Netgedichten

netgedicht (nr. 87.717):

Tien jaar stemgeluid

Tien jaar
loop ik door mijn hoofd,
altijd iemand voor me uit,
altijd iemand tegen mij in.

Ze zegt wat ik niet deed,
beschuldigt mijn adem,
vult stilte met beschuldigingen.
Ik zeg dagelijks sorry
voor daden die alleen hun stemmen kennen.

Soms denk ik dat ik leef
tussen twee gevangenissen -
de hare en de mijne.
Ze vervloekt, roept,
maakt mijn dagen dun als papier.
Toch breekt soms een straaltje licht
door de barst in mijn denken.

Ik ben moe van straf die geen rechter sprak.
Moe van waakzaam zijn in mijn eigen hoofd.
Toch speel ik weer met lego,
maak muziek van wat ik niet kan uitleggen,
bouw woorden in plaats van muren.

Cariprazine gaf me lucht,
Clozapine legde me plat.
Ergens middenin
zit mijn vrijheid verscholen -
klein, beweeglijk,
als een beat die zachtjes klopt
onder alle stemmen door.

En als zij fluistert dat ik niets ben,
hoor ik mezelf iets terugzeggen,
voorzichtig, bijna vergeten:
misschien ben ik toch nog hier.