Een heertje vol licht

Als een kleine heer zit hij daar
zijn hoed een kroon van zachte flair,
het lichtscherm schildert op zijn huid
een glans die alle twijfel tegenhoud.

Zijn ogen, groot van verwondering,
reizen door een digitale kring,
alsof de wereld daar hem fluistert
“Jij hoort er ook bij, makker.”

Zijn handen rusten op het toetsenbord,
maar haastiger dan woorden wordt
wordt een stille droom in hem gewekt,
een toekomst die zich langzaam ontvouwt.

Hij buigt zich naar het lichte raam,
alsof hij door het beeldscherm heen wil gaan,
een ridder met een vilten hoed,
die onverschrokken zoet het avontuur zoekt.

In elke glimlach, half gevat,
ligt hoop verstopt als fijn garen in een jasje
draad voor draad met liefde gesneden,
niet van wol of katoen, maar van geduld, liefde en trots.

Want ergens vlak achter dit toneel
staat een vader, stil en vol van liefde,
een heer met stof en stropdas in zijn hand,
die voor zijn zoon een maatpak van vertrouwen plant.

Dit kind, dit ventje – of, jazeker, heertje –
draagt meer dan zijn trui en zijn bril,
hij draagt het recht om helemaal zichzelf te zijn,
een kostuum van waardigheid, geweven uit het fijnste zijn.

Zo groeit hij, elke dag een steek,
elk moment opnieuw weer bewijzend,
aan wie ooit dacht in smalle maat te meten
dat hij nooit in diagnose noch etiket te vangen is.

Hij is een verhaal in volle snit,
met een glimlach als speels revers,
een toonbeeld van puur geluk
die elke kamer vult waarin hij verschijnt.

Wanneer de avond zachtjes valt,
het scherm dooft en de stilte daalt,
blijft één beeld hangen, licht en klaar:
een kleine heer, door liefde op maat gemaakt,
die simpelweg bestaat; en daarmee alles stil verklaart.

... Ik zag de foto van deze knul, zo geconcentreerd achter zijn laptop met die prachtige hoed op, en ik kon het simpelweg niet laten. Er zit zoveel zachtheid, kracht en eigenheid in dat ene beeld, dat het als vanzelf vroeg om een gedicht. Wat een heerlijk heertje is hij en wat is het voelbaar hoeveel liefde en trots er om hem heen hangt. Als dank voor het delen van deze foto, waarmee de ouders even een raampje openzetten naar hun en zijn wereld, schreef ik dit gedicht. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
10 december 2025