biografie: Peter Paul J. Doodkorte
Biografie – Peter Paul J. Doodkorte
Peter Paul J. Doodkorte is van oorsprong adviseur, verbinder en inspirator, vooral werkzaam in het sociaal domein en de jeugdzorg. Vanuit zijn bureau DOODKORTE advies & bemiddeling draagt hij bij aan maatschappelijke vernieuwing en het versterken van zorgstructuren in gemeenten en gezinnen. Eerder bekleedde hij publieke functies als wethouder en gemeenteraadslid in Capelle aan den IJssel.
Wat hem onderscheidt? Hij is een friskijker, dwarsdenker, kantelaar en verbinder. Met oprechte aandacht voor mensen, combineert hij empathie met daadkracht. Hij is energiek, invoelend én besluitvaardig. Mensen inspireren, uitdagen en tot ontwikkeling aanzetten hoort bij zijn kernkwaliteiten.
Naast zijn adviserende werk is hij een begenadigd schrijver — op zijn blog De Overkant deelt hij poëtische mijmeringen die hij ver-dichtjes noemt, als een reflectie op alledaagse momenten en emoties. Zijn werk oogst herkenning en rust, soms op bijzondere momenten als bij afscheid of herinnering.
Peter Paul heeft ook diverse inzichten gedeeld in publicaties over jeugdhulp, sociaal domein en transformatieprocessen. Hij schreef praktijkgerichte handreikingen zoals Verrassend Passend en Gepast Beschikken, en heeft bijgedragen aan visie- en kompasdocumenten voor gemeenten en jeugdzorg. Zijn literaire werk omvat bundels zoals In woorden gevangen, Even stilstaan – lichtpuntjes en vreugdevuurtjes en De stilte fluistert.
In zowel zijn poëzie als zijn beleidswerk zie je één rode draad: menselijkheid. Hij gelooft in kleine gebaren, empathie en het vermogen van taal om harten te raken — zowel in persoonlijke als maatschappelijke contexten. Zijn werk laat je niet alleen nadenken, maar ook voelen.
“Ik werk niet voor systemen, ik werk voor mensen — en dat verandert alles.”
Inzendingen van deze schrijver
831 resultaten.Protocol: vriend of vijand?
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
5 Een woord als een routekaart
vol belofte van orde,
een bakensysteem in chaos,
structuur in wanhoop—
veilig klinkt het,
maar soms wordt het een tunnel
zonder einde,
waar je alleen nog
loopt op automatische piloot.
Toch, als het samen gemaakt wordt,
kan een protocol flu...
Gesprek in het parkrestaurant
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 25 De nacht te lang,
twijfel als metgezel,
een flat white als houvast,
bloemen en fonteinen
tegen de leegte in mijn hoofd.
Ik wachtte hem,
de man die eens luisterde
toen de wereld kraakte
en mijn zoon verdween
in stilte en onmacht.
Zijn fiets op slot,
zijn ogen open.
Ik sprak in flarden...
Ontwaken
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 36 Ik sliep,
een Doornroosje in nachtmerries,
gedronken van gedachten
die mij bezaten.
Een krankzinnige aap,
kogels van paniek ratelend
door mijn hoofd,
ik dacht dat ik hem wás.
Tot mijn ogen knipperden,
een scheur in de trance,
en ik mezelf zag —
niet de storm,
maar de getuige ernaa...
Boom van kennis
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 36 Een motorfiets,
verboden vrucht uit Eden,
glanzend verleidingstaal,
maar waardig slechts
wie ook de wortels kent.
Ik was een kind
dat schroefjes losdraaide,
dat vallen en opstaan
vertaalde in vertrouwen –
Willie Wortel in een schuur
vol vonken en hoop.
Maar de markt leerde
de kunst...
Waan of wijsheid
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 23 Ergens,
tussen de schemer van geest en kosmos,
ontspringt een vonk die wij psychose noemen.
De een zegt: ziekte,
een breuk in het denken,
een val uit de werkelijkheid.
De ander ziet:
een opening,
een oude deur naar mythen en stemmen
die ooit profeten, sjamanen, zieners
heette.
In de w...
Te veel voelen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 33 Waar ga je heen
als je geen gebroken been hebt
maar een gebroken hart vol andermans pijn?
Ik draag stemmingen
als ongewenste gasten in mijn borst,
ze fluisteren, razen,
en ik dacht lang dat ze van mij waren.
Tot een zachte stem vroeg:
“Is dit jouw wantrouwen?”
En ik wist: nee.
Het ...
