Alle inzendingen van Peter Paul J. Doodkorte

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…

(Een poëtische destillatie van Ricardo’s verhaal) Er was een tijd dat de wereld scheef hing, dat achterdocht mijn schaduw was en angst mijn adem stal. Mijn hoofd een storm, mijn hart een kamer zonder raam. Ik viel – vier keer zelfs – en iedere val liet een litteken van inzicht achter. Tot ik, tussen medicatie en muren, stil werd. En in dat…

We hoeven elkaar niet simpelweg te winnen, geen woordenstrijd, geen glans van gelijk, maar een zachte blik, ruimte voor twijfel, liefdevolle rugwind voor ieders verhaal. Laat de ander anders zijn, laat het hart zich openen: niet de drift tot overtuigen maar het spreken zonder eisen, het haken naar respect, heel gewoon…

Onder stenen gewelven van eeuwenoud leer, waar Michaël waakt en stemmen fluisteren langs glas, zit ik in banken van een vergeten kapel, in de Domschool, waar de tijd zich geduldig plooit. Moeders hoop, een fluistering in het duister, “Doe beter, klim hoger, je kansen zijn geteld.” Maar cijfers knarsen als molenstenen in je hoofd,…

Het gordijn van mist houdt alles op afstand, verdriet druppelt binnen, waait door kieren terwijl ik vul, plak, schraap, en ploeter om het huis bewoonbaar achter te laten, de rug pijnlijk van het dragen en het hart moe van het bewaren. Onder woede broeit een kwetsbaar weten, namen spoken rond, gebeurtenissen ontwijken preciesheid, schuld wijkt…

Ik volg de kaarten, laat ze spreken, geheimen van mijn ziel ontwaken op YouTube-schermen, in nacht en daglicht herken ik echo’s die ik zelf ooit maakte. Tussen de regels fluistert mijn blauwdruk, een toekomst die zich zacht ontvouwt — wat ooit verzinsel was, wordt werkelijkheid en zelfs het onbekende voelt vertrouwd. O God, welk pad zal…

In riet dat zacht de waterkant omarmt, waar zon en wind elkaar beminnen, verbergt zich stem en ziel zo teder, een vogel klein, maar groots van binnen. Hij vlecht zijn nest van dunne draden, van riet en pluis, een wieg zo fijn, waar leven wiegt in groene schaduwen, een schuilplaats aan de waterlijn. Zijn zang is niet van groot vertoon, maar…

Stenen onthouden – zoals het brein herinnert, bewaart, laag over laag. Ondergrondse stromen van oude angsten, een bed van trauma’s waar het vertrouwen siddert. Plots de eruptie: brein als vulkaan waar dromen, wanen uit de lava worden geboren. De lucht vol vreemde sterren, verhalen die dansen tussen dimensies…

De bloemen ademen zacht hun geur, maar niet ieders neus vangt ze. Een gebouw glinstert in de verte, vol ramen, vol schittering, waar piepkleine mensen bewegen, zichtbaar enkel voor wie kijkt met andere ogen. Een lage toon trilt in de kamer, een zoemend ritme dat meebeweegt met gedachten— onhoorbaar voor de ander, maar…

Een woord als een routekaart vol belofte van orde, een bakensysteem in chaos, structuur in wanhoop— veilig klinkt het, maar soms wordt het een tunnel zonder einde, waar je alleen nog loopt op automatische piloot. Toch, als het samen gemaakt wordt, kan een protocol fluisteren: “Hier is houvast.” In het ochtendritueel…

De nacht te lang, twijfel als metgezel, een flat white als houvast, bloemen en fonteinen tegen de leegte in mijn hoofd. Ik wachtte hem, de man die eens luisterde toen de wereld kraakte en mijn zoon verdween in stilte en onmacht. Zijn fiets op slot, zijn ogen open. Ik sprak in flarden, vulde de stilte met broze herinnering, met woorden…

Ik sliep, een Doornroosje in nachtmerries, gedronken van gedachten die mij bezaten. Een krankzinnige aap, kogels van paniek ratelend door mijn hoofd, ik dacht dat ik hem wás. Tot mijn ogen knipperden, een scheur in de trance, en ik mezelf zag — niet de storm, maar de getuige ernaast. Mijn dierenbrein schreeuwde “Pas op! Alarm! Crisis…

Een motorfiets, verboden vrucht uit Eden, glanzend verleidingstaal, maar waardig slechts wie ook de wortels kent. Ik was een kind dat schroefjes losdraaide, dat vallen en opstaan vertaalde in vertrouwen – Willie Wortel in een schuur vol vonken en hoop. Maar de markt leerde de kunst van breekbaarheid: lampen die doofden op afspraak,…

Ergens, tussen de schemer van geest en kosmos, ontspringt een vonk die wij psychose noemen. De een zegt: ziekte, een breuk in het denken, een val uit de werkelijkheid. De ander ziet: een opening, een oude deur naar mythen en stemmen die ooit profeten, sjamanen, zieners heette. In de waan gloeit soms wijsheid, een ander soort weten,…

Waar ga je heen als je geen gebroken been hebt maar een gebroken hart vol andermans pijn? Ik draag stemmingen als ongewenste gasten in mijn borst, ze fluisteren, razen, en ik dacht lang dat ze van mij waren. Tot een zachte stem vroeg: “Is dit jouw wantrouwen?” En ik wist: nee. Het kwam van de ander, zijn last, zijn koorts, zijn vermoeidheid…

