Alle inzendingen van Akbar Ilbegi

Ik moet opnieuw bedenken wat het betekent lief te hebben, wanneer zelfs de dictator zegt: Ik hou van mijn volk. Achter mijn oogleden ligt een muur van dood. Toch adem ik nog steeds, ik loop, ik heb woorden, en ik dicht. Het leven is mooi omdat ik de dood heb aanvaard. Maar nu, als ik terugkijk, begrijp ik hoe diep ik het leven…

In de echo van oude woorden leeft nog altijd het beeld dat vlinders verbranden in de vlam van liefde, dat meisjes van veertien de volle maan zijn in de hemel van mannen. Ik was een vlinder. En toen ik vloog, wierp ik mij tussen nieuwe woorden, in het diepe, om te ontsnappen aan het vuur. De roes van het verleden trilt na in deze…

In deze middernacht glijdt mijn hand van borst naar borst, terwijl jij, half dromend, nu en dan fluistert: O, mijn konijntje, je speelt als de nacht valt, omdat de slaap je niet vinden kan. En ik laat het toe, omdat ik geloof dat liefde lijden is. Buiten tikt de regen, een zacht wiegelied voor het konijntje dat stil op jouw buik…

In Groningen, dan weer in Utrecht of Amsterdam, zoek ik jou op. In elke stad denk ik je te zien. Maar als ik nader, ben jij het niet. De kille wereld vraagt om perfectie, zoals ik verlang naar straten en pleinen gevuld met jou. En ja, ik werd bang toen je eens zei: wie vandaag nog leeft, kan morgen al dood zijn. ***…

De lucht is half bewolkt, als een halfnaakte vrouw, met een huid van vaalblauw. Zoals altijd dwaal ik af in poëzie. Moe, maar onafgebroken keer ik terug naar woorden, alsof zij het laatste zijn dat me nog vasthouden. Een stil stel uit Suriname zit tegenover mij. Hun zoontje doet me denken aan de jonge koning van Nederland – maar dan…

In de zomer wandelen we bij zonsondergang, langs koeien en paarden, stil grazend wolken uit de blauwe hemel. Elke dag lopen we samen rond het Roege Bos. Soms fluisteren we over onze herfst en vragen ons af: op welk land zullen wij vallen? Gisteren, onderweg naar huis, struikelde ik plots en viel zacht in de bladeren. Ze hielp…

Wind. Tarwearen richten zich op. Ik zie mijn schaduw een sikkel. *…

Een gevluchte dictator schrijft poëzie over zijn eigen lijden. Hij wil zich dichter bij het volk voelen — al was het maar op papier. Ik draag mezelf, schrijft hij, op mijn schouders, als een huis dat ik bewoon. Ik ben mijn eigen god. Ik voed mijzelf op, tot ik terugkeer en opnieuw besta. Voor de spiegel spreekt een stem in zijn…

Hangend aan een hemel, een hoge, blauwe muur, kan ik mijn ogen niet afhouden van de naakte vrouw — liggend op een bed van witte lakens. Haar buik: rond als van een vrouw die maanden draagt. De rechterarm geheven, de linker rust op een kussen. Ik zie hoe ze haar hoofd draait en mij aankijkt. Steeds weer trekt ze het laken tot net onder…

Twee oude vrouwen onder een cipres. De een legt haar hand zacht op de schouder van de ander, met een glimlach. Misschien is het slechts een teder gebaar, of liefde die nooit mocht bestaan, of misschien een metafoor voor eenzaamheid. De zon van augustus strooit haar laatste licht over hun wazige gezichten. ***…

Ik zet mijn computer aan. Ik wil schrijven in de taal van mensen met een koning, en met dichters als Rutger Kopland. De zon, het zand en de zee zijn mooi. Mijn vrouw smeert mijn huid in. Op de websites van Radio Farda en ook op nu.nl staat geen goed nieuws. Misschien ben ik wel de gelukkigste vluchteling — al voelt het niet zo. Ik ben…

