biografie: Jonhy Donovan

broedplaatsen gevraagd
open velden en sloten
leeuwerik in nood...

verstomd staan gapen
met die ogen zo treurig
die wit blauw geschapen
op een heide zo fleurig...

Ik kroop eens in de huid
van een doorgaand puber leven
boven alle twijfel verheven
wilde ik er na één dag al terug uit...

wie zijn ze echt... die poëten
waar blijven hun juweeltjes tekst
gedichten in kunstvorm van verzen
...

luisteren naar de stilte van de nacht
liggend in mijn veel te grote bed
staren naar de maan die naar mij lacht
o, zalig...sterren dansen mijn ballet...

wanneer alles weeral eens tegenzit
en het denken verstoort het evenwicht
zo ook het verdriet verdrijft de blijdschap
dan treurt de lach in gevangenschap...

wanneer de hemel en de wolken
als beddenlaken lonken
en ook het stille wiegen van de wind
je in verleiding laten komen...

voeten, benen,
een gat te dik of wat te dun
een lijf vol genen
met een kloppend hart...

pestgedrag
ongepaste handeling
jullie zullen krijgen
ik voel reeds kentering...

schaduwdansen met de maan
verkennen wel mijn zwarte muren
de nacht vergeet voor één keer mijn naam
ik ben echt niet meer bij te sturen...

de regen en de wind
konden haar niet deren
ze rende naar haar kind
door gejank en luidop schreeuwen...

zwavel
geel kopje
zij wilt licht
ik strijk het stokje...

ik zie je nog zo vredig zitten
altijd op dezelfde plaats
het groene bankje in de tuin
wat pitten tussen gras en bloemen...

Brussel,
waar ik mijn brood verdien
elke dag veel andere mensen zie
waar je makkelijk nog kan napraten...

knusjes keuvelen aan een houten tafel
over je passages op een ordinaire dag
je woorden vlot en met een glimlach
een sterke koffie met een warme wafel...

Ongerept en wild geschapen
waren bossen op zijn mooist
maar door tijd en evolutie
werden dierendromen stil vermoord...

Een waterplas door mist omgeven
met ranke bomen zonder schaduw.
gevangen, in een web geweven...
het lied gezongen door een zwaluw....

In een landschap wild en onbedwongen,
vloeit een beekje vol verlangen.
een prille lentezon laaghangend,
belicht een brug, in neveldraad gesponnen....

Positieve gedachtes
Onzichtbaar, doch zo krachtig
Sterk van wil en geest...

een simpel mooi meisje
heel alleen op de wereld
geen broers of wat zussen
haar ouders gestorven...

waar kromgebogen bomen
beschermen door lange rijen
het wandelpad van je dromen
want winter beheerst de contreien....

fee
zilverwit gekleurd
zij vlindert voorbij
ik voel haar adem...

pijn, ik voel zo'n scherpe pijn,
in mijn hart, heel diep binnenin.
als ik zie de gruwel en de onzin,
het leed van dieren groot en klein....

Als ik bekijk mijn woordenschat,
niet groot maar eerder wat beperkt.
maakt dit het schrijven afgeplat,
en blijft de tekst zo onopgemerkt....

opnieuw vernielingen alom,
oudejaarsavond in de kijker.
met dwaze jongeren zo stom,
Molenbeek, een schaduw rijker....

in niks te doen momenten
denk ik vaak aan jou.
passeren dan die fragmenten
ik denk dat ik van je hou....

met rasse schreden
nadert plots het nieuwe jaar
voor velen een feest
maar voor anderen gewoon...

ik luister naar de fluitketel,
sputterend op het gasfornuis.
ik praat met mijn vergeelde zetel
en tegen het houten kruis....

eenzaamheid beroert mijn hart,
komt zo plots en onverwacht.
noch met vrienden of het werk
daar is het sentiment nog redelijk sterk....

ze is heengegaan...mijn liefste,
haar ziel huist nu tussen wolken.
mijn hart huilt en treurt.
het afscheid te laat... het was gebeurd....