Morgen tikt de klok weer hetzelfde uur, de dag waarin jouw licht verdween — toch brandt dat licht nog steeds in onze harten een warme vlam die nooit helemaal dooft alleen misschien ons anders schijnt. Danny, in lentes nog jong, viel jouw stem stil viel maar jouw lach woont nog in de keuken en in kieren van de trap; je bent onuitgesproken de…

Je kwam met stem en lach een meisje van veertien, op een podium groter dan jijzelf, vol ook al van warmte en moed. Rotterdam klonk door in jou – eerlijk, ongepolijst, een toon die niemand kon veinzen, een stem waarin thuis bestond. Je gaf je hart aan lied en rol, aan cabaret, aan musical, aan avonden vol herkenning waarin…

Ik draag een toestel in mijn hoofd, een scherm vol namen waar geen lijn meer doorheen wil gaan. De contacten staan er nog, maar ik hoor ze niet, zij bereiken mij niet. De stilte rinkelt luider dan geluid. Soms doe ik alsof – alsof er bereik is, alsof er woorden vloeien – maar de batterij lekt leeg in mijn hand. De reparateur probeert…

God, bron van troost in nacht en dag, Waar liefde woont en een fundament was, Mijn hart kende U, mijn ziel vertrouwde, Uw geest droeg mij, als een berg die niet vergaat. Met open handen, biddend onder sterren, Zocht ik wonderen, vond ik kracht in gebed, Levende hoop die deel werd van mijn verhaal, Een plek in het plan, de wereld…

Wie ben ik, waarheen? In lege nachten dwaal ik, Gedachten zonder einde, Schaduwen over mijn brein. Vader, o zieke sterveling, Waar ga je straks verloren? Godsdienst die zich telkens buigt, Zoekend naar een geest in stroom. Rusteloos, ik jaag de slaap, Levensvragen spoken, Muziek dempt slechts de stilte, Het hoofd een…

over niet gehoord worden Er was een tijd dat spreken alleen nog leek op schuilen – waar woorden fluisterden in beelden en stilte voorzichtig ademde tussen wat nog niet begrepen kon worden. Langzaam vond een stem haar aarzelend begin, ruw en broos, gedragen door schaduwen van hoop. Een knik, een schema in verstillen, iemand die luisterde…

Een ommetje, voor een teckel die traag de tijd meet in plassen en geuren van gisteren. Een vrouw, laverend tussen dozen en herinneringen, ademt de avondlucht alsof het hoop is. En dan— een glimp, een gezicht dat niet meer in haar heden hoort. De psychiater. Zijn naam, een sleutel naar een deur die nooit dichtviel. Ze groet, woorden…

Ik vraag het de stilte: Wie ben ik? De muren antwoorden niet. De bank, het bed, ze houden mij vast in dagen zonder richting. Ik was iemand, ooit. Een ambtenaar op weg, met een tas vol plannen, treinen die sporen trokken door een leven met structuur. Ik kende mijn naam, ik wist mijn doel. Nu draag ik alleen een echo, een waas van herinnering…

Tussen touwen en gebouwen van de stad, Klimt hij omhoog, met stoere jas en modderspat. De denim donker, de laarzen zwaar, Ontdekt hij het avontuur, keer op keer, jaar na jaar. De handen warm in wollen handschoenen gestoken, De blik naar voren, nooit gebroken. Grijsblauw daglicht, de lucht nog fris, Hier ben je vrij, waar de wereld…

Ik ben een ziel, geen grens, geen hiërarchie, een ademtocht van oorsprong, een stroom in harmonie. Geen ziekte, geen waan, maar een weten zo stil, een fluistering die zegt: “Je bent wie je wil.” Ik heb vleugels gevoeld, ooit wijd, ooit vrij, tot ze mij werden ontnomen, ik bleef achter met pijn. Ik zag de aarde van boven, niet meer dan een bal…

Op een warme avond, wachtend op de oogstlijst, Begin ik al te dromen van bladeren en geur. Bieten rood en geel, prei en knoflook, zo fris, Een mand vol beloften, vers en puur. Samen plannen we gerechten vol tuinleven, Sla voor de lunch, andijvie voor de vrijdagstamp. Elke groente kent z’n eigen dag en streven, Een ritme van delen…

Soms vertraagt de tijd, wanneer stilte zich vleit over de wereld en de tijd de dag dat moeders handen rust vonden en haar ogen sloten – de ogen die jou ooit voor het eerst zagen. Wat blijft is helder, het stille licht van herinnering: een glimlach, onuitwisbaar woorden die zich nestelen in de kamers van je hart, de geur van thuis, de warmte…

Achttien keer heb je de zon omzeild, van klein bijzonder wonder met blauwe-bruin gesluierde oogjes tot leeuwenkind met vlindervleugels, dat soms zacht landt op een klaproos en soms vol vaart tegen de wind in danst. Je bouwde ooit forten van dekens, nu bouw je aan jezelf – met meningen die durven, twijfels die leren, een hart dat groter is…

Fluisterend in het hol van stilte, waar waarheid glipt achter verse beton-muren, daar leefde jij in schijnvrede, zacht verhuld, gehuld in geheimen van familie-fluister. De woorden die nooit mochten klinken, verweven in angst en loyaliteit, zij schoven jouw pijn in het duister— verloren, maar levend in verborgen verdriet. De stilte was een…

Onder een tafel van glas werden woorden begraven, keurig gevouwen tussen servetten en familiefoto’s waar iedereen lacht. De vrede was van porselein, glanzend, maar met haarscheuren die alleen jij zag. Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht tussen breken en blijven staan. Ze noemden het liefde, maar het rook naar angst en het klonk…