Alle inzendingen over Susan Smit

het houdt me op de been het houdt me sterk het is overal op school op het werk even jezelf geen tikkende klok meer horen altijd leuk zonder je ergens aan te hoeven storen zonder te weten wat er van je terecht zal komen blijf ik lekker dagdromen…

vergeten of liever niet gekend? wie wil er nog wat van weten van die gehandicapte vent geen vrienden geen sociale buur z’n vader en moeder kwamen nooit meer liever doen alsof je hem niet hoort en dan hopen dat hij jouw perfecte leventje niet verstoort alleen was hij niemand bevestigde dat hij nog leefde het enige wat ze zeiden was…

daar klom ik over het ruwe oppervlak het kostte me veel moeite toen ik m’n hand een stukje verder stak steeds een stukje sneller zou het niet gaan beetje bij beetje soms verloor ik grip gleed ik een stukje terug maar ik ging door ik klom tegen de draad in…

per dag verlaten vier mensen deze wereld uit vrije wil ze wilden niet meer zoals velen daar hangen dan vier levens aan een koord de enige oplossing was zelfmoord niemand die hun verdriet zag niemand toverde op hun gezicht een lach niemand die om hun leven gaf misschien denk je nu morgen is er een nieuwe dag nieuwe dag voor jou…

zou de lente nog wel weten wat het is om te gaan groeien zou de lente nog wel weten wat het is om te gaan bloeien zouden de vogels nog wel weten wat het is om op te staan willen ze liever blijven liggen of heeft de tijd hun snavel dicht gedaan zou de lente het nog weten of is alles al vergaan is de lente alles vergeten en zal het nooit…

het leven gaat door en door als maar door het stopt nooit houdt geen pauze het gaat alsmaar door verder eindeloos ver het kijkt nooit terug wil ook nooit meer terug het gaat door wat er ook gebeuren zal het leven gaat door ik ik bleef staan…

waar is het einde waar is het einde van de tijd is er een klok met teruglopende kracht ver opgewonden of van korte duur waar begint en eindigt dit avontuur is de tijd een tijdbom die af moet gaan kun je hem stilzetten de draden doorknippen of moet je het gewoon laten gaan heb je lang de tijd of is het van korte duur waar begint en…

de aarde in zijn waarde het leven niet gegeven niet bedoeld om op te geven nooit te vroeg nooit te laat niet veilig in een hoekje maar open en bloot op straat wel bestaan en vergaan niet om het even om te leven om te zijn en te doen niet om de voordelen niet om de poen gaan en staan niet blijven over zere plekken…

Hij lijkt zo fris onschuldig toch? Met een blij gladgeschoren bekkie Maar het lijkt allemaal bedrog De jonge wolf in schaapskleren Heeft bepaald een smerig trekkie. Let op, de toekomst zal het leren Hij zegt van sociale signatuur te zijn Maar dat blijkt slechts valse schijn Met links wil hij niet regeren. Mag het ook niet van "zijn oom…

Alweer een jaar geleden precies rond deze tijd m'n wereld was zo grauw ik voelde eenzaamheid Geen hap door m'n keel constant maar huilen het liefst de hele dag onder m'n dekens schuilen En ondanks het verdriet is er iets wat ik niet vergeet niemand van ons allen voelde zich toen compleet Maar wie had er toen echter kunnen weten…

Wat is een gastvrouw een wondermooi ding van ver. bijna een hoofd dat zoetjes ronddraait in een kraag. het kopje grijze thee vaart naar de overkant; twee lepels flirten - zo plesant in deze schemer. -------------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

Ademloos kijken daar vliegt een vlucht valken ik wijs ze jou, mijn kind Pijlsnelle beweging voor onze ogen vallende valk die zijn prooivogel vindt Natuurlijke wreedheid verkilt onheilspellend dit kind, deze vrouw Vluchtende gang om jou te beschermen ik kan er wel tegen maar hoe is het voor jou? Vluchtend verdreven ik voel me schuldig…

Het grotestadskind schrijvend aan haar grootvader, zegt niet: men noemt mij mager, een klein kreng waar straks madelieven in een kring omheen zullen staan -, maar: 't is erger met mijn pop sinds u daarbuiten woont. ach, nu is zij moegeschreven aan grootvader - de enveloppe omsluit haar liefderijk, een pop onder een lila deken.…

Een grote wijze Uil zat op mij te wachten, In de kou naar een lekker hapje te smachten. Zeker ruim tien minuten keek hij mij aan, Zag me met zijn grote uilenogen staan. Vloog vlak over mijn hoofd in alle stilte, Daarna stond ik slechts alleen in die kilte. Twee weken heb ik mij nu afgevraagd, Waarom deze Uil nu niet in Holland daagt.…

