Alle inzendingen van Peter Paul J. Doodkorte

We willen lichter lopen, minder dragen dan de richtlijn ons voorschrijft. In de spreekkamer tikt de tijd anders dan in een lichaam dat verlangt naar vrijheid. Onderzoekers verzamelen verhalen, cijfers, jaren - Wunderink die hoop vond na zeven winters, Chen die waarschuwde dat te vroeg loslaten kan breken wat nog niet geheeld is.…

In het hersencafé waar wachtenden hun gedachten neerzetten als jassen over een stoel, haalt Jim mij op. Hij weet de weg en ik ook - al is het een weg die kronkelt door twintig jaar van stemmen, vragen, schaduwen. Aan de houten tafel staan twee vreemde apparaten, stil als dieren die niets verklappen. Vandaag ben ik stabiel genoeg om niet…

Stel je een stem voor die fluistert in je nacht, woorden als koude vingers langs de kamers van je hart. Een stem die niet loslaat, ook niet als je dat wilt. Langzaam kantelt je leven, relaties vallen, werk verbleekt, je zoekt uiteindelijk hulp - soms pas veel te laat. Dan begint het andere geluid, een film van menselijkheid en macht die…

De wereld kleurt oranje, iedere straat, elk plein hoopt op een toekomst zonder angst en zonder pijn. Licht gloeit in ramen, gebouwen schitteren fel – diepgewortelde hoop breekt door elke innerlijke vesting. Oranje als zonsopkomst, de dageraad na de nacht, een uitroep, een stille schreeuw, een kracht die ons ontredderd. Wij dragen de…

In het schimmige licht tussen stemmen en kosmische agenten, hang ik in de elfde ronde, murw gebeukt, uitgeput — een bokser op zoek naar adem in mijn eigen hoofd. Spoken dringen zich op, mes, glas, kokend water — littekenlijnen van strijd en overleven. Toch, daar, op het randje van verdwijnen, vind ik zorg, handen die vasthouden alsof…

Een stem in mijn hoofd vervulde ooit de ruimte met lente, maar werd drukkend – één woord: mislukkeling, golvend door de dagen als een schaduw. Ontwaken in een lijf dat niet meer van mij was, koffie smaakt naar bitter en kruidig maar kon mijn hart niet bereiken. Kinderen glimlachten – de zon scheen onbewogen voorbij. Was dit alles – beton…

Ik kwam binnen met zachte voeten, twijfel nog als jas om mijn schouders. De muziek was luid, de blikken fel en vriendelijk, alsof iedereen al wist hoe je leeft met open armen — en ik nog moest beginnen. Maar ergens, tussen adem en beweging, trok iets ouds in mij wakker: het meisje van acht dat lachte om handklapspelletjes, dat danste…

In de stad waar straten fluisteren en mensen soms te stil worden, liep zij - met een hart dat groter klonk dan welke raadszaal ooit bevatte. Ze raapte schaduwen op, blies er zachtjes licht in en noemde dat geen werk, maar plicht, of gewoon: menselijkheid. Ze kende de gebaren van gebroken handen, hoorde het trillen van stemmen die niemand…

In het ochtendlicht ritselt stilte, waar takken spiegelen in de slinger van het water, en zonnevlammen het wolkenspel kleuren met penseelstreken van roze en goud. Rimpels trekken sporen langs het oppervlak - een eendenpaar steekt voorzichtig over tussen drijvende bladeren, waar de dag zichzelf losweekt uit de nacht. De lucht ontvlamt…

Lang geleden, toen schermen nog op bureaus stonden en niet in onze handen trilden, werd ik voor gek verklaard omdat ik dacht dat iemand meekeek in mijn brieven van licht. “Paranoïde,” zeiden ze, en schreven het op, met zorgvuldige pennenstreken in een dossier dat niet van mij was. Maar nu, nu noemt men het ‘computervredebreuk’, ‘datadeling…

Ik stopte, en het was de juiste keuze, zei ik tegen mezelf, maar mijn hoofd krabde zich achter de oren en mijn lijf schreeuwde anders. Een melanoom, een antibioticareactie, een jaar van pijn die niemand begreep - daar begon het, daar begon het met pillen die mij stilzetten, die mijn tranen droogden, mijn vreugde verdreef, mijn kleinkinderen…

We weten hoe wolken drijven, hoe staal buigt en sterren branden, we landen op manen, we schrijven machines die denken — maar niet hoe we moeten huilen zonder schaamte. We leren rekenen, maar niet hoe we troosten. We weten hoe tektonische platen schuiven, maar niet hoe harten breken. We bouwen raketten, maar geen vrede met onszelf. We…

Ik was een kind vol delen, overgeleverd aan wisselend licht, met handen die reikten naar een ouder, een ander, die soms nabij was en vaak verdween. Jeugd van onveiligheid, waar verlangen naar troost en angst voor verlating elkaar omhelzen — patronen geëtst in de huid, herhaald in nieuw vertrouwen. Ik leerde me hechten aan afstand en…

Al vroeg hoorde ik fluisteren in een taal die niemand sprak. Zachte stemmen, schaduwen van licht, een wereld die door de muren sijpelde en mij vond – nog voordat ik wist wie ik was. Ze noemden het angst, ze noemden het ziekte, ze gaven het namen die niet de mijne waren. Maar diep in mij trilde iets ouds, een weten zonder woorden, dat zei…

In een lobby vol stilte groeit een muur van groen, elk blad een herinnering aan wat niet meer gezegd werd. Ze glimlacht naar een jongen met een naam op zijn revers, alsof beleefdheid een schild kan zijn tegen wat binnen woedt. Buiten valt de avond, licht zeefde door vitrage, haar hart klopt te luid voor een plek die bedoeld is om zacht…

Er is een zachte bries gaan waaien, die jouw naam draagt door de kamer. Nog even dwarrelen de slingers en hoor ik je lachen tussen de stilte in. Je liep het laatste levenspad zoals je altijd al wandelde - met een vuurtje van lef in je ogen, een vleug eigenzinnigheid op de wind, en een lichtheid die het zware tartte. Jij liet…

Tien jaar echo’s van stilte, kamers vol woorden die nooit durfden te landen. Gesprekken over intimiteit hingen zwaar aan het systeemplafond, hoog, onbereikbaar, ongemakkelijk. En toch, een nieuwsgierige drang: wat betekent mijn lichaam? Wat vraagt mijn ziel? Kan aanraking een verlengde zijn van voelen, in plaats van een doel dat nooit bereikt…

Dozen stapelen zich op, maar sommige leegtes passen nergens. Het mandje, het etensbakje, het rode halsbandje – alles mee naar zolder, alleen herinnering blijft beneden. Een teckel die niet meer springt, een zoon die nooit meer zwaait, en toch ademt het huis in elk hoekje van verdriet. Ze lacht bij het beeld van opspringende oren, bij…

Er zijn kinderen die geboren worden met open huid, met poriën die luisteren, met harten die de adem van hun ouders voelen nog vóór ze woorden kennen. Zij drinken spanning uit de lucht, vrede uit gebaren, ze vangen de echo’s van wat niet gezegd wordt en bouwen er werelden van. Hun drukte is geen stoornis, hun storm geen tekort — het is…

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…

(Een poëtische destillatie van Ricardo’s verhaal) Er was een tijd dat de wereld scheef hing, dat achterdocht mijn schaduw was en angst mijn adem stal. Mijn hoofd een storm, mijn hart een kamer zonder raam. Ik viel – vier keer zelfs – en iedere val liet een litteken van inzicht achter. Tot ik, tussen medicatie en muren, stil werd. En in dat…

We hoeven elkaar niet simpelweg te winnen, geen woordenstrijd, geen glans van gelijk, maar een zachte blik, ruimte voor twijfel, liefdevolle rugwind voor ieders verhaal. Laat de ander anders zijn, laat het hart zich openen: niet de drift tot overtuigen maar het spreken zonder eisen, het haken naar respect, heel gewoon…

Onder stenen gewelven van eeuwenoud leer, waar Michaël waakt en stemmen fluisteren langs glas, zit ik in banken van een vergeten kapel, in de Domschool, waar de tijd zich geduldig plooit. Moeders hoop, een fluistering in het duister, “Doe beter, klim hoger, je kansen zijn geteld.” Maar cijfers knarsen als molenstenen in je hoofd,…

Het gordijn van mist houdt alles op afstand, verdriet druppelt binnen, waait door kieren terwijl ik vul, plak, schraap, en ploeter om het huis bewoonbaar achter te laten, de rug pijnlijk van het dragen en het hart moe van het bewaren. Onder woede broeit een kwetsbaar weten, namen spoken rond, gebeurtenissen ontwijken preciesheid, schuld wijkt…

Ik volg de kaarten, laat ze spreken, geheimen van mijn ziel ontwaken op YouTube-schermen, in nacht en daglicht herken ik echo’s die ik zelf ooit maakte. Tussen de regels fluistert mijn blauwdruk, een toekomst die zich zacht ontvouwt — wat ooit verzinsel was, wordt werkelijkheid en zelfs het onbekende voelt vertrouwd. O God, welk pad zal…

In riet dat zacht de waterkant omarmt, waar zon en wind elkaar beminnen, verbergt zich stem en ziel zo teder, een vogel klein, maar groots van binnen. Hij vlecht zijn nest van dunne draden, van riet en pluis, een wieg zo fijn, waar leven wiegt in groene schaduwen, een schuilplaats aan de waterlijn. Zijn zang is niet van groot vertoon, maar…

Stenen onthouden – zoals het brein herinnert, bewaart, laag over laag. Ondergrondse stromen van oude angsten, een bed van trauma’s waar het vertrouwen siddert. Plots de eruptie: brein als vulkaan waar dromen, wanen uit de lava worden geboren. De lucht vol vreemde sterren, verhalen die dansen tussen dimensies…

De bloemen ademen zacht hun geur, maar niet ieders neus vangt ze. Een gebouw glinstert in de verte, vol ramen, vol schittering, waar piepkleine mensen bewegen, zichtbaar enkel voor wie kijkt met andere ogen. Een lage toon trilt in de kamer, een zoemend ritme dat meebeweegt met gedachten— onhoorbaar voor de ander, maar…

Een woord als een routekaart vol belofte van orde, een bakensysteem in chaos, structuur in wanhoop— veilig klinkt het, maar soms wordt het een tunnel zonder einde, waar je alleen nog loopt op automatische piloot. Toch, als het samen gemaakt wordt, kan een protocol fluisteren: “Hier is houvast.” In het ochtendritueel…

De nacht te lang, twijfel als metgezel, een flat white als houvast, bloemen en fonteinen tegen de leegte in mijn hoofd. Ik wachtte hem, de man die eens luisterde toen de wereld kraakte en mijn zoon verdween in stilte en onmacht. Zijn fiets op slot, zijn ogen open. Ik sprak in flarden, vulde de stilte met broze herinnering, met woorden…