biografie: karlijn

Als een minuut een uur kon worden En een uur een dag Dan zou ik de tijd stopzetten Zodat ik voor even bij je blijven mag Even je vasthouden, je kussen Kroelen door je mooie haar Jouw naakte lichaam tegen het mijne Even helemaal genieten van elkaar De klok blijft tikken Onze tijd komt eraan ...

Er zijn momenten dat ik me afvraag Waarom alles is zoals het is Waarom er geen einde lijkt te komen, Er is altijd zo veel mis… Er zijn momenten dat ik me afvraag Waarom alles gaat zoals het gaat Waarom iedereen zich blijft haasten ‘Anders is het weer te laat’… Er zijn momenten da...

Soms bespringt de twijfel me, Als een meedogenloos beest… Dan vraag ik me af of alles Toch wel echt is geweest… Soms geloof ik niet Dat dit alles echt bestaat… Dan denk ik dat ik droom, Dat deze werkelijkheid vergaat… De tijd die ik met je doorbreng, Lijkt zo snel voorbij te gaa...

Ons verhaal, Dat tussen ons… Stond zo vast als staal, Jouw blik, zo zacht als dons… Maar alles heeft een einde, Dit één met een strop… Ons boek werd toen gesloten, En ik kwam er niet meer bovenop… Einde van alles dat we hadden, Voor altijd dicht, echt afgelopen… Alleen, kou...

Ik zie je lopen Ver weg van mij Ik weet niet waarom, maar het doet mij pijn dan komen de tranen tranen van verdriet, schuilhoudend achter mijn jas zodat jij ze niet ziet huilend draai ik mij om en loop naar de duisternis denkend dat alles wat we hadden nu verloren is

Dat je nooit opgeeft, Niet voor mij of voor jezelf… Dat je nooit verlangend kijkt, Naar het blauwe hemelgewelf… En dat je nooit zult zeggen, Dat je het leven niet meer ziet… Dat je niet stopt met lachen, En langzaam dood gaat van verdriet… Want niet jij en niet ik, Zal de ander ...

Het zijn niet de woorden die de pijn brengen Maar de angst voor het gevolg De angst voor het alleen zijn is de grootste De eenzaamheid en stilte is wat ons zal krengen De herinneringen blijven komen Beelden op ons netvlies gegrift Hoe verder de stilte om ons heen dringt Hoe heter de gedach...

De bittere kou die hen omarmt Het felle vuur dat hen een beetje verwarmt Het opgedroogde bloed op hun huid Er is geen weg meer hieruit harde klanken van gevuurde schoten Zoveel bloed wordt er vergoten De angst om te dichtbij te zijn Hun hoop is maar zo klein De dingen die ze zien staan o...

De wind die door m’n haren waait Het water dat je hoort ruisen Het warme zand dat m’n voeten aait Onze blikken die elkaar kruisen De laatste boten naar de haven De laatste zonnestralen op mijn gezicht De laatste paarden die langs komen draven Jouw blik op mij gericht Mijn voeten in ...

Fluisterend in het donker, ik lig tegen je aan. Met je arm om mijn lichaam, ik ben slaperig en voldaan. Ik draai me op m'n rug, en bekijk je uitgebreid. Dus met deze lieve kanjer, heb ik net gevrijd.