Elke dag opnieuw

Er zijn ochtenden
waarop de onrust als warme lava door mij heen zakt -
niet boos, niet fel,
maar zoekend naar een plek om even neer te dwarrelen.
Dan teken ik cirkels, logo’s, lijnen die niets van mij willen,
behalve dat ik er ben.

Ik leer dat herstel niet loopt,
maar wiegt,
golft,
me soms neervlijt in een mellow mist
waar series mij vasthouden
en ik even niets hoef te zijn
voor niemand.

Op de hei wandel ik mijzelf voorzichtig bijeen.
Daar woont een man met kraaien -
een kleine gemeenschap van zwart gefladder
en hondenkoekjes als stille taal.
Hij vertelt en ik luister,
en in zijn woorden ritselt iets van troost:
dat alles, elke ochtend, weer kan beginnen.
Mijn zoontje vraagt later of zo’n man ooit op vakantie gaat,
alsof trouw een harnas is
en zorg een soort thuishaven
waar je niet van weg mag.

Soms kom ik liefde tegen op onverwachte plekken,
in een buurman die aan mijn opa doet denken,
in een knuffel die ik ooit gaf
met een hart dat te vol was.
Schaamte kan jaren later nog fluisteren,
maar zachtheid spreekt altijd harder terug.

Er zijn dagen van fluisterende angst,
dagen waarop het licht heel even scheef valt
en iets opent waarvan ik de naam nog niet weet.
Ik blijf staan,
adem,
leg een hand op mijn eigen schouder
en zeg: blijf maar bij mij,
we komen er wel.

In een wachtkamer luister ik naar een huisarts
die streng en later zacht kijkt,
en ik leer opnieuw
dat rust geen zwakte is,
maar een vorm van moed.
Ik neem wat nodig is,
zend kleine updates naar de mensen die me dragen,
en vind houvast in het weten
dat ik niet alleen ga.

En zo leef ik -
met een man, twee kinderen,
een kat, een berg wandelende takken,
en de dagen die zich telkens opnieuw ontvouwen
als een voorzichtig landschap.

Herstel is geen rechte weg.
Het is een pad dat mij vindt
terwijl ik wandel,
wankel,
lach,
luister,
en telkens weer kies
voor verder.

... Dit gedicht is geïnspireerd een reeks dagboekfragmenten uit Het hersteldagboek van Maria Louise, waarin zij – 42 jaar, moeder, partner en herstellend van een psychose – open deelt hoe haar herstel zich dagelijks ontvouwt. De verhalen laten zien dat herstel nooit lineair is: het kent onrust, humor, kleine overwinningen, bijzondere ontmoetingen en momenten van kwetsbare eerlijkheid. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
19 december 2025