Het is oorlog. Zelfs de vogels lijden. Van honger vallen hun vleugels zwaar naar beneden. Ze kunnen nauwelijks nog vliegen. Je tast in het duister over wat er is gebeurd. En je kunt niets doen. Op tv maakt iemand zich zorgen: ‘Ik ben bang dat ze straks uit de lucht vallen. Op de kinderen.’ ***…

Er hangt een spiegel in de hal van mijn hart. Daar zie ik mezelf vervormd, met ogen vol storm. Hij fluistert, als een minnaar: “Laat mij zingen. Geef je adem aan de dood, liefde, kus mij zoals je ooit God kuste.” **…

Ik zie mijn moeder in de tuin. Ze staat daar, kijkt me aan alsof ze niet beseft dat ze gestorven is. Haar stem weergalmt tussen de bloemen: ‘Waar ben je, lief kind, waar ben je?’ En ik, in stilte, pak mijn koffer voor de terugreis, al weet ik niet meer waar haar huis is.…

Ik greep jouw hand vast in de mist vol verborgen wolventanden. Onze ogen kenden de nacht, maar niet de grens naar vrijheid. Noch gebed, noch poëzie kon de angst tot zwijgen brengen. In de duisternis fluisterden we elkaars naam, een klein verzet tegen het moment dat de wolven, ineens ons zullen terugroepen. **…

Daar, rennen de paarden over de groene vlakte. En de wind galoppeert door haar haren, alsof een paard in haar daar wil zijn, vrij en ongetemd.…

Elk woord is zwanger van een nieuw gedicht. Wanneer je in de verte kijkt druppelen woorden uit jouw ogen. Als je verliefde gedichten wilt nodig mij dan uit in je bronnen. ----------------------- Noachs Kat, 2000.…

Zij is het leven vrij van vrijheid de tijd vrij van dwang. Zij is het begin het symbool van onuitputtelijke versheid zoals water en het water de moeder van God. Hier drijft de geest van Mahsa op het water. hoewel het water een woord is, zoals de hand bij de hand huid op huid door liefde.…

Ik ben hem verloren in mijn land plotseling heeft een hand hem opgetrokken, ik heb hem boven even gezien als een licht. Toen hij weer van boven naar beneden viel, hij was hem niet hij was nog steeds kwijt. Hier in Amsterdam ineens zie ik hem weer. We lopen naar huis hand in hand ik zal hem nooit meer los laten.…

Soms zoek ik in mijn droom naar een woord en ik weet dat het niet bestaat ik kan het niet toveren Soms zie ik iets dat ik zoek ik leg mijn hand erop ik voel het zacht, zacht als licht als liefde meer als licht Ik word wakker en ik zie het licht, liefde, ben ik wakker? ik twijfel.…

Als wij samen oud worden, zeg ik, worden wij gelukkig, als twee kinderen, verliefd op elkaar, op het etmaal, op de herinneringen op de eerste slaap, weet je nog, op het allerlaatst, op onze dood. Gisteren droomde ik, zegt zij, dat mijn lichaam dood was, zwaar als een steen, mijn handen als wormen, zogen bloed uit mijn tong uit mijn schouders…

Ik schrijf een stoel onder je naam zodat elke mens die komt erop zal zitten zitten om te leren opstaan.…

In de schaduw van mijn gedicht drink ik wijn het is herfst de woorden vallen. Ik zing: ‘Oh, was er in mijn vaderland maar zulk een schaduw.…

Nu moet ik me iedere dag verliezen in altijd dichten zoeken naar die gelukkige blik van mijn vrouw die toen achttien jaar oud bijna een tiener moeder was. Nu reis ik iedere dag langs de nevelige dagen opzoek naar die blik.…

Ik schrijf regen regen regen regen totdat de zee stroomt tot aan onze hoofden toren tot aan onze maan. Ik schrijf de aarde als een traan op de wangen van God.…

De kat draait om de vissenkom de vis zwemt zorgeloos in een stuk zee. Ik denk dat de vis de schoot van de zee is vergeten. Het is nacht ik zwem net als de vis in een stuk zee.…

Een vlinder cirkelt om de lamp van mijn kamer. Wanneer ik het licht uitdoe verdwijnt de vlinder op zoek naar een andere lamp. Ze trekt een gekleurde streep van verlangen op mijn vermoeide ogen.…