Alle inzendingen van Florian van Driesteveld

Nooit kan ik een keer mezelf zijn hoe ware liefde voelt zal ik nooit weten het einde van het nachtboek ben ik vergeten mijn oude haven is een bloedende wond geheime gedachten zeggen nee tegen het bestaan stille duisternis, gebroken maskers, vastgelegd hoe echte liefde voelt heb ik nooit gekend gedachten zijn geschonden geniale beginsels…

Verlang naar nieuwe dromen waarin ik mezelf kan zijn wijs genoeg om te kiezen wat ik wil op meisjes maak ik geen indruk alles mag je tegen me zeggen alleen wanneer jij dat wilt over mijn hele lichaam kippenvel ik doe mijn eigen ding nu want niemand mag het weten dat ik de taal van jouw ogen begrijp ik blijf bij je, tot in de allerlaatste…

De dood voelt bloot alsof het zwembad van het leven slechts een smalle sloot is en geen bruisende rivier zoals hier met bier je leest Kafka aan de waterkant terwijl ik blonde Kuifje verken met jonge jenever in een borrelglaasje er is geen vragen meer naar het waarom en hoe of wat we zijn licht beschonken door alle overvloed…

Roman uit Pavlodar in welke stadsbuurt leef je droog jij jouw tranen, geef je luwte aan de oevers van de rivier met het abominabele schaduwspel van ruwe liefde zonder plezier heerser in het intieme droomrijk van de hartstocht in het zomerland in welke tuin zaai jij de bloemenvelden tijdens welke nacht ontmoet jij nieuwe helden in welke…

Je probeert het verdriet te relativeren maar in gedachten is er een verlaten land waar burgers uit gevlucht zijn door oorlogen mensenkennis in armoede moest leven een zuchtend zomers landschap strekt zich uit in groen zwijgen het liefdeshart wordt onrustig onder helder licht van de zomermaan de geur van takken witte rozen afscheid van een…

Er bewegen stille blonde mensen in de geschilderde hoofdstad van een onbekend land voor de verdwaalde kwast naast een onbemind bed het schilderspapier wacht geduldig op een nieuwe natte verfstreek en groene bossen vol natuur onder een strak gestreken lucht beamen in dat stille verdriet tranen die de verf verdunnen voor oude mensen…

Het dunne penseel ontmoet een nieuw stralend palet van blauwe lichte kleuren in iedere druppel hemelwater het penseel streelt het papier waar warme liefde haar heldere momentum heeft het lichaam schuilend in vertrouwde emoties het dunne schilderspenseel aait zacht papier ze schildert regen omdat het regent met het natte…

een zuchtend lentelandschap strekt zich in groen zwijgen langs ruwe rivieren strelen penselen de harde huid van het witte linnen een verlaten boerderij doekt op naast witte bergen in geverfde sneeuw kabouters spelen met metaforen in het holst van de donkere nacht in een dorp zonder straatnamen onder het licht van een lantaarnpaal…

wolkenluchten bewegen interessante schaduwen toeristen beleven fotografie in de binnenstad intenser plaatsen ze zichzelf naast sokkels, standbeelden bronzen schrijvers op de bruggen in de ideale onbezorgde stad poepen duiven op mat brons…

de houten schildersezel heeft kromme dagen gekend een groen landschap op zijn grijze rug ooievaars achter de heuvelmaan en bittere verf op een studiedoek vol ambachtelijke smurfen en lachende zwervers…

het grijze potlood heeft een eigen wil gekregen om sterren te tekenen boven kale verlatenheid in een land zonder horizon gelokaliseerd zonder kleur en niemand die de liefde proeft in de wonden van het oude grijs…

er groeit een dorp bij een kerk dicht bij jouw hart staan koeien in de weide je staart verlegen naar een veranderd landschap op het natte schilderij iets goed observeren naar onbevangen waarheid is belangrijk, zeg je en niemand spreekt jouw verfkwast tegen in de groene boezem van de vergeten stad…

Er lopen donkere schaduwen samen met haar door zonnige straten ze kent de namen niet van de ganzen die haar vergezellen in de arme stad deze stadsbuurt geniet bekendheid vanwege de kakelende kippen de donkerbruine schapen en het gebouw dat op een schip lijkt vroeger was hier een bruine kroeg met een telefooncel op de hoek en kroketten…

Het is werkelijk verontrustend dat je mijn naam niet kunt onthouden dat je me Bernard noemt in plaats van Hans het is in mijn dromendans die vitale werkelijkheid van jeugdig falen onbevangen in toekomstig dralen maar ik geef niet op er is nog voldoende drank om op te zuipen er groeien nog stille bloemen in de dakgoot van de tempel…

Diep in de nacht schrijf ik je als een eerste verkenning in het duister van de tederheid handen die naar een rivier zoeken waar ogen langs oevers dwalen romantische overwegingen in dit leefgebied vol tranen overstromingen, mensen in nood terwijl jouw hart roept om vreugde liefhebben tot diep in het nachtboek tot aan natte ochtenddauw in…