In de middeleeuwse stad Van een eeuw geleden Die zo echt is als Manhattan in het plaatjesboek Lopen wij doelbewust en Kristalzuiver in onze bedoelingen Naar de versnippering, De ontluistering door het verlies Van onze namaak In de kunstmatige stad Om in onze ziel De zucht naar onze vergetelheid Onsterfelijk te maken: Een verspilde nacht…

Ik was buiten Voor even leek alles groen En de wereld leek nog kleiner Dan ikzelf. Ik vergat te denken Bij mijn lopen. Alles ging langs mij heen En ik passeerde de beelden Op mijn netvlies Om ze te branden In mijn gevoel. Ik was klein heel klein Bijna net zo groot Als de anderen. Ik ontsteeg mijzelf En keek neer…

Wie mij maakt tot tegenwicht Steelt de ziel van zichzelf. Wie mij maakt tot overwicht Spreekt en zwijgt zich ten onder. Wie mij maakt tot evenwicht Voelt zich gelijk en bijzonder.…

In een ongeopende hand, Gerust en beschermd, Ligt mijn verleden land Tot op heden onontfermd.…

Vol flair omhelsd door uw broek resideren uw kadetten, kek en kordaat van allooi; roomblanke bollen, oorzaak van alle dooi in de harten van door ijs verstomde heren. In hun dromen reden zij reeds vele keren over elk van uw heuvels, elke aardplooi, wat uw landschap – gelijk de Biesbosch zo mooi – als een bronstig paradijs doet fungeren.…

Niets van dat Al En zo meer... Onbruikbaar Oeverloos Moeras. Veters Zitten los. Naast me Boven me Onder me Breit Men voort Aan de trui Die niemand Draagt.…

Schrijven melkboeren Met yoghurt en spatel Als onleesbare dikke inkt Hun liefdesbrieven Op het aanrecht, Oneindig houdbaar Aangekoekt De een over de ander, Om een berg van Uitwissing te bouwen?…

Slechts in tijden van tussenpauze Daal ik af en plaats mijzelf waar ik ben Tast ik en vind een nieuw antwoord Dat wegvlucht bij de volgende verbeelding. Door deining immer meer weggedreven Van gewild verwachte ongerijmdheden Vloei ik over in een nooit gedacht tegendeel Van een onontdekt verlangde wandeling Die schijnt te gebeuren zonder beweging…

Ver voor de echte buien uit valt hier en daar een dikke zware regendruppel op het droge hete stof dat even tegenstribbelt voor het zich laat overhalen in de vochtige vruchtbare aarde op te gaan…

Als ik je eerst zie Zie ik niets anders Dan een gezicht Met een uitdrukking Van miljoenen. Als ik je bekijk, Zie ik wat je niet bent; Ik kijk door je heen En je verandert; Een onverklaarbare metamorfose. Als ik met je praat Klinkt er eerst verwijdering Doel van ’t spel? ’t Gaat zo. Je zegt waar je mee zit, Ik kijk, ik luister en…

De twinkeling in je ogen, die lieve lach, de tijd vervlogen, totdat ik het zag. Jij bent misschien die ene, ik te laat, laat me het weten, dat echte liefde nog bestaat...…

Nu sluit jij je deuren daar waar de wachtenden zo vaak stonden en de reizigers ontspoorden jij voldeed niet meer ze slopen je om je te ruilen voor wat nieuws nu nog zie ik mijn stappen door jouw fundamenten en voel ik de leegte met gesloten deuren het is goed ik zal niet klagen een stad als dit verdient nou eenmaal…

Het moet er zijn als aan een stil ontbijt, erinyen * weggesloten in de honingpot - wat zij wraakzuchtig neuriën raakt ons niet meer. * erinyen - (Grieks) wraakgodinnen, furiën ---------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

Onze fietsen weggeborgen in het riet, een spanen doos geopend aan het water. zo zal het gaan: een picknick heel in de vroegte, en de vijand liefkozend in mijn nek. in een leren zak genaaid zal ik stroomafwaarts drijven, mijn klein gezicht omhoog - de hemel dun als boterhampapier, de zon een zere plek. ------------------------…

beroof me van het heden over drie weken opnieuw het leven gevoelens sidderen door me heen ik heb er liever geen geef terug mijn eigen ik want deze schizo voelt zich zelfs te sick zo hard is soms het bestaan terwijl depressies komen en gaan O lichaam verlaat toch mijn angst Gaat heen met mijn ongeduld! Verdwijn uit mijn ogen! Ga dood en…

Op middaghoogte, de citroen met een kreet afgeworpen van zijn tak, en weggesloten en niet meer geel; daaroverheen stil weggewandeld herinnering - een wandelend blad. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…