Stad boven wolken / Stad onder de wolken
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 15 Morgen tikt de klok weer hetzelfde uur,
de dag waarin jouw licht verdween —
toch brandt dat licht nog steeds in onze harten
een warme vlam die nooit helemaal dooft
alleen misschien ons anders schijnt.
Danny, in lentes nog jong, viel jouw stem stil viel
maar jouw lach woont nog in de keuken...
Voor Joke
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 24 Je kwam met stem en lach
een meisje van veertien,
op een podium groter dan jijzelf,
vol ook al van warmte en moed.
Rotterdam klonk door in jou –
eerlijk, ongepolijst,
een toon die niemand kon veinzen,
een stem waarin thuis bestond.
Je gaf je hart aan lied en rol,
aan cab...
Kapotte telefoon
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 57 Ik draag een toestel in mijn hoofd,
een scherm vol namen
waar geen lijn meer doorheen wil gaan.
De contacten staan er nog,
maar ik hoor ze niet,
zij bereiken mij niet.
De stilte rinkelt luider dan geluid.
Soms doe ik alsof –
alsof er bereik is,
alsof er woorden vloeien –
maar de ba...
Tussen bergen en diepte
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 64 God, bron van troost in nacht en dag,
Waar liefde woont en een fundament was,
Mijn hart kende U, mijn ziel vertrouwde,
Uw geest droeg mij, als een berg die niet vergaat.
Met open handen, biddend onder sterren,
Zocht ik wonderen, vond ik kracht in gebed,
Levende hoop die deel werd v...
Dwaaltocht
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 46 Wie ben ik, waarheen?
In lege nachten dwaal ik,
Gedachten zonder einde,
Schaduwen over mijn brein.
Vader, o zieke sterveling,
Waar ga je straks verloren?
Godsdienst die zich telkens buigt,
Zoekend naar een geest in stroom.
Rusteloos, ik jaag de slaap,
Levensvragen spoken, ...
Wanneer je stem weer breekt
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 57 over niet gehoord worden
Er was een tijd dat spreken
alleen nog leek op schuilen –
waar woorden fluisterden in beelden
en stilte voorzichtig ademde
tussen wat nog niet begrepen kon worden.
Langzaam vond een stem haar aarzelend begin,
ruw en broos, gedragen door schaduwen van hoop.
Een ...
Tussen het fietspad en het verleden
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 48 Een ommetje,
voor een teckel die traag de tijd meet
in plassen en geuren van gisteren.
Een vrouw,
laverend tussen dozen en herinneringen,
ademt de avondlucht alsof het hoop is.
En dan—
een glimp, een gezicht
dat niet meer in haar heden hoort.
De psychiater.
Zijn naam, een sleutel
naar...
Tussen wie ik was en wie ik ben
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 58 Ik vraag het de stilte:
Wie ben ik?
De muren antwoorden niet.
De bank, het bed,
ze houden mij vast
in dagen zonder richting.
Ik was iemand, ooit.
Een ambtenaar op weg,
met een tas vol plannen,
treinen die sporen trokken
door een leven met structuur.
Ik kende mijn naam,
ik wist mijn doe...
Avonturier in denim
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 89 Tussen touwen en gebouwen van de stad,
Klimt hij omhoog, met stoere jas en modderspat.
De denim donker, de laarzen zwaar,
Ontdekt hij het avontuur, keer op keer, jaar na jaar.
De handen warm in wollen handschoenen gestoken,
De blik naar voren, nooit gebroken.
Grijsblauw daglicht, d...
Adem van eigenheid
netgedicht
3.2 met 4 stemmen 78 Ik ben een ziel, geen grens, geen hiërarchie,
een ademtocht van oorsprong, een stroom in harmonie.
Geen ziekte, geen waan, maar een weten zo stil,
een fluistering die zegt: “Je bent wie je wil.”
Ik heb vleugels gevoeld, ooit wijd, ooit vrij,
tot ze mij werden ontnomen, ik bleef achter me...
Oogsten in de sociale tuin
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 114 Op een warme avond, wachtend op de oogstlijst,
Begin ik al te dromen van bladeren en geur.
Bieten rood en geel, prei en knoflook, zo fris,
Een mand vol beloften, vers en puur.
Samen plannen we gerechten vol tuinleven,
Sla voor de lunch, andijvie voor de vrijdagstamp.
Elke groente k...
In het stille licht van herinnering
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 76 Soms vertraagt de tijd,
wanneer stilte zich vleit
over de wereld en de tijd
de dag dat moeders handen rust vonden
en haar ogen sloten –
de ogen die jou ooit voor het eerst zagen.
