Alle inzendingen over natuur

Hoe schoon de paarden. Een graast, het ander bekijkt me. Weemoed in zijn oog? Beide oren bewegen even. Een siddering loopt langs zijn flank.…

Eiken zijn de bomen van het dies irae; als de grond breekt zullen zij, over het land gezaaiden, toekijken met een oud, houten gezicht dat onbewogen blijft: te veel stormwind is in hun taaie takkenkroon verstard; zij zijn niet meer verstoord door groei, dat eeuwenoud tumult en in hun stilstand glanst niets op van minachting, van deernis…

Zacht wiegt de bloemkop pendelvlieg danst door de lucht licht glinstert erin Als ik de wereld even laat, hoor ik alleen de wind die zacht om mij waait. Ik loop, de aarde neemt mij langzaam in haar ongekende kracht, alsof zij wist dat ik op weg was naar mijn eigen pracht. Hier is stilte geen leegte, maar nabijheid zonder woorden. Het ritselen…

Blauw kleeft aan de grond stil fluistert wind haar verhaal herinnering blijft Onder het riet, tussen slootwal en schaduw, waar voetstappen niet meer komen maar licht nog durft te landen, staan zij als herinneringen die zichzelf zijn vergeten en in stilte bloeien met een naam die fluistert wat wij niet willen verliezen. Ze zijn niet dapper…

Voor de eikel goed en wel begrijpen kon waarover de uil sprak met de maan en de zon bleken zij klaar met vechten en filosoferen. "Zo zal ik nooit welsprekendheid leren of schermen met woorden die ik dan zelf verzon maar ik kan het natuurlijk ook anders proberen." De jonge eik luisterde naar allerhande stemmen en geluiden waaide met winden…

Rustig bos fluistert beek zingt een melodieus lied natuurs harmonie Onder een oneindige hemel, waar wolken zacht fluisteren in hun vlucht ademt de lucht haar stille kracht, een eeuwige bron van leven en pracht. De wind streelt bomen en bladeren met een tedere onzichtbare hand en weeft zo een lied dat zingt van harmonie tussen mens en land.…

Ik liep door het helder verlichte bos, De berkenblaadjes hingen los Naar beneden aan slingrende takjes, De beukjes staken hun takken rechtuit, En over het hoge varenkruid Viel zonlicht in helgele vlakjes. Ik liep met blij tevreden zin, Mijn voeten verdwenen beneden in En dwergenbos van varen, Hoogstammige varens en bosbes en mos, Mijn…

Als heemlen blauw en heuvlen groen en de aarde spruit uit pracht van bomen, dan voel ik met zijn wilde zoen de sterke zomer komen. Dan staat mijn liefste voor de heg, hoort blijde slag en tierelieren, en al dat winters gooit ze weg in lucht van eglantieren. Om scherpe torens waait de wind, vol hoog verlangen, wonder hopen. Schouw op, mijn…

overal bordjes om je heen. “hier woon ik”, “niet aanraken”, “pas op, kwetsbaar”. naambordjes, waarschuwingen. zodat je zeker bekend en zichtbaar bent. verkleinwoordjes die je kleiner maken dan je bent. elke dag zie je me groeien. elke dag word ik sterker. de eerste jaren leerde ik hoe ik rechtop moest blijven staan. tegen storm en stilte…

Altijd valt het voorgeschreven blad in altijd weer andere warreling op het altijd weer meer of minder natte meer of minder tanige gras. Het is nadoen maar anders. Het is voordoen. ------------------------ uit: 'Dichter', 1995.…

Werd wakker met droom niet goed meer te zien. Om zo blijer verliet ‘k de zaal, kwamen de zon met alle groen en bloem me tegenmoet Liep langs ‘t kanaal. Dan vraag ‘k aan jou hoe de vlucht ging prompt krijg ‘k foto’s, film van klein vliegding jij achter stuur, je zoon ernaast Slingerend water onder jullie zie ik, de huizen en weiden.…

Een wolk drijft alleen boven dansende bloemen stilte vol lichtheid Als een wolk alleen reis ik langs heuvels en rivieren, tot plots mijn oog gouden narcissen in de wind ontdekt — een gezicht van dans en schoonheid onder bomen, beschut in hun boog. Fonkelend en vrij stralen ze als sterren, langs oevers waar tijdloze stilte het water bewoont…

ik wist de wolken klein te krijgen door ze met warme zonnestralen te beschijnen tot het strakste blauw nog nieuw van de intense kou tevoorschijn kwam zonder enige belemmering deed de zon haar ding gaf energie en licht aan de aarde daar waar wij al generaties lang wonen omringd door leven in een eigen biotoop steeds…

ik wist de wolken klein te krijgen door ze met warme zonnestralen te beschijnen tot het strakste blauw nog nieuw van de intense kou tevoorschijn kwam zonder enige belemmering deed de zon haar ding gaf energie en licht aan de aarde daar waar wij al generaties lang wonen omringd door leven in een eigen biotoop steeds…

het duikt in kleur voor me uit schots en scheef als een van de start al licht aangeschoten schaatsster loom wiegelend en de stevige koude bries van de zee kreeg zij mee langs hoge duinen is het heerlijk struinen met opgestreken vleugels in ornaat alarm altijd vol paraat want de vraat van de meeuwen is ongekend in…

het duikt in kleur voor me uit schots en scheef als een van de start al licht aangeschoten schaatsster loom wiegelend en de stevige koude bries van de zee kreeg zij mee langs hoge duinen is het heerlijk struinen met opgestreken vleugels in ornaat alarm altijd vol paraat want de vraat van de meeuwen is ongekend in…

