Alle inzendingen van Laurent de Buisson

Het mag wel weer eens een purperen hemel zijn, waar de verzwegen verwijten rondzweven, want dan heb je niks aan romantisch kaarslicht. Terwijl dat pijnlijk poëtisch over zou komen, met van die schitteringen in de blauwe ogen, die van mij rood hadden mogen overstromen, als ze dan toch tranen brachten over de nachten dat de liefde ons bij de…

Willem opende de sluis destijds eigenhandig. Om zelf niet te hoeven graven, liet hij het onverzettelijk bloed stromen onder de laatste bruine laarzen. Geen verdediging, bleef altijd zijn verweer; hij werd veelvuldig geschopt en geslagen, zijn maag was leeg in de cel, in die dagen voor de uitspraak werd hij verkeerd behandeld. Onmiskenbaar…

Kon ik roerloos wegglijden uit de nacht; mijn dag begint zo waanzinnig fel. Al die ik vergeefs heb liefgehad, al wat mijn hart doet overlopen, door wat was, is de weemoed, omdat alles verloren gaat; huiveren heeft geen baat. Kon ik slechts de herinnering verlangen zonder blijmoedig begin, zonder stilte in de nachten, zonder begeerte. Ook…

Rond de rode tafel zongen zij over liefde en bedrog, door de doden omringd, zonder verwachtingen van deze laatste klucht. Rond de rode tafel zongen zij van heden en een toekomst, door hun menselijk verleden verblind, onder deze omstandigheden een laatste vlucht. Rond de rode tafel zongen zij van hoop en de kilte van het hart…

Een rots ziet zichzelf gespiegeld in het water zolang dat maar kabbelt en de zon in de goede hoek van de helblauwe lucht staat. En eventueel een enkel wolkje of een eenzaam blaadje drijft over, doorsnijdt de golfjes, rimpels in de spiegelstaat van het fossiele gelaat. Maar het mooiste beeld blijft, als alles stil stilstaat en…

Achter glazen muren het cirkelend zingen van duizendjarigen en laatstgeborenen; vanuit dieptezuchten een innerlijke keuring, wat zal verzinken in hoog biddend lijden.…

De man zonder geschiedenis heeft niet veel woorden nodig; de man met een sterk geloof zal bidden te midden van oorlog; de man die op de weg blijft, de strijd van het leven afslaat; de man die het zonder moeder als de meeste verweesden vergaat; de man die de onbekende is en dit voor immer blijven zal; de man die zijn naam vergeet…

Een ontheemde herinnering als de trappist op de fiets met het korte rokje achterop. Door die oogharen leven in het landschap waar de scherven waren komen te vervallen; alleen de seizoenen horen als het niet te onderdrukken verlangen om weg te gaan, en het versieren van de echte werkelijkheid als een beroep op de zinnelijke verbeelding…

Hij blijft zitten onder de lange uithalen waarmee ’t volk hem smeekt te komen; met verwende lijven en naïeve dromen verlangen zij naar vrede in hun leven. De vraag wat zij daarvoor willen geven, wordt ontweken door op hun gebeden te wijzen en hem met liefde tevreden te stellen en honderd kruizen te slaan. Aldus bezweren zij hem wel te verstaan…

En dan waren alle vogels plots daar Die mij van boven tot onder toezongen Die mij dadelijk beseffen deden Je kunt deze niet laten Alsook de zwarte rook De late rook voorwaar Een weigerende lucifer Zeker en vast was daar Dat zwaar occult signaal Sindsdien ben je een dienaar Een vrije metselaar van woorden De schone schoonheid vrijer Onder…