Helastiek
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 
342
342Lachend snoeit zij
verdroogde takken
terwijl de herfst
oogluikend toekijkt
hecht morgen zich in
reeds omwoelde grond
wanneer de laatste loten
buigen klinkt onverhoeds
als de halmen waai ik en
laat ogen stralen op vlagen
van aanstormende wind
haar laatste oude adem
geeft zacht veerkracht
aan een nieuw leven
stormenderhand…
Bezig met laden