Alle inzendingen van KarelMaria

zullen wij dan dit laaghartig land verlaten neem ik je met mij mee naar de ijle hoogten naar de hoogste berg zullen wij daar ons hooglied zingen met elke stap gebalde kracht met elke ruk van onze lenden klimmen wij hoger in de steile wand ademen wij dieper vrijer gaat ons hart sneller lichter slaan slaapdansend koorddansend op ijs…

laat me dan nog als het wintert je uitgewaaide wilde zomerwind zijn: de scheefgewaaide bloemenbogen de verwaaide wilde rozen in je stille witte wintertuin…

in het laagland terwijl de zon twijfelend het hooglied van de zomer voor ons zingt - wij spelen en dansen als een kind - beloert ons liefdevol de donkere vogel van het verdriet zijn klauwen ingetrokken nog zijn vleugels nog niet uitgespreid de kraaien blijven krassen maar vallen hier en daar al uit de lucht en de nachtegalen…

ik die zwarte matte ogen heb het altijd donker dreigt altijd ik ken maar al te goed de oeroude koele donkere vijver de steen zacht geworpen in het stille water de rimpeling maar bovenal het vreten van de tijd…

kom je liggen in het groene groene gras en kijken en kijken en voor je het weet val je met een zucht naar boven in mijn blauwe blauwe lucht…

nu nog na al die jaren vader hoor ik voor je inslaapt het wakend wiegen van je wakker hoofd mijn diepe denker mijn zachte reus mijn zoon…

zullen ze ons ooit belagen de donkere dagen de dagen zonder golfslag zonder zon de dagen van uitgeloogd verdriet de dagen dat we vroeg gaan slapen zonder ons af te vragen waarom zullen ze ons ooit belagen…

in het vangnet van de taal laten vlinders zich lichter vangen dan de donkere vogels van het verdriet in vrije val danst de woordendanser vlinderend het ochtendlicht tegemoet…

niet meer getekend door niet meer geketend aan vergankelijkheid vrij om uit te varen naar ons diepste blauw…

donker nu en stil het al te veel doorvaren watervlak beschut het fel gejaagde waterwild in de strengeling van schaarse struiken langs de waterkant teder ingebakerd geborgen nu bij haar haar heetgebakerd breekbaar kind…

in de wachtzaal van de tijd vertikt de klok teken aan de wand met vaste regelmaat de uren en wij die wachten wij kijken naar de klok ze tikt zo luid zo schaamteloos in onveranderlijke takt wij wenden onze blik af en wachten verder nu op het ritme van ons luid kloppend hart…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom van bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola onze zonbeschenen hoogtevlakten onze wouden donker diep onze oeroude koele vijver de steen het stille water het rimpelen van onze tijd…

toen de tijd bevroor ontwaakte hij met gesloten ogen verstard bewegingloos naast haar en luisterde ademloos diep bewogen naar haar zwijgend lied zij zag noch hoorde hem hoe kon ze ook anders in de ingevroren tijd…

samen dan gelouterd innig teder zijnloos elkaar zijn…

slaap zacht mijn geliefde vannacht in deze blauwe nacht in deze helderblauwe nacht mijn teerbeminde zal ik zacht terwijl jij slaapt bloemen blauwe bloemen terwijl jij slaapt mijn geliefde teerbeminde in deze heldere nacht in deze laatste nacht in deze laatste heldere nacht in deze laatste helderblauwe zachte nacht voor jou mijn teerbeminde…

de klimmer die nu gelukzalig nog - de top is zo nabij! - aan zijn laatste klim begint beseft opeens dat boven misschien de leegte op hem wacht of misschien toch niet…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

zijn verhakkeld ik een hoop opeen gesmeten planken de nagels steken roestig uit en toch in gedachten nog in gedichten jeugdig pezig onvermoeibaar de steile hellingen op verend naar haar of verjongd gezuiverd zorgenloos haar eindeloze zee langs gaand…

afscheid nemen weer maar niet meer van elkaar ik van mij een beetje meer jij van jou een beetje meer samen weer een beetje meer…

tussen zon en zee elkaar ontmoeten elkaar ont-moeten en alles mogen met een toetje nog erbij?…

een man een vrouw aan zee alleen hij ziet de zee kijkt naar de zon die er niet is zij ziet de storm die aantrekt in het westen hij kijkt naar haar zij kijkt naar hem een vrouw een man op een bank aan zee…

de klok vertikt de tijd tot ze zich vertikt wij gaan tot we ons vergaan…

of ben jij nog altijd voor mij een verre moeder ik voor jou een breekbaar kind zijn wij elkaars gemis elkaars ontbreken ik je molen jij mijn wind laten wij dan maar de wilde wintertuin verlaten de verdwaalde lichten in het duister de gestolde lavastromen de blauwe bloemen en samen in tijdeloze traagte terug naar de zomerende…

uitgewoond aan de tijd voorbij zullen wij dan elkaar ontmoeten in de wilde wintertuin waar alleen maar blauwe bloemen bloeien draag je nog je lange zilveren haren uitgewaaierd over je ranke blanke schouders kraken je gewrichten nog altijd harder dan de mijne kijk ik nog door watervalgordijnen dreigt het altijd donker nog of zijn wij…

als zwarte vogels niet uit wolken zouden vallen of uit bomen zelfs als ze niet laag over de aarde zouden gaan vliegen of zich te pletter zouden storten soms dan zou ik naast je blijven in de ontharde tijd maar nu moet ik gaan waar niemand me kan volgen intens alleen maar niet verlaten in dit koele nevelland rondom geen hoek of kant…

zon en zee kunnen niet zonder elkaar zonder elkaar schitteren ze niet tijdelijke wederzijdse verblindingen nemen zij erbij…

dit jaar zal ik je geen gelukkig nieuwjaar wensen ik wens je een gelukkig nieuwleven nieuwe schoonheid een nieuwe liefde een nieuwe zon in gouden schittering ontvouwt jouw oude boot zijn jeugdig hart ik wens je voor de rest van je nog lange jonge leven een leven vol vreugde vol geluk een leven zonder zorgen zonder ziek zijn zonder pijn…

diepzinnig dromen er de bomen en de bloemen bloeien blauw rode vogels wonen er verscholen in geurend gletsjergroen hun zang klaterende klanken een wilde bergrivier en wij de voorbestemde doden wij gaan - lichtvoetig samen - in wolkjes wervelend stof de tijd loopt hinkend achter ons aan in Meran…

weg van elkaar elkaar het dichtst nabij…