Alle inzendingen van KarelMaria

en zij samen grijs geworden zaten samen op een bank en keken naar hun zee hun lucht was zilverblauw zilvergrijs glinsterden hun golven…

een vrouw een man oud en oud zaten op een bank en keken naar de zee en hij zag en zij zag dat hun zee weer de zee geworden was…

donker blauwt het blauw vibrerend diep aan d'einders dezer blauwte blauw het niet…

en weer jagen straaljagers hun stille witte strepen door mijn blauw…

en toch nog nu nu na al die jaren zeewee weer het zilveren zieden van mijn zee!…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

wij gaan lichtvoetig door het wervelend stof rondom ons het zomerend lover van struiken en bomen de heldere zang van vogels verdoken in het geurend groen de tijd l--------k oo----n--- e pt---i------n ----h --------d achter ons aan…

hier te moeten gaan in dit digitaal sterflokaal hier vergaan ver gaan…

tegen dit uitgehuild uitgehold uitgeloogd verdriet misschien de zee nog ... maar dan kleurloos zonder golfslag zonder zon…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

naar de zee kijken en zien wat je niet ziet…

vast in je schoenen staan rotsvast op je blote voeten op het strand staan en naar de zee kijken…

mijn boom spreidt vanuit het donker zijn takken open in het laaiend licht van liegende reclameborden ongezien ongehoord noordwaarts zuidwaarts glijden auto's in kolonne voorbij…

nu nog na al die jaren vader hoor ik voor je inslaapt het wakend wiegen van je wakker hoofd mijn diepe denker mijn zachte reus mijn zoon…

aan de fazant die ons maandenlang betoveren kwam ik mis je mijn fazantenman veel meer dan men een fazant missen kan…

donker nu en stil het al te veel doorvaren watervlak geborgen het fel gejaagde waterwild in de strengeling van struiken en vergaande autobanden…

mijn verhakkeld ik een hoop opeengesmeten planken de nagels steken roestig uit en toch in gedachten nog jeugdig pezig onvermoeibaar de steile hellingen op verend of verjongd gezuiverd zorgenloos mijn zee langs gaand maar ook de leeggeslagen mondholte met klemmende prothesen opvullend of kijkend naar mijn kleinkindje mijn hemelkindje…

de merel die fluit op het huis is veel meer dan het huis de merel wereld het huis hok…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom en bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola mijn wouden donker diep mijn zonbeschenen hoogtevlakten…

het weer is vandaag in een dichterlijke bui er ligt rijm op de daken de zon zal aan die dichterlijke aspiraties wel snel een einde maken…

gaande in dit koele nevelland geen hoek of kant geen weidsheid geen meerpaal geen anker rondom alleen het witte water rondom alleen mijn eeuwigheid…

ga liggen in het groene groene gras en kijk naar de blauwe lucht en kijk en kijk en voor je het weet val je met een zucht naar boven in de blauwe blauwe lucht…

dit lijf een hoopje nog van maag en darm van vlees en been en brein een arm gebroken in nog warmend gelig gras een buik gespietst op groenbemoste hoogterotsen dit lijf vol pijn dat wacht duldend en alleen als de dieren op de uittocht…

een vissersboot in zonbeschenen golven zijn netten uitgeslagen in gouden schittering ontvouwt de oude boot zijn jeugdig hart…

geboren worden als een blad uit een bladknop spartelen en dan een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte van andere bomen dromen sterven als een blad naar de aarde dartelen…

de zee is niet het lijfbezaaide zomerstrand de buiken verankerd in het hete zand de zee is niet hengelaars op de pier hangend aan hun stok verstokt de zee is niet vissersboten zwalpend op de groene golven gevangen in hun netten de zee is zelfs niet meeuwen die schreeuwen in de branding of een zon die ondergaat in zee de zee is alleen…

in de loop van ongeregelde getijden kolkend weg uiteindelijk tijdenloos langs scheve vlakken schuivend weg uiteindelijk afgevlakt de loopse tijd is uitgedrift het schuinse vlak is afgeschoven…

een man en een vrouw samen oud geworden zaten samen zwijgend op een bank in een zomerend park en hij zag hoe herfst in hun bomen sloop…

Anna, je bent nu vijfenzestig jaar geworden één jaar ouder, één jaar minder jong maar je weet het is maar schijn je was, je bent, je zal altijd zijn Anna van de bergen, Anna van de bossen, Anna van de zee altijd en veel langer Arnold van de bergen, Arnold van de bossen, Arnold van de zee…

langs stille bomen gingen wij in onszelf verloren in onszelf alleen alleen de regen ruiste en dan uit het niets uit de nevels omhooggeschoten langs het lover zweefde zij de hinde en wij de voorbestemde doden leefden wij even eindeloos leefden wij even niet alleen…