Gele lissen bloeien in wijde kring, dicht opeen, zijn met hun wuivend helgeel reuze citroenvlinders op wiegende steel, licht beroerd door een reizende luchtzwing. Zoete geur maakt bij bijenzang een draaiing van kunstig gezoem en zacht zuchtengespeel. Om Noord-Brabants Putven ademt uit één keel een open én besloten bloemenring. De felle krans…

Wind raakt mijn wangen niet om te breken, alleen om mij weer te zijn De wind raast door de bomen als een stem in mijn borst, niet luid, maar diep — de aarde ademt door mijn huid. Soms vrees ik zijn kracht, maar vaker laat ik me meevoeren, want in zijn eigen taal hoor ik iets stiller dan woorden. De zee trekt en duwt als een kind dat te…

de oude vijver uitgesproken podium voor kikkers in love in het hoge gras trilt een klinkend kikkerkoor zang van hoog naar laag chansons de regret van niet gekomen liefde liedjes van verdriet blazend verlangen gekwaakte lamento blues qui embrasse qui? wie kust de kikker rondom de oude vijver van het Schuttersveld?…

Hoge bomen vangen niet alleen veel wind maar ook veel dierbare bevindelijkheid door de toppen van hun kunnen en de oneindige lengte van hun bestaan weten ze wandelaars te verbinden om in respect te zeggen wat ze vinden spontaan lopend met een speelse hond gaat de groet, het praatje over in gesprek met als eerste de verbazing over de bomen…

En door de lichtbegraasde wei, in 't vonklend kleed van d'ochtenddauw, komt flink en fris de fiere Mei en blaast de luchten lind en lauw. Lange bossen, heuvlen, vlakte en dal zwaait hij zijn groenen loverhoed en luidend' hymnen van kristal weerkaatsen wijd zijn morgengroet. Met goud van vlammen, nooit geblust, doortintelt hij de lentedag…

Toch zijn het altijd weer de bomen die ons beschutten en verstaan. De wereld mag weer eens vergaan, de mensheid zich te pletter dromen, zolang hun blaren ons omzomen, hun wortels in de aarde staan; -van Atman tot en met Brahman is niemand wijzer dan de bomen. Wie heeft er altijd alle tijd, wie blijft er eeuwig op ons wachten, wie vangt…

Bloesems dwarrelen als vallende gedachten in de ochtendlucht De bloesems openen zich in stil ochtendlicht, hun geur is pril, maar draagt al het zuchtje van verdwijnen. Bloemblaadjes vallen als ongezegde gedachten, de takken buigen terug naar hun kale oorsprong. Langs de rivier glinstert het water als bewegend glas, maar aan de rand kleven…

Natuurlijk moet ik mijn volkstuin opdoeken overdragen, verkopen, weg doen maar zo natuurlijk is dat niet voor mij rationeel kan ik het duiden maar emotioneel duld ik het niet dus gedraag ik me onnatuurlijk dan wel ineens, dan weer niet niet te vertrouwen, die Jan Krediet moeilijke man! moeilijk leven? zonder enige pil maar uitsluitend…

We voelden druppels terwijl het blauw en droog Keken omhoog en zagen ‘t smalle blad van wilgen waarop diamanten lagen glinsteren, verkoelend in de hitte In ‘t meer regende het drup voor drup Ik stond met open mond om op te vangen hoe de smaak Ze vielen in mijn nek, op handen, armen, niet in mijn mond ‘k likte mijn polsen af Als er…

De zon zei: "Dit is zonneklaar!" De kleine eikel lag er onhandig bij door een vreemde vogel uitgekotst dit alles guitig gade geslagen door een luie uil. "Niets is helder als de zon, de zon niets dan een felle flits in de lucht - 's nachts zijn er duizenden zoals jij - niets zo helder als het water klaterend in beken, het bekken…

Nu baant zich 't nat Een heimelijk pad, En tjilpt en fluistert, In bloem en blad Voor 't oog verduisterd. Nu dartelt vrij, Op gouden zanden, De stroom voorbij. Hij schuurt zijn randen Allengskens uit, En sleept de buit Van kleiner vlieten Geweldig voort; En golven schieten, Van ver gehoord, Langs 't rotsig boord. Nu vangt een dal…

Het grote loofwoud herbergt binnen zijn takken en twijgen allerlei klein leven dat ontelbare klanken uit vol blije verrassing vurige liefde of woede overwinning en nederlaag om zich telkens te verenen in de nuchtere adem die als tweestemmig koor door eiken en beuken waait.…

Aarde ademt zacht bomen fluisteren hun pijn stilte spreekt in rust Ik voel de aarde ademen onder mijn blote voeten, een trage hartslag, een fluistering tussen wortels en mos. Alsof ze stilletjes vraagt haar pijn te begrijpen— zonder woorden, alleen via het ruisen dat mijn ziel bereikt. De bomen buigen niet alleen voor de wind die hen kust…

Op een recht, zwart kousenbeen, dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen, staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhooggestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun aller-eerste dromen. Met hun smalle voet in 't gras, ingetogener en lomer staan zij later in de zomer na te peinzen hoe het…