Netgedichten

netgedicht (nr. 87.732):

Wat niet van mij was

Hij noemde zich groot
en legde zijn angst
in mijn kinderhanden.

Wat hij niet wilde voelen,
kreeg mijn naam.
Zwak, zei hij.
Bang.
En ik werd het,
zoals een kind wordt
wat het moet zijn
om te blijven bestaan.

Ik droeg zijn schaduw
als een jas die niet paste
maar wel warm hield.
Ik kromp,
ik beefde,
ik brak mijzelf
tot hij zich heel kon voelen.

Zo leerde ik verdwijnen
in andermans ogen,
mijzelf verwarren
met wat mij werd toegeschoven.
Mijn lichaam sprak
waar woorden verboden waren.
Mijn geest schreeuwde
wat niet gezegd mocht worden.

Ze noemden het ziekte.
Ik noemde het overleven.

Tot iemand bleef
waar ik mocht vallen.
Tot pijn geen vijand meer was
maar een doorgang.
Tot ik voelde:
dit ben ik niet
en dit is nooit van mij geweest.

Onder de schaduw
zat een ruggengraat.
Onder de angst
een hart dat bleef kloppen.
Ik bleek geen breekbaar vogeltje,
maar een dier dat wist
wanneer te vluchten
en wanneer te groeien.

Nu herken ik het moment
dat iemand mij wil vullen
met zijn onverteerde donker.
Het schuurt,
het verwart,
maar het landt niet meer.

Ik leg het naast me neer,
zoals je een jas uittrekt
die je niet langer nodig hebt.

Dit is van jou,
zeg ik stil.
En dit -
dit ben ik.

... Wat niet van mij was

Over opgroeien in een onveilig, dysfunctioneel gezin waar een kind werd van narcistische mishandeling en emotionele verwaarlozing. Het kind maakte meerdere psychoses en depressies door en herstelde uiteindelijk met behulp van psychotherapie gericht op traumaverwerking. ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte
28 december 2025