Alle inzendingen over conrad

een woord en dan nog eentje branding, vulkaan thee, sokken, en uitzicht en ergens in een verre hoek iemand die roept: the horror maar zo dichtbij het boek…

Het was nog doodstil toen de klokken gingen luiden. ------------------------------------------------------------ uit: 'Buiten het dorp aan het kanaal lag kamp Conrad', 2005.…

Luister naar de stem die het verhaal vertelt Het verhaal heet Heart of Darkness donker hart van Afrika hallucinerende ritmes van drums in het oerwoud en daar dan de zieke blanke die ongenadig ver heen was gegaan voor wat macht en ivoor maar hij vond z'n psychotische onbewuste en de dood dat vertelde Marlow aan boord van het schip…

ja, een thriller of ergens toch ook aan een gedichtenbundel of aan een klassieker uit de top 100 thriller kan van alles zijn, hier geen reclame gedichten zijn van de Amerikaan Wallace Stevens klassieker is Nostromo van Joseph Conrad 2,50 in de ramsj Alle drie zeker, denk immers aan alles waar je van houdt, zoals en alles wat je ziet, bijvoorbeeld…

het kerstfeest staat weer voor de deur het feest van licht, maar ook sleur vrede komt er dan op aarde en men zit aan de dis voor de vrede die men niet bewaarde vieren wij met kerst een mis…

talloos zijn in nachten mijn gewichtloze gedachten zwevend in het duister hoor ik het gefluister als het dan verstomt is er de slaap die komt dan droom ik weer van jou mijn bed is warm, maar ik voel kou tranen vloeien op het laken als ik probeer je aan te raken een lege plek, zo kil mijn hart dat bonkt, wordt stil…

als de nacht weer van de morgen is maar, ik nog slaap en in mijn dromen jouw ogen weer geniet je hemelbed opschud en niemand nog mijn tranen ziet die ik dan telkens weer laat komen en als de zwarte schaduw weer verdwijnt heb ik mijn ogen opgeslagen naar de dag waarin geen zonlicht meer verschijnt…

winterstilte over witte velden dwaas dwarrelen de vlokken neer een levend wezen ziet men zelden het land heeft zelfs geen heer eenzaamheid is hier bedolven de witte pracht heerst kil wolken zijn de golven wat is de winter stil…

zacht beweegt het water en zingt een lied het hoofd niet meer gebogen belast door het verdriet de zon als meesteres verschijnt en laat zich gelden het water zingt niet meer nu ruist het in de velden er komt ander weer…

ik streek nog eenmaal door je haren nog eenmaal keek in je blik ik dacht terug aan al die jaren altijd samen straks... slechts nog ik…

oorlog scheurt de aarde en laadt op ons de schuld wij zwijgen met gesloten ogen ontdaan door het tumult…

je ogen, waarin ik ben aangeland zie ik voortdurend branden vuur dat ik niet doven kan ik voel de warmte in je handen mijn lijf staat nu in vuur en vlam geen water om mij heen ik blijf je maar beloven en laat je niet alleen dit vuur kan ik niet doven…

als straks het groen gaat kleuren de lucht wordt grijs en grauw bossen sterk gaan geuren 's morgens is er dauw de dagen worden korter nachten zwart en lang het hout dat ligt, verdort er zo mooi, toch word ik bang een wonderlijke tijd bomen die zich ontkleden er ontstaat een bladtapijt dat ritselt en sterk geurt de zomer is verleden gestorven…

we waren samen toen hij vertrok kwart voor zeven vrijdagavond ik weet het nog precies op de gang zag ik een klok de klok zag mijn verlies buiten was het nacht het noorderlicht gedoofd ik had mijn taak volbracht zoals het licht dat schijnt totdat het duister het berooft de duisternis dook in mijn ziel mijn licht was mee gestorven doordat…

mijn hart is als twee schalen gevuld met evenveel uit beiden wil ik halen zodat ik altijd deel…

als jij in mijn gedachten bent mijn hoofd volledig vult jij al mijn kleine dromen kent en mijn geheimen zo onthult ik blozend in je armen lig verlegen en verbaasd mijn ogen neergeslagen verliefd en ook onthaast dan dwaal ik zonder zorgen niet langer meer alleen ik slaap gerust en morgen.... ga ik stralend van je heen…

je ziet er uit als een gebakje vol zoetigheid en room ik kijk naar je en... pak je of? is het slechts een droom…

oorlog scheurt de aarde en laadt op ons de schuld wij zwijgen met gesloten ogen ontdaan... door het tumult…

het nevellaken ligt glad en schoon te wachten op de dauw meedogenloos en kil op het nieuwe blad, zo pril een zware last nu reeds te dragen wachtend op het dagen kwetsbaar zijn de knoppen zich persend uit het hout smachtend naar de lentezon de ochtend is nog koud…

zwanen in het land terug en altijd samen nog net niet hand in hand verliefd zoals al jaren alweer bereid te broeden de lange winter is voorbij zoals zij doen vermoeden ze keerden terug, naar mij en naar het hoge noorden nog niet in ’t water maar gezeten in het groen verhongerd, misschien uitgeput het is een pleisterplaats op weg naar ’…

in het prille lentegroen en felle gele velden lagen jij en ik als naakten voor de schilder poserend voor elkaar onder de blauwe hemel met wolken, als maar wilder verzopen in het geel en groen tijdloos ons verlangen kroop de tijd door ons bestaan totdat de lucht nu rood behangen ons weer naar huis deed gaan…

zondagmiddag zag ik jou je handen in je haren wachtend in de kou verkild waren je ogen versteend was je gelaat de witte wereld om je heen leek je te gedogen er was geen mens op straat behalve ik die je daar zag zoals je stond, gebogen sprak ik je aan en zag de treurnis in je ogen maar toen ik je omarmde in een wanhopig streven je met mijn…

liefde in de glans van stralen naast je liggend vertel ik mijn verhalen sterren dalen op ons neer ik kijk geboeid jouw ogen glanzen terwijl je met me stoeit gaan de sterren dansen het wordt een nachtelijk festijn ik dwaal verrukt op wolken terwijl wij keer op keer de liefde zo vertolken…

jouw hart wordt ook het mijne als ik het kloppen hoor terwijl ik je ontdek en langzaam reis van plek naar plek ik word meer en meer verlegen doch ook brutaal en ongehoord zo reis ik verder en ontdek je onverstoord er lijkt geen einde aan te komen maar....mijn uiteindelijke doel zijn de tranen die nu stromen omdat ik zoveel bij je voel…

ik loop langs de velden door het stille land verlangend naar vroeger grijp ik je hand de gloed van de avond het zonlicht verdwijnt we lopen nu samen in jouw licht dat schijnt waar zullen we heengaan? nu het nog kan het zijn slechts mijn dromen eens was je mijn man je hand is verdwenen ik laat je weer vrij kom... ik ga slapen opdat ik…

ik zag je in het duister daar waar niets te zien is slechts mijn fantasie ik zag je daar waar ik niet meer wilde denken aan wat en wie doch mijn dromen werden wat ik wilde vol verlangen met gedachten die verstilden zonder woorden maar met beelden ik dacht aan toen aan ons leven en de vreugde die we deelden doch ophield te bestaan…

mijn lief wat ben je treurig ik zie je ogen als de maan groot en rond breed schijnend vol in de hemel staan maar ik weet dat je gedachten nog verder van mij zijn je lippen die vaak naar me lachten zijn strak nu en vol pijn waar zullen we nog heengaan op onze laatste reis ik wil je vergezellen je bent zo lief, zo wijs mijn weg gaat…

ik pluk de schimmen van het verleden de zoete geur nu nog zo sterk dringt in mij maar...kan niet blijven langzaam doet de tijd zijn werk…

jawel, ik ben betoverd en woon in mijn kasteel waar ik verlegen naar je kijk omdat je me hebt veroverd je bent geen ridder of een prins het witte paard zag ik niet staan ik hoorde slechts de woorden die je liefdevol en fluisterend door mijn hoofd liet gaan toen ik in alle stilte mijn hoofd nog op je schoot met tranen nat en zilt zo.. van…

In een deel van mij waar ik me heb verborgen daar is hij nog gisteren, vandaag en morgen geen dag zal mij passeren zonder even daar te zijn soms wil ik niet, maar doe het toch als ik daar in mijn tranen zwem ontwaakt de liefde weer die ik nog voel, voor hem herinneringen...dalen op mij neer in deze duist’re ruimte waar weemoed overheerst…