Alle inzendingen over luc swaan

Jozef moest een plekje zoeken voor zijn jonge vrouw een oud stalletje och heere 't was al wat hij vond en Maria moest haar kindje kopen op de grond Jozef wist niet wat gedaan met dat kleine wicht in 't midden van de nacht een engel kwam zag het probleem dat jozef had hij nam het kind en verschoonde het lachte naar Jozef en sprak…

zalig zijn de slapelozen want zij zullen het Licht zien worden…

een teder dichtje op maat van de wind strijkt neer rond je gezichtje als een aureooltje mijn kind…

kleurtjes en krulletjes een spiegel en wat spulletjes hei wat gebeurt er nou ons dochter wordt een vrouw…

met de zon op mijn rug stap ik over de brug in de nieuwe vallei naar de toekomst het onbekende pad de horizon voorbij…

tussen dood en geboorte liggen communicerende gaten hier en nu en overal de kosmos vol zwarte tunnels trechters valstrik voor versleten sterren ijlend naar het absolute nulpunt van materie licht en tijd gebalde energie massa onomkeerbaar wentelend in het zwarte gat de nieuwe ruimte tegemoet naar het onhoudbaar orgasme dat leven…

de Maan is aan de Maan is uit de Zon gaat onder en de Zon komt op de Aarde draait en draait en draait en iedereen is weg iedereen is weg en de Maan is aan en de Maan is uit de Zon gaat onder en de Zon komt op de Aarde draait en draait en draait en iedereen is weg iedereen is weg waar is iedereen naartoe? de lucht is geel en de…

het is een oefening te leven als ware men gestorven en elke dag de vrucht van eigen erfenis te plukken geen afscheid geen rouwende geliefden want enkel de bagage is verstuurd de dood waar anderen zo bang voor zijn bespelen als ware het een feest en als het dan in ’t echt gebeurt te kunnen zeggen hier ben ik al geweest…

manifestanten manifesteren manifest stenengooiers doen de rest pas hun eerste school ontgroeid de vlam erin vaderland zonder vader moeders zijn het noorden kwijt de burger laat gebeuren wat gebeurt om de naam racist te mijden betalen zal hij broederlijk voor de vijand onder zijn gelijken kostbare vrijheid ligt aan diggelen…

verstilde pijn van het zijn zomerlente winterherfst winterlente zomerherfst donkere dag heldere nacht de wacht bijna volbracht…

het is niets niets is het wat het ook mag zijn wat was en wat komt dat het de pijn van het zijn verzacht dat het de moeite niet loont dat het niets is en nooit zal zijn…

de soldaat die sterven gaat wacht in de nacht het inloopgraf ligt klaar de modderlaarzen wegen zwaar in niemandsland daar huist de dood de aarde is er zwartgebrand het kraterwater donkerbruin tot rood geen struik geen boom maar woekering van prikkeldraad de horizon vlakbij en heel ver weg de dageraad soldaat ik groet…

we varen op een zee van tijd het strenge vaderland ligt achter ons we zijn ervan bevrijd de kinderen met goede wind verzeild gekoesterd en geklonken en waar de diepte is gepeild de bittere herinneringen in zee gezonken ik heb je in de bloei gekend jij zag mijn wilde streken en gaandeweg werd onze horizon vanaf dezelfde plaats bekeken…

geboren worden is verlossing sterven een werkwoord en loslaten de opdracht dood wordt gegaan snel of traag ongewild of graag het is gewoon gedaan…

goede vrijdag de klokken zijn naar Rome het is stil in de sacristie het kruis is bedekt dat van het misdienaartje niet pasen de klokken zijn terug uit Rome met eieren van chocolade de kinderen zijn jolig het misdienaartje heeft verdriet beloken en gebroken de klokkenluider mocht niet mee naar Rome er zou gebeden worden en vergiffenis…

vorige nacht werden opnieuw talrijke pogingen tot kindverwekking verijdeld gelukkig waren de vermoedelijke vaders voorbehoed op de gevaren van een schietpartij de bevolking reageert opgelucht er kon een nieuwe mensenplaag vermeden worden…

een beetje lachen is niet eenvoudig een beetje wenen ook niet een beetje leven of een beetje dood een beetje blij een beetje vrij de beetjes zitten vanbinnen aan de buitenkant zijn ze moeilijk te verzinnen…

we hebben een land een vlag en een lied een koning met een paleis vol marmer en graniet ministers en een grens voor ieders taalgebied een hoofdstad waar alles dan weer door elkaar geschiedt dat hebben we allemaal en hoe we het zullen betalen weet ik niet…

ik ben niet fier een mens te zijn wat is het die ons drijft op grote schaal te doden wij dieren met verstand met vlaggen en met doeken met hoedjes en met boeken omringd door velen om het groot gelijk te delen en wapens zoveel mogelijk want god is altijd mannelijk ik ben niet fier al sta ik aan de veilige kant ik weet wat er vanbinnen…

een cel twee cellen drie ik ben ik groei en kom naar buiten besta zuig eet word groot word iemand bloei verwelk verlies verstar verga verwaai verdwijn ik was de vervoeging van het zijn…

hoe ligt het kindje hier in het puin te kwetsbaar voor haat te klein voor geweld door bommen geveld de heer zij geloofd het staat in de boeken het land was beloofd in dat geval is grondroof geen diefstal de wereld kijkt toe op het toneel van verdriet misschien is het beter dat het kind het vervolg niet meer ziet…

heiligheid aan de top van eminenties kardinale excellenties gedragen door bisschoppelijke monseigneurs apostolische ambassadeurs ondersteund door zeer eerwaarde dekens en het pastoraat gestut door vlijtige diakens zusters broeders en al wie zo graag naar de hemel gaat de roomse piramide is wel torenhoog maar onderaan toch fel verzwakt…

hier staat het leven daar ligt de dood puinhopen beven zand kleurt rood om het even Palestijn of Jood woede en verdriet begraaf je niet in het beloofde geroofde land het land dat brandt…

haar einde vond verstrooiing op resten groen geel gras terwijl wij zachtjes spraken kuste de wind haar as werd de geest weer helder voelde aarde warm kwamen woorden samen gaf je mij jouw arm…

witte vegen in het blauw vlekken groen rode stippen en wat geel aan de onderkant Jeroen het is met schilderen net als dichten je vindt het mooi of niet maar wat de maker ook bedoelde het is vaak iets anders dan wat jij ziet…

natuurlijk ben ik bang voor schaduw achter bomen het zuchten van de wind de geur van het moeras ik ben hier al te lang alleen met sombere dromen waar ik ook als kind voortdurend bang voor was natuurlijk heb ik angst voor wat er nog moet komen en wat ik hier nog vind of nooit vinden zal maar wellicht ben ik het bangst voor tranen die…

het eerste blaadje onbeschreven maagdelijk in het wit ik schrijf mijn woorden overdreven feestelijk in gelid na regel zeven als vanzelf rommelig wordt het sleur en in de buurt van regel elf dusdanig dat ik scheur *met een knipoog naar “writers’ block” van Helen Josephs…

de klank van woorden is voor hem voldoende om te schrijven dat echter niemand hem begrijpt daar wil hij blind voor blijven de waan voor zinnen is voor hem de reden om te leven maar voor één lezer van zijn werk wil hij zijn leven geven…

vreemde ogen spreken waarheid dwingen woordloos haar respect niets gelogen geven klaarheid worden niet boos onbedekt vreemde handen vormen zinnen dempen krachtig haar verdriet vragen branden diep van binnen ... maar de vreemde antwoordt niet…

was jij het die mij liefhad beminde en streelde mij kuste op plekken waar niemand ooit kwam of was ik het die steeds dromen bewaarde en hoopte op brandende liefde een eeuwige vlam…