Alle inzendingen van KarelMaria

de wereld in zich laten vergaan alleen in blauw verdergaan…

laten we dan liefste vanavond in de donkere straten van het verdriet als struikrovers de tijd belagen laten we de tijd in ons ten onder laten gaan en tijdeloos enkel maar in blauw vanavond vonkenschietend samen verder gaan…

donker blauwt het blauw vibrerend diep aan d' hoge einders dezer blauwte blauw een leeuwerik tierelierend hoger almaar hoger aan de dood voorbij…

nauwelijks gedroomd in onze slaap zijn onze dromen ons ontlopen ons ontvlucht dromen zonder dromers nu wolkenflarden zonder lucht en wij de dromenloze slapers de dromenloze wakers wij slapen donker naast elkaar jij ergens in een of andere grijze stad en ik verloren in een of ander ver gehucht…

een vissersboot op zonbeschenen golven zijn vleugels uitgeslagen in gouden schittering ontvouwt de oude boot ons jeugdig hart…

in tijdeloze tijd vertikt de klok tevergeefs onze eeuwen traag geleefde tederheid…

zal ik dan maar de liefde zwijgen of zwijgen zonder meer elk woord gesproken of geschreven is dansen op een koord zal ik dan maar mijn gedicht als witte duif de lucht in gooien klapwiekend verdwijnt zij achter blauwe bomen of zal ik toch maar nog één keer voor jou mijn woorden laten dansen een valse triste een danse macabre…

mijn wilde zomerwind mijn stoute dromen jouw tere bloemenbogen de wilde rozen in jouw lavendeltuin…

en toen ik dan ben weggegaan - jij moest blijven waar ik niet blijven kon - en ik er niet meer was was ik dan nog bij jou zoals jij nog altijd bent bij mij zo nabij zo dichtbij zo dichterbij dan ooit…

de gaten in de blokkendoos van het verdriet zijn veel te klein we geraken er onze blokken niet in kwijt…

zullen wij dan dit laaghartig land verlaten neem ik je met mij mee naar de ijle hoogten naar de hoogste berg zullen wij daar ons hooglied zingen met elke stap gebalde kracht met elke ruk van onze lenden klimmen wij hoger in de steile wand ademen wij dieper vrijer gaat ons hart sneller lichter slaan slaapdansend koorddansend op ijs…

laat me dan nog als het wintert je uitgewaaide wilde zomerwind zijn de scheefgewaaide bloemenbogen de verwaaide wilde rozen in je stille witte wintertuin…

in het laagland terwijl de zon twijfelend het hooglied van de zomer voor ons zingt - wij spelen en dansen als een kind - beloert ons liefdevol de donkere vogel van het verdriet zijn klauwen ingetrokken nog zijn vleugels nog niet uitgespreid de kraaien blijven krassen maar vallen hier en daar al uit de lucht en de nachtegalen…

ik die zwarte matte ogen heb het altijd donker dreigt altijd ik ken maar al te goed de oeroude koele donkere vijver de steen zacht geworpen in het stille water de rimpeling maar bovenal het vreten van de tijd…

kom je liggen in het groene groene gras en kijken en kijken en voor je het weet val je met een zucht naar boven in mijn blauwe blauwe lucht…

nu nog na al die jaren vader hoor ik voor je inslaapt het wakend wiegen van je wakker hoofd mijn diepe denker mijn zachte reus mijn zoon…

zullen ze ons ooit belagen de donkere dagen de dagen zonder golfslag zonder zon de dagen van uitgeloogd verdriet de dagen dat we vroeg gaan slapen zonder ons af te vragen waarom zullen ze ons ooit belagen…

in het vangnet van de taal laten vlinders zich lichter vangen dan de donkere vogels van het verdriet in vrije val danst de woordendanser vlinderend het ochtendlicht tegemoet…

niet meer getekend door niet meer geketend aan vergankelijkheid vrij om uit te varen naar ons diepste blauw…

donker nu en stil het al te veel doorvaren watervlak beschut het fel gejaagde waterwild in de strengeling van schaarse struiken langs de waterkant teder ingebakerd geborgen nu bij haar haar heetgebakerd breekbaar kind…

in de wachtzaal van de tijd vertikt de klok teken aan de wand met vaste regelmaat de uren en wij die wachten wij kijken naar de klok ze tikt zo luid zo schaamteloos in onveranderlijke takt wij wenden onze blik af en wachten verder nu op het ritme van ons luid kloppend hart…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom van bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola onze zonbeschenen hoogtevlakten onze wouden donker diep onze oeroude koele vijver de steen het stille water het rimpelen van onze tijd…

toen de tijd bevroor ontwaakte hij met gesloten ogen verstard bewegingloos naast haar en luisterde ademloos diep bewogen naar haar zwijgend lied zij zag noch hoorde hem hoe kon ze ook anders in de ingevroren tijd…

samen dan gelouterd innig teder zijnloos elkaar zijn…

slaap zacht mijn geliefde vannacht in deze blauwe nacht in deze helderblauwe nacht mijn teerbeminde zal ik zacht terwijl jij slaapt bloemen blauwe bloemen terwijl jij slaapt mijn geliefde teerbeminde in deze heldere nacht in deze laatste nacht in deze laatste heldere nacht in deze laatste helderblauwe zachte nacht voor jou mijn teerbeminde…

de klimmer die nu gelukzalig nog - de top is zo nabij! - aan zijn laatste klim begint beseft opeens dat boven misschien de leegte op hem wacht of misschien toch niet…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

mijn verhakkeld ik een hoop opeen gesmeten planken de nagels steken roestig uit en toch in gedachten nog in gedichten jeugdig pezig onvermoeibaar de steile hellingen op verend naar jou of verjongd gezuiverd zorgenloos jouw eindeloze zee langs gaand…

afscheid nemen weer maar niet meer van elkaar ik van mij een beetje meer jij van jou een beetje meer samen weer een beetje meer…