht vermomd als warmte dezelfde schaduw het voorwoord is van riet en oever nergens uitstel gaandeweg in alle hoofden naar een gedachte aan een onbekend thuis een tijdperk als bruggenhoofd…

dit keer lijkt de ochtend in thematiek verdwaald zoek de verschillen maar eens als die er nauwelijks zijn waarom vertoont ruimte nooit beweging en vertoont zij sporen van afwezigheid altijd monotoon alsof de ijsvlakte blijft liggen weinig grondtonen, gevangen in huiselijke kring hoewel sprake van volheid en naderende cirkelvorming…

stop, hier vliegen geen kraaien de lucht lijkt helder maar ongeklaard, zolang blijft een woord zonder beweegreden roerloos en in ijs gevangen ondiep als het zicht in hoogte -onderhuids- zonder gedicht blijven vuurstenen koud en is nadere toelichting overbodig een zomer is er om zich staande te houden tussen voetnoten van voortduren…

bijna passeerde iets van vroeger in de gedaante van toekomst lijken bomenrijen op vergeten en langs elkaar in de vorm van oplijnen of een gebeurtenis voordat het landschap zich sluit nog eenmaal overdenkt zonder omkijken of zondebok is het tijdstip reeds gedaan ligt het water voor ons uit klinkt als kannen en kruiken…

het lichaam is star en ontmoetingsloos, de afstand is van het type antropomorf omkaderd is de glazen zon door eigentijds gesteente, gedrongen tot proporties van gestold pyroklast de kunst is, al eeuwenlang, tot stof neder te dalen zonodig…

aan het einde van de straat lagen de perken en de bossen in gedachte een overdaad aan samengebald verlossen de tijd liet zich besteden aan geschriften en woorden waarin zich alles ontleedde achter overzijdse boorden dit is wat voor ogen stond het uitzicht dat een wereld schiep ging geen wereld rond was slechts een weiland diep…

er was ruimte tussen tralies een vogel in opengesperde lucht ook waren er geduldige woorden op vezelrijk papier enige betekenis was er niet er was ook niets nodig, alleen een geest die buiten zijn schedel treedt alleen adem die verhuist, een ongetemde droom meer viel er niet te zeggen…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

dat er ooit nog eens tijden zouden komen waarin verpleegsters, schoonmaaksters en caissières belangrijker zijn dan allerlei soorten managers, aandeelhouders en grootverdieners…

opmerkelijk genoeg liggen in zwaar gesteente volle kleuren in het verschiet we gaan onze stenen nog breken zo dadelijk met blote hand of tegenwoordigheid van geest maar nu even niet…

voorlopig blijven we binnen vult ruimte zich met geest verlaten enkele woorden het lichaam vloeit bier tegen droogte wacht een timmerklus, onverwacht helt de zon over in haar horizon en lijkt tijd voor het eerst geen einde te kennen…

Waar denk je aan als je in een wereldwijde crisis zit? Uiteraard; wc-papier. Wat is toch die aantrekkingskracht? Die lokroep van een stuk papier waarmee men de bilnaad opschoont. Vanwaar die spontane volksstrooptocht? Is het de angst om de hele dag de broek aan de bips te hebben plakken? Bang dat we met de hand en stromend water in de weer moeten…

er staat een thuiskomst op de agenda daarna een evaluatie van de dag onder het gewicht van onzinbanen ‘s avonds hoeven we het huis niet te poetsen na zonsondergang is de toegang verboden ramen en deuren gesloten, de slimme thermostaat regelt het klimaat, Tesla aan de steenkoolstroom, carrière aan de competentieplanning, wintersport geboekt…

er is geen taal om uit te drukken wat naar het ontastbare tast alleen het zoekend hart dooraderd met ademzucht dat nooit vindt wat er altijd was dat naar heimwee neigt zonder het land te kennen of zelfs maar de naam te weten…

voordat het regent terwijl donkergrijs naar blauw neigt zodra het later is dan daarnet de kinderhand geen stenen meer raapt het huis zich in eendere straten herhaalt vogels al zwijgend hun koorzang weerleggen een rivier verwatert tot woordenstroom en dat onherroepelijk ook blijvend is het moment waarop, de stip van het tijdstip - inpakken…