Nu als aspiratie in de nacht in diep zwijgend verlangen naar jouw stoere schoonheid zoek ik de vitale betekenis van onze prille vriendschap onbeschreven zodat we samen verder kunnen schrijven over liefde het leven en de oorlog een ruwe diamant nog ongeslepen is jouw spiegelbeeld in de rivier Irtysj.…

luister vrijwel onbewogen naar de avondwind in maart in gesprek met de geesten gestorven mensen in de verte luister naar verhalen over liefde alsof het verleden onbestaand is weggevaagd met vragen in onverstaanbare taalbarrières het alleen zijn is te dragen.…

Er is geen vragen meer naar het waarom waarover vragen is geschreven je bent hier bij mij in leven mysterieus tot aan de dageraad na de reis vond jij de thuishaven waar je de muze weer kunt laven nu ook de spiegel is verdwenen wil jij van mij een antwoord lenen wat zal ik voelen als jij gaat laat ons de liefde nu bedrijven ik wil geen…

Grijs komt tot bloei door eigen groei in een wild en onbedorven landschap door de nabijheid van het spiegelmeer afstand speelt een belangrijke rol door fraaie melodieën van liefde in het stilleven van deze wereld er vallen gitzwarte schaduwen over prille liefdesaffaires aan de groene rivieroevers oriëntatie is van levensbelang wie geen…

Open me, lijkt ze nu te fluisteren en ik neem aan dat het een lied is ze drinkt champagne en lacht breed over de canapé waarop ze naakt ligt mijn waarneming faalt niet het is mij bijgebracht zorgvuldig te handelen bij het openen van een vrouw de januariavond kleurt van grauw naar donkerblauw een tweede fles ligt in mijn handen Sylvie…

De maan maakt helse uren door tussen het hemelvuur van de demonen niemand heeft de leugen terug gepraat en de lammeren blaten tussen de bomen het bomenlandschap ligt onder het sterrenbeeld van de duivel die denkt dat hij gewoon mens is maar niets onmenselijks is de mensheid vreemd wanneer hij zich misvormd in eigen wanen woede kijkt voor…

Niets kan je weerhouden in diepe stilte van het zwijgen naar nieuwe leegte te zoeken je zit vol met emoties hormonen gieren in je keel je moet het kwijt niets houd je tegen om de werkelijkheid in stilte te verkennen nu het vele nieuws om aandacht roept is niets tenminste iets dat niet zomaar uit een waarheid de meest onzinnige…

Je probeert het einde te begrijpen van een liefdesroman die je leest tijdens de nacht van duister zwijgen de heldere ochtend nog lang niet in zicht het is begin december, donkere dagen het gevoel van louterende eenzaamheid de uren van hoofdstuk naar hoofdstuk de ogen vermoeid door het lange lezen onderweg in de decembernacht een herinnering…

Je probeert het begin te begrijpen van een wonderbaarlijk vers gedicht dat gaat over echte liefde en genegenheid het einde van de nacht nog lang niet in zicht het is november met die stille momenten wanneer de herfststorm is gaan liggen alle contact met de wereld voorbij dromendans in kalme eenzaamheid onderweg in de novembernacht naar…

Ze zingt als de donkere duistervogel op de late middag van een vrijdag nu het gedicht weer van de lezer is probeert ze de energie te bevatten onder herfst en regenachtige twijfel in herinneringen opgesloten ligt er in de laatste zin als een klein geheim besloten even niets en dan stilte.…

Je schrijft zonder de passie te herhalen van de heldere stem uit de spelonken van het duister je spiegelt jouw verlangen aan bescheiden vriendschappen de eenzaamheid compleet je fotografeert mysterieus oude bomen in nevellichten vaak vertwijfeld serieus je projecteert jouw behoeften in probeersels en gedichten tekent met een loodgrijs…

Toen de maan de eerlijke spiegel van mijn dromen was ik eerzucht vond in puur geluk toen nam de rivier mijn spiegel mee naar het onheilspellende van de machtige zee; Nu geeft de rivier mijn spiegel terug heb ik mijn rugzak op mijn rug bomen en wolken als kameraden volg ik de golven vastberaden.…

Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

Toen de maan de spiegel van mijn dromen was ik eerzucht vond in puur geluk zag ik de bomen als kameraden de natuur niet langer als knecht toen we struinden over de paden werden alle dromen superecht toen de wolken voor de maan verschenen leek het geluk weer plotseling verdwenen.…

Hier, draag mijn hart maar naar de zee ik kan er verder niets meer mee en voel me rot in dit verdriet de eenzaamheid die trekt me niet ik weet niet waar jij nu vertoeft en of jij ook de weemoed proeft door wat wij samen nooit verklaard in het verleden hebben gestaard.…