biografie: Jonhy Donovan

voeten, benen,
een gat te dik of wat te dun
een lijf vol genen
met een kloppend hart...

pestgedrag
ongepaste handeling
jullie zullen krijgen
ik voel reeds kentering...

schaduwdansen met de maan
verkennen wel mijn zwarte muren
de nacht vergeet voor één keer mijn naam
ik ben echt niet meer bij te sturen...

de regen en de wind
konden haar niet deren
ze rende naar haar kind
door gejank en luidop schreeuwen...

zwavel
geel kopje
zij wilt licht
ik strijk het stokje...

ik zie je nog zo vredig zitten
altijd op dezelfde plaats
het groene bankje in de tuin
wat pitten tussen gras en bloemen...

Brussel,
waar ik mijn brood verdien
elke dag veel andere mensen zie
waar je makkelijk nog kan napraten...

knusjes keuvelen aan een houten tafel
over je passages op een ordinaire dag
je woorden vlot en met een glimlach
een sterke koffie met een warme wafel...

Ongerept en wild geschapen
waren bossen op zijn mooist
maar door tijd en evolutie
werden dierendromen stil vermoord...

Een waterplas door mist omgeven
met ranke bomen zonder schaduw.
gevangen, in een web geweven...
het lied gezongen door een zwaluw....

In een landschap wild en onbedwongen,
vloeit een beekje vol verlangen.
een prille lentezon laaghangend,
belicht een brug, in neveldraad gesponnen....

Positieve gedachtes
Onzichtbaar, doch zo krachtig
Sterk van wil en geest...

een simpel mooi meisje
heel alleen op de wereld
geen broers of wat zussen
haar ouders gestorven...

waar kromgebogen bomen
beschermen door lange rijen
het wandelpad van je dromen
want winter beheerst de contreien....

fee
zilverwit gekleurd
zij vlindert voorbij
ik voel haar adem...

pijn, ik voel zo'n scherpe pijn,
in mijn hart, heel diep binnenin.
als ik zie de gruwel en de onzin,
het leed van dieren groot en klein....

Als ik bekijk mijn woordenschat,
niet groot maar eerder wat beperkt.
maakt dit het schrijven afgeplat,
en blijft de tekst zo onopgemerkt....

opnieuw vernielingen alom,
oudejaarsavond in de kijker.
met dwaze jongeren zo stom,
Molenbeek, een schaduw rijker....

in niks te doen momenten
denk ik vaak aan jou.
passeren dan die fragmenten
ik denk dat ik van je hou....

met rasse schreden
nadert plots het nieuwe jaar
voor velen een feest
maar voor anderen gewoon...

ik luister naar de fluitketel,
sputterend op het gasfornuis.
ik praat met mijn vergeelde zetel
en tegen het houten kruis....

eenzaamheid beroert mijn hart,
komt zo plots en onverwacht.
noch met vrienden of het werk
daar is het sentiment nog redelijk sterk....

ze is heengegaan...mijn liefste,
haar ziel huist nu tussen wolken.
mijn hart huilt en treurt.
het afscheid te laat... het was gebeurd....

ik ben zo graag bij jou
zelfs al is het even stil
bij jou voel ik me goed
...

verontwaardigd,
naakt en rechtopstaand
met een spiegel
tussen haar voeten...

december en zijn donkere dagen
maken veel mensen depressief.
hartpijn of droefenis gaan dan knagen
zelfs al hebben we onze dierbaren zo lief....

het was laat en redelijk koud.
ik slenterde nog langs de sporen.
het was er eng, ik was benauwd,
om vooral thuis te komen voor het gloren....

schemering die zich spiegelt
in jouw trieste ogen,
vertellen over onzekerheid,
je voelt je wat bedrogen....

geboren worden om te sterven
dat is het lot van alle mensen.
maar wat je doet ertussenin...
dat zijn wel jouw eigen wensen....

“als het regent in mijn ziel
dan voel ik me zo eenzaam.
als het pijn doet diep in mijn hart
dan wil ik dat je hier bent.”...