Vlaamse dichteres, (toneel)schrijfster, beeldend kunstenares en pianiste (Antwerpen, 1936). Nadat haar eerste teksten waren verschenen in het tijdschrift Nul (1961-1965) vond zij aansluiting bij de neo-experimentelen of de Zestigers, die zich hoofdzakelijk groepeerden rond het tijdschrift Labris (vanaf 1962), meer bepaald bij de zgn. subjectieve richting, waarvan de vertegenwoordigers (o.a. Marcel van Maele) zich beriepen op het klimaat van de Franse `poésie maudite' (Jarry, Lautréamont, Artaud) en de beatcultuur (Kerouac).
Bij Stassaert komt dit neer op een radicaal afwijzen van de gangbare leef- en denkpatronen en het zoeken naar een existentiële authenticiteit in een marginaal, artistiek bestaan. Zo worden de vitaal-erotische en creatieve impulsen veruiterlijkt in een ongewone taal, waarin de conventionele syntaxis wordt genegeerd en nieuwe klank- en woordcombinaties of neologismen het gefossiliseerde taalgebruik moeten vervangen. De creativiteit is gebaseerd op uitdrukking van onbewuste en irrationele ingevingen; spanningen, angsten en obsessies werpen dan weer hun schaduwen over oerverlangens, driften en de herhaalde pogingen tot contact met de anderen. Bij dit alles staat het zoeken naar de eigen identiteit centraal. Hoofdthema's zijn de obsessie van de tijd en de herinnering (de `houtworm'), de kwelling van de dood en de zelfmoordgedachte naast de aantrekkingskracht van de erotiek als beaming van het leven, en tot slot de hermafroditische liefde, het éénworden van man en vrouw.
In haar proza, dat aansluit bij de experimentele kunstenaarsroman, wordt deze idee geplaatst naast en tegenover de opgedrongen marginaliteit waarin de personages moeten (of verkiezen te) leven. In een `dossier', bestaande uit summiere dagboeknotities (1970-1972) die de verhalenbundel Het stenenrijk (1973) begeleiden, heeft Stassaert haar bedoelingen toegelicht, waarbij zij ook de aandacht heeft gevestigd op de sociale inslag van haar werk.
7.957