biografie: Jonhy Donovan

Brussel,
waar ik mijn brood verdien
elke dag veel andere mensen zie
waar je makkelijk nog kan napraten...

knusjes keuvelen aan een houten tafel
over je passages op een ordinaire dag
je woorden vlot en met een glimlach
een sterke koffie met een warme wafel...

Ongerept en wild geschapen
waren bossen op zijn mooist
maar door tijd en evolutie
werden dierendromen stil vermoord...

Een waterplas door mist omgeven
met ranke bomen zonder schaduw.
gevangen, in een web geweven...
het lied gezongen door een zwaluw....

In een landschap wild en onbedwongen,
vloeit een beekje vol verlangen.
een prille lentezon laaghangend,
belicht een brug, in neveldraad gesponnen....

Positieve gedachtes
Onzichtbaar, doch zo krachtig
Sterk van wil en geest...

een simpel mooi meisje
heel alleen op de wereld
geen broers of wat zussen
haar ouders gestorven...

waar kromgebogen bomen
beschermen door lange rijen
het wandelpad van je dromen
want winter beheerst de contreien....

fee
zilverwit gekleurd
zij vlindert voorbij
ik voel haar adem...

pijn, ik voel zo'n scherpe pijn,
in mijn hart, heel diep binnenin.
als ik zie de gruwel en de onzin,
het leed van dieren groot en klein....

Als ik bekijk mijn woordenschat,
niet groot maar eerder wat beperkt.
maakt dit het schrijven afgeplat,
en blijft de tekst zo onopgemerkt....

opnieuw vernielingen alom,
oudejaarsavond in de kijker.
met dwaze jongeren zo stom,
Molenbeek, een schaduw rijker....

in niks te doen momenten
denk ik vaak aan jou.
passeren dan die fragmenten
ik denk dat ik van je hou....

met rasse schreden
nadert plots het nieuwe jaar
voor velen een feest
maar voor anderen gewoon...

ik luister naar de fluitketel,
sputterend op het gasfornuis.
ik praat met mijn vergeelde zetel
en tegen het houten kruis....

eenzaamheid beroert mijn hart,
komt zo plots en onverwacht.
noch met vrienden of het werk
daar is het sentiment nog redelijk sterk....

ze is heengegaan...mijn liefste,
haar ziel huist nu tussen wolken.
mijn hart huilt en treurt.
het afscheid te laat... het was gebeurd....

ik ben zo graag bij jou
zelfs al is het even stil
bij jou voel ik me goed
...

verontwaardigd,
naakt en rechtopstaand
met een spiegel
tussen haar voeten...

december en zijn donkere dagen
maken veel mensen depressief.
hartpijn of droefenis gaan dan knagen...

het was laat en redelijk koud.
ik slenterde nog langs de sporen.
het was er eng, ik was benauwd,
om vooral thuis te komen voor het gloren....

schemering die zich spiegelt
in jouw trieste ogen,
vertellen over onzekerheid,
je voelt je wat bedrogen....

geboren worden om te sterven
dat is het lot van alle mensen.
maar wat je doet ertussenin...
dat zijn wel jouw eigen wensen....

“als het regent in mijn ziel
dan voel ik me zo eenzaam.
als het pijn doet diep in mijn hart
dan wil ik dat je hier bent.”...

ze staan in slordige rijen te verstijven
met wortels die zuigen uit volle macht,
om toch maar overeind te blijven
tegen deze meedogenloze kracht....

Een mooi bakkersvrouwtje uit Overpelt
doet het uit liefde maar niet voor geld
ze bakt broden en taart
geen moeite gespaard...

het zijn mooie zinnen smeden
met woorden zo haarfijn
ze plaatsen in de juiste lijn
om sierlijk je papier te kleden...

ik link zwart niet aan sterven
de kleur die geurt naar lijken.
ook zielen kunnen zwerven
in 't wit, dat zal hieronder blijken....

bloemen bloeien vrij
bijen zoemen op de hei
honing...zoete brij!...

beklemmend gevoel
het hart is onrustig
gelukkig, borstkas als pantser
… het hart wil eruit...