Wat blijft is helder,
het stille licht van herinnering:
een glimlach, onuitwisbaar
woorden die zich nestelen...
Noa, achttien lentes
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 190 Achttien keer heb je de zon omzeild,
van klein bijzonder wonder
met blauwe-bruin gesluierde oogjes
tot leeuwenkind met vlindervleugels,
dat soms zacht landt op een klaproos
en soms vol vaart tegen de wind in danst.
Je bouwde ooit forten van dekens,
nu bouw je aan jezelf –
met meningen di...
Schijnvrede
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 109 Fluisterend in het hol van stilte,
waar waarheid glipt achter verse beton-muren,
daar leefde jij in schijnvrede,
zacht verhuld, gehuld in geheimen van familie-fluister.
De woorden die nooit mochten klinken,
verweven in angst en loyaliteit,
zij schoven jouw pijn in het duister—
verloren, m...
De naakte waarheid
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 105 Onder een tafel van glas
werden woorden begraven,
keurig gevouwen tussen servetten
en familiefoto’s waar iedereen lacht.
De vrede was van porselein,
glanzend, maar met haarscheuren
die alleen jij zag.
Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht
tussen breken en blijven staan.
Ze noemd...
IJdelheid
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 88 (een poëtische beschouwing)
Ze kamt haar glimlach in het ochtendlicht,
strijkt kreukels glad in spiegelzacht decor,
en fluistert zacht: “Kijk mij, vergeet mij niet…”
maar wat ze toont, is slechts de buitenkant.
Ze bouwt een huis van glanzend zelfvertoon,
met woorden als behang van g...
Jaloezie
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 85 een gedicht over het vergif van vergelijking en de kracht van zelfvertrouwen
Jaloezie sluipt zacht, op pantoffels van pijn,
het woont in de schaduw van wie we niet zijn.
Het kijkt naar de ander, met halfdichte ogen,
en fluistert: “Waarom hij wél, en ik niet bewogen?”
Het kent twee gezi...
Woede
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 107 (over het vuur dat vraagt om vorm)
Woede komt niet als een vreemdeling binnen —
ze klopt niet, ze stormt,
ze beukt op de borstkas,
brandt achter de ogen,
hijgt in je keel als een woord zonder rem.
Ze zegt: “Vecht terug. Schreeuw. Gooi. Verbreek.”
En o, wat is het menselijk
om toe t...
Traagheid
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 210 (over de zonde van acedia)
Traag sluipt zij binnen, op kousen van niets,
fluistert: “Morgen, misschien, of nooit.”
Ze weeft haar deken van uitstel en vrede
over wat roept, maar geen antwoord ooit.
Niet het lichaam dat rust, is haar prooi —
maar de ziel die zich stil laat verleiden,
...
Vraatzucht
netgedicht
2.3 met 3 stemmen 103 (over het nooit genoeg)
Er is een honger die niet in de maag zit,
maar in de ziel —
een bodemloze put
die vraagt om meer, en meer,
en toch nooit wordt gevuld.
Je eet, je koopt, je werkt, je wint,
je boekt, je belt, je plant, je spint —
maar het blijft stil, daarbinnen.
De leegte zeg...
vasthouden
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 119 over hebzucht, leiderschap en de kunst van loslaten
We willen zo graag vasthouden —
aan plannen, aan posities, aan gelijk.
Aan macht die ooit gekregen werd,
maar het hart verstikt als te strak gestrikte das.
De vuist die zich sluit om het zand
verliest het sneller dan een open hand.
Zo ...
Twee werelden in mij
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 107 Twee werelden in mij
In mijn hoofd wonen werelden,
die zelden in balans bestaan —
een kind dat alles vreest en vlucht
en een denker, eindeloos begaan.
De struik wordt tot armen in de nacht,
een woord tot warrelende wervelwind;
en toch denk ik verder dan verwacht,
zoekend: waa...
het jongetje in mij
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 103 het jongetje in mij
is altijd gebleven
naast stil verlegen
vol met fantasie
bang te falen ook
in de verwachting
altijd overal weer
waaraan hij denkt
te moeten voldoen
het jongetje in mij
bereisd de wereld
in menig avontuur
nachtelijk in stilte
dansend dromend
van alle ondeugd
die ...
Terug op eigen kracht
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 127 Een kleine mijlpaal, groot van betekenis
– je hebt de tocht volbracht,
ging gebukt onder zorgen en schroom,
maar bent opgestaan met nieuwe kracht.
Je lijf en geest vroegen tijd,
al vond het ego dat lastig te verstaan;
je leerde luisteren naar zachtere stemmen,
leerde dat kwets...
Meer van deze